พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 451

หลังจากที่ข่าวการก่อสร้างห้องสมุดถูกเผยแพร่ออกไป ก็มีคนนำหนังสือมามอบให้จวนจิ้งอ๋องเป็นระยะ

จวนจิ้งอ๋องทำการตั้งจุดรับหนังสือโดยเฉพาะขึ้นมาทันที อวิ๋นหลิงยังได้สั่งการให้เฉียวเย่กับซวงหลีทำการจดบันทึกชื่อของผู้มอบหนังสือและจำนวนหนังสือที่มอบให้

เมื่อทำการก่อสร้างห้องสมุดเสร็จ นางจะจ้างช่างฝีมือ แกะสลักชื่อของผู้บริจาคหนังสือลงบนแผ่นศิลารำลึกในห้องสมุด

ในขณะเดียวกัน อวิ๋นหลิงยังให้เฉียวเย่เตรียมดินสอ กระดาษหมึกและไข่ไก่ไว้ต่างหาก ถ้ามีประชาชนมาบริจาคหนังสือ ก็ให้มอบเป็นของขวัญตอบแทนตามจำนวนที่เหมาะสม

ผ่านไปแค่ไม่กี่วัน หนังสือในจวนจิ้งอ๋องก็ถูกกองเต็มไปหลายห้อง

คนที่รู้หนังสือทั้งหมดต่างก็ถูกอวิ๋นหลิงระดมกำลังขึ้นมา ช่วยกันคัดกรองหนังสือว่ามีเนื้อหาเหมาะสมหรือไม่ พร้อมทั้งทำการแยกประเภทและจัดการจดบันทึก

กงจื่อโยวไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน นำสาวกประกาศิตป้ายแดงของสำนักทิงเสวี่ยกลุ่มหนึ่ง ทำงานเป็นแรงงานเถื่อนที่นี่อย่างหามรุ่งหามค่ำ

ต้องรู้ว่า พวกหน้ากากเงินนั้นไม่เคยรับภารกิจล่าฆ่าหัวที่มีมูลค่าต่ำกว่าห้าพันตำลึงเลย

พอมาถึงจวนจิ้งอ๋อง พวกเขาได้กลายเป็นลูกน้องที่ไม่มีค่าจ้างของอวิ๋นหลิงไปหมดแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นจั่นอิ่งยังเป็นแรงงานเด็กอีกด้วย

แต่เมื่อคิดว่าเป็นเพราะอวิ๋นหลิงเป็นว่าที่น้องสะใภ้ในอนาคต ลำบากสักหน่อยก็ไม่เป็นไร กงจื่อโยวคิดว่าแค่นางมีความสุข ก็คุ้มค่าแล้ว

“หลายวันมานี้ข้าดูจนตาเกือบจะบอดอยู่แล้ว”

แม้ว่าแคว้นถังใต้จะเป็นสรวงสวรรค์ของคนอ่านหนังสือ แต่กงจื่อโยวกลับเป็นพวกนอกคอก ไม่ชอบอ่านหนังสือมาตั้งแต่เด็ก

ตัวหนังสือยั้วเยี้ยมากมายเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกทนไม่ไหวแล้วจริงๆ จึงได้เรียกพวกหน้ากากเงินมา

พวกเขาเพิ่งจะเดินเข้ามา พอเห็นเขาแล้วก็ต้องหางตากระตุก

กงจื่อโยวนอนอยู่บนเก้าอี้เอนอย่างเกียจคร้าน บนตัวยังห่มผ้าห่มผืนบางตากแดด โยกไปมาดูสบายใจมาก

ส่วนใบหน้าของเขา มีแผ่นแตงกวาน้อยใหญ่ติดอยู่เต็มไปหมด

หน้ากากเงินมองเขา ถามอย่างไม่เข้าใจว่า “เจ้าสำนักน้อย ทำไมท่านจึงติดแผ่นแตงกวาเต็มหน้าไปหมด นี่เป็นหน้ากากใหม่ที่คนนิยมกันหรือ”

กงจื่อโยวเหลียวไปมอง ดวงตากลับถูกแตงกวาสองแผ่นปิดเอาไว้จนมิด เขาหลับตาพลางตอบคำถาม

