พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 395

เหลียงเฟยได้ยินประโยคนี้ก็ไม่สนความอัปยศอดสูของตนแล้ว แต่ไม่เอาจื่อเถามาเป็นลูกสะใภ้ก็นึกเสียดายอยู่

ดังนั้นจึงอดถามอีกครั้งไม่ได้ “เด็กดี แม่นางจื่อเถาไม่อยากเป็นพระชายารองของโม่เอ๋อร์เลยหรือ?”

เหลียงเฟยเปลี่ยนจากสถานะสาวใช้อุ่นเตียงเป็นพระชายารอง ถือว่ายอมถอยหลังมากพอแล้ว แต่นางจะไม่บังคัญจื่อเถาอีก

ในเมื่อลูกชายเข้าใกล้จื่อเถาได้แสดงว่าสามารถรักษาปมในใจได้ นางไม่เชื่อว่าจะไม่มี ‘จื่อเถา’คนที่สองบนโลกใบนี้

อวิ๋นหลิงเตรียมตอบก็ได้ยินเสียงอ่อนนุ่มเจือความไม่พอใจลอยเข้ามา

“ลูกไม่ให้จื่อเถาเป็นพระชายารองหรอกพ่ะย่ะค่ะ”

เหลียงเฟยมองไปยังประตูทันที “โม่เอ๋อร์?”

เซียวปี้เฉิงก้าวเข้ามาด้านใน ชายหนุ่มรูปหล่อหน้าเข้มขรึมด้านหลังก็คือองค์ชายห้านั่นเอง

“ลูกจะแต่งนางเป็นพระชายาเอก และจะแต่งกับนางแค่คนเดียว”

เมื่อสิ้นเสียงอันหนักแน่นแล้ว ทว่าก็ยังคงสะท้อนอยู่ด้านในตำหนัก เหลียงเฟยต้องเบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ

นางพูดเสียงดังกะทันหัน “เมื่อครู่เจ้าพูดกระไรน่ะ?”

องค์ชายห้ามองเหลียงเฟยอย่างไม่หลบหลีก พูดทวนทีละคำอย่างไม่รู้จักเบื่อหน่าย “ลูกจะแต่งจื่อเถาเป็นพระชายาเอก ชาตินี้จะมีนางคนเดียว”

เหลียงเฟยจ้องเขาด้วยความเหลือเชื่อ ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความโกรธ กรีดร้องเสียงดัง

“เจ้ารู้ตัวไหมว่ากำลังพูดสิ่งใด เจ้าเพี้ยนไปแล้วหรือไร? เหลวไหล...เหลวไหลที่สุด”

อวิ๋นหลิงก็มององค์ชายห้าด้วยความอึ้งเล็กน้อย นางพอจะคาดเดาได้ว่าองค์ชายห้าจะแต่งจื่อเถาเป็นพระชายาเอก แต่ไม่กล้ารับรองว่าหลังปมในใจเขาหายดีแล้ว เขาจะไม่แต่งกับสตรีอื่น

แต่ไม่นึกไม่ฝันว่า องค์ชายห้ากลับบอกว่าชาตินี้จะมีภรรยาคนเดียว

เพราะไม่ใช่ผู้ชายทุกคนจะเหมือนเซียวปี้เฉิง ในยุคสมัยที่สามารถแต่งภรรยาได้หลายคนอย่างถูกหลักคลองธรรม แต่ยังยินดีแต่งกับสตรีเพียงคนเดียว

อาทิเช่นรุ่ยอ๋องผู้คลั่งรัก ฝันไว้ว่าจะแต่งกับหญิงที่ปฏิพัทธ์ต่อกันเพียงผู้เดียว สุดท้ายก็ต้องแต่งกับฉู่อวิ๋นหานและหรงฉาน และได้เป็นสามีภรรยากันในพฤตินัย

ส่วนเสียนอ๋องก็รักเสิ่นชิ่นเช่นกัน แต่สุดท้ายเพราะต้องการแก้แค้น จึงวางแผนคว้าบัลลังก์มังกร ซึ่งหากแผนการสำเร็จ เสิ่นชิ่นก็ต้องเป็นหนึ่งในภรรยาหลายพันคนของเขา

แววตาองค์ชายห้าแน่วแน่ “เสด็จแม่ ลูกมีสติดี รู้ว่าตัวเองกำลังพูดสิ่งใดอยู่”

คืนนั้นพอเขารู้ว่าเหลียงเฟยตบหน้าจื่อเถา เขาก็พิจารณาความรู้สึกที่มีต่อจื่อเถาในตำหนักจิ่งเหรินคนเดียวถึงกลางดึก

เขาสรุปได้ว่าเขาชอบนาง อยากเจอหน้านางทุกวินาที ชีวิตนี้ไม่เคยมีสตรีไหนให้ความรู้สึกนี้มาก่อน

หลังจากเขารู้จักจื่อเถา เขาพบว่าปมในใจตัวเองไม่เพียงแต่ไม่หายดี ทางกลับกันยังร้ายแรงกว่าเดิมอีก

เขาไม่ระแวงและกลัวสตรีอีก แต่นอกจากจื่อเถาแล้ว เขายิ่งไม่อยากเข้าใกล้สตรีอื่นมากขึ้น

จื่อเถาคือหนึ่งเดียวที่เขาอยากเข้าใกล้ เขาก็เป็นผู้ชายคนเดียวที่จื่อเถาไม่ปฏิเสธและเกรงกลัว

บนโลกใบนี้ไหนเลยจะมีเรื่องบังเอิญอยู่บ่อยครั้ง ทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนเป็นฟ้าลิขิต องค์ชายห้าเชื่อว่านางกับเขาเป็นคู่สร้างคู่สมกัน

“นางคือผู้ที่สวรรค์ประทานให้ลูก ชาตินี้ลูกจะมีนางคนเดียว”

เขาพูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ เกิดความเงียบงันในตำหนักหลายชั่วอึดใจ

จื่อเถาอดเลิกม่านลูกปัดไม่ได้ มององค์ชายห้าด้วยดวงตาแสบร้อน

นางนั่งฟังอวิ๋นหลิงกับเหลียงเฟยคุยกันในห้องตั้งแต่แรกแล้ว นั่งฟังความเคลื่อนไหวด้านนอกอย่างเงียบ ๆ

คำพูดนี้ชวนให้ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลเข้ามา มีด้านปลื้มใจ ซาบซึ้งในและความผิดหวังที่ยังคงขับไล่ไปไม่หมด

“เถาเอ๋อร์”

องค์ชายห้าตกใจ ตรวจอาการบาดเจ็บของจื่อเถาด้วยความห่วงใย แต่เหลียงเฟยกลับดึงแขนเสื้อเขาไว้แน่น

หน้าอกนางกระเพื่อมขึ้นลง จ้ององค์ชายห้า “...หากเจ้าดื้อไม่ยอมเชื่อฟัง ข้าจะไปตายเดี๋ยวนี้”

องค์ชายห้าร่างสั่นเทา มองเหลียงเฟยด้วยความเจ็บปวด “เสด็จแม่”

อวิ๋นหลิงเห็นท่าจะไม่ดีก็ทอดถอนใจ หยิบเข็มเงินที่เอวขึ้นมาจำนวนหนึ่ง ก่อนจะแอบฝังเข้าร่างกายเหลียงเฟย

เหลียงเฟยส่งเสียงหนึ่งคำเสร็จ มือที่คว้าแขนเสื้อองค์ชายห้าก็คลายออกแล้วปล่อยลงมา ตกอยู่ในอาการหมดสติทันที

อวิ๋นหลิงตรวจชีพจรนางแล้วพูดปลอบใจว่า “สุขภาพนางดีมาก ไม่น่าเป็นห่วง แค่โกรธจนเป็นลมเท่านั้น ส่งนางกลับไปยังห้องบรรทมก่อน ประมาณสองชั่วยามนางก็จะฟื้นขึ้นมา”

“เถาเอ๋อร์ มือของเจ้า...”

จื่อเถาเห็นองค์ชายห้ามองตัวเองด้วยใบหน้าซีดขาดก็ปรับอารมณ์ตัวเอง ก่อนจะพูดว่า “บ่าวไม่เป็นอันใดเพคะ องค์ชายส่งพระสนมเหลียงเฟยกลับไปก่อนเถิด บ่าวจะไปเชิญหมอหลวงให้”

จื่อเถาไม่อยากทำให้เขาลำบากใจ หลังคำนับเสร็จก็หมุนกายออกไป องค์ชายห้าประคองเหลียงเฟยแล้วมองนางเดินออกไปด้วยความกังวลใจ

เซียวปี้เฉิงสั่งให้ลูกน้องยกเกี้ยวมา ไม่นานก็ส่งเหลียงเฟยกลับไปได้

เหมือนจักรพรรดิจาวเหรินมีตาเป็นสับปะรด รู้ข่าวนี้อย่างรวดเร็ว ไม่นานฝูกงกงก็มาหาองค์ชายห้าด้วยตัวเอง

“ยามนี้ฝ่าบาทกำลังพูดคุยกับอาลักษณ์กรมขุนนางอยู่ ให้พระองค์ไปหาหลังอาหารเย็นพ่ะย่ะค่ะ”

องค์ชายห้าทำหน้ากลุ้มใจ ส่งสายตาขอความช่วยเหลือไปยังเซียวปี้เฉิง

“พี่สาม ตอนนั้นพี่เกลี้ยกล่อมเสด็จพ่อกับเสด็จปู่เช่นไรหรือ?”