พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 166

เฟิงจิ่นเฉิงตัวกระตุกสั่นอยู่บนพื้น แล้วเจ็บจนกรอกตาสลบไปอีกรอบ

อวิ๋นหลิงควานหากุญแจที่เอวเขา หมุนตัวผลักประตูออกไป ล็อกเขาไว้ในห้อง

เมื่อไม่ได้รับสั่งจากใคร คนใช้กับเหล่าแม่นมในจวนก็ไม่กล้าเข้าใกล้ห้องในเรือน มีเพียงคนใช้ที่เฝ้าอยู่ที่บันไดในสวนสองคนพูดคุยกันอย่างออกรส

พวกนางอายุแค่สิบสี่สิบห้า ร่างกายผอมบาง อวิ๋นหลิงแทบไม่ต้องใช้พลังจิต ใช้หลังมือสับเข้าที่สันคอจนสลบแล้วโยนไปหลังภูเขาปลอมในสวน

จากนั้นนางใช้พลังจิตล็อกตำแหน่งของเวินหวยหยู แล้วพุ่งตรงไปตามเป้าหมายอย่างไม่หลบซ่อน

คนใช้ในโถงทางเดินที่รับผิดชอบทำความสะอาด เห็นฉากนี้ก็มองหน้ากันอย่างประหลาดใจ

“นั่นใครกัน เหตุใดนางถึงเพ่นพ่านในเรือนในได้?”

“อาจจะได้รับความอนุญาตจากองค์ชายสองก็เป็นได้……”

“หรืออาจเป็นนายหญิงที่คนที่เราไม่เคยเจอ ก่อนหน้านั้นคุณหนูจิ่งเหวยก็เคยมานี่”

คนใช้ตอบอย่างไม่มั่นใจ แม้ในใจจะสงสัยแต่ก็ไม่ได้เข้าไปถามแต่อย่างไร พวกนางไม่รู้จักอวิ๋นหลิงกับเวินหวยหยู จึงคิดว่านางเป็นคนของจวนเฟิง

คิดเช่นนั้นไม่น่าแปลกใจ เพราะท่าทีอวิ๋นหลิงเป็นธรรมชาติจนคนไม่คิดว่ากำลังหนีอยู่

ท่าทางการเดินที่มั่นใจนั้นเสมือนเป็นบ้านนาง

อวิ๋นหลิงผ่านมาถึงเรือนชิวที่ขังเวินหวยหยูหด้อย่างราบรื่นไร้อุปสรรค

เวินหวยหยูสีหน้าไม่พอใจกำลังถูกหัวหน้าแม่นมกับคนใช้เฝ้าอยู่ เมื่อมองเห็นอวิ๋งหลิงเดินเข้ามาในเรือนก็ตื่นเต้นจนนั่งไม่ติดเก้าอี้

“น้องอวิ๋นหลิง!”

หัวหน้าแม่นมเห็นอวิ๋นหลิงบุกเข้ามาในเรือนชิว สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อยแล้วคาดคั้นเสียงเคร่ง “ใครอนุญาตให้เจ้าเดินเพ่นพ่านในเรือนในกัน?”

“วันนี้ข้าจะทำตามใจตัวเอง ใครหน้าไหนกล้ารั้งข้า!”

อวิ๋นหลิงแค่นยิ้ม กำหมัดขึ้นมาจ่อปากแล้วเป่าลมฮ่า

พูดจบ เวินหวยหยูก็เห็นอวิ๋นหลิงสาวเท้าสะเปะสะปะ ใส่หมัดเข้ากลางจมูกของหัวหน้าแม่นมอย่างจัง

เลือดสีแดงสดไหลออกจากจมูกแม่นม สติแตกกระเจิงแล้วล้มลงไปด้วยใบหน้าที่ตกใจค้าง

นางไม่คิดว่า พระชายาจิ้งอ๋องที่กำลังตั้งท้องแปดเดือนจะเป็นสตรีใช้กำลังเช่นนี้……

เวินหวยหยูตกใจเหวอ สาวใช้ผงะค้างไป

เหตุการณ์ตรงหน้าเกิดขึ้นจริงๆใช่ไหม?

อวิ๋นหลิงสั่งเสียงเย็นชา “เจ้าไปมัดนางไว้แล้วเอาไปขังในครัว ถ้ากล้าส่งเสียงสักแอะ ก็อย่าโทษที่ข้าให้เจ้าอีกสักหมัดแล้วกัน”

สาวใช้ได้สติ ตกใจกลัวจนสั่นไปทั้งตัว

เฟิงจิ่นเฉิงไม่อยู่ ปกติเรื่องเรือนในดูแลโดยหัวหน้าแม่นม นางก็เป็นแค่สาวใช้ทำตามคำสั่ง ไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน

เรือนชิวมีครัวเล็กแยกโดยเฉพาะ หัวหน้าแม่นมถูกมัดโยนเข้าไป

อวิ๋นหลิงหยิบเม็ดสีดำคล้ายยาออกจากเอว แล้วบีบปากสาวใช้ยัดยาเข้าปากเธอ

“เจ้าโดนยาพิษพิเศษของข้าเข้าไปแล้ว หากภายในสิบห้านาทีไม่ได้รับยาถอนพิษ พิษจะทะลุไส้กัดกระเพาะกำเริบจนตายได้ ถ้าอยากได้ยาถอนพิษล่ะก็ รีบไปเรียกคนใช้เรือนในมายังเรือนชิวให้หมด บอกไปว่าเป็นคำสั่งของหัวหน้าแม่นม”

สาวใช้ตกใจรีบไอออกมา มองอวิ๋นหลิงน้ำตาคลอเบ้า

“คุณหญิงเมตตาเถอะ! บ่าวเป็นเพียงแค่สาวใช้ยกน้ำชา ท่านได้โปรดเมตตาข้าเถอะ!”