“ไม่ใช่ ทำเช่นนี้จะสามารถบรรเทาอาการเมื่อยล้าของดวงตาได้ ยังสามารถเพิ่มความชุ่มชื้นและทำให้ขาวขึ้น เป็นเคล็ดลับใหม่ที่ข้าเรียนรู้มา บอกว่าดีต่อผิวพรรณ ลดความหมองคล้ำใต้ดวงตาได้ดีทีเดียว”

หลิงซูกระตุกมุมปาก “เคล็ดลับแปลกประหลาดเช่นนี้ ท่านไม่เรียนมาจากที่ใด”

“จากน้องเขยสาม......อ้อไม่ใช่ เรียนรู้มาจากพี่จิ้งอ๋องที่เคารพรักของข้า”

หลายคืนก่อนหน้านี้ เขาเอาแต่วิ่งเต้นเพื่อกระชับความสัมพันธ์ อยากจะไปหาเซียวปี้เฉิงเพื่อดื่มและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน ปรากฏว่าพอเข้าไปในเรือนหลันชิงก็เห็นว่าใบหน้าของเขามีแผ่นแตงกวาติดเต็มไปหมด

ตอนที่เขาสอบถาม เซียวปี้เฉิงก็ทำอ้ำๆอึ้งๆไม่ยอมบอกเหตุผล

สุดท้ายภายใต้การรบเร้าไม่ยอมปล่อยของเขา ในที่สุดอีกฝ่ายก็ทนรำคาญใจไม่ไหว อธิบายถึงเหตุผลที่ต้องติดแผ่นแตงกวาให้เขาฟัง

พอได้ยินว่าแตงกวามีประโยชน์เช่นนี้ กงจื่อโยวก็เรียนรู้ทันที ต้องรู้ว่าเขานั้นใส่ใจในความงามของใบหน้าตนเองมาก

ยังคิดจะใช้ใบหน้าที่หล่อเหลาเอาชนะใจหลงเย่ด้วย

เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกคาดไม่ถึง ตอนแรกหัวใจเขาบีบแน่น คิดว่ากงจื่อโยวจะหัวเราะเยาะเขาเสียอีก

ปรากฏว่าคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายไม่เพียงแต่จะไม่หัวเราะเยาะเขา ยังคุยกับเขาอย่างจริงจังขึ้นมา แบ่งปันเคล็ดลับการดูแลผิวพรรณต่างๆ

ไม่ว่าจะเป็นการดื่มน้ำวันละแปดแก้ว การนอนหลับเพื่อความงาม ไม่นอนดึกเป็นต้น......

คำพูดเหล่านี้ฟังแล้วดูคุ้นหูมาก หลังจากสอบถาม พบว่าเป็นหลงเย่ที่บอกกงจื่อโยวนั่นเอง

เซียวปี้เฉิงไม่ได้รู้สึกคาดไม่ถึง เพราะอวิ๋นหลิงก็เคยบอกกับเขา

จู่ๆทั้งสองก็หาหัวข้อสนทนาร่วมกันได้ ราวกับหาเพื่อนรู้ใจเจออย่างไรอย่างนั้น

ดังนั้นเซียวปี้เฉิงจึงเริ่มรู้สึกว่ากงจื่อโยวก็ไม่ได้น่ารำคาญขนาดนั้น และช่วงนี้ก็ค่อยๆดูเขาเจริญตามากขึ้นแล้ว

หลังจากหน้ากากเงินฟังจบ ก็เกือบจะถูกน้ำลายตัวเองทำให้สำลัก เบิกตาโตจ้องมองกงจื่อโยว

“นี่น่าจะเป็นสิ่งที่พระชายาจิ้งอ๋องสอนให้กับจิ้งอ๋องกระมัง เห็นได้ชัดว่ามีแต่หญิงสาวที่จะใช้เคล็ดลับนี้ เขาที่เป็นผู้ชายไยจึง......”

“ผู้ชายแล้วอย่างไร ผู้ชายจะรักสวยรักงามมิได้หรือ นี่เจ้ากำลังเลือกที่รักมักที่ชัง เลือกปฏิบัติชัดๆ”

กงจื่อโยวหันขวับมาทันที หลับตาใช้ความคิดถลึงตาให้กับหน้ากากเงิน

หน้ากากเงินกับหลิงซูสบตากันด้วยสายตาแปลกประหลาด

เดิมทีคิดว่าเจ้าสำนักน้อยของพวกเขาชอบดูแลผิวหน้าและความงามเป็นเรื่องประหลาดแล้ว คิดไม่ถึงว่าจิ้งอ๋องที่ภายนอกดูเป็นชายชาตรีแข็งแกร่งทรงพลังเช่นนั้น จะมีความชอบเช่นนี้ด้วย......

