พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 5

ลักษณะและความรู้สึกตอนสัมผัสเหมือนจะไม่ใช่คอ

เมื่อเขารู้ตัวก็รีบชักมือกลับ จากนั้นก็ถอยหลังให้ห่างจากอวิ๋นหลิงอย่างรวดเร็ว เขาหยุดถอยเมื่อแผ่นหลังไปชนกับโต๊ะไม้ด้านหลัง

“เจ้า...เป็นสตรีที่ไม่รู้จักอายจริงๆ กลางวันแสกๆแต่ไม่คิดจะใส่เสื้อผ้าเลย”

เสียงตำหนิดังกังวานในห้อง ใบหน้าอันซีดเซียวของเขาเริ่มแดงเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็บึ้งตึง

อวิ๋นหลิงได้สติก็ยักไหล่ ทำหน้าสบายๆ

“ก็ท่านบุกเข้ามาตอนที่ข้าทายานี่ ยังจะมาโทษข้าอีก”

นางหัวเราะเยาะเบาๆ “แล้วท่านก็ไม่ใช่ไม่เคยหลับนอนกับข้า แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ไปได้”

ตงชิงที่นั่งบนพื้นอ้าปากกว้างจนสามารถยัดไข่ไก่เข้าไปได้แล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้นางตะลึงมาก

“ฉู่อวิ่นหลิง”

ใบหน้าอันบูดเบี้ยวของเซียวปี้เฉิงแดงก่ำเหมือนปูที่นึ่งสุกแล้ว

เขาไม่เคยรู้สึกโชคดีที่ตัวเองตาบอดเหมือนตอนนี้มาก่อน หาไม่แล้วหากเขาเห็นฉู่อวิ๋นหลิง เขาต้องฝันร้ายไปหลายคืนแน่

ลู่ฉีที่ยืนด้านนอกทำลายบรรยากาศกระอักกระอ่วนภายในห้อง

“ท่านอ๋อง เมื่อครู่ข้ารับใช้รายงานว่าเยียนอ๋องฟื้นแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงหมุนกายเตรียมเดินออกไป

เขาเดินไปถึงหน้าประตูตามความทรงจำ เมื่อเขาคิดจะเปิดประตู แต่ก็ต้องหยุด

“รีบใส่เสื้อให้นางเดี๋ยวนี้”

“เพคะ บ่าวจะรีบใส่เสื้อให้พระชายา”

ตงชิงรีบลุกขึ้นยืน แล้วหยิบกระโปรงผ้านุ่มจากชั้นวางอย่างรวดเร็ว

เมื่ออวิ๋นหลิงใส่เสื้อเสร็จแล้ว เซียวปี้เฉิงจึงเปิดประตูด้วยใบหน้ามืดครึ้ม และให้ลู่ฉีพาไป

วิญญาณที่ตกใจจนลอยออกไปเหนือนภาลัย ยามนี้กลับเข้าสู่ร่างของตงชิงแล้ว

“คุณหนู ไยท่านถึงทำร้ายท่านอ๋อง บ่าวถ่ายทอดคำพูดของคุณชายใหญ่ให้คุณหนูฟังแล้ว ท่านทำเยี่ยงนี้ จวนเหวินกั๋วกงคงปกป้องท่านไม่ได้”

“ปกป้องไม่ได้ก็ปกป้องไม่ได้สิ อย่ามัวแต่พูดอยู่เลย รีบไปรินน้ำมาให้ข้าดื่มไป”

เมื่อคืนนางไม่ได้ดื่มน้ำเลย และเมื่อครู่ก็กินหมั่นโถวไปสองชิ้น ตอนนี้อวิ๋นหลิงรู้สึกคอแห้งมาก

คงเป็นเพราะตงชิงคิดว่าอวิ๋นหลิงฉิบหายแน่ จึงทำหน้าสิ้นหวัง

“เยียนอ๋องฟื้นแล้ว ประเดี๋ยวท่านอ๋องต้องเอาผิดคุณหนูแน่ จะทำยังไงดี”

“เอาผิดหรือ?”

อวิ๋นหลิงหัวเราะเบาๆ วางแก้วเปล่าในมือลง หันไปมองวิวนอกหน้าต่างแล้วหลับตาพักผ่อน

“เดี๋ยวไอ้เด็กนั่นก็มาขอร้องข้าแล้ว”

คุณหนูถูกกระทบกระเทือนทางจิตใจจนเพี้ยนไปแล้วหรือเปล่า?

ตงชิงถอนหายใจยาวๆ รู้สึกกลุ้มใจยิ่งนัก รู้สึกว่าอากาศในตอนนี้เหมือนอารมณ์ของนางเหลือเกิน

นอกเรือนมีสายฝนโปรยปราย ความหนาวเหน็บแผ่ซ่านเข้ากระดูก

……

ณ เรือนเยี่ยนหุย

ทันทีที่เซียวปี้เฉิงก้าวเข้าไปในเรือน ข้ารับใช้เฉียวเย่ก็เข้ามาต้อนรับ เมื่ออีกฝ่ายเห็นรอยฝ่ามือบนหน้าเซียวปี้เฉิงก็ชะงักงัน

“ท่านอ๋อง ใบหน้าของท่าน...”

