พระชายาคือแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 797

เซียวปี้เฉิงไม่ได้สนใจโม่อี้ซือ ประคองอวิ๋นหลิงให้นั่งลง และหันไปถามไถ่สารทุกข์สุกดิบกับองค์หญิงอี๋อันสองสามคำ

อวิ๋นหลิงรวดเอ่ยถึงเรื่องที่จะหาอาจารย์ให้กับโม่อี้ซือ พูดเปรยอย่างอ่อนโยนว่า “ข้าไม่ได้สนใจสถานการณ์ของแต่ละสำนักศึกษามามากกว่าครึ่งปีแล้ว และไม่รู้ว่าเมืองหลวงในตอนนี้มีอาจารย์ที่เหมาะกับซือซือหรือไม่”

เซียวปี้เฉิงได้ยินดังนั้น ก็รู้ว่านางแค่ต้องการแสดงเจตนาดี แต่ไม่อยากจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเรื่องของโม่อี้ซือด้วยตัวเอง

ภรรยาของตนเองใกล้จะคลอดแล้ว ไม่ค่อยจะมีกำลังวังชา ยังต้องวางแผนเรื่องโรงเรียนอนุบาลของราชวงศ์ เขาเองก็ไม่อยากให้อวิ๋นหลิงกลุ้มใจเรื่องโม่อี้ซือมากเกินไป

ดังนั้นเซียวปี้เฉิงจึงหันไปมองทางองค์หญิงอี๋อันทันที “เสด็จพี่ ข้ากับอวิ๋นหลิงยุ่งอยู่กับเรื่องในราชสำนักทั้งวัน ไม่ค่อยได้สังเกตเรื่องนี้ แต่พี่ใหญ่เคยทำงานที่สำนักศึกษาฮั่นหลิน พี่สะใภ้ยังก็เป็นถึงลูกสาวตระกูลที่มีชื่อเสียงที่สำเร็จการศึกษาจากสำนักศึกษาหนานไหว เรื่องนี้มอบให้พวกเขาจัดการจะเหมาะสมที่สุด”

ที่เขาเสนอแนะเช่นนี้ หนึ่งเพราะสองสามีภรรยาเหมาะสมกับการจัดการเรื่องนี้ที่สุด สองคือรุ่ยอ๋องทำงานอยู่ในกรมขุนนางมาปีกว่าแล้ว ตอนนี้การเลื่อนขั้นพบเจอกับอุปสรรคอยู่บ้าง

ไม่มีความช่วยเหลืออย่างลำเอียงจากจักรพรรดิจาวเหริน อยากจะปีนจากชั้นที่ต่ำที่สุดขึ้นไปข้างบนนั้นไม่ง่ายเลย

สายสัมพันธ์ของรุ่ยอ๋องก่อนหน้านี้ทั้งหมดล้วนอยู่ในสำนักศึกษาฮั่นหลิน ตอนนี้ใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้าง ก็สามารถให้อีกฝ่ายกลับไปเชื่อมความสัมพันธ์กับเพื่อนเก่าได้ บางทีอาจช่วยให้เข้าเดินออกมาจากอุปสรรคในตอนนี้ได้

องค์หญิงอี๋อันยิ้มพลางตอบรับ “เทียนอวี้มีความสามารถด้านวรรณกรรมโดดเด่นตั้งแต่เด็ก ถ้าหากเขาเต็มใจช่วยเรื่องนี้ ย่อมต้องดีมากแน่”

โม่อี้ซือที่สติเลื่อนลอยเพิ่งจะมีปฏิกิริยาในตอนนี้ รีบย่อตัวตอบรับเรื่องนี้ เทน้ำชาแก้วหนึ่งด้วยใบหน้าแดงเล็กน้อย ยื่นไปตรงหน้าเซียวปี้เฉิงอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณความห่วงใยที่เสด็จน้ารัชทายาทมีต่อซือซือ ทรงดื่มชาดับกระหายก่อนเถอะเพคะ”

เดิมทีตอนที่อวิ๋นหลิงเอ่ยปาก นางคิดจะปฏิเสธ

แต่รัชทายาทไม่ได้คัดค้าน ยังมอบเรื่องนี้ให้รุ่ยอ๋องไปจัดการอย่างจริงจัง เห็นได้ชัดว่าใส่ใจในเรื่องของนางจริงๆ

คำนึงถึงความห่วงใยและใส่ใจขององค์รัชทายาท นางก็ไม่สามารถบอกปัดเจตนาดีของอีกฝ่ายได้