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หน้ากากเงินก็แบะปาก พึมพำเบาๆว่า

พิลึกแท้ เขาอยู่ในสำนักทิงเสวี่ยมาตั้งนาน ทำไมจึงไม่เคยได้ยินคำพูดเหล่านี้มาก่อน

หลิงซูแอบเหลือกตาขึ้นเงียบๆ ในใจกลับรู้ทุกอย่างดี

อยากจะดองกันด้วยการแต่งงานก็พูดตรงๆเถอะ จะลากเอาเรื่องไม่เป็นเรื่องมาพูดทำไม ใช้หัวเข่าคิดยังรู้เลย ไม่ใช่ว่าอยากจะสานสัมพันธ์กับสองสามีภรรยาจิ้งอ๋องหรอกหรือ

เฮ้อ......ผู้ชายเห็นสาวงามสุดท้ายก็ยอมละทิ้งความมุ่งมั่น

เพื่อเยว่หลงเย่ กระทั่งเพื่อนเล่นตั้งแต่เด็กของตนเองก็ยอมขาย

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆหลิงซูก็รู้สึกกระวนกระวายขึ้นมา คงไม่ใช่ว่าสักวันเขาเองก็จะถูกเจ้าสำนักน้อยขายเช่นเดียวกันกระมัง

ในขณะที่หลิงซูรู้สึกหัวใจตุ้มๆต่อมต่อมนั้น ชีวิตของเฉียงเวยในจวนจิ้งอ๋องนั้นเหมือนปลาได้น้ำ แทบจะสามารถโบยบินได้อย่างที่ใจต้องการ

เพื่อสร้างโอกาสให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน อวิ๋นหลิงจงใจให้เฉียวเวยกับเยี่ยเจ๋อเฟิงจัดระเบียบหนังสือด้วยกัน

วันนี้นางคิดว่าจะไปดูความคืบหน้าเสียหน่อย เพิ่งจะเดินมาถึงด้านล่างระเบียงยาว ก็ได้ยินเสียงเยี่ยเจ๋อเฟิงเปิดประตูออกมาอย่างกะทันหัน ที่ขมับมีเส้นเอ็นสีเขียวปูดขึ้นมา ใบหน้าแดงก่ำราวกับกุ้งที่ถูกต้มจนสุก

เขาจากไปด้วยฝีเท้าที่ลนลานเร่งรีบ มองไม่เห็นแม้แต่อวิ๋นหลิงที่อยู่ไม่ไกลนัก

อวิ๋นหลิงเก็บสายตาเปิดประตูเข้าไป เลิกคิ้วพลางพูดว่า “เมื่อครู่ทำไมเขาดูเหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่าง เจ้าคงไม่ได้บังคับขืนใจเขากระมัง”

เฉียงเวยนั่งอยู่บนเก้าอี้ ในมือถือหนังสือไว้เล่มหนึ่ง ยิ้มอย่างมีเสน่ห์ดึงดูดใจ

“โธ่เอ๊ย ข้าไม่ได้บุ่มบ่ามขนาดนั้น เพียงแต่เมื่อครู่ดันไปอ่านหนังสือที่ไม่ควรจะอ่านก็เท่านั้นเอง”

อวิ๋นหลิงเหลือบไปมองหนังสือบนมือนาง ในใจก็ร้องขึ้นว่าให้ตายเถอะ

“ใครส่งหนังสือภาพชุนกงมา เจ้าเอามาวางไว้หรือ”

เฉียงเวยยิ้มพลางพยักหน้า “ถูกต้อง ข้าแอบเอามาปะปนอยู่สองสามเล่ม อยากจะแกล้งองครักษ์เย่ก็เท่านั้น”

อวิ๋นหลิงพลิกดูหนังสือในกล่อง หางตากระตุกเล็กน้อย

ไม่ใช่หนังสือภาพชุนกง ก็เป็นหนังสือที่เขียนบรรยายเรื่องอย่างว่าเอาไว้ อย่างน้อยก็มีอยู่ครึ่งกล่อง

นี่ยังเรียกว่าไม่กี่เล่มหรือ