พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 118

แม้ว่าจะดับตะเกียงแล้วแต่อวิ๋นหลิงก็ไม่ได้ถอดเสื้อผ้าชาววังที่ทั้งหนักทั้งหนาออก แต่นางกลับรื้อของและจัดสัมภาระ

เมื่อเห็นแบบนั้นตงชิงก็ตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ “พระชายา! ท่านคงไม่ไปจริงๆ ใช่ไหมเพคะ!”

ในใจของอวิ๋นหลิงเต็มไปด้วยโกรธที่ระบายออกมาไม่ได้ นางอยากจะตอบออกไปว่าใช่ แต่เมื่อกำลังจะเอ่ยออกมานางก็เปลี่ยนคำพูดโดยไม่รู้ตัว

“ข้าจะกลับไปอยู่ที่เรือนท่านแม่สักสองวัน”

ตงชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แม้ว่าหัวใจของนางจะหายตกใจแล้ว แต่ดวงตาของนางยังคงมองไปที่นายหญิงอย่างเศร้าสร้อย

จิ้งอ๋องจะแต่งพระชายาอีกคน นางรู้ว่าพระชายาไม่สบายใจ เพราะไม่มีผู้หญิงคนไหนที่สามารถทักทายสามีที่พาหญิงอื่นเข้าเรือนได้ด้วยรอยยิ้มหรอก

แต่โลกใบนี้ไม่ยุติธรรมกับสตรีเอาเสียเลย มีชายคนไหนที่ไม่มีเล็กมีน้อยบ้าง

แค่ในผู้ชายตระกูลฉู่ยังหาได้ยากเลย แม้แต่จวนเหวินกั๋วกงที่ผู้คนชื่นชมก็ยังบ่มเพาะคนที่ทำลายมาตรฐานอย่างรัฐทายาทผู้เฒ่า

“พระชายา ให้บ่าวถอดอาภรณ์ให้แล้วพักผ่อนเถิดเพคะ”

เวลานี้คำพูดปลอบโยนคงไม่จำเป็น ตงชิงก้าวมาข้างหน้าเพื่อถอดเครื่องประดับและเสื้อคลุมให้นาง

“เจ้าเองก็ไปพักผ่อนเถอะ”

หลังจากบอกให้ตงชิงกลับไป อวิ๋นหลิงก็นอนลงบนเตียงนุ่ม แต่นางก็นอนไม่หลับและได้แต่พลิกตัวไปมา

ผ่านไปครู่ใหญ่ ในที่สุดนางก็สัมผัสได้ถึงพลังจิตของเซียวปี้เฉิงในลานห่างไกลออกไป นางจึงลุกขึ้นนั่งช้าๆ

ไหนๆ ก็นอนไม่หลับแล้ว นางจึงหยิบหินอุกกาบาตสีแดงก้อนนั้นออกมาและคิดจะฝึกตนตลอดทั้งคืน แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คืนนี้นางไม่สามารถทำใจให้สงบและเข้าสู่ห้วงสมาธิได้

คำพูดของจักรพรรดิจาวเหรินและเซียวปี้เฉิงปรากฏขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าในความคิดของนางและอวิ๋นหลิงก็ปวดหัวจนต้องเปิดหน้าต่างแกะสลักออก

แสงจันทร์สีเงินส่องลงมาราวกับน้ำไหลเชี่ยว ลมกลางคืนพัดผ่านใบหน้าของนางจนนางตัวสั่นและความคิดก็สงบลงมาก

“วันนี้เป็นอะไรไปนะ”

คุณสมบัติทางจิตใจที่แข็งแกร่งเป็นคุณสมบัติพื้นฐานของผู้ใช้พลังจิต ไม่ว่าจะต้องเจออุปสรรคมากมายเพียงใด นางก็ยังรักษาสภาพจิตใจที่มั่นคงและไม่ตื่นตระหนกเอาไว้ได้

แต่เมื่อครู่นี้ แม้แต่ห้วงสมาธิที่ง่ายที่สุดนางยังเข้าไม่ได้

นี่มันผิดปกติ ผิดปกติมากๆ!

