ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 72

{"พิมพ์จะรอนะคะ"} พิมพ์เอ่ยพูดเสียงหวานออกมาก่อนกดวางสาย จะไม่เก็บโทรศัพท์ก็ไม่ได้เพราะตอนนี้เอวาตามเข้ามาในลิฟต์แล้ว

เราเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย พอนึกได้เอวาก็กดออกชั้นนั้น โดยไม่รอให้ถึงชั้นล่าง

"หึหึ" ขณะที่ลิฟต์กำลังจะเปิดออกพิมพ์ได้ขำในลำคอเบาๆ

จนเอวาซึ่งกำลังจะก้าวออกจากลิฟต์ถึงกับหยุดแล้วหันกลับมา

"ส้นตีนติดคอหรือไง"

"เธอพูดกับฉันเหรอ?"

"ในลิฟต์มีแค่สองคน ฉันคงพูดกับสัมภเวสีมั้ง"

"นี่เธอ! ฉันอายุเยอะกว่าเธอนะ"

"จะบอกว่าตัวเองแก่ว่างั้นเถอะ" พิมพ์กำหมัดไว้แน่น

และทันใดนั้นพิมพ์ก็เหลือบมองไปดูกล้องวงจรปิดที่ติดอยู่ในลิฟต์

"อย่าคิดนะว่าผู้จัดการจะสนใจเธอ" เสียงนี้ลอดช่องริมฝีปากออกมาเพียงแค่เบาๆ เพื่อให้คนที่ยืนอยู่ใกล้ได้ยินเพียงคนเดียว "เขาบอกว่าผู้หญิงแบบเธอไม่มีค่าอะไรเลย"

ไม่มีค่าอะไรเลย? เรื่องที่เราจูบ..เขาเล่าให้เลขาฟังด้วยเหรอ? ตอนนี้คิดเป็นอื่นไปไม่ได้เลย เพราะคำพูดของพิมพ์เหมือนรู้อะไรมา