พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 244

“แค่ก...ก็ไม่เชิง เป็นวิชาที่เลือกเรียนเอง แต่ส่วนมากทุกคนจะอยากเรียนกันทั้งนั้น”

“...”

เซียวปี้เฉิงรู้ว่าสตรีก่อนแต่งงานก็มีแม่นมชี้แนะเรื่องการเข้าเรือนหอ แต่ก็ไม่ได้พิเรนทร์ขนาดนี้

ข้อมูลการสาธิตจริงนี้เปิดโลกทัศน์ของเขาอีกครั้ง เขาพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

ดวงตาใหญ่จ้องดวงตาเล็ก ผ่านไปครึ่งค่อนวันอวิ๋นหลิงจึงลั่นออกมาว่า

“ตกลงท่านไหวหรือไม่?”

ถ้าไม่ไหวจริงๆ นางจะอยู่ด้านบนแล้ว

อวิ๋นหลิงยังไม่ทันพูดจบ ทันใดนั้นปากก็โดนกลบทับ ท้ายทอยกระแทกหมอนแรงๆ คนด้านบนกัดนางสองครั้งด้วยความเกรี้ยวกราด

“โอ๊ย..” อวิ๋นหลิงมึนงง จ้องหน้าเขาแล้วเอ่ยว่า “จู่ๆเป็นบ้าอะไร?”

เซียวปี้เฉิงมองนางด้วยดวงตามืดครึ้ม สีหน้าเหลืออดและหงุดหงิดเล็กน้อย

“เมียจ๋า ผู้ชายจะบอกว่าไม่ไหวไม่ได้”

“ไหวไม่ไหวก็ต้องดูที่การกระทำ ข้าไม่รู้หรอกว่าท่านไหวหรือเปล่า แต่ข้าไหว”

“สามีอย่างข้าอยากรู้มากว่าเจ้าเคยรู้สึกอายหรือว่าเขินบ้างไหม?”

อวิ๋นหลิงกระพริบตาปริบๆ “หา...เอ่อ...ท่านหมายถึงอายจนหน้าแดง หัวใจเต้นเร็วหรือ? นับแต่ข้าอายุสิบขวบก็ไม่ค่อยมีความรู้สึกพวกนั้นแล้ว”

ต้องขออภัยด้วย บทเรียนแรกที่องค์กรให้พวกนางเรียนก็คือควบคุมอารมณ์และความรู้สึกตัวเอง

“ยิ่งทำเรื่องที่มีความสุขกับคนรัก ทำไมต้องอายด้วย? ข้าไม่มีประสบการณ์โดยตรง แต่อยากใช้ความรู้ของตัวเองทำให้พวกเราสองคนสบายและมีความสุขเพิ่มขึ้น”

อวิ๋นหลิงพูดมาถึงจุดนี้ สีหน้าเผยความจริงจังและไร้เดียงสาที่ไม่เคยมีบ่อยครั้งออกมา

เซียวปี้เฉิงชะงักงัน เกิดความรู้สึกแปลกใจกลางใจ จากนั้นก็หัวเราะออกมา รู้ว่าตัวเองมองข้ามบางสิ่งไป

อวิ๋นหลิงไม่ได้รังเกียจเขาหรอก แต่เติบโตในสิ่งแวดล้อมที่ไม่เหมือนคนทั่วไป การแสดงออกถึงแตกต่างจากคนปกติ

เขาหัวเราะเบาๆ สีหน้าอ่อนโยนและประคบประหงมอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

“ดี แต่ข้าก็อยากสอนอะไรเจ้าด้วย”

หัวใจเต้นรัวแรงเพราะคนรักคือสิ่งเสพติดอย่างหนึ่ง คือรสชาติหอมหวานที่ยากจะพรรณนา

“เมียจ๋า ความสุขบางอย่างในโลกใบนี้จำเป็นต้องใช้กายและใจพร้อมกันถึงจะทำให้เกิดความตื่นเต้นได้”

อวิ๋นหลิงมองเซียวปี้เฉิงด้วยความอึ้ง และไม่รู้เพราะเหตุใดนางรู้สึกว่าเขาต่างจากเมื่อกี้อย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าอันคุ้นชินที่อยู่ด้านบนนาง มองนางด้วยความดวงดำขลับ เขาไม่หลบหลีกและไม่เขินอีกต่อไป เปลี่ยนเป็นหนักแน่นขึ้นมา

ทั้ง ๆ ที่ดวงตาเขาอ่อนโยนมาก แต่ยิ่งเขาเข้าใกล้ อวิ๋นหลิงก็รู้สึกกดดันอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

สมองของนางด้านชา จากนั้นความคิดอ่านก็เริ่มเชื่องช้า

ก่อนหน้านี้พวกเขาก็เคยจูบกันหลายครั้ง แต่ไม่เหมือนครั้งนี้

เซียวปี้เฉิงรับรู้ได้ว่าหัวใจนางเต้นเร็วขึ้น แววตาเผยรอยยิ้มขึ้น “รู้สึกอย่างไรบ้าง?”

