พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 558

สีหน้าของเฟิงอู๋จีตึงเครียดเล็กน้อย มึนงงจนไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร ในใจรู้สึกสับสนอยู่บ้าง

ถึงแม้คนในโลกต่างมีคนที่ตัวเองชื่นชอบ แต่ผู้คนในยุคสมัยนี้กลับสงวนท่าทีมากนัก มักจะเขียนบทกวีสรรเสริญอีกฝ่ายก็เป็นเรื่องที่พบเห็นอยู่บ่อยๆ การเก็บรวบรวมภาพของอีกฝ่ายก็ถือเป็นการกระทำที่กล้าหาญเช่นกัน

พระชายารัชทายาทมีผู้ติดตามในเมืองหลวงล้นหลาม ผู้คนจำนวนมากล้วนชอบซื้อเครื่องเขียนที่พิมพ์ลายดอกไม้สี่แฉก

แต่ไม่มีอะไรหรอก ผู้คนก็ไม่ได้อวดโอ่ข้าวของเหล่านี้มากนัก

ยามปกติเมื่อเห็นดอกไม้สี่แฉกอยู่บนข้าวของที่พกติดตัวของกันและกัน ก็มักจะมองหน้ากันยิ้มๆ อย่างรู้ใจกัน แต่ไม่เอ่ยออกมา

แต่การสะสมตุ๊กตาดินเผาเช่นนี้ จะใช้คำว่าคลั่งไคล้มาบรรยายไม่ได้แล้ว ใครเห็นต่างก็อุทานในใจว่าเป็นพฤติกรรมที่ ‘วิปริต’

สิ่งที่เขาซ่อนไว้อย่างระมัดระวังเรื่อยมาดันมาเปิดเผยโดยไม่ได้ตั้งใจเสียได้ เฟิงอู๋จีจึงต้องเผชิญกับทางเลือกที่ยากลำบากอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน

จะอธิบายหรือไม่อธิบายดีนะ?

ถ้าอธิบายจะถือว่าเป็นคนแปลกประหลาด แต่ถ้าไม่อธิบาย รัชทายาทจะ...

เฟิงอู๋จีลอบเหลือบมองเซียวปี้เฉิง เห็นอีกฝ่ายยังตกอยู่ในห้วงภวังค์งุนงง

ขณะที่เขากำลังคิดสับสนวุ่นวาย บรรดาเด็กรับใช้ก็ลุกขึ้น ขอขมาด้วยความตื่นตระหนกระรัว

“ล้วนเป็นความผิดของผู้น้อยเองที่ซุ่มซ่าม คุณชายรองโปรดอภัย!”

พูดจบ พวกเขากำลังจะไปเก็บข้าวของที่กระจัดกระจายเหล่านั้น

เฟิงอู๋จีรีบตะโกน “ไม่ต้องหรอก ข้าทำเอง!”

เซียวปี้เฉิงเองก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่มาสักพักแล้ว ก่อนสายตาจะเลื่อนไปยังข้าวของชิ้นอื่นที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นโดยไม่รู้ตัว

เขาสายตาดีมาก อาศัยแสงโคมไฟจนมองเห็นได้ชัดเจนท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดสลัวยามโพล้เพล้

ทั้งซองจดหมาย ที่ใส่ปากกา ที่ทับกระดาษ ที่คั่นหนังสือ...จี้ห้อยพัด ถ้วยชาเล็กๆ ที่หักครึ่ง...

ทั้งหมดดูเป็นของธรรมดา แต่สิ่งที่ไม่ธรรมดาก็คือเขาจะพบลายดอกไม้สี่แฉกบนของเหล่านั้นด้วย

รวมทั้งมีตุ๊กตาดินเผาแบบเดียวกับในมือเขามากกว่าหนึ่งตัว และยังมีอีกหลายตัวที่สวมกระโปรงสีครามและสีเหลืองอมชมพู...

บ้างถือปากกา บ้างถือดอกไม้ บ้างถือตะกร้าผลไม้ ดูเสมือนจริง และประณีตวิจิตรงดงามอย่างยิ่ง

สิ่งที่แปลกที่สุดคือมีม้วนภาพที่กลิ้งคลี่กางออกมาครึ่งหนึ่งเป็นรูปอวิ๋นหลิงอย่างชัดเจน!

เหตุที่เซียวปี้เฉิงจำได้ก็เพราะเขาคุ้นเคยกับวิธีวาดภาพแบบนั้นเป็นอย่างดี เห็นชัดว่าเป็นแบบร่างภาพที่อวิ๋นหลิงใช้ตอนทำดินสอ!

