พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 506

“แน่นอนอยู่แล้ว ท่านราชครูเฟิ่งเหมียนเป็นนักพรตของวัดไท่ชิง ด้วยคำแนะนำของเขา แคว้นตงฉู่จึงรู้วิธีแก้ภัยแล้งและอุทกภัยร้ายแรงได้ล่วงหน้าหลายครั้ง”

“ข้าก็ได้ยินมาเหมือนกัน มีข่าวลือว่ารัชทายาทแคว้นตงฉู่มีพลังปราณม่วงมังกรแท้คอยปกป้องคุ้มครอง ผู้หญิงธรรมดาสามัญไม่อาจทนพลังปราณมังกรได้ จึงทำให้เขาต้องแต่งงานใหม่สามครั้งติดต่อกัน ฝ่ายหญิงล้วนตายอย่างแปลกประหลาดภายในหนึ่งเดือน สุดท้ายเรื่องนี้ต้องพึ่งราชครูเฟิ่งเหมียนช่วยชี้แนะ จึงไขปริศนาชะตากรรมของเขาได้!”

“หืม...มีเรื่องน่าเหลือเชื่อขนาดนี้เลยหรือ”

“สาวใช้สินเดิมของพระชายาเยียนอ๋องเป็นคนเล่าเรื่องนี้เอง ฉะนั้นจริงแท้แน่นอน”

เหลียงเฟยที่อยู่ในตำหนักพอได้ยินก็หูผึ่ง ก้นบึ้งดวงตาค่อยๆ ลุกวาวขึ้นด้วยความหวัง

อาการในยามนี้ของหยวนโม่ อาจจะไปขอความช่วยเหลือจากราชครูเฟิ่งเหมียนได้ ถ้าอีกฝ่ายมีคำชี้แนะช่วยไขปัญหาได้?

หมอธรรมดาๆ ไม่สามารถรักษาโรคซ่อนเร้นของโม่อ๋องได้ เหลียงเฟยพลันบังเกิดความกระวนกระวายใจจนทำอะไรวุ่นวายไปหมด แอบแวะไปขอคำปรึกษาที่เรือนชิงซินเงียบๆ โดยไม่ลืมเอาวันเดือนปีเกิดของโม่อ๋องไปด้วย

เฟิ่งเหมียนตกปากรับคำขอของเสวียนจี หลังจากได้ยินนางกำนัลมารายงาน ก็ยินดีต้อนรับคนเข้ามา

เหลียงเฟยแสดงความเคารพ กล่าวด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “ท่านราชครู วันนี้ข้ามาเยี่ยมเยียน ใคร่ขอให้ท่านช่วยดูดวงแต่งงานของหยวนโม่ลูกชายข้า”

“บัดนี้ถึงเวลาที่เขาจะต้องแต่งงานมีลูกแล้ว แต่คุณหนูสูงศักดิ์ที่มาดูตัวก่อนหน้านี้กลับรู้สึกว่าไม่เหมาะสมสักเท่าใด ข้าอยากจะขอให้ท่านราชครูดูดวงให้หยวนโม่ว่าเขาจะได้ครองคู่อย่างมีความสุขเมื่อไร”

เหลียงเฟยพูดอ้อมๆ อย่างแนบเนียน ไม่ได้เอ่ยถึงโรคที่ซ่อนเร้นอยู่

ถึงแม้เฟิ่งเหมียนจะไม่รู้ความจริงทั้งหมด แต่เขาไม่สนใจเรื่องส่วนตัวของคนอื่น หลังจากดูวันเวลาตกฟากของอีกฝ่ายอย่างละเอียด เขาก็เริ่มทำนายทายทักไปตามที่อวิ๋นหลิงต้องการให้เขาพูด

“ก่อนหน้านี้ได้มีโอกาสพบโม่อ๋องสองสามครั้ง ข้าน้อยดูลักษณะใบหน้าของโม่อ๋องแล้ว บอกได้เลยว่าเขาไม่ค่อยมีเนื้อคู่ที่สมพงศ์กัน ทายาทสืบสกุลก็น้อย เกรงว่าจะไม่ได้แต่งงานสมใจหวัง”

เหลียงเฟยได้ยินดังนั้นพลันตกตะลึงพรึงเพริด แทบจะถือถ้วยชาในมือไว้ไม่มั่น

“ขอถามท่านราชครู ที่ว่าไม่ค่อยมีเนื้อคู่ที่สมพงศ์กัน ทายาทสืบสกุลก็น้อย ช่วยอธิบายลงรายละเอียดได้หรือไม่”

เฟิ่งเหมียนกล่าวด้วยน้ำเสียงลุ่มลึก “โม่อ๋องมีดวงชะตาที่หายาก เมื่อดูจากเวลาตกฟาก เขามีดาวบุพเพสันนิวาสเพียงดวงเดียวในชีวิต ด้วยเหตุนี้จึงไม่ค่อยมีเนื้อคู่ที่สมพงศ์กัน แต่ถ้าคว้าโอกาสแต่งงานครั้งนี้ไว้ได้ ภายภาคหน้าเขาจะมีลูกชายลูกสาวอย่างละคน แต่น่าเสียดายที่ดาวบุพเพสันนิวาสดวงนี้จางหายไปแล้ว ข้าน้อยจึงสรุปว่าเขามีทายาทสืบสกุลน้อย”

เหลียงเฟยฟังแล้วพลันได้ยินเสียง 'วิ้ง' ดังก้องอยู่ในหัว มึนงงสับสนไปทั้งร่าง

ทายาทสืบสกุลน้อย...ไม่ได้หมายความว่าชาตินี้จะไม่มีลูกหลานหรอกหรือ!