ไม่รอบให้เฉียวเย่ถามจบ ลู่ฉีก็บ่นอย่างไม่พอใจ

“ใต้เท้าเฉียว พระชายาบ้าไปแล้ว นางไม่เพียงแต่ลงมือทำร้ายเยียนอ๋องเท่านั้น ยามนี้ยังกล้าทำร้ายท่านอ๋องด้วย”

เฉียวเย่ได้ยินก็อึ้ง ขมวดคิ้วแน่นเป็นปม

เซียวปี้เฉิงโบกมือ “อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องนี้เลย ดูอาการของอวี้จือก่อนว่าเป็นเช่นไรบ้าง?”

เยียนอ๋องฟื้นขึ้นมาแล้วเหมือนอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เหมือนพยายามปิดอารมณ์บางอย่างไว้

หลินซินกำลังฝังเข็มที่ขาของเขา ไอน้ำร้อนจากถังยาแช่เท้าลอยขึ้นมา

“อวี้จือ เจ้ายังสบายดีหรือไม่?”

เซียวปี้เฉิงทำหน้าแปลกใจ นึกถึงวิธีสะกดจุดอันแม่นยำและรวดเร็วของอวิ๋นหลิงก็เอ่ยเสียงขรึมว่า

“อาจารย์แม่ บางทีฉู่อวิ๋นหลิงอาจซ่อนความสามารถไว้จริงๆ พวกเรามองนางผิดไปแล้ว”

หลินซินร่างกายสั่นเทิ้ม กระตุกมุมปาก แต่ไม่ได้พูดสิ่งใด

เซียวปี้เฉิงไม่เคยประเมินเชิงชื่นชมผู้อื่นโดยง่าย

เยียนอ๋องอดทนต่อความเจ็บปวด ส่งยิ้มอย่างอับจนหนทางให้เซียวปี้เฉิง

“พี่สาม ข้ารู้ว่าท่านเกลียดฉู่อวิ๋นหลิง ข้าเองก็เกลียดที่นางแยกท่านกับอวิ๋นหานจากกัน แต่ตอนนี้...”

พิษเย็นทรมานเขามานานมากแล้ว

“อวี้จือ เจ้าไม่ต้องอธิบายมากมายหรอก ข้าจะไปพานางมากำจัดพิษเย็นให้เจ้า”

“พี่สาม ข้าขอโทษท่านด้วย” เยียนอ๋องยังคงรู้สึกผิด “ฉู่อวิ๋นหลิงทำร้ายท่านถึงขั้นนี้ แต่ข้ายังให้ท่านไปขอความช่วยเหลือจากนางอีก”

เมื่อเอ่ยถึงฉู่อวิ๋นหลิง เซียวปี้เฉิงก็นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ เสียงของฉู่อวิ๋นหลิงดังในสมองของเขา

ยามที่นางด่าแช่งฉู่อวิ๋นหานในคืนแต่งงาน น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความผิดหวัง เคียดแค้นและเกรี้ยวกราด

สีหน้าเซียวปี้เฉิงมีประกายแสงสับสนและผิดปกติแวบผ่านชั่ววูบแล้วเลือนหายไป

จากนั้นเขาก็ส่งเสียงเย็นเยียบว่า “ฉู่อวิ๋นหลิงทำร้ายเจ้า ควรทำคุณไถ่โทษ”

สิ้นเสียง เซียวปี้เฉิงก็พาใบหน้าที่มีรอยแดงจากฝ่ามือไปยังเรือนหลันชิง สีหน้าเย็นยะเยือกประหนึ่งจะแช่แข็งผู้อื่นตายก็ไม่ปาน

“อุ้ย แขกแก้วมาเยือน”

อวิ๋นหลิงนั่งเอียงกายบนเก้าอี้โยกด้วยท่าทางขี้คร้าน ยิ้มตาหยีพร้อมกับโบกมือให้เขา แม้นเซียวปี้เฉิงจะมองไม่เห็นก็ตาม

ตงชิงสะดุ้งโหยง กังวลใจจนหัวใจแทบจะกระดอนออกมาแล้ว ยามนี้รู้สึกสิ้นหวังถึงขีดสุด

มาแล้ว มาแล้ว มหันตภัยครั้งใหญ่มาแล้ว！

แต่สิ่งที่ไม่คาดฝันคือหลังจากเซียวปี้เฉิงเงียบไปสักพักก็กล่าวเสียงเคร่งขรึม “ก่อนหน้านี้ข้าเข้าใจเจ้าผิด ข้าขอโทษ”

ตงชิงชะงักงัน เบิกตากว้างด้วยความเหลือเชื่อ