ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 42

สโรชาเล่นอยู่กับรามิลพักหนึ่งก็ปล่อยให้คุณย่าและพี่เลี้ยงดูแลไป เพราะพวกท่านก็คงจะยังไม่หายคิดถึงหลาน

พอได้อยู่คนเดียวความน้อยใจก็ค่อยๆ กลืนกินหัวใจเข้ามา มันเป็นแบบที่คิดไว้จริงๆ เขาไม่ได้ต้องการเธอเลย สิ่งที่เขาต้องการก็คือลูก

ว่าจะไม่คิดมากกับเรื่องพวกนี้แล้ว แต่มันก็อดคิดไม่ได้

เช้าวันต่อมา..

"แม่ออกไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยวตอนเย็นแม่จะซื้อขนมมาให้" สมัยนี้ขนมของเด็กทารกมีขายในห้างสรรพสินค้าและซุปเปอร์มาร์เก็ตทั่วไป

"แม่ว่าเราควรจะมีรถส่วนตัวได้แล้ว ไปมาจะได้สะดวกหน่อย" ในเมื่อลูกสะใภ้ไม่ต้องการให้มีคนรถไปส่ง นางก็เลยอยากจะให้เดินทางสะดวกหน่อย

"โรสขอหาด้วยตัวเองนะคะคุณแม่" เธอรู้ดีว่าท่านร่ำรวยมาก แค่กดโทรออกก็มีคนเอามาส่งถึงที่

พุดตาลก็เลยไม่พูดอะไรต่อ เด็กแบบนี้หาได้ยากในสังคมปัจจุบัน ยิ่งลูกคุณหนูแบบสโรชาด้วยแล้ว คงมีน้อยมากที่อยากจะดิ้นรนด้วยตัวเอง

สโรชาโทรเรียกมอเตอร์ไซค์วินให้มารับหน้าบ้าน

[บริษัทรับทำบัญชี]

"เกิดอะไรขึ้นคะ" มาถึงบริษัทก็ดูวุ่นวายไปหมด เหมือนกำลังจัดเตรียมอะไรกันอยู่

"พี่ไม่มีเวลาพูดให้เราฟัง ที่จริงพี่ก็ยังไม่ได้พูดให้ใครฟังหรอก เมื่อวานนี้มีผู้ร่วมหุ้นใหม่เข้ามา บริษัทของเราจะมีทุนเพิ่มแล้วนะ"

"ดีใจด้วยนะคะ" ทุกคนต่างก็ดีใจเพราะจะได้มีงานเข้ามาเยอะๆ และเงินเดือนรวมทั้งโบนัสก็จะเพิ่มขึ้น แถมไม่เสี่ยงต่อการเจ๊งด้วย

ทุกคนก็เลยช่วยกันทำความสะอาดบริษัท และจัดเอกสารให้เป็นที่เป็นทาง เพื่อผู้ร่วมหุ้นคนใหม่จะได้เห็นในระเบียบวินัยของบริษัทนี้

จนถึงเที่ยงวัน.. เจ้าของบริษัทก็เลี้ยงพนักงานทุกคน โดยการพาไปทานที่ร้านอาหาร

"โรสขอตัวแป๊บหนึ่งนะคะ" หญิงสาวเห็นว่าข้างๆ ร้านอาหารมีห้างสรรพสินค้าถึงแม้ไม่ใหญ่อาจจะมีของที่เธอต้องการ

"จะไปซื้อของเหรอ"

"ใช่ค่ะ"

"แล้วรีบตามเข้ามาล่ะเดี๋ยวพี่สั่งอาหารไว้รอ" พวกพี่ๆ เพื่อนร่วมงานต่างก็ดีใจที่จะที่มีลาภปาก

พอเข้าไปในห้างสรรพสินค้านั้นหญิงสาวก็ตรงไปที่แผนกอาหารเด็ก ได้สิ่งที่ต้องการแล้วหญิงสาวก็ออกมาหาเพื่อน

เย็นวันเดียวกัน..

วันนี้ผู้ร่วมหุ้นยังไม่ได้เข้ามา แต่ก็เหนื่อยกันมากในการจัดเตรียมบริษัท พอถึงเวลาเลิกงานกลับมาบ้านเธอก็แทบจะหมดแรง

"วันนี้งานหนักเลยเหรอ" พุดตาลเห็นลูกสะใภ้เดินเหมือนหมดแรง

"มีผู้ร่วมหุ้นใหม่เข้ามาค่ะ วันนี้ก็เลยช่วยกันเก็บทำความสะอาด"

"ผู้ร่วมหุ้นใหม่?"