อวิ๋นหลิงพยักหน้าหงึกๆ “ก็ดี ต่างจากเมื่อก่อน”

เซียวปี้เฉิงคลี่ยิ้ม เอาหน้าผากแนบหน้าผากนาง ก่อนจะใช้ปลายจมูกถูไถจมูกนาง

ท่าทางนี้ทำให้อวิ๋นหลิงรู้สึกสบายใจและหวานละมุนแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน ทว่าก็ยังมีความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ทำให้นางทำตัวไม่ถูก

คือความรู้สึกสูญเสียการควบคุม ทว่านางไม่เครียดและไม่กลัว ทางกลับกันยังรู้สึกเปรมปรีดิ์อีกด้วย

“...ข้าเหมือน...เข้าใจสิ่งที่ท่านกล่าวแล้วเล็กน้อย”

“งั้นพวกเราทำต่อ”

ด้านในห้องมีการเผาถ่าน อบอุ่นยิ่ง ส่วนเซียวปี้เฉิงก็นั่งพลิกอ่านบางอย่างหน้าโต๊ะด้วยสีหน้าจริงจัง

อวิ๋นหลิงมองตัวเองปราดหนึ่ง คงเป็นเพราะกลัวนางหนาว เขาจึงใส่เสื้อให้นาง

“ผีหลอก”

นางพูดเองเออเอง นางฝึกด้านความระวังตัวแต่ตั้งเด็ก แต่ตอนนางหลับมีคนช่วยใส่เสื้อให้ แต่นางกลับไม่รู้ตัว

เซียวปี้เฉิงเห็นนางนอนอิ่มแล้วก็รีบลุกขึ้นยืน

“หิวแล้วสิ ข้าให้ห้องครัวเตรียมอาหารกลางวันไว้แล้ว อุ่นร้อนๆไว้ตลอด”

สิ้นเสียงเขาเดินออกนอกประตูไปพลาง สั่งการลู่ฉีไปพลาง

ทันใดนั้นอวิ๋นหลิงรู้สึกเพลิดเพลินกับการถูกใส่ใจอื่นไร้เงื่อนไข เมื่อนึกถึงฉากเมื่อคืนก็รู้สึกอย่างไม่พอ

จะว่าไปหลังแต่งงานยังไม่ได้ไปฮันนีมูนกันเลย

งั้น...ให้ลูกทั้งสองคนอยู่ในเรือนหลันชิง เพราะนางมีกลิ่นสลายวิญญาณอยู่ในมือ คนอื่นเลี้ยงลูกแทนได้สบาย นางต้องขอบคุณฮูหยินเหลียนอย่างสุดซึ้งอีกครั้งแล้ว

ทว่าความเพ้อเจ้อนั้นสวยงามเสมอ แต่ความจริงกลับโหดร้าย

เซียวปี้เฉิงถือกระดาษเข้ามาแล้วยิ้มเอ่ย “ใกล้จะถึงงานแต่งของอวิ๋นเจ๋อกับจวิ้นจู่แล้ว ข้าเตรียมของกำนัลไว้จำนวนหนึ่ง เขียนไว้บนกระดาษนี้แล้ว”

“แล้วช่วงก่อนอวิ๋นเจ๋อเคยบอกข้าว่าเขาอยากได้ภาพวาดดินสอของเจ้ามาก แต่เห็นเจ้ายุ่ง จึงเกรงใจ ไม่ได้พูด”

“งั้นก็วาดรูปแต่งงานแล้วกัน”

อวิ๋นหลิงพยักหน้า ตอบตกลงทันที นางถึงรู้ว่าเวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน แค่ชั่วพริบตาเดียวก็ถึงพิธีแต่งงานของฉู่อวิ๋นเจ๋อกัฐเวินหวยหยูแล้ว

เมื่อคิดมาถึงจุดนี้ หัวใจนางก็มีชีวิตชีวาอย่างระงับไม่อยู่

ตามเวลาที่วางแผนไว้ นางคงใกล้จะได้รับจดหมายตอบกลับจากแคว้นเป่ยฉินแล้ว