พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 387

อีกทั้งจื่อเถาเข้าวังได้สองเดือนกว่าแล้ว

พระโอรสห้าเป็นคนใจดี จิตใจละเอียดอ่อน นอกจากให้นางดูแลชีวิตความเป็นอยู่ ไม่เคยจัดงานจิปาถะใด ๆ ให้นางทํา

ปกติถ้าไม่เปลี่ยนจัดปูที่นอนเปลี่ยนเสื้อให้เขา ก็ไปจัดหนังสือที่ห้องตำราเท่านั้น บางทีพระโอรสห้ายังให้ภาพแก่จื่อเถา ให้นางขัดเกลาอุปกรณ์แกะสลักไม้ตามรูปวาด

วันแบบนี้ช่างว่างมากเหลือเกิน แต่ในใจของจื่อเถากลับรู้สึกกระวนกระวาย

โดยเฉพาะท่าทางของหน่วนซิ่งนางในที่ไม่ค่อยมีมิตรภาพมากนัก มักจะชอบจงใจมาหาเรื่องนาง พูดจาใส่นางด้วยน้ำเสียงไม่ดี

ในตำหนักจิ่งเหรินมีนางในใหญ่สองคน ชื่อว่าซวงหลีและหน่วนซิ่ง แบ่งกันทำภารกิจในและนอก

ซวงหลีมีบุคลิกนิสัยที่สง่างาม นิสัยมั่นคง รับผิดชอบภาพรวมของตำหนักจิ่งเหรินและนางในหยาบ ๆ คนอื่น ช่วยในการจัดตารางการเดินทางประจำวันของพระโอรสห้า

ถ้าหากพระโอรสห้าไม่อยู่ในวัง โดยปกติถ้ามีพระโอรสและนางสนมคนอื่นมาเยี่ยม ก็จะมีนางรับผิดชอบมาต้อนรับและบันทึกการมาเยี่ยมอย่างเป็นมิตร

หน่วนซิ่งหน้าตาน่ารักอ่อนช้อย สวยงามกว่าซวงหลี นิสัยมีชีวิตชีวาและกระฉับกระเฉงมากขึ้น รับผิดชอบชีวิตประจำวันของพระโอรสห้าในวันปกติ และเรื่องจุกจิก เช่น อาหารสามมื้อต่อวัน

หลังจากที่จื่อเถาเข้าวังมา หน่วนซิ่งก็ถูกส่งไปช่วยงานซวงหลี

“นับตั้งแต่ที่จื่อเถาเข้ามา ฝ่าบาทก็ไม่ให้ข้าปรนนิบัติข้างกายอีกแล้ว เมื่อก่อนตอนที่ข้าไม่อยากทำความสะอาดหอนอน หลังจากที่ฝ่าบาทเห็นแล้วก็โกรธ ตำหนิข้าว่าไม่ควรเข้าออกหอนอนเขาตามอำเภอใจ”

เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อก่อน หน่วนซิ่งก็ตาแดง สีหน้าหดหู่น้อยใจ

ถึงแม้จะบอกว่าพระโอรสห้าไม่ให้พวกนางปรนนิบัติใกล้ชิดแล้ว แต่อย่างน้อยนางก็ยังเข้าออกในหอนอนได้ ต้มน้ำชารินน้ำให้พระโอรสห้า พูดคุยสองสามประโยค

บัดนี้แม้กระทั่งใบหน้าของพระโอรสห้ายังพบเห็นได้ยากแล้ว！

“เจ้าทำงานข้างกายของฝ่าบาทห้านานขนาดนี้ หรือว่ายังไม่รู้จักนิสัยของเขาอีก？” ซวงหลีกล่าวด้วยสีหน้านิ่งเรียบ พูดโดยไม่เงยหัวว่า “ฝ่าบาทห้าเน้นย้ำมาโดยตลอด เว้นแต่ผู้รับผิดชอบดูแลกิจการภายในบ่าวในวังที่เหลืออยู่ห้ามเข้าออกหอนอนและห้องตำราตามอำเภอใจ เจ้าทำลายกฏของฝ่าบาทห้า จะไม่ลงโทษเจ้าได้อย่างไร？”

