พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 179

เนื้อหาในจดหมายเขียนด้วยตัวอักษรจีนตัวย่อ ภาษาอังกฤษ และพินอินผสมกัน อวิ๋นหลิงไม่กังวลว่าจะมีคนอื่นอ่านหรือไม่

นางวางแผนที่จะส่งจดหมายให้ฟงจื่อโจว หลังจากกลับมาที่เป่ยฉิน และให้เขาส่งจดหมายให้กับหลิวฉิง

เมื่อวางปากกาลง มีเสียงแหบห้าวที่สนามหญ้า สื่อจิ่วกำลังทำความสะอาดใบไม้ที่ร่วงหล่น

“พระชายาอ๋อง จิ้งอ๋องกลับจวนแล้ว!”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวิ๋นหลิงก็ลุกขึ้นและบินออกไปนอกลานเหมือนผีเสื้อ ตกลงสู่อ้อมแขนของเซียวปี้เฉิง

“ทำไมวันนี้กลับเร็ว?”

โดยไม่สนใจคนรอบข้าง เซียวปี้เฉิงโอบกอดอวิ๋นหลิงด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะพานางกลับห้อง

“เสด็จพ่อทราบว่าข้าคิดถึงเจ้า ท่านจึงส่งกลับมาก่อนกำหนด”

หูของตงชิงเปลี่ยนเป็นสีแดงขณะที่นางมองจากข้างสนาม และนางก็ถอยออกไปอย่างชาญฉลาด ปล่อยทั้งสองคนอยู่ในห้อง

“มันแตกต่างออกไปหลังจากมีลูก ความสัมพันธ์ระหว่างจิ้งอ๋องกับพระชายาอ๋องตอนนี้ดีจริงๆ!” นางนั่งบนม้านั่งหินในลานจวน วางคางของนางแล้วถอนหายใจ “เฮ้ เสี่ยวสื่อจิ่ว เจ้าไม่รู้หรอกว่าจิ้งอ๋องและพระชายาอ๋องแต่งงานกันในตอนนั้น ไม่ใช่เรื่องเกินจริงที่จะบอกว่าเป็นศัตรู!”

ตงชิงมองว่าเสี่ยวสื่อจิ่วผู้เงียบขรึมเป็นน้องชายของนางมานานแล้ว เนื่องจากเรื่องเก่าของอวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงล้วนแต่เป็นเรื่องไม่ดี นางจึงพูดคุยกับเขาเกี่ยวกับชีวิตประจำวัน

“พรหมลิขิตระหว่างผู้คนช่างวิเศษจริงๆ เจ้าบอกว่าไหม!”

เมื่อได้ยินเกี่ยวกับอวิ๋นหลิง เสี่ยวสื่อจิ่วมีรอยยิ้มจางๆบนใบหน้าของเขา แต่มันก็จางหายไปอย่างรวดเร็วอีกครั้ง

ไม่รู้ว่าพี่สาวสบายดีไหมหลังจากแต่งงานกับรัชทายาทตงฉู่

ในห้อง เซียวปี้เฉิงมองไปที่กระดาษจดหมายในกล่องและถามคำถามทั่วไปสองสามข้อ

เมื่อรู้ว่าอวิ๋นหลิงล้มเลิกความคิดที่จะออกเดินทางไปเป่ยฉิน เขาก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

“เรื่องของปืนคาบศิลาและปืนไฟจะถูกจัดการอย่างช้าที่สุดในช่วงต้นฤดูใบไม้ผลิปีหน้า เมื่อสถานการณ์ในเมืองหลวงแคว้นต้าโจวคงที่ ข้าจะไปกับเจ้าที่เป่ยฉิน เด็กทั้งสองสามารถฝากไว้กับเสด็จแม่ได้ระยะหนึ่ง”

มีสัตว์ประหลาดและปีศาจแฝงตัวอยู่ในจวนเหวินกั๋วกง และบุคลิกของนางหลินนั้นอ่อนโยน เซียวปี้เฉิงไม่รู้สึกสบายใจ

แต่พระพันปีทรงอยู่อย่างสันโดษและไม่ค่อยคลุกคลีกับพระสนมในวังมากนัก ในระหว่างที่พระนางทรงเสวยพระกระยาหารและเจริญพระพุทธมนต์ทุกวัน ควบคู่กับการเข้าเฝ้าพระเจ้าหลวง สมควรอย่างยิ่งที่จะปล่อยเด็กทั้งสองไว้ในการดูแลของพวกเขา

