พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 602

อวิ๋นหลิงกระแอมเสียง หยิบกระดาษบางออกจากแขนเสื้อจำนวนหนึ่งแล้วยื่นให้ผู้ดูแลเจิ้ง

“คิกคิก ไม่เคยได้ยินเพลงนี้ก็ช่างปะไร ข้ามีโน้ตเพลงอยู่หลายเพลง เจ้าเอาไปให้พวกอาจารย์ศึกษาดู ต้องให้ทุกคนต้องเป็นก่อนการแสดงผลการฝึกฝนทหาร”

เพลงที่ชื่อ ‘สามัคคีคือพลัง’ ภพที่แล้วไม่ว่าจะในองค์กรหรือในหน่วยงานรัฐ ล้วนได้ยินเพลงนี้ตลอด

เป็นเพลงเก่าที่เริ่มออกตอนศตวรรษที่ยี่สิบ เพลงนี้คงแฝงเข้าในสายเลือดของชาวจีนทุกคน ส่งผลให้อวิ๋นหลิงเขียนชื่อเพลงนี้โดยไม่รู้ตัว

ทว่าเนื้อเพลงไม่เหมาะจะนำมาใช้ในสำนักศึกษาชิงอี้ เพราะโลกใบนี้นอกจากพวกนางสี่คน คนอื่นก็ไม่เข้าใจคำว่า ฟาสซิสต์

“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจำได้แล้ว”

ผู้ดูแลเจิ้งรีบรับกระดาษมาดู ในนี้เขียนโน้ตเพลงไว้สามเพลง ซึ่งเขาไม่เคยได้ยินเพลงพวกนี้เลย

บุรุษควรเข้มแข็ง เป็นวีรบุรุษผู้องอาจ ดอกไม้ใบหญ้าในค่าย...

ถึงแม้ไม่เคยได้ยินและร้องไม่เป็น ทว่าเพียงมองเนื้อเพลงกับชื่อเพลง ผู้ดูแลเจิ้งก็เห็นถึงความพิเศษของเพลงพวกนี้แล้ว

โดยเฉพาะเพลง ‘ดอกเขียวในค่ายทหาร’เป็นเนื้อเพลงแนวใหม่ที่น่าสนใจยิ่ง

เขาอดอุทานไม่ได้ “เนื้อเพลงมีความหมายยิ่ง แต่กระหม่อมรู้สึกว่าแตกต่างจากรูปแบบเนื้อเพลงของดินแดนเก้าแคว้น ไม่ทราบว่าพระชายาได้เพลงนี้มาจากที่ใด หรือว่าเป็นคนแต่งขึ้นมาเอง?”

อวิ๋นหลิงคิดข้ออ้างไว้รอแล้ว ยิ้มเอ่ยอย่างไม่หน้าแดง “ตอนที่จัดตั้งห้องสมุดหลายเดือนก่อน ข้ากับปี้เฉิงรวบรวมตำราทุกทิศ และบังเอิญได้ตำราเพลงมา เพลงที่บันทึกในนั้นมีไม่จบเพลง”

“ว่าที่พระชายาจินช่ำชองด้านกู่ฉิน หมาก อักษรและภาพวาด จึงใช้ข้อมูลเพลงพวกนั้นแต่งเพลงใหม่ขึ้นมา ข้ารู้สึกว่าเพลงพวกนี้ไพเราะเพราะพริ้ง จึงอยากให้บัณฑิตของสำนักเราฝึกร้อง”

อวิ๋นหลิงไม่เชี่ยวชาญด้านเพลง มาตรฐานการร้องเพลงของเธออยู่แค่เด็กอนุบาล ทว่าหลงเย่กลับแตกฉานหลายแขนง

สุขภาพนางอ่อนแอ เป็นคนเงียบขรึม หลังจากปฏิบัติภารกิจกลับมาก็จะมีวันหยุดพักผ่อนตลอด ยามว่างจึงศึกษาเรื่องพวกนี้

“หลิงเอ๋อร์ พวกเรายังต้องไปดูพวกบัณฑิตอีก อย่ามัวเสียเวลาอยู่เลย”

เซียวปี้เฉิงได้ยินประโยคนี้ก็ว่าหายนะมาเยือนแน่ จึงรีบพูดแทรกอวิ๋นหลิง

อวิ๋นหลิงได้สติ “ดูข้าสิ คุยเรื่องเพลงเพลินจนลืมหน้าที่ไปเลย พวกอาจารย์คงศึกษาไม่ยาก ผู้ดูแลเจิ้งไปทำงานของตัวเองเถอะ”

ผู้ดูแลเจิ้งขานรับแล้วถือเพลงจากไป

เซียวปี้เฉิงจึงโล่งอก โชคดีที่ไม่ให้อวิ๋นหลิงร้องให้ผู้ดูแลเจิ้งฟัง หาไม่แล้วหูของอีกฝ่ายต้องแตกแน่

เพราะนางร้องไม่ถูกจังหวะและร้องเพี้ยนอย่างหนัก ส่วนที่ไม่ควรลากเสียงก็ลากซะยาวเหยียด

เมื่อก่อนตอนร้องเพลงกล่อมฮั่วถวนกับเสวี่ยถวนนอน เซียวปี้เฉิงไม่เคยเห็นครั้งไหนที่อวิ๋นหลิงร้องแล้วลูกหลับเลย เขาสงสัยว่าเสียงเพี้ยนขั้นอสูรของฮั่วถวนได้เชื้อมาจากอวิ๋นหลิง