หน่วนซิ่งพูดด้วยความโกรธว่า “แต่เดิมทีข้าเองก็คือนางในใหญ่ที่ดูแลหน้าที่ตำหนักจิ่งเหริน！”

“แต่ตอนนี้เจ้าไม่ใช่แล้ว ฝ่าบาทห้าสั่งให้เจ้ามาเรียนรู้งานกับข้า”

“ข้าไม่เข้าใจ ทำแบบนี้ได้อย่างไร！” หน่วนซิ่งสีหน้าหดหู่และกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ “จื่อเถานั่นเองก็ไม่ใช่คนของตำหนักจิ่งเหริน เหตุใดฝ่าบาทถึงได้ให้นางมาดูแลงานภายในใจ？”

ปีที่แล้วจื่อเถาเองก็ได้เข้ามาอยู่ในวังระยะหนึ่ง นางเข้ามาช่วยพระโอรสห้าแกะสลักไม้ในนามของพระชายาจิ้งอ๋อง ทั้งนายและบ่าวของตำหนักจิ่งเหรินต่างรู้เรื่องนี้

พระชายาจิ้งอ๋องเป็นบุคคลสําคัญในเมืองหลวง ใครต่างก็รู้ดีว่านางไม่ใช่คนที่หาเรื่องง่าย ๆ สำหรับจื่อเถาสาวใช้ใหญ่ข้างกายของนาง ท่าทางหน่วนซิ่งและคนอื่น ๆ ก็เกรงใจและสนิทสนมเป็นอย่างมาก

แต่การเข้าวังครั้งที่สองของจื่อเถาในครั้งนี้ หน่วนซิ่งกลับได้กลิ่นแปลก ๆ เข้ามา

มาแกะสลักไม้ไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงได้มารับผิดชอบจัดการที่พักของพระโอรสห้าแล้ว？

พระโอรสห้าอนุญาตให้จื่อเถาอยู่เป็นเพื่อนจนถึงมืดค่ำ！

เขาชอบสะสมของสะสมและของกระจุกกระจิกต่าง ๆ มีห้องหนึ่งห้องสําหรับวางสิ่งเหล่านี้โดยเฉพาะ

ห้องนั้นที่ไม่เคยมีใครเคยเหยียบเข้าไป แม้การทำความสะอาดพระโอรสห้าก็ทำด้วยตัวเอง แต่บัดนี้เขากลับพาจื่อเถาเข้าไปที่ห้องนั้น

“ในเมื่อเป็นคำสั่งของฝ่าบาท เจ้าก็ทำตามไปเถิด อย่าไปคาดเดาความคิดของเจ้านาย”

ซวงหลีสีหน้ายังสงบนิ่ง แอบถอนหายใจ

เห็นได้ชัดว่าพระโอรสห้าอยากจะอยู่พื้นที่ส่วนตัวกับจื่อเถา ถึงได้สั่งย้ายนายออกไป หน่วนซิ่งเด็กสาวคนนี้กลับไม่เข้าใจ

“รู้แล้ว...”

ถึงแม้ว่าในใจของหน่วนซิ่งจะไม่ยอม แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะเป็นคำสั่งของพระโอรสห้า

ซวงหลียังคงไม่เห็นด้วย “แม่นางจื่อเถาได้ฆ่าโจรกลับในวันนั้น ช่วยเหลือชีวิตของฝ่าบาทไว้ เรื่องเหล่านี้ทั้งเจ้าและข้าก็เห็น นางได้เป็นคนสำคัญในสายตาของฝ่าบาทก็ถือเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือ？ถ้าหากว่าตอนนั้นพวกเราไม่กลับอยู่ในกลุ่มคน และไปถูกแส้โบยแทนฝ่าบาท ฝ่าบาทก็จะมองเจ้าดีขึ้น”

