พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 414

สือจิ่วยิ้มสดใส “ฟังน้ำเสียงของลูกค้าท่านนี้แล้ว น่าจะไม่ใช่คนซีโจวกระมัง พวกท่านมาจากเมืองหลวงของแคว้นถังใต้หรือ”

ตงฉู่การค้าขายเจริญรุ่งเรือง มีผู้คนจากแคว้นต่างๆไปมาหาสู่มากมาย แม้ว่าสำเนียงของคุณชายโยวจะเบาบางมาก สือจิ่วก็สามารถฟังออกในทันที กระทั่งสามารถแยกได้ว่าเขาพูดสำเนียงของคนในเมืองหลวงแคว้นถังใต้

หางคิ้วของคุณชายโยวเลิกขึ้นเล็กน้อย มองสือจิ่วอย่างประหลาดใจอยู่บ้าง

เขาเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงเกียจคร้าน “ถูกต้อง”

เดิมทีไม่อยากจะเปิดเผยที่มาของตนเองสักเท่าไหร่ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายฟังออก ก็ไม่ปฏิเสธ

มาจากเมืองหลวงแคว้นถังใต้

ได้ยินคำพูดนี่ อวิ๋นหลิงกับเซียวปี้เฉิงอดไม่ได้ที่จะมองเขาอย่างประหลาดใจพลางวิเคราะห์อีกครั้ง

จะพบเห็นคนแคว้นถังใต้ในเมืองหลวงของต้าโจวได้น้อยมาก โดยเฉพาะตอนนี้แคว้นถังใต้กำลังปิดประเทศ มาถึงที่นี่ทั้งที่ห่างกันเป็นพันเป็นหมื่นลี้ไม่ง่ายเลย ต้องทำเรื่องของใบผ่านด่านทุกที่

ผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนรวยมีอำนาจมาก ไม่ใช่สามัญชนทั่วไป

เห็นได้ชัดว่าสือจิ่วเองก็มองออกถึงความไม่ธรรมดาของชายคนนี้ รอยยิ้มยิ่งสดใสมากยิ่งขึ้น “ถึงว่าลูกค้าถึงไม่เข้าใจการใช้งานถุงร้อน ของสิ่งนี้ไม่สามารถขายแยกต่างหากได้ แต่ตอนนี้ร้านค้ามากมายก็สามารถช่วยจัดเตรียมวัตถุดิบได้”

ในยุคนี้ไม่สามารถผลิตแผ่นแปะทำความร้อนจำนวนมากได้ แต่อวิ๋นหลิงได้เปิดเผยอัตราส่วนวัตถุดิบในถุงร้อนให้ผู้คนภายนอกได้รับทราบกันแล้ว

ดังนั้นจึงมีร้านค้ามากมายได้ทำการค้าที่เกี่ยวข้องกับสิ่งนี้ ใส่วัตถุดิบตามอัตราส่วนที่กำหนดลงไปในถุงกระดาษ ห่อผสมรวมกันและขาย

ทุกครั้งที่ผู้คนใช้ก็แค่เอาผงยาต่างๆเทลงไปในถุงร้อน แล้วผสมกับน้ำ ก็สามารถให้ผลในการทำความอุ่น

คุณชายโยวได้ยินดังนั้น ดวงตาดำขลับก็มีแววสนใจวาบขึ้นมา ยกมือขึ้นมาใช้แกนพัดเคาะไปที่โต๊ะจ่ายเงิน

“เช่นนั้นเจ้าก็แสดงให้ข้าดูสักหน่อยแล้วกัน”

เซียวปี้เฉิงมองเห็นฉากนี้ อดไม่ได้ที่จะพึมพำเบาๆ “สวมชุดคลุมแล้วยังถือพัด ก็ไม่รู้ว่ากลัวหนาวหรือกลัวร้อนกันแน่”

สำหรับคนประเภทนี้และปรากฏการณ์เช่นนี้ เหมือนอวิ๋นหลิงจะเคยให้สอนคำนิยามเปรียบเทียบให้เขา เรียกว่าอะไรนะ

เหมือนจะเป็นคำว่าตอแหล

เป็นถึงผู้ริเริ่มคิดค้นถุงร้อน ในโรงยาของอวิ๋นหลิงย่อมทำกิจการที่เกี่ยวข้องกันอีกด้วย สือจิ่วรีบเอาถุงร้อนที่ยังไม่เคยผ่านการใช้งานออกมาจากชั้นวางสินค้า ทำการสาธิตและอธิบายวิธีการทำให้คุณชายโยวชม

ไม่นาน ถุงร้อนก็เริ่มร้อนขึ้นภายใต้ปฏิกิริยาเคมี มีไอร้อนผุดออกมา

หน้ากากเงินอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นตะลึง “น่าอัศจรรย์จริงๆ มีไอร้อนลอยออกมาจริงๆด้วย กลนี้น่าอัศจรรย์จริงๆ”

