พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 225

พระเจ้าหลวงยังจำองค์หญิงเก้าได้ และทูตแคว้นตงฉู่เคยกล่าวถึงหลายครั้งว่านางเป็นลูกสาวคนสุดท้องที่จักรพรรดิแคว้นตงฉู่รักที่สุด แต่องค์หญิงองค์นี้ไม่เคยมาที่แคว้นต้าโจวมาก่อน จู่ๆ นางกลับเป็นฝ่ายขอแต่งงานด้วยตัวเองคิดจะก่อปัญหาอะไร?

พระเจ้าหลวงมองจักรพรรดิจาวเหริน “นางเป็นคนขอแต่งงานเองจริงหรือ?”

“พ่ะย่ะค่ะ แม้แต่สินสอดทองหมั้นก็เตรียมไว้แล้ว และครั้งนี้ก็จะมาด้วย...” จักรพรรดิจาวเหรินเองก็งุนงงเช่นกัน ไม่เคยเจอเรื่องไร้สาระแบบนี้มาก่อน

พระเจ้าหลวงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ถ้าอย่างนั้นนางก็เหมือนจะตั้งใจอยากแต่งงาน แล้วนางบอกหรือไม่ว่าอยากแต่งงานกับใคร?”

“เอ่อ... ไม่ได้กล่าวถึงในจดหมาย”

พระเจ้าหลวงขมวดคิ้ว “ข้าไม่รู้ว่าพวกนั้นมีแผนอะไร เมื่อมาถึงต้าโจวแล้ว นางห้ามถูกใจเจ้าสามเด็ดขาด”

จักรพรรดิจาวเหรินไม่พูดอะไร ตอนเขาอยู่ในห้องหนังสือเมื่อครู่นี้ เขาก็นึกถึงเหตุการณ์นี้เช่นกัน ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าอวิ๋นหลิง

ในบรรดาลูกชายทั้งหกคนของเขา ไม่ว่าจะเป็นหน้าตารูปร่างหรือความสามารถ เจ้าสามนับว่าโดดเด่นที่สุด แต่องค์หญิงเก้าที่มีสายตาปกติก็ต้องชอบเซียวปี้เฉิง

เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิจาวเหรินนิ่งเงียบ พระเจ้าหลวงก็หรี่ตาลงแล้วพูดอย่างอันตราย “มีอะไร ดูท่าทางเจ้า... ถ้าองค์หญิงเก้าต้องการที่จะแต่งงานเข้าจวนจิ้งอ๋อง เจ้าอยากเห็นด้วยหรือ? อย่าลืมสิว่าก่อนหน้านี้สองผัวเมียคู่นี้โวยวายกับเจ้าว่าอย่างไร”

จักรพรรดิจาวเหรินพูดอย่างเขินอาย “ลูกไม่ลืมอยู่แล้ว แต่ในจดหมายนั่นบอกว่าองค์หญิงเก้านำทองคำหนึ่งหมื่นตำลึงมาด้วย เพื่อแสดงความจริงใจ ในการแต่งงานของนาง... หากทั้งสองแคว้นได้เป็นครอบครัวกัน...”

ไม่ใช่ว่าเขาต้องการขายลูกชาย แต่อีกฝ่ายให้มากเกินไป

ทองหมื่นตำลึง?

ดวงตาของพระเจ้าหลวงกรี่ลง และหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ส่ายหัวอย่างยากลำบาก “แบบนั้นก็ไม่ได้!”

เขาพูดอย่างเฉียบขาด “นางหนูหลิงและสามีของนางได้รับความคับข้องใจจากเจ้ามามากพอแล้ว หากเจ้ากล้า ข้าจะเป็นคนแรกที่ไม่เห็นด้วย!”

จักรพรรดิจาวเหรินก็จนใจ “แน่นอนว่าลูกไม่อยาก แต่นางคือองค์หญิงแห่งแคว้นตงฉู่ นางไม่ใช่ลูกสาวของตระกูลเฟิง หรือลูกกำพร้าของขุนนางผู้ซื่อสัตย์ ข้าจะปฏิเสธง่ายๆ ได้อย่างไร? ยิ่งไปกว่านั้น แคว้นต้าโจวก็ยังหวังว่าจะได้ทำการค้ากับแคว้นตงฉู่ในครั้งนี้...”