อวิ๋นหลิงมองนางอย่างเย็นชา ไม่สะทกสะท้าน “เจ้ายังเหลือเวลาอีกสิบห้านาที ถ้ายังไม่รีบระวังไม่ทันการเอาล่ะ ”

“บ่าวจะรีบไปเดี๋ยวนี้!”

สาวใช้สั่นสะท้านรีบไปทำตามที่อวิ๋นหลิงบอก

เมื่อนางวิ่งออกไปแล้ว เวินหวยหยูถามอย่างสงสัย “ของของพวกเราถูกริบไปหมดแล้วไม่ใช่หรือ? เจ้าซ่อนยาพิษไว้ที่ไหนอีก?”

“ข้าหลอกนาง นั่นน่ะเป็นโคลนที่ข้าเก็บระหว่างทาง”

สาวใช้คนนี้อายุน้อยเพียงแค่สิบสองสิบสามปี จึงถูกขู่ได้อย่างง่ายดาย

สาวใช้รีบตอบ “เรียนนายหญิง กุญแจอยู่ในมือของหัวหน้าแม่นมกับคุณชาย พวกคนใช้อย่างพวกเราไม่รู้หรอก”

พูดจบนางก็สบตาอวิ๋นหลิงอย่างคาดหวัง รอให้นางเมตตาให้ยาถอนพิษแก่ตนเอง

แต่ไม่คิดว่าหลังคอเจ็บอย่างกะทันหัน ทุกอย่างมืดสนิท จากนั้นก็สลบล้มลงกับพื้น

เวินหวยหยูมองอวิ๋นหลิงด้วยความชื่นชมและคารวะ “วิธีนี้ดีมาก ไว้เจ้าสอนข้าบ้างนะ”

“ไม่มีปัญหา เดี๋ยวให้เจ้าฝึกมือกับเจ้าหมาเฟิง”

อวิ๋นหลิงตอบพลางค้นตัวแม่นม แต่ไม่เจอกุญแจจึงขมวดคิ้ว

“กุญแจไม่อยู่กับนาง ทำอย่างไรดีล่ะทีนี้?”

“ไม่มีกุญแจ งั้นก็ใช้กำลังง่ายๆหน่อย เมื่อกี้ข้ากินมากไปพอดี ออกกำลังกายสักหน่อย”

เวินหวยหยูกำลังงุนงงกับคำพูดของอวิ๋นหลิงอยู่ ก็เห็นนางแบกขวานที่ใช้สับฟืนในมุมหนึ่งของครัวเพดินออกไป……

เรือนสี่ฤดูมีทั้งหมดยี่สิบห้อง อวิ๋นหลิงจามขวานลงไปบนประตูหน้าต่างอันงดงามประณีตจนเป็นเศษซาก

บัดนี้ใช้คำว่าคารวะในการอธิบายสายตาเวินหวยหยูก็คงไม่พอแล้ว

ไม่นานนัก เหล่าผู้หญิงหน้าตาสละสลวยก็มารวมตัวกันกลางเรือน

เวินหวยหยูเล่าที่ไปที่มาให้พวกนางฟัง ทุกคนมึนงงต่างมองกันอย่างประหม่า

“เจ้าว่าอะไรนะ……พวกเราถูกช่วยแล้วงั้นหรือ?”

“เป็นไปได้อย่างไรกัน เรือนนอกการคุ้มกันหนาแน่น พวกเราหนีออกไปไม่ได้หรอก……”

อวิ๋นหลิงเม้มปาก น้ำเสียงหนักแน่น “เหล่าพี่สาวน้องสาวไม่ต้องกลัว เฟิงจิ่นเฉิงถูกตีจนสลบและมัดเอาไว้แล้ว พวกเรามีจำนวนมากขนาดนี้ ใช้เขาเป็นตัวประกันเพื่อออกไปจากที่นี้ง่ายยิ่งกว่าสิ่งใด แต่ก่อนจากไปพวกเจ้าควรปรนนิบัติเขาเป็นอย่างดีเสียก่อนไหม”

แสงแดดอบอุ่นสาดส่องลงมา อวิ๋นหลิงยกยิ้มมุมปากอย่างเย็นยะเยือก รอยยิ้มไม่เป็นมิตร

และคนนอกเรือนนั้นยังไม่รู้ว่า สรวงสรรค์เรือนในนี้กำลังเปลี่ยนฟ้าแล้ว……