ขณะนี้ นอกจากรูม่านตาของเซียวปี้เฉิงที่สั่นไหวแล้ว ใบหน้าก็เริ่มเขียวคล้ำขึ้นมา

เขารีบหยิบม้วนภาพขึ้นมาม้วนเก็บ แล้วกดไหล่ของเฟิงอู๋จีไว้

“เจ้า เดี๋ยวไปดื่มชากับข้าตามลำพัง”

ฟังเสียงอันน่าครั่นคร้ามนั้น เฟิงอู๋จีก็รู้สึกมึนชาไปทั้งตัว ฝืนใจเอ่ยว่า “ศิษย์น้อมรับพระบัญชา”

พวกเด็กรับใช้ยกหีบมา เฟิงอู๋จีก็รีบใส่ของทั้งหมดวางลงไปแล้วปิดดัง ‘ปัง’

ลานบ้านใหม่ได้รับการเก็บกวาดอย่างสะอาดสะอ้าน เตรียมเครื่องเรือนใหม่ไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากวางหีบลง พวกเด็กรับใช้ก็ถอยออกไปอย่างรู้ความ

“ทูลรัชทายาท จริงๆ แล้วในเมืองหลวงมีคนที่แกะสลักรูปปั้นไม้พระชายารัชทายาทอยู่ไม่น้อย ทุกคนต่างรู้สึกว่าพระชายารัชทายาทคือเทพธิดากลับชาติมาเกิด ดังนั้นจึงบูชานางไว้ที่บ้าน เพื่อขอพรให้บ้านเมืองสงบสุขและเจริญรุ่งเรืองตลอดไป”

“ศิษย์ไม่มีเงินจะบูชาด้วยรูปปั้นทองคำได้ แต่เผอิญไปเห็นช่างฝีมือริมถนนคนหนึ่งทำตุ๊กตาดินเผาอยู่ฝีมือยอดเยี่ยมนัก ทันใดนั้นจึงคิดพิเรนทร์จะใช้ตุ๊กตาเหล่านี้มาแทน”

เวลานั้นเขาคิดว่าสั่งทำตุ๊กตาดินเผาแค่ตัวเดียวก็พอ แต่พอนานวันเข้าก็เก็บสะสมตุ๊กตาดินเผาเหล่านี้มากขึ้นทุกทีคล้ายว่าติดใจ ในตู้ก็เลยมีมากขึ้นเรื่อยๆ

สะสมจนแทบไม่มีที่เก็บ

เซียวปี้เฉิงแสดงท่าทีกึ่งเชื่อกึ่งสงสัยกับคำพูดของเฟิงอู๋จี ตอนระดมกำลังบริจาคหนังสือก่อนหน้านี้ เขาเคยเห็นคนอื่นๆ บูชารูปปั้นทองคำและทองสัมฤทธิ์ที่เป็นรูปอวิ๋นหลิงจริงๆ

แต่รูปปั้นเหล่านั้นมองแวบแรกแล้วดูสง่างามและเคร่งขรึมนัก ส่วนตุ๊กตาดินเผาในมือของเฟิงอู๋จีนี้หน้าตาสะสวยน่ารักท่วงท่าอ่อนช้อยอย่างเห็นได้ชัด ดูอย่างไรก็ไม่เหมือนเอามาบูชาเลย

เซียวปี้เฉิงสะกดกลั้นเพลิงโทสะ ชี้มือไปที่ภาพวาดแล้วซักถาม “แล้วภาพวาดนี้เล่า อย่าบอกนะว่าก็เอามาจุดธูปบูชาด้วย!”

สตรีบนภาพแย้มยิ้มหวานละไม แม้ว่าลายเส้นจะเรียบง่าย ฝีมือวาดดูแข็งทื่อ แต่ใช้สีได้เหมาะเจาะและสดใสอย่างยิ่ง

เขาสงสัยว่าใครเป็นคนวาดภาพนี้กันแน่ ฝีมือวาดภาพของอวิ๋นหลิงไม่เคยแพร่สะพัดมาก่อน!

เฟิงอู๋จีรู้ดีว่าภาพวาดนี้มีแนวโน้มจะทำให้เกิดความเข้าใจผิดมากที่สุด เขาจึงโยนไปให้สหายสนิททันที

“ทูลรัชทายาท นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่ฮั่นม่อมอบให้ศิษย์เมื่อไม่นานมานี้”

เซียวปี้เฉิงตกตะลึง “ว่าไงนะ”

ในสมองของเขาค่อยๆ ผุดเครื่องหมายปรัศนีขึ้นมาอีกครั้ง