พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 745

กู้จื่ออวี๋ไม่ชอบเด็ก

เขาเคยใกล้ชิดกับเด็กไม่มาก เด็กอายุหนึ่งหรือสองขวบเหล่านั้นในความทรงจำมักจะชอบร้องไห้ไม่หยุดและทําให้เขาหงุดหงิด

เด็กที่อายุสี่ห้าขวบโตขึ้นมาหน่อยก็พอจะรู้เรื่องบ้าง สายตาที่มองเขาล้วนมีความหวาดกลัว ทําให้เขารู้สึกรําคาญมากยิ่งขึ้นไปอีก

อันที่จริงแล้วตอนนี้เขาก็เป็นพ่อคนแล้ว หลังจากที่ซูเฟยคลอดลูกชายมาคนหนึ่ง ในใจของเขาก็เคยอ่อนโยนบ้าง

ถึงขนาดอาสาช่วยดูแลทารกแรกเกิดมาตลอดทั้งเดือน ตอนนี้ยังจําความกลัวที่จะถูกเด็กเล็กทำให้ไม่ได้นอนทั้งคืน

การให้นมและเปลี่ยนผ้าอ้อมนั้นเป็นเรื่องที่ทรมานมาก ทรมานยิ่งกว่าเขาอดนอนมาสามคืนอีก

ความเจ็บปวดก็ส่วนความเจ็บปวด ถึงแม้ว่ากู้จื่ออวี๋จะหงุดหงิดบ้าง แต่เขาก็ไม่สามารถเพิกเฉยได้

เพราะว่าซูเฟยเป็นคนอ่อนโยนและจิตใจดี อีกทั้งนี่ก็เป็นลูกชายคนแรกของเขา หลิวฉิงให้ปฏิบัติต่อซูเฟยดี ๆ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

หากแต่เป็นซูเฟยเองที่เห็นความเหนื่อยล้าของเขา จึงเตือนให้เขาเอาเรื่องการดูแลลูกมอบนางในทำ และเอาแรงกำลังทั้งหมดไปที่การเมืองราชสำนักมากขึ้น

แต่เมื่อมองไปที่เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมที่กล้าหาญคู่นี้ตรงหน้า กู้จื่ออวี๋กลับไม่ได้รำคาญ

เพราะว่าเสวี่ยถวนและฮั่วถวนไม่ได้ร้องไห้หรือกลัวเขา หายากที่จะเห็นแบบนี้

“พี่ชายยิ้ม พี่ชายยิ้ม！”

เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมสองคนทำท่าเหมือนกัน เมื่อเห็นเสวี่ยถวนไปคลึงหน้าของกู้จื่ออวี๋ ฮั่วถวนเองก็เรียกและยื่นมือเล็กอ้วนขาว

พลังของเขาไม่ได้อ่อนโยนเหมือนฮั่วถวน พยายามดึงแก้มของอีกฝ่ายและดึงรอยยิ้มที่น่ากลัวออกมา

ใบหน้าเจ็บเล็กน้อย ร่างกายของกู้จื่ออวี๋เกร็งโดยไม่รู้ตัว

เขาไม่ชอบใกล้ชิดกับคนแปลกหน้ามากเกินไป ซึ่งทําให้เขารู้สึกไม่สบายและไม่ปลอดภัย

แต่กู้จื่ออวี๋ไม่ได้แสดงอะไรออกมาเลย

“ข้าไม่เป็นไร อาจเป็นเพราะบาดแผลกระทบกระเทือนระหว่างทาง ตอนนี้รู้สึกว่าร่างกายไม่สบายเล็กน้อย จึงจะขอตัวก่อน”

กู้จื่ออวี๋พูดเฉย ๆ ด้วยหน้าตาที่จริงจังเล็กน้อย พร้อมกับวางเจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมสองคนที่เกี่ยวอยู่บนตัวเขาเอาวางไว้ที่พื้น หันหลังและจากไปทันที

เจ้าหนูน้อยตัวอ้วนกลมสองคนยังยืนไม่มั่นคง จึงนั่งลงกับพื้นดังตุ้บ

แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ แค่มองร่างของกู้จื่ออวี๋ที่จากไปด้วยสายตาที่ว่างเปล่า