เมื่อคำนวณอย่างคร่าวๆ จะใช้เวลาประมาณสองเดือนในการไปกลับเป่ยฉิน ซึ่งก็เพียงพอแล้ว

หยุนหลิงยิ้มจางๆ และพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ข้าไม่ได้วางแผนที่จะไปเป่ยฉิน”

เซียวปี้เฉิงดูประหลาดใจ มองไปที่นางอย่างงงงวย

“ตอนนี้ สถานการณ์ในราชสำนักตึงเครียด และชายแดนก็ตกอยู่ในภาวะคับขัน ข้าจะไม่จากไปง่ายๆ จนกว่าสงครามจะยุติ”

สองวันมานี้ อวิ๋นหลิงได้คิดอย่างรอบคอบเกี่ยวกับเรื่องนี้ นางและตระกูลเฟิงกลายเป็นศัตรูกันไปแล้ว โดยอีกฝ่ายจ้องมองมาที่พวกเขาอย่างตั้งใจ

ความจริงที่ว่าการคลอดบุตรทำให้พลังจิตของนางหมดไป นางจึงได้พักผ่อนตลอดเวลา เซียวปี้เฉิงได้ปฏิเสธผู้มาเยือนที่มาส่งของขวัญและแสดงความเสียใจอย่างชัดแจ้ง นางจึงไม่เข้าใจสถานการณ์ปัจจุบันในเมืองหลวง

เมื่อกล่าวถึงตระกูลเฟิง ดวงตาและน้ำเสียงของเซียวปี้เฉิงก็เย็นชา

“เฟิงจิ่นเฉิงถูกคุมขังในหอต้าหลี่เป็นเวลาห้าวันแล้ว เสนาบดีซ้ายเฟิงไม่รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ของเขาด้วยซ้ำ อวิ๋นเจ๋อได้เตรียมการไว้แล้ว และจะมีคนมายื่นคำร้องต่อหน้าพระราชวังในวันพรุ่งนี้”

“ยื่นคำร้อง?ใครกล้าทำอย่างนั้น?” อวิ๋นหลิงเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “แม้ว่าจะไม่มีการยื่นคำร้อง พี่ใหญ่ก็ยังคงกล่าวโทษเสนาบดีซ้ายเฟิง”

ตามกฎหมายของแคว้นต้าโจว หากสามัญชนยื่นคำร้องต่อหน้าพระราชวัง พวกเขาจะโดนเฆี่ยนตียี่สิบครั้ง

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “เป็นผู้หญิงชื่อจื่อเถา พี่ชายของเจ้าพยายามห้ามปรามนาง แต่นางยืนกรานที่จะยื่นคำร้องและบอกว่าคนทั้งโลกต้องรู้ว่าเฟิงจั่วเฉิงทำอะไร”

อวิ๋นหลิงจำชื่อได้รางๆ จื่อเถาเคยอยู่ในพระราชวัง เป็นผู้หญิงคนแรกที่ตอบโต้เฟิงจั่วเฉิง

นางหัวเราะเบาๆ “คราวนี้ตระกูลเฟิงจะไม่สามารถกินและออกไปไหนได้”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า ดูลึกลับ “และยิ่งกว่านั้น...…วันนี้ แม้แต่เสด็จปู่ก็ยังกล่าวถึงการปลดฮองเฮาต่อเสด็จพ่อ”

อวิ๋นหลิงดูประหลาดใจ ลืมตาขึ้นเล็กน้อย “ปลดฮองเฮา? พวกเขาลากฮองเฮาเข้ามาในเรื่องนี้ได้อย่างไร?”

เซียวปี้เฉิงเล่าเหตุการณ์ยาต้มโสมโดยละเอียด “หอต้าหลี่ได้ทำการตรวจสอบแล้วและพบว่าผู้วางยาพิษเป็นคนจากฝ่ายของฮองเฮาจริงๆ”

ผลลัพธ์นี้เป็นไปตามคาด ทั้งอวิ๋นหลิงและเซียวปี้เฉิงก็ไม่แปลกใจ แต่สิ่งที่น่าตกใจอย่างแท้จริงก็คือ พระเจ้าหลวงคิดจะเกลี้ยกล่อมจักรพรรดิจาวเหรินให้ปลดฮองเฮา!