พระเจ้าหลวงมีสีหน้ามืดมนทันที เมื่อเขาได้ยินเพียงครึ่งเดียว ก็ขัดจังหวะเขาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง “อย่างไรข้าก็พูดไปแล้ว แคว้นต้าโจวจะอาศัยการแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์ไม่ได้ ต่อให้ไม่มีแคว้นตงฉู่ก็ทำสำเร็จได้ หากเจ้าอยากจะเชื่อมสัมพันธ์ เจ้าก็แต่งงานกับองค์หญิงเอง”

หลังจากพูดจบ พระเจ้าหลวงก็กอดอกก่อนจะหันหน้าไปทางอื่นด้วยความโกรธ ราวกับว่าเขาไม่ต้องการคุยกับจักรพรรดิจาวเหรินแล้ว

จักรพรรดิจาวเหริน “...”

เขาปาดเหงื่อออกจากหน้าผากแล้วถอนหายใจ

“ช่างเถอะๆ วันเดือนปีเกิดยังไม่ส่งมา ถ้าองค์หญิงเก้าถูกใจคนอื่นล่ะ?”

เยี่ยนอ๋อง เจ้าห้า เจ้าหกก็ยังไม่ได้แต่งงาน

......

หลังจากส่งพระเจ้าหลวงและจักรพรรดิจาวเหริน อวิ๋นหลิงก็ยุ่งมากอีกครั้งจนเท้าไม่แตะพื้น ช่วงนี้ นางมีหลายสิ่งที่ต้องทำและนางไม่สามารถอยู่เฉยได้แม้เพียงหนึ่งเค่อ

พระชายาเสียนอ๋องก็ก้าวไปข้างหน้าเกลี้ยกล่อมนางด้วยรอยยิ้ม “นั่วเอ๋อร์ชอบเจ้า ถ้านางให้ก็รับไว้เถอะ พวกข้าต้องกลับจวนแล้ว”

จากนั้นก็พูดกับเซียวปี้เฉิงว่า “อากาศหนาวแล้ว น้องสะใภ้เพิ่งจะออกจากอยู่ไฟ อย่ามายืนตากลมอยู่ที่นี่ ส่งแค่นี้พอแล้ว”

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “ขอบคุณพี่สะใภ้รองที่ห่วงใย เช่นนั้นพวกเราไม่ส่งแล้ว”

พระชายาเสียนอ๋องพยักหน้า หลังจากพูดจบก็ยื่นมือไปจัดปกเสื้อคลุมของอวิ๋นหลิงให้ตรง จากนั้นก็พาสามีและลูกขึ้นไปบนรถม้า

ม่านรถถูกยกขึ้น เสียนอ๋องมองดูอวิ๋นหลิงและภรรยาของตนด้วยความซับซ้อน จากนั้นก็รีบซ่อนอารมณ์ของเขาไว้ ค่อยๆ เอ่ยออกมา

“น้องสะใภ้สาม... ครั้ง นี้ ขอบ ใจ เจ้า มาก นะ!”

ทั้งคู่ยืนอยู่ที่ประตูจวนจิ้งอ๋อง มองส่งสองสามีภรรยาเสียนอ๋องจากไป อวิ๋นหลิงแตะหุ่นผ้ากระต่ายในมือของนางแล้วถอนหายใจเบาๆ

เซียวปี้เฉิงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “พี่สะใภ้รองเป็นคนจริงใจ ส่วนนั่วเอ๋อร์ก็เป็นเด็กดี”

“ใช่...ไม่รู้จริงๆ ว่าสองแม่ลูกคู่นี้จะทำอย่างไรเมื่อเสียนอ๋องถูกเปิดเผยโฉมหน้าที่แท้จริง”

นั่วเอ๋อร์เชื่อฟังมาก นางเป็นห่วงพระชายาเสียนอ๋องจริงๆ

เซียวปี้เฉิงยังคงเงียบเช่นเคย การสมคบคิดกับศัตรูทรยศต่อแคว้นตัวเองถือเป็นความผิดร้ายแรง ในประวัติศาสตร์ไม่มีองค์ชายคนไหนลงเอยด้วยดีเมื่อทำความผิดนี้ การลงโทษสถานเบาคือถอดตำแหน่งไปเป็นสามัญชน