พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 515

เซียวปี้เฉิงบันดาลโทสะ รีบไปยังที่เกิดเหตุ ยามนี้รุ่ยอ๋องกับคุณชายจางกำลังชกต่อยในสระบัว

ใบบัวอันเขียวขจีหัก ดอกบัวก็ล้มระเนระนาด กลีบดอกบัวลอยละลิ่วเหนือผิวน้ำ สภาพพังยับเยิน

“ไม่ต้องตีกันแล้ว ไม่ต้องตีกันแล้ว”

“ดูสิ รัชทายาทกับพระชายารัชทายาทเสด็จมาแล้ว”

มีคนมุงดูที่ริมสระบัวกับบนสะพานมากหน้าหลายตา เห็นพวกอวิ๋นหลิงมาก็รีบแหวกทางให้

เซียวปี้เฉิงเห็นรุ่ยอ๋องกับคุณชายจางชกต่อยกันในสระที่มีระดับน้ำสูงถึงเอว สภาพพวกเขาทั้งสองคนมอมแมมมาก

“หยุด”

ได้ยินเสียงตะคอกอันเกรี้ยวกราด พวกเขาสองคนก็ขาดสติปัญญาไปก็รู้ตัว สีหน้าย่ำแย่กันทั้งสองคน

เซียวปี้เฉิงมองทหารรักษาการณ์ของสำนักศึกษาแล้วทำหน้าบึ้ง “ยืนเซ่ออยู่ไย รีบไปดึงตัวรุ่ยอ๋องขึ้นมาสิ ผู้ที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องจงกลับไปวะ ภายในห้องสมุดห้ามทุกคนส่งเสียงดัง”

เขาไม่ค่อยโมโห แต่เมื่อโมโหขึ้นมาจะน่ากลัวมาก ในสภาพอากาศอันร้อนระอุ คนมุงดูล้วนสั่นสะท้าน รีบหมุนกายเดินไปไกลๆ

“พวกเจ้าอย่าเพิ่งไป”

เซียวปี้เฉิงกวาดสายตามองพวกที่ชอบตามหลังคุณชายจาง พวกเขาร่างกายแข็งค้าง หยุดเดินแล้วหันมามองด้วยความกระวนกระวายใจ

ในที่สุดทหารก็ดึงรุ่ยอ๋องขึ้นมาถึงฝั่ง เขาจับขอบสะพานแล้วสำลักไม่หยุด เส้นผมดกดำอันยุ่งเหยิงปกใบหน้าเขา พวงแก้มอันซีดขาวเจือรอยแดง

“แค่กๆๆ”

อวิ๋นหลิงมองรุ่ยอ๋องด้วยความแปลกใจ เป็นครั้งแรกที่นางเห็นอีกฝ่ายอารมณ์ร้ายแบบนี้

ราวกลับกระต่ายที่โดนยั่วโมโห จากที่อ่อนโยนเชื่อฟังในวันวาน กระโดดไปกัดคนอย่างดุร้าย

ตอนที่ทหารดึงตัวเขาขึ้นมา สายตาเขายังคงจ้องคุณชายจางที่ยังคงจมอยู่ในสระอย่างแค้นเคือง

นางขมวดคิ้วมุ่นถาม “พวกท่านทำอะไรกัน?”

คุณชายจางผู้นี้มีความสามารถไม่น้อย เปลี่ยนบุรุษอ่อนโยนเป็นสภาพนี้ได้

ไม่รอให้รุ่ยอ๋องตอบ คุณชายจางก็เป็นฝ่ายปริปากพูดก่อน “เรียนรัชทายาทกับพระชายา รุ่ยอ๋องลงมือทำร้ายกระหม่อมก่อน กระหม่อมไม่ได้ทำความคิดใดๆเลยพ่ะย่ะค่ะ”

เซียวปี้เฉิงเห็นทหารจะดึงเขาขึ้นฝั่งก็บันดาลโทสะ ยกเท้าถีบลงสระอีกครั้ง

“ใครสั่งให้ดึงเขาขึ้นมา?”

คุณชายจางล้มคะมำไปกองในสระบัว เพราะไม่ทันตั้งตัวจึงกินน้ำสระไปหลายคำ เหนือหัวมีคำก่นด่าลอยมา

“กล้าดีเหลือเกิน เป็นแค่คุณชายแห่งจวนอาลักษณ์ แต่ริอ่านชกต่อยกับองค์ชาย อาลักษณ์กรมพิธีการสั่งการให้เจ้าขาดมารยาท ลบหลู่สถาบันฮ่องเต้เยี่ยงนี้รึ?”

คุณชายจางเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาอัดแน่นไปด้วยความสับสนและตะลึง

ฮองเฮาที่ถูกปลดออกจากตำแหน่งเคยสังหารมารดาของรัชทายาทเสียชีวิต แล้วรุ่ยอ๋องกับรัชทายาทก็เปรียบดั่งน้ำกับไฟที่เข้ากันไม่ได้ เหตุใดรัชทายาทจึงกลับมาเล่นงานเขาแทน?

ไม่เหมือนอย่างที่เล่ากันนี่นา

ท่ามกลางสายตาจับจ้อง คุณชายจางปืนขึ้นฝั่งอย่างหมดสภาพ เอ่ยปากพูดอย่างไม่พอใจ

“รัชทายาทลำเอียงเกินไปแล้ว รุ่ยอ๋องเป็นฝ่ายลงมือก่อน หรือข้าต้องทนเขารังแก?”

“รุ่ยอ๋องเป็นคนอ่อนโยนที่รู้กันทั้งเมืองหลวง หากเขาชกต่อยกับผู้ใด แสดงว่าผู้นั้นต้องยั่วโมโหเขาก่อน” อวิ๋นหลิงเลิกคิ้ว กวาดสายตามองชายหนุ่มที่กำลังหัวหดด้านข้าง “พวกเจ้าบอกมาดีๆว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น?”

ใบหน้าคุณชายจางบูดเบี้ยว รู้สึกสงสัยกว่าเดิม

พระชายารัชทายาทกับรุ่ยอ๋องมีความแค้นต่อกันมานานไม่ใช่รึ?

คนในเมืองหลวงรู้ดีว่าพวกเขามีปากเสียงกันหลายครั้ง พระชายารัชทายาทยังยุแยงให้บุตรีสกุลหรงหย่าร้างกับรุ่ยอ๋อง จนรุ่ยอ๋องกลายเป็นตัวตลก

รุ่ยอ๋องเจอหรงจั้นกะทันหัน ร่างกายแข็งทื่อ ก้มหน้าก้าวไปด้านข้างหลายก้าว พยายามอำพรางความอนาถของตัวเอง

กู้ฮั่นม่อประสานมือตอบ “ทูลรัฐทายาท เมื่อครู่คุณชายจางวิจารย์พระชายารุ่ยอ๋องว่าไม่รู้จักแยกแยะ เป็นพระชายาดีๆไม่ชอบ ดันไปเป็นรองเท้าขาดๆ ท่านรุ่ยอ๋องจึงโมโหขึ้นมา”

สีหน้าเขาเรียบเฉย คนอื่นไม่กล้าพูด แต่เขากลับเล่าอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง

บรรยากาศเงียบกริบทันควัน สามารถปะทุแรงโจมตีได้ทุกเมื่อ

หรงจั้นโกรธเป็นฟืนเป็นไฟทันที คว้าถ้วยขนาดในมือข้ารับใช้แล้วเขวี้ยงใส่คุณชายจางแรงๆ อีกฝ่ายหัวแตกไหลเลือดในชั่วพริบตา

“จะมากไปแล้วนะ”

คุณชายจางพูดด้วยความเดือดดาล แววตาล่องลอยแล้วล้มดับไป

พวกชายหนุ่มด้านข้างเห็นแล้วก็อึ้ง อ้าปากตาค้าง

หรงจั้นกวาดสายตามองคุณชายจางอย่างเกลียดแค้นปราดหนึ่ง ก่อนจะหันไปพูดกับเซียวปี้เฉิงและอวิ๋นหลิงว่า “เรื่องนี้จวนเจิ้นกั๋วกงจะจัดการเอง รบกวนพวกท่านสองคนอย่าก้าวก่าย”

อวิ๋นหลิงได้สติก็พยักหน้ารับ

ไม่คิดว่าหนุ่มหล่อที่ป่วยออดๆแอดๆ เวลาโกรธขึ้นมาจะเป็นแบบนี้

หรงจั้นได้ยินเสียงโหวกแหวกโวยวายก็เดินลงจากห้องสมุดด้วยท้องกลมโตอย่างระมัดระวัง

“พี่ชาย...”

หรงจั้นทำหน้าตึงเครียด รีบเข้าไปประคอง “เจ้าลงมาคนเดียวโดยไม่มีสาวใช้ดูแลได้อย่างไร?”

หรงฉานไม่ตอบ อดมองรุ่ยอ๋องที่อยู่ในสภาพอนาถไม่ได้

รุ่ยอ๋องร่างกายแข็งทื่อกว่าเดิม สมองขาวโพลน รีบหมุนกายหนีไป ทิ้งไว้เพียงแผ่นหลังอันตื่นตระหนก