พระชายาหมอยาพิษเทวดาสะเทือนลั่นเมืองหลวง นิยาย บท 85

มู่ชิงชิงสะดุ้ง มองไปที่ชายชุดดำข้างหน้าเธอ เธอถามอย่างสับสนว่า "เซินเอ๋อ?"

หลิ่วเซิงเซิงยิ้ม "ข้าอย่างนี้แล้ว เจ้ายังจำข้าได้อีกเหรอ?"

"เจ้าคือเซินเอ๋อจริง ๆ เหรอ?"

มู่ชิงชิงตกใจและรีบดึงเธอไปที่ที่นั่งหรูหราเพื่อนั่งลง "ข้าได้ยินชื่อของเจ้าหลายครั้งมากในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ปรากฎว่าเจ้าคือคนที่ช่วยท่านพ่อของข้ามาก่อน เจ้าคือคนของอ๋องชาง?"

เปลือกตาของหลิ่วเซิงเซิงกระตุก "เจ้ารู้เรื่องแล้ว?"

"แน่นอน! สองวันหลังจากที่อ๋องชางหายตัวไป ท่านพ่อของข้าก็พาเขากลับมาที่จวน ข้าได้ยินมาว่าเขาเอาแต่เรียกชื่อเจ้าตอนที่เขาหมดสติ จากนั้นทุกคนก็รู้ว่าเจ้าชื่อ เซินเอ๋อ ตอนนั้นข้าสงสัยว่าใช่เจ้าหรือเปล่า ไม่คิดว่าจะเป็นเจ้าจริง ๆ เจ้าเก่งเกินไปแล้วไหม? ได้ยินว่าเจ้าช่วยท่านอ๋องกลับมา เจ้าได้ทำอะไรไปบ้าง?"

มู่ชิงชิงดูเหมือนจะมีคำพูดมากมาย "ไม่น่าแปลกใจเลยที่เจ้าให้ความรู้สึกแปลก ๆ แก่ข้า ที่แท้เจ้าคือคนของอ๋องชาง... "

"แคกแคก ข่าวลือกำลังทำให้เข้าใจผิด ข้าไม่ใช่คนของเขา"

หลิ่วเซิงเซิงพูดอย่างเขินอาย: "บังเอิญเจอกัน เลยวิ่งหนีไปด้วยกัน"

"ไม่ใช่ นั่นไม่ใช่!"

จู่ ๆ มู่ชิงชิงก็พูดด้วยความตื่นเต้น: "เจ้าจะเป็นเซินเอ๋อที่ช่วยอ๋องชางได้อย่างไร? ข้าได้ยินมาว่าคนนั้นได้รับบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไปแล้ว และอ๋องชางก็พากลับจวนอ๋องไปแล้ว แต่เจ้า เจ้าไม่ได้สบายดีอยู่ที่นี่เหรอ?"

"ข้าก็กําลังจะคุยเรื่องนี้กับเจ้าอยู่ เราสองคนเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม?"

มู่ชิงชิงพยักหน้าอย่างหนัก "นั่นแน่นอน เจ้าเชื่อใจข้าได้!"

"ทำไมเจ้าพูดแบบนี้?"

มู่ชิงชิงมองไปรอบ ๆ และเห็นว่าไม่มีใครอยู่บนที่นั่งทั้งสองข้าง จึงกระซิบ: "อันที่จริงมีเรื่องที่เหมือนกับเจ้าเกิดขึ้นกับข้า..."

หลิ่วเซิงเซิงรู้สึกขบขันกับเธอ "เรื่องน้ำเน่าแบบนี้เจ้าก็เคยเจอ?"

เสี่ยวเอ้อส่งเหล้ามาหนึ่งกา มู่ชิงชิงเทให้ตัวเองหนึ่งแก้ว บางทีอาจจะรู้ว่าหลิ่วเซิงเซิงได้รับบาดเจ็บ มู่ชิงชิงไม่ได้เทเหล้าให้เธอ แต่เทชาหนึ่งแก้วให้เธอ รอให้เสี่ยวเอ้อไปไกลแล้ว เธอถึงพูดว่า: "พูดไปมันเกิดขึ้นมานานแล้ว รายละเอียดมากมายเกือบจะลืมไปแล้ว"

"ยังไง?"

มู่ชิงชิงหยิบแก้วเหล้าขึ้นมาและดื่มลงในอึกเดียว "ในเมื่อเจ้าบอกความลับสำคัญของเจ้าให้ข้าฟัง ข้าก็จะเล่าความลับของข้าให้เจ้าฟัง อันที่จริง ข้าชอบพี่รองของข้า..."