พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 430

สีหน้าของอวิ๋นหลิงก็ไม่ผ่อนคลายเลยสักนิด “ไม่ได้มีเจตนาร้าย เจ้าหลอกผีอยู่หรือ？รีบบอกมาสิว่าใครบงการเจ้าจะดีกว่า มิเช่นนั้นอย่าหาว่าข้าใช้ดอกเบญจมาศพิฆาตและน้ำเซียนเซียวเหยามาปรนนิบัติเจ้า！”

ดอกเบญจมาศพิฆาต...น้ำเซียนเซียวเหยา...

ชื่อพอฟังแล้วก็ดูปกติดี แต่ใบหน้าขมขื่นของหน้ากากเงินบอกกงจื่อโยว ว่านั่นไม่ใช่ของดีอะไรแน่

เมื่อคิดถึงตรงนี้ กงจื่อโยวก็รีบพูดขึ้นมาทันที “อย่าอย่าอย่า！ข้าพูดแล้วข้าพูดแล้ว คนที่อยากได้ชีวิตของพระสนมฟงก็คือชาวเป่ยเจียงของชายแดนแคว้นเหมียวเจียง！”

ขอโทษด้วย เขาไม่อยากกินขี้จริง ๆ

ความอยากอยู่รอดของกงจื่อโยวค่อนข้างแข็งแกร่ง จึงบอกความจริงที่แคว้นเหมียวเจียงอยากฆ่าหลิวฉิงจนหมดเกลี้ยง

เดิมทีเซียวปี้เฉิงคิดว่าพวกเขาอาจต้องทรมานอย่างหนักถึงจะได้คําตอบ คิดไม่ถึงว่ากงจื่อโยวจะยอมจำนนอย่างตรงไปตรงมาขนาดนี้ ทุกคนก็งุนงงเล็กน้อยอยู่พักหนึ่ง

เจ้าสำนักของสำนักทิงเสวี่ยคนนี้จะพูดอย่างไรดี ปอดแหก...มากกว่าที่พวกเขาคิดเอาไว้มากนัก

แค่ขู่สองประโยค ก็เผยทุกอย่างแล้ว น่าแปลกใจจริง ๆ

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วและฟังวาทศิลป์เหล่านี้ ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าตรรกะของกงจื่อโยวสอดคล้องกับรายละเอียดต่าง ๆ นางคงต้องสงสัยว่าอีกฝ่ายจงใจโกหกเพื่อลดความระมัดระวังของพวกเขา

หลังจากที่หลิวฉิงฟังจบก็ตกใจ “เจ้าพูดอะไร ข้ามีสายเลือดชนเผ่าของกษัตริย์แคว้นเหมียวเจียง หนานเจียงยังอยากให้ข้ากลับไปเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์？”

ดักแด้กงจื่อโยวพยักหน้า “ก็เพราะว่าหนานเจียงอยากจะเอาเจ้ากลับไปเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นทางเป่ยเจียงอยากจะฆ่าเจ้า”

กู้ฉางเซินก็มีสีหน้าตกตะลึง เข้าใจขึ้นมาทันที

ตอนสมัยที่เขายังเด็กได้เดินทางไปท่องแคว้นถังใต้กับเสด็จแม่ เผลอตกไปอยู่ในมือของสาวเหมียวทรมานมานานหลายเดือน คือช่วงที่แม่ทัพเฟิงยังวัยรุ่นได้ช่วยเขาไว้

ไม่น่าแปลกใจที่อีกฝ่ายสามารถพาเขาออกจากดินแดนเจียงของพวกเหมียวได้อย่างง่ายดาย ที่แท้เดิมทีเขาก็คือเชื้อสายของเผ่ากษัตริย์ของแคว้นเหมียวเจียง

และด้วยเหตุนี้ แม่ทัพฟงถึงได้ตัดสายสัมพันธ์กับเชื้อพระวงศ์แล้วไปแคว้นเป่ยฉิน ในขณะที่พวกเขาเดินทางไปตั้งรกรากแคว้นเป่ยฉิน ก็แต่งงานมีลูก