หลิวฉิงเห็นท่าทางของเขาแบบนี้ก็ขมวดคิ้วทันที จากนั้นก็วางดาบอย่างมีสติ

ไอ้บ้านี่！

ก่อนหน้านี้สองสามีภรรยาอวิ๋นหลิงทั้งให้ยาและส่งทีมปืนใหญ่ไปช่วยเหลือ ซึ่งมีความสําคัญอย่างยิ่งต่อการปราบปรามความวุ่นวายภายในของเป่ยฉิน

ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็เป็นผู้มีพระคุณของเขา แต่กลับเดินทางไกลมาเพื่อทำหน้าตาบึ้งตึงให้คนอื่นดู

หาเรื่องจริง ๆ

หลิวฉิงยังอยากจะพูดอะไรต่อ อวิ๋นหลิงกลับขัดอย่างรวดเร็วและใช้สายตาปลอบนาง

“หากแต่เป็นข้าที่ต้องขอโทษพวกท่าน จื่ออวี๋มีนิสัยแปลกและเข้าใจยากมาตั้งเด็ก ๆ เขาไม่ได้โกรธเด็กสองคน แต่อันที่จริงแล้วแค่ไม่ถนัดในการพูดคุยกับเด็กเท่านั้น จื่ออวี๋เขา...จะพูดไปเขาก็ยังเป็นเด็กเท่านั้น”

เพราะไม่เคยได้รับการปฏิบัติอย่างอ่อนโยนมาก่อน จึงไม่รู้จะเข้ากับเด็กเล็กได้อย่างไร

กู้ฉางเซินพูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนจะนึกถึงอะไรได้บางอย่าง ดวงตาของเขาถอนหายใจเบา ๆ ด้วยความเศร้าโศก

“ทำให้ทุกท่านไม่มีความสุขแล้ว ยังขอให้เห็นแก่หน้าเขาหน่อย อย่าคิดเล็กคิดน้อยกับเขาเลยหนา”

พอได้สติ เขาถือพัดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม พร้อมกับหันไปทําความเคารพต่อกงจื่อโยวและคนอื่น ๆ

กงจื่อโยวอึดอัดทันที โบกมือและยิ้มว่า “โอ๊ย ไม่ได้ไม่ได้ ฝ่าบาทอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนห่างเหินเกินไปแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้มีอะไรต้องสนใจ”

อาจเป็นเพราะเหตุผลที่ส่งลูกศิษย์ในสำนักเคยลอบสังหารหลิวฉิง กงจื่อโยวค่อนข้างขี้ขลาดเมื่อเผชิญหน้ากับกู้ฉางเซิน

กู้ฉางเซินยิ้มเล็กน้อย “ข้ามาใช่อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนของเป่ยฉินมาตั้งนานแล้ว หลังจากออกจากตําแหน่งก็เป็นแค่คนว่างงานเท่านั้น บัดนี้หากข้ากลับไปก็ไม่มีที่อยู่ หวังว่าน้องสามจะจําสัญญาก่อนหน้านี้และจัดหางานทําที่สำนักศึกษาชิงอี้หน่อย”

“อย่าพูดแค่เรื่องงานเลย แม้แต่บ้านก็จัดเตรียมไว้ให้ท่านเรียบร้อยแล้ว รอท่านอยู่！”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของอวิ๋นหลิงก็ตื่นเต้นอย่างเห็นได้ชัด

ในช่วงครึ่งปีที่ผ่านมา คนที่นางตั้งหน้าตั้งตารอ ในที่สุดก็รอคอยว่าที่หัวหน้าสำนักศึกษาชิงอี้จนได้

หลังจากที่อ๋องผู้สำเร็จราชการแทนเป่ยฉินปลดเกษียณและเข้ารับตําแหน่งที่สำนักศึกษาชิงอี้ซีโจว ข่าวอื้อฉาวนี้ถูกปล่อยออกไป ทั้งแผ่นดินใหญ่เก้าแคว้นต้องเดือดพล่านเป็นแน่

เจ้าอ๋องสมแล้วที่เป็นเจ้าอ๋อง จะมีสำนักศึกษาที่ไหนบ้างที่มีหน้ามีตาขนาดนี้ได้！