"ใช่ค่ะ โรสก็ดีใจกับเจ้าของบริษัท ทีแรกท่าจะไปไม่รอดแล้ว" เพราะงานรับทำบัญชีไม่ใช่มีตลอด และก็มีบริษัทใหม่ขึ้นมาแย่งงานอีกหลายที่ แถมให้ราคาที่ต่ำลงมาอีก

ถึงแม้สโรชาจะดูเหนื่อยมากแต่เวลาพูดเธอดูมีความสุข จนคนเป็นย่าอดยิ้มไปด้วยไม่ได้ แต่นางก็มีความสงสัยอะไรบางอย่างอยู่

"ถ้าเหนื่อยก็ไปพักเถอะ คืนนี้แม่จะให้ตาหนูนอนด้วย"

"คุณแม่ไม่กลับบ้านหรือคะ" ที่ถามแบบนั้นเพราะท่านมาขลุกอยู่ที่นี่หลายวันแล้ว

"ทุกคนช่วยพี่หน่อยนะ พี่เซ็นต์สัญญากับทางนั้นไปแล้วด้วย" ที่จริงเจ้าของบริษัทสามารถสั่งลูกน้องได้ว่าจะให้ใครไปรับหน้าที่นั้น แต่ด้วยความที่ดูแลกันมาแบบครอบครัว ก็เลยรู้สึกเกรงใจ เพราะเหมือนว่าให้ลูกน้องไปเริ่มงานใหม่ เพื่อนร่วมงานก็ไม่รู้ว่าจะดีเหมือนที่นี่ไหม

"พี่อาจจะให้ไปได้แค่ 3-4 คนนะ เพราะงานลูกค้าคนอื่นก็มีเราจะทิ้งตรงนี้ไปไม่ได้"

ทุกคนต่างก็นั่งฟังแบบเงียบๆ แน่นอนว่าไม่มีใครอยากออกไปทำงานข้างนอกแบบนั้น เพราะแต่ละคนก็มีครอบครัวอยู่แถวนี้ แต่ถ้ามันเป็นหน้าที่เป็นคำสั่งทุกคนก็คงต้องได้ยอมรับ

หลังประชุมเสร็จ..

"คิดว่าใครจะได้ไป" เริ่มมีการพูดคุยกัน เพราะพนักงานในบริษัทนี้มีอยู่แค่ 10 กว่าคน

"ฉันก็ไม่รู้แต่ฉันไปไม่ได้นะลูกยังเล็กอยู่" เพื่อนอีกคนหนึ่งพูดขึ้น เพราะหลังเลิกงานต้องได้ไปรับลูกที่โรงเรียนอนุบาลอีก

"ถ้าเลือกคนโสดไปก็คงจะดี"

"ใช่" แต่คนโสดก็มีอยู่แค่ไม่กี่คน

สโรชาได้แต่นั่งฟังเงียบๆ แต่ขณะที่นั่งอยู่เธอก็ไม่ได้อยู่นิ่งหญิงสาวปั๊มน้ำนมไปด้วย และคิดว่าตัวเองคงรอดแล้วล่ะ เพราะสภาพแบบนี้คงไปทำงานที่อื่นไม่ได้ และเธอก็เพิ่งจะกลับเข้ามาทำงานก็เลยไม่ได้เป็นกังวลเหมือนเพื่อนคนอื่น

วันนี้ทุกคนช่วยงานกันเหนื่อยมาทั้งวัน ทางเจ้านายก็เลยอนุญาตให้กลับบ้านก่อน

สโรชาไม่ได้แวะซื้อของหรือแวะทำธุระที่ไหน พอเลิกงานก็ตรงกลับมาที่บ้านเลย

"??" รถวินมอเตอร์ไซค์ที่เธอนั่งมาจอดข้างๆ กับรถเก๋งคันหรู ซึ่งเธอจำได้แม่นว่ามันเป็นรถของใคร

มองเห็นรถแล้วก็อดสมเพชตัวเองไม่ได้ ครั้งหนึ่งที่เคยถูกสามีให้นั่งข้างหลัง เพราะไม่อยากให้ไปนั่งทับที่หญิงคนรัก

ทุกอย่างมันผ่านไปแล้ว เราจะรื้อฟื้นหาพระแสงอะไร หญิงสาวหายใจเข้าลึกๆ พร้อมกับเชิดหน้าเข้าไว้ เพราะรู้ดีว่าเข้าไปข้างในจะเจอกับอะไร