ใบหน้าเหลียงเฟยซีดเผือด ถามด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อยว่า “เช่นนั้นข้าขอถามท่านราชครูว่าพอมีวิธีใดจะช่วยได้หรือไม่"

เฟิ่งเหมียนครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตอบด้วยเสียงราบเรียบว่า “ถึงดาวบุพเพสันนิวาสของโม่อ๋องจะอับแสงลง แต่ก็ไม่ได้หายไปเสียทีเดียว ดังนั้นจึงยังมีความหวังริบหรี่ ขอเพียงคว้าโอกาสแต่งงานกับดาวบุพเพสันนิวาสดวงนี้ไว้ให้ได้ก่อนจะอันตรธานหายไปก็เป็นพอ”

เหลียงเฟยกระวนกระวาย นางพยายามทำให้จิตใจสงบลง

ดาวบุพเพสันนิวาส...หรือว่าจะหมายถึงเด็กสาวจื่อเถาคนนั้น?

นางกัดริมฝีปาก ถามอย่างแบ่งรับแบ่งสู้ว่า “ท่านราชครู ชีวิตลูกชายข้าจะมีแค่ดาวบุพเพสันนิวาสดวงนี้จริงๆ หรือ”

คราวนี้เฟิ่งเหมียนตอบอย่างจริงจัง “จริงแท้แน่นอน”

เฟิ่งเหมียนรู้ดีว่าเป็นเพราะอวิ๋นหลิงสอดมือเข้ามาช่วยเรื่องนี้ ไม่เพียงดวงชะตาของพวกนางจะตรวจไม่ได้ แต่ยังส่งอิทธิพลเปลี่ยนแปลงอนาคตของผู้อื่นได้เสียด้วย

......

เหลียงเฟยออกมาจากเรือนชิงซิน นางไม่มีกะจิตกะใจจะกินข้าวเย็น รีบไปพบอวิ๋นหลิงทันที แล้วบอกจุดประสงค์ที่มาด้วยสีหน้าอึดอัดใจ

“เสด็จแม่เหลียงเห็นด้วยกับเรื่องของน้องห้ากับจื่อเถาอย่างนั้นหรือ”

เหลียงเฟยพยักหน้าอย่างอิหลักอิเหลื่อพลางถอนใจกล่าวว่า “ช่วงสองสามวันนี้หยวนโม่สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ซูบผอมลงไปมาก ข้าเห็นความเจ็บปวดอยู่ในสายตา จึงคิดได้อยากปล่อยพวกเขาไป...”

แม้ว่านางไม่ต้องการให้โม่อ๋องแต่งงานมีภรรยาเพียงคนเดียวในชีวิต แต่ถ้าไม่ยอมรับจื่อเถา เขาก็จะไร้ทายาทในชาตินี้

อวิ๋นหลิงเห็นเหลียงเฟยยังพยายามทำทีราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ก็ยิ้มร่าอยู่ในใจ

จากนั้นสีหน้านางก็เต็มไปด้วยความลำบากใจ เอ่ยอย่างลังเล “แต่...เสด็จแม่เหลียง ข้าได้เลือกว่าที่สามีมาดูตัวให้กับจื่อเถาแล้ว ตอนนี้ทั้งคู่พอใจกันมาก อีกฝ่ายก็เริ่มเตรียมของหมั้นหมายแล้วด้วย เกรงว่า...”

“เร็วขนาดนั้นเลยหรือ” เหลียงเฟยชะงักไป กล่าวอย่างค่อนข้างร้อนใจว่า “คนนั้นเป็นใคร ข้าจะให้เงินเขาห้าร้อยตำลึงเป็นค่าชดเชยได้ ให้เขาล้มเลิกการแต่งงานกับจื่อเถาแล้วกัน”

อวิ๋นหลิงยังคงทำหน้าลำบากใจ ค่อยๆ ส่ายหน้าแล้วพูดว่า “เสด็จแม่เหลียง เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่ใช่ง่ายๆ ผู้ที่ชมชอบจื่อเถาก็ไม่ใช่ใครอื่น ก็คือจินอ๋องที่เสด็จพ่อเพิ่งแต่งตั้งเมื่อไม่กี่วันก่อน จินอ๋องเคยพบจื่อเถาแล้ว พอใจนางยิ่งนัก ตอนนี้ทุกคนในจวนจินอ๋องกำลังตระเตรียมงานแต่งกันอยู่”

“อะ…อะไรนะ จินอ๋องหรือ”

ได้ยินเช่นนี้ เหลียงเฟยก็ตะลึงจนตาค้างไปเลย