ความสับสนและความหดหู่บางอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนเกลื่อนกลาดอยู่ในหัวใจของนาง

ราวกับรับรู้ถึงอารมณ์หดหู่ของอวิ๋นหลิง พลังจิตวิญญาณที่เบาบางและอ่อนวัยสองดวงในท้องแวบขึ้นมาดึงสติและปลอบประโลมนาง

อวิ๋นหลิงวางมือลงบนหน้าท้องโดยไม่รู้ตัวและสีหน้าของนางก็อ่อนโยนขึ้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

“ช่างเถอะ อยู่สงบๆ สักสองวันแล้วกัน”

นางรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับสภาพจิตใจของนางและทางออกที่ดีที่สุดคือวางความคิดฟุ้งซ่านลงและสงบจิตสงบใจสักวันสองวัน

......

เซียวปี้เฉิงก็นอนไม่หลับทั้งคืนเช่นกัน

ก่อนรุ่งสางเช้าวันรุ่งขึ้น เขาฉุดลู่ฉีที่ยังอยู่ใต้ผ้าห่มขึ้นมา

ลู่ฉีเช็ดน้ำลายมุมปากและพูดอย่างงัวเงีย “ท่านอ๋อง...ดึกดื่นไม่หลับไม่นอน มาทำอะไรในห้องข้าน้อย”

“มีเรื่องให้ทำมากมายในกองทัพ ต้องไปค่ายไวหน่อย!”

ด้วยคำสั่งของเซียวปี้เฉิง ลู่ฉีไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากกัดฟันลุกจากที่นอน เขามองท้องฟ้ายามเช้าที่มีแสงสลัวและย่นหน้าอย่างอมทุกข์

“ท่านอ๋อง โปรดฟังคำแนะนำของข้าสักหน่อยเถิด เพลานี้พระชายากำลังขุ่นเคืองใจ หากท่านไปหานางตอนนี้ นางอาจจะไม่เต็มใจพบท่าน”

“แล้วข้าควรทำอย่างไร”

เขาเป็นคนฉลาดและเพียบพร้อมไปด้วยกลยุทธ์ในสนามรบ แต่เมื่อเป็นเรื่องความรู้สึกเขากลับไม่ค่อยรู้อะไรนัก เวลาเผชิญหน้ากับอวิ๋นหลิงเขาก็ยิ่งทำอะไรไม่ถูก

เมื่อคิดว่าอวิ๋นหลิงอาจหายไปพร้อมกับลูกๆ ของพวกเขา เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกกลัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

แม่นมเฉินถอนหายใจและพูดอย่างห่วงใยว่า “ใครผูกกระดิ่งก็ต้องเป็นคนแก้เอง ท่านทำได้เพียงแก้ปัญหาต้นตอในตอนนี้เท่านั้น”

นางไม่ได้คิดอะไรมากเลย นางแค่รู้สึกว่ามันไม่เหมาะที่เซียวปี้เฉิงจะแต่งพระชายารองในตอนนี้ อวิ๋นหลิงกำลังตั้งครรภ์ ดวงตาของท่านอ๋องก็เพิ่งดีขึ้น ถึงจะเป็นผู้หญิงที่ใจกว้างแค่ไหนก็คงยากที่จะไม่ถือสา

ถึงจะอยากแต่งพระชายารองก็ควรรอก่อน

ทันใดนั้นเซียวปี้เฉิงก็เงยหน้าขึ้น แววตาร้อนรนและไม่สบายใจของเขาดูแน่วแน่ขึ้นมาทันตา

“ใช่...แม่นมพูดถูก ข้ารู้แล้วว่าต้องทำยังไง!”

การเลี่ยงการแต่งงานที่ฮ่องเต้ประทานให้ไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ทางออก แม้จะจัดการเรื่องเวินหวยหยูได้ แต่ในอนาคตก็ยังมีจางหวยหยูและหลี่หวยหยู

เขาต้องล้มเลิกความคิดของเสด็จพ่อที่จะให้เขาแต่งงานเพิ่มอย่างเด็ดขาด!

ใช้การกระทำและผลลัพธ์บอกอวิ๋นหลิงว่าเขาจริงใจและเขาไม่ได้หลอกนาง!

ขณะคิดดังนี้ แววตาของเซียวปี้เฉิงก็เหมือนมีไฟลุกโชนราวกับว่าเขาตัดสินใจแล้ว เขากัดฟัน ขึ้นหลังม้าและควบม้าไปในความมืดมุ่งหน้าไปที่จวน

หากเป็นเมื่อก่อน เขาคงไม่สามารถเข้าใจความคิดของพี่ใหญ่ที่จะครองคู่กับคนคนหนึ่งไปตลอดชีวิตได้

ในที่สุดตอนนี้ก็เข้าใจแล้ว