อวิ๋นหลิงได้ยินดังนั้น เหลือบตาขึ้นมองโม่อี้ซือโดยไม่ตั้งใจแวบหนึ่ง

ชิ เด็กสาวคนนี้ ช่างไม่น่าสนใจเลยจริงๆ

บนโต๊ะอาหารตอนที่นางถามคำถามไม่ยอมพูดสักคำ เซียวปี้เฉิงเพิ่งจะมาเดี๋ยวเดียวก็กล่าวขอบคุณอีกฝ่ายติดกันถึงสองครั้ง ยังรินน้ำชาให้ด้วย

ไม่รอให้เซียวปี้เฉิงตอบ อวิ๋นหลิงก็นวดขมับด้วยสีหน้าเหนื่อยล้า “เสด็จพี่ ตอนนี้ข้ารู้สึกง่วงมาก ในเมื่อทุกอย่างลงตัวแล้ว เช่นนั้นข้าก็ขอตัวกลับไปพักผ่อนที่ตำหนักบูรพาก่อน”

เดิมทีนางยังอยากจะคอยดูเรื่องการเปลี่ยนเครื่องเรือนใหม่ในตำหนักโยวซินด้วยตัวเอง ตอนนี้ไม่มีกะจิตกะใจแล้ว

องค์หญิงอี๋อันพยักหน้าอย่างเข้าใจ “วันนี้เจ้าตื่นเช้ามาก รีบไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ”

อวิ๋นหลิงจะไป เซียวปี้เฉิงย่อมไม่อยู่ต่อ จึงไม่ได้รับน้ำชาแก้วนั้นของโม่อี้ซือ

“ข้าไม่กระหาย เจ้าเอาไปเก็บเถอะ เสด็จพี่ ข้ายังมีเรื่องต้องสะสาง ต้องขอตัวก่อน”

รอยยิ้มว่านอนสอนง่ายบนใบหน้าของโม่อี้ซือยังไม่ทันจางหายไป สีหน้าก็แข็งค้าง ได้แต่ยกแก้วน้ำชาค้างไว้บนอากาศ มองเขาประคองไหล่ของอวิ๋นหลิงจากไปตาปริบๆ

กระทั่งอีกฝ่ายหายลับไปจากสายตา นางจึงเก็บสายตากลับมาอย่างผิดหวัง

รัชทายาทจากไปเร็วเกินไปหรือไม่ ยังอยากจะให้เขาดูลายมือของตนเองสักหน่อย

องค์หญิงอี๋อันไล่นางกำนัลออกไป ปิดประตูห้องอย่างเบามือ ดึงโม่อี้ซือไปกระซิบกระซาบ

“ซือซือเจ้าอยากไปสำนักศึกษาหรือไม่”

โม่อี้ซือส่ายหน้า “ข้าไม่อยากจะไปสำนักศึกษาชิงอี้ที่เป็นแหล่งรวมตัวของคนแปลกๆ แต่ก็ไม่อาจบอกปัดความหวังดีของเสด็จน้ารัชทายาทได้”

องค์หญิงอี๋อันเอ่ยด้วยความรักความเมตตาว่า “แม่ก็ไม่อยากให้เจ้าไปสำนักศึกษาอะไรนั่น หวังแค่ว่าเจ้าจะรีบหมั้นหมายกับคนดีๆ แต่งงานกับสามีที่ใจปรารถนาช่วยเหลือสามีและอบรมสั่งสอนลูก ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตลอดไป ส่วนความหวังดีและการเตรียมการของสองสามีภรรยารัชทายาท เจ้าเชื่อฟังและทำตามก็พอ ยังไงก็เป็นเรื่องดีไม่เสียหายแน่นอน”

“ซือซือของแม่หน้าตางดงามโดดเด่นปานนี้ ทั้งยังเชี่ยวชาญพิณหมากล้อมตำราและการวาดภาพรวมถึงงานเย็บปักถักร้อย อาศัยแค่ความห่วงใยจากเสด็จพ่อ และสถานะเสี่ยนจู่ของเจ้าในตอนนี้ ภายหน้าจะมองหาลูกชายของขุนนางขั้นหนึ่งมาเป็นสามีก็มีหวังแล้ว เพียงแต่ไม่รู้ว่า ภายหน้าซือซือจะอยากหาผู้ชายเช่นไรมาเป็นสามี”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน