ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 41

รามสูรยืนรออยู่ตรงนั้นครู่หนึ่งเธอก็ยังคงไม่เปิดประตู ก็เลยลองถอยออกไป เผื่อว่าเธอเห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ ก็เลยไม่ออกมา แต่พอถอยไปแล้วคนข้างในก็ยังเงียบอยู่

ก๊อก ก๊อก

"สโรชา" ชายหนุ่มเรียกชื่อพร้อมกับพยายามหมุนลูกบิดประตู แต่บ้านล็อกไว้เขาก็เลยเดินอ้อมไปทางหน้าต่าง ส่องดูว่ามีใครอยู่ด้านในไหม

ไปไหนของเธอ ..มองเข้าไปห้องครัวก็ไม่มีใคร รามสูรรีบเดินอ้อมไปตรงที่เป็นห้องนอนของลูก

"สโรชา?" ของในห้องถูกเก็บสะอาดตามาก มันยิ่งทำให้รามสูรตกใจ เพราะทุกครั้งถ้าเธอพาลูกออกไปข้างนอกจะไม่เก็บสะอาดขนาดนี้

ชายหนุ่มพยายามแงะหน้าต่างดูทุกบานว่ามีบานไหนที่เธอไม่ได้ล็อกไหม และเขาก็หาเจอ ที่จริงล็อกแล้วแต่มันไม่ลงล็อก

คนร่างสูงกระโดดข้ามหน้าต่างเข้ามาในบ้าน ที่แรกที่จะไปดูคือห้องนอนของลูก

พอเข้าไปถึงก็เห็นว่ามีของเล่น 2-3 ชิ้นที่วางอยู่ และมันก็เป็นของเล่นที่เขาซื้อมาให้ ขาที่คิดว่าแข็งแกร่งที่สุดเริ่มหมดแรง แล้วค่อยๆ ทรุดตัวลงกับพื้น แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเธอคงจะพาลูกหนีไปจากบ้านหลังนี้

"รามิล" มือหนาหยิบเอาของเล่นที่เขาซื้อมาให้ลูกเดินออกจากบ้านมาด้วย "คุณพาลูกไปอยู่ที่ไหนอีก" สิ่งเดียวที่กลัวคือกลัวเธอพาลูกไปลำบาก

ครืนนน ครืนนนน

{"แม่ครับ"}

{"แม่ยังไม่ว่าง มีอะไร"}

{"ผม..??"} ก่อนที่จะพูดอะไร รามสูรได้ยินเสียงของเล่นแบบสั่น ซึ่งเสียงนี้เขาจำมันได้แม่น

{"แค่นี้ก่อนนะแม่ไม่ว่าง"} ว่าแล้วนางก็ตัดสายไป "เรามาเล่นกันต่อดีกว่านะครับ" ว่าแล้วคุณย่าก็สั่นของเล่นอีกครั้ง ด้วยใบหน้าที่หยุดยิ้มไม่ได้

"หนูกวนคุณย่าไหมครับ" สโรชาเอาของเข้าไปเก็บในห้อง เสร็จแล้วก็ออกมาหาลูกชายที่ฝากคุณย่าไว้

"ไม่กวนหรอก แม่ว่าเราไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวแม่กับป้าจะดูกันเอง"

"ถ้างั้นก็ได้ค่ะ ฝากด้วยนะคะ" คุณย่าของลูกชายชวนเธอไปอยู่บ้านหลังใหญ่ด้วย แต่สโรชาไม่อยากไป ท่านก็เลยพามาไว้ที่บ้านหลังเดิมที่ท่านมอบให้วันรับขวัญหลาน

โรสทำถูกแล้วใช่ไหมคะแม่ ถ้าตาหนูโตมากกว่านี้โรสจะพาไปหาแม่อีกนะคะ ..ก่อนที่จะเข้าห้องเธอหันกลับมามองดูลูกชาย ซึ่งแกดูมีความสุขมากที่ได้เล่นกับคุณย่า ส่วนคุณย่าก็ดูมีความสุขที่ได้เล่นกับหลาน

ยังไม่ถึงสองชั่วโมงเลยด้วยซ้ำจากที่วางโทรศัพท์ไป ก็มีคนเข้ามาบอกว่ารถของลูกชายท่านจอดอยู่หน้าบ้าน

"ขับรถไม่ห่วงความปลอดภัยเลย" คนเป็นแม่ก็ดูอยู่ว่าลูกจะใช้เวลาขับรถมากี่ชั่วโมง ..ใช่แล้วเสียงของเล่นนั้นคือสิ่งที่นางส่งสัญญาณบอกลูกชายโดยที่ไม่ต้องพูด เพราะสัญญาไว้กับลูกสะใภ้แล้วว่าจะไม่บอก

จอดรถอยู่หน้าบ้านพักหนึ่งคนในบ้านก็มาเปิดประตูให้

"แม่ครับ" ครั้งแรกมั้งที่เขาได้มองหน้าลูกชายแบบเต็มตา เพราะตอนนี้รามิลกำลังอยู่ในอ้อมกอดของคุณย่า "ผมขออุ้มหน่อยได้ไหมครับ" ขณะที่พูดดวงตาของเขาก็ยังมองไปที่ลูกชาย

"ได้สิ"

ได้ยินแค่นั้นแหละ มือหนาก็ยื่นไปรับลูกชายจากอ้อมกอดของคุณย่า

"เราเคยเจอหน้ากันแล้วไงครับ จำได้ไหม" เห็นลูกชายมองหน้าตัวเองตาแป๋ว ก็เลยไม่รู้จะพูดอะไรดี

เด็กน้อยหันกลับไปมองดูคุณย่า

"พ่อของรามิลไงครับ" คุณย่าบอกหลานชายเบาๆ

"ใครตั้งชื่อให้แกครับแม่"

"แม่ตั้งให้เอง"

"แม่แล้วแต่การตัดสินใจของหนู ถ้าเหนื่อยก็ไม่ต้องทำนะ"

"ไม่เหนื่อยหรอกค่ะ วันๆ ก็คิดแค่ตัวเลข"

"เดี๋ยวแม่จะให้คนรถไปส่ง"

"โรสจะไปเองค่ะ" ว่าแล้วหญิงสาวก็ขอตัวออกมาเรียกมอเตอร์ไซค์วิน เพื่อไปส่งบริษัทที่เคยทำ

[บริษัทรับทำบัญชี]

"พี่ดีใจนะที่เรากลับมา"

สโรชาแทบจะไม่ได้สมัครงานเลยด้วยซ้ำ แค่เห็นหน้าเธอเข้ามาเจ้าของบริษัท หัวหน้างานรวมทั้งเพื่อน ร่วมงานคนเก่าๆ ต่างก็ดีใจ

"พี่ศรรามยังอยู่เหรอคะ"

"ยังอยู่ครับพี่ยังไม่ได้ตาย"

"โรสไม่ได้หมายถึงแบบนั้นค่ะ" เพื่อนๆ ต่างก็หัวเราะในคำทักทายของทั้งสอง

สโรชานั่งทำงานจนถึงเย็น ก็นั่งวินมอเตอร์ไซค์กลับมา

พอมาถึงเธอรีบเอาน้ำนมที่ปั๊มระหว่างวันไปเก็บไว้ในช่องฟรีซ แต่เธอก็มีกล่องเก็บอุณหภูมิ ขณะเดินทางกลับมาบ้าน

"คิดถึงแม่ไหมครับ" พออาบน้ำเสร็จหญิงสาวก็รีบเข้าไปหาลูกชาย "??" และเธอก็เห็นของเล่นในมือลูก สโรชาจำได้แม่นว่าของเล่นชิ้นนั้นใครซื้อให้ และเธอก็ไม่ได้เก็บมันมาด้วย

"วันนี้นอนกลางวันแค่ครั้งเดียวค่ะ เย็นนี้คงหลับแต่หัววัน" แม่บ้านเป็นคนบอก แต่สโรชาก็ไม่ได้ถามอะไรหรอก ถ้ารามิลไม่ได้นอนกลางวัน คงมัวแต่ห่วงเล่น และจะเล่นกับใครไปไม่ได้นอกจากเจ้าของของเล่นนั้น