อากาศในตอนนี้ ในเมืองหลวงไม่มีคนใช้ถุงร้อนกันแล้ว พวกคุณชายโยวเพิ่งจะมาถึงไม่กี่วัน ได้ยินถึงความอัศจรรย์ของถุงร้อน จึงมาดูให้เห็นกับตา

ตอนนี้ได้สัมผัสถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากถุงร้อนจริงๆ แม้จะเป็นคุณชายโยวที่เคยเห็นสิ่งน่าอัศจรรย์บนโลกใบนี้มาจนเคยชินแล้วก็ยังรู้สึกแปลกใหม่

ไอร้อนระอุเช่นนี้ทำให้รู้สึกพอใจมาก คุณชายโยวหยิบถุงร้อนขึ้นมาซุกเอาไว้ในอ้อมอกอย่างรู้สึกชอบมากจนไม่อยากปล่อยมือ ร่างกายที่เย็นยะเยือกรู้สึกได้ถึงความสบายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขารู้สึกสบายจนหรี่ตาลงเล็กน้อย สีหน้าเกียจคร้านราวกับจิ้งจอก แล้วก็เหมือนแมว

“ถุงร้อนของเจ้าไม่เลว เอามาให้ข้าอีกสิบชิ้น......ไม่ ยี่สิบชิ้นไปเลย”

วันหลังถ้าออกจากบ้าน ทั่วทั้งร่างต้องยัดถุงร้อนไว้หลายๆอันจึงจะดี

แม้ว่าสำนักทิงเสวี่ยจะจ่ายเงินจำนวนมากในการสร้างเตียงหยกอุ่นแล้ว ถึงแม้จะสบายและยังสามารถควบคุมพิษเย็นในร่างกายเขาได้ แต่เขาก็ไม่สามารถนอนอยู่บนเตียงได้ตลอดเวลา

“ยังมีถุงสมุนไพรของถุงร้อนอะไรนั่นอีก เอามาให้ข้าสามร้อยชุด”

ทดลองใช้ก่อนหนึ่งเดือน ถ้าหากสะดวกและให้ผลดี รอให้กลับแคว้นถังใต้แล้วจะให้คนในสำนักทำจำนวนมากๆเพื่อเอาไว้ใช้งาน

เมื่อเห็นว่าคุณชายโยวเป็นลูกค้าใหญ่คนหนึ่ง ดวงตาของสือจิ่วก็เป็นประกาย เผยรอยยิ้มกระตือรือร้นของการเป็นมืออาชีพขึ้นมาทันที

เปลือกหอยถูกเปิดออก มีกลิ่นอ่อนๆของยาโชยออกมา เนื้อยาสีเขียวใส

คุณชายโยวเห็นเข้า ก็อดไม่ได้ที่จะกระตุกมุมปากอย่างแรง

ต้องบอกว่าไม่เสียแรงที่เป็นชุดทดลอง ขนาดน่าจะเท่ากับเล็บมือของเขาเท่านั้น

เขามองสือจิ่วด้วยแววตาสำรวจอีกฝ่าย “น้องชาย ฟังสำเนียงเจ้าไม่เหมือนคนแคว้นต้าโจวเลย”

“ลูกค้าหูดีมาก ที่จริงข้าน้อยมาจากแคว้นตงฉู่” สือจิ่วยิ้มให้เขา จากนั้นก็คำนับก่อนขอตัวออกไปชั่วคราว เพื่อมอบหมายให้บ่าวรับใช้ในร้านจัดเตรียมสิ่งของ

คุณชายโยว “......”

คนแคว้นตงฉู่......ถึงว่า......

อวิ๋นหลิงที่อยู่อีกมุมหนึ่งของร้านเห็นฉากนี้เข้า เกือบจะหัวเราะงอหาย

ผ่านไปนานมากกว่าเซียวปี้เฉิงจะได้สติกลับมา สือจิ่วในความทรงจำของเขาไม่ได้มีนิสัยเช่นนี้นี่นา

จำได้ว่าตอนที่อวิ๋นหลิงช่วยชีวิตเขากลับมานั้น เด็กคนนี้ปิดกั้นตนเองมาก ใครจะพูดอะไรกับเขาก็ไม่เคยตอบ

เซียวปี้เฉิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก “……ทักษะการพูดของเขา เจ้าเป็นคนสอนหรือ”

อวิ๋นหลิงหัวเราะชอบใจ “เขาเรียนรู้ด้วยตนเองโดยไร้อาจารย์ หากข้ามีเวลาและความสามารถเช่นนี้ คงกลายเป็นเศรษฐีอันดับหนึ่งของเมืองหลวงไปแล้ว”

เด็กคนนี้ไม่เลวจริงๆ ไม่เพียงแต่มีพรสวรรค์ด้านการแพทย์ ยังมีหัวหลักแหลมทางการค้า แม้อายุจะน้อยแต่ก็มีอนาคตสดใส

เซียวปี้เฉิง “......”

เอาของที่ระลึกมาหลอกนักท่องเที่ยวต่างแคว้นอะไรอย่างนี้ ต้องบอกว่าไม่เสียแรงที่เป็นศิลปะดั้งเดิมของชาวตงฉู่