“นี่ใช่ประเด็นสำคัญหรือ？” หน่วนซิ่งโกรธจนจมูกเบี้ยว “ประเด็นสำคัญก็คือพวกเราไม่มีโอกาสอีกแล้วรอให้พวกเราอายุมากขึ้น ก็ไปสู้กับผู้หญิงเหล่านั้นที่งดงามไม่ได้แล้ว ถ้าหากว่าฝ่าบาทยังไม่ยอมรับพวกเราตลอด ถ้าเช่นนั้นก็จะต้องตายในวังหลวงแน่？”

ซวงหลียังคงก้มหน้าก้มตาทํางาน “เจ้านี่กังวลโดยไม่มีความจำเป็นเลยสักนิด ถ้าหากว่าเป็นเช่นนั้นจริงรอให้ถึงอายุตอนนั้นฝ่าบาทก็จะปล่อยให้พวกเราออกวังไปหาคู่แต่งงานเอง”

ตามกฏหมายของแคว้นต้าโจว ถ้าหากไม่มีเหตุผลพิเศษอะไร นางในครบอายุยี่สิบห้าปีก็สามารถออกจากวังได้แล้ว

“เจ้านี่แข็งเป็นท่อนไม้จริง ๆ ข้าไม่อยากสนใจเจ้า！”

หน่วนซิ่งโกรธจนโยนงานปักทิ้งไป จากนั้นหมุนตัวด้วยความโกรธแล้วเดินจากไป

ตอนนี้จื่อเถาเป็นคนโปรดปรานของตำหนักจิ่งเหริน ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์ ประจบสอพลอก็มี อิจฉาประชดประชันก็มี อดที่จะพูดถึงเรื่องที่หมู่บ้านน้ำพุร้อนอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ตอนแรกที่จื่อเถาเรื่องฟ้องหมิ่นพระบรมเดชานุภาพก็เดือดพล่านไปทั่วเมืองหลวง ทุกคนรู้ว่านางตกอยู่ในมือของโจร ล้วนเดาว่าร่างกายของนางยังสะอาดอยู่หรือไม่

แต่ว่านางมีพระชายาจิ้งอ๋องสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ก็ไม่มีใครกล้าเผยสีหน้าอารมณ์ที่แปลกประหลาด

เมื่อติดต่อสหายของพระโอรสห้าที่เมื่อก่อนชอบเที่ยวหอคณิกา หน่วนซิ่งกลับที่จะอดคิดไม่ได้ว่า หรือว่าพระโอรสห้าเป็นพวกที่ชอบแบบนั้นหรือ？

นางเหยียดหยามจื่อเถาจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่ใบหน้ายังไม่กล้าเปิดเผย แต่ก็ระงับความอิจฉาริษยาไม่ได้ น่าเสียดายที่ซวงหลีเป็นท่อนไม้ จึงทำได้เพียงนินทากับสาวใช้ในวังคนอื่น ๆ ลับหลังเพื่อระบายความในใจ

“จื่อเถาออกมาจากหมู่บ้านน้ำพุร้อนนั่น จะต้องไม่สะอาดอย่างแน่นอน

ภายใต้ระเบียงยาวของตำหนักจิ่งเหริน จื่อเถาที่เพิ่งจะเดินมาถึงตรงหัวมุม ก็ได้ยินว่ามีคนกำลังพูดถึงตน

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ สีหน้าของนางก็หนักใจเล็กน้อย เมื่อเดินตรงไปที่นั่น ก็ได้ยินเสียงของหน่วนซิ่งที่คุ้นเคยมากยิ่งขึ้น

ตำแหน่งของนางในคนอื่นต่ำกว่าหน่วนซิ่งจึงทำได้เพียงคล้อยตามนางอย่างเชื่อฟัง จากนั้นก็เบิกตากว้างในทันใด มองไปด้านหลังของหน่วนซิ่งด้วยความลุกลี้ลุกลน