ตอนนี้ขึ้นมาได้ว่า แม่ทัพเฟิงในฐานะลูกครึ่งเชื้อสายเหมียวและฮั่น ในตอนนั้นถูกขับไล่ออกจากแคว้นเหมียวเจียง

ด้วยเหตุนี้ราชวงศ์ปกปิดสถานะทางสายเลือดกับแคว้นเป่ยฉิน น่าจะเป็นเพราะกลัวว่าพวกเขากลัวการต่อต้าน บัดนี้ก็อธิบายจนชัดเจนหมดแล้ว

ประเด็นสำคัญของหลิวฉิงกลับไม่ได้อยู่ที่นี่ นางถามกงจื่อโยวอย่างครุ่นคิด “ถ้าเช่นนั้นเป็นสตรีศักดิ์สิทธิ์นั้นมีผลดีอะไร？พวกแคว้นเหมียวเจียงจนมากหรือ อาศัยอยู่ในคูน้ำภูเขาหรือ？”

“หืม？”

กงจื่อโยวอึ้งไปชั่วขณะ ไม่รู้ว่าจู่ ๆ นางถามคำถามนี้ขึ้นเพื่อกระไร

อวิ๋นหลิงตอบอย่างเฉลียวว่า “ถึงแม้ว่าจะอยู่ในภูเขา แต่ว่าพวกเหมียวมักจะสวมเครื่องประดับเงินที่มีค่ามาก ราชวงศ์ของพวกเขาน่าจะร่ำรวยมาก”

หลิวฉิงกระสับกระส่าย “ถ้าเช่นนั้นถ้าหากว่าข้ากลับไปเป็นกษัตริย์ที่ภูเขาล่ะก็ จะได้รับมรดกมากมายใช่ไหม？”

หางตาของกงจื่อโยวกระตุกอยู่ครู่หนึ่ง ทำลายจินตนาการอันงดงามของพวกนาง “อย่าโง่นักเลย หนานเจียงเพียงแต่อยากจะเอาเจ้าเป็นหมากในการต่อสู้เพื่อการรวมเป็นหนึ่งเดียวและอำนาจเท่านั้นเอง พวกเขาได้ยินว่าเจ้ากลายเป็นพระสนมที่ถูกทอดทิ้งของฮ่องเต้แคว้นเป่ยฉิน ดังนั้นจึงอยากจะพาเจ้ากลับไปเป็นหุ่นเชิด ยิ่งไปกว่านั้นชาวหนานเจียงอยากจะฆ่าพระชายาจิ้งอ๋องด้วย แบบนี้เจ้าทนได้หรือ？”

พอได้ยินคำพูดนี้ เซียวปี้เฉิงก็เปลี่ยนสีหน้าขึ้นมาทันที ถามเขาด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “เหตุใดมาพูดถึงความสัมพันธ์กับหลิงเอ๋อร์？”

กงจื่อโยวยักไหล่ของเขา แต่เขาถูกห่อด้วยผ้าทั้งตัว จึงเหมือนดักแด้ที่ขยับ

เขายกมุมปากของเขาขึ้น “ฮูหยินเหลียนองค์หญิงชาวทูเจวียที่ซุ่มอยู่ในแคว้นต้าโจวของพวกเจ้ามาหลายปีคนนั้น คนรักเก่าของนางก็คือผู้มีอำนาจที่อยู่เบื้องหลังหนานเจียงในปัจจุบัน ฮูหยินเหลียนผู้นี้ต้องทรมานอยู่ในมือของพวก คนรักเก่าของนางไม่มีทางยอมอย่างแน่นอน”

อวิ๋นหลิงขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว มิน่าล่ะในมือของยายแก่ปลิ้นปล้อนนั่นสามารถในการดึงหนอนพิษกู่ที่หายากและล้ำค่าออกมาได้ ที่แท้ยังมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดเช่นนี้อีกชั้นหนึ่งกับหนานเจียงนี่เอง

กองกําลังต่าง ๆ ที่ซุ่มซ่อนอยู่เบื้องหลังโลกนี้ สลับซับซ้อนมากกว่าที่นางคิดไว้

หน้ากากเงินอดไม่ได้ที่จะพูดแทรก “ก็ไม่ใช่เพราะว่าเจ้าสำนักน้อยจะช่วยเยว่...”

“หุบปาก!” กงจื่อโยวต่อว่าเขาอย่างเย็นชาทันที จากนั้นก็มองอวิ๋นหลิงด้วยสีหน้าผ่อนคลาย อธิบายว่า “เนื่องจากก่อนหน้านี้ประสบอุบัติเหตุพลัดตกลงไปในธารน้ำแข็ง ประจวบกับพิษเย็นในร่างกาย ดังนั้นจึงต้องเอาผลกิเลนมาใส่ยา”

หน้ากากเงินเบ้ปากอย่างน้อยใจ ไม่พูดอะไรเลย

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าจะช่วยเยว่หลงเย่องค์ชายปลอมของแคว้นถังใต้นั่น เจ้าสำนักน้อยจะต้องกระโดดลงไปในธารน้ำแข็งเพื่อสละชีวิตเพื่อช่วยเหลือได้อย่างไร ชีวิตของตัวเองตอนนี้น่าเป็นห่วงนัก

สิ่งสำคัญเพราะเขากลัวเยว่หลงเย่เป็นห่วง จึงยังปิดบังเรื่องนี้มาโดยตลอด

กู้ฉางเซินมองกงจื่อโยวเต็มไปด้วยสายตาที่เย็นชา “เพราะเพื่อชีวิตที่อยู่รอดของเจ้า จึงจะต้องฆ่าหลิวฉิง？”

กงจื่อโยวสีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง พร้อมยอมรับตามตรง “ถูกต้อง ข้ากลัวตายแล้วก็ไม่อยากตายด้วย หน้าตาของข้าก็ดีมาก ที่ตัวก็มีเงินมากมาย สิ่งที่รอข้าอยู่ก็น่าจะเป็นชีวิตที่ดี”

“ข้าอยากมีชีวิตอยู่ตามสบายใจและอยู่กับคนที่ข้าชอบตลอดไป ดังนั้นตอนที่เป่ยเจียงบอกว่าให้ข้าสังหารพระสนมที่ถูกทอดทิ้งในวังเย็นนั้น ข้าตอบรับแบบไม่ลังเลเลยสักนิด”

ไม่มีเหตุผลที่บังคับไม่ได้ ก็คือเหตุผลที่เห็นแก่ตัวและง่ายดายเช่นนี้

ดังนั้นหลังจากที่ตกอยู่ในน้ำมือของอวิ๋นหลิง เขาไม่มีความขัดขืนและความไม่พอใจใด ๆ อีกทั้งในฐานะสำนักทิงเสวี่ยก็ะไม่ได้มีความสูงส่งและหยิ่งผยองด้วย หากแต่กลับเลือกที่จะประจบสอพลอ

เพราะว่าเขาอยากรอด

หน้ากากเงินที่ฟังอยู่ด้านข้างรู้สึกปวดใจ ความขมขื่นที่แผ่ซ่านออกมาจากใจกลบกลิ่นในปาก

เจ้าสำนักน้อยที่รักชีวิตของตัวเองมาก แต่ว่าตอนแรกเขาเลือกเพื่อจะช่วยเยว่หลงเย่จึงละทิ้งความปลอดภัยของตัวเอง

หน้ากากเงินไม่เข้าใจ เพียงเพราะผู้หญิงที่ไม่ชอบตัวเอง เจ้าสำนักน้อยทำเช่นนี้คุ้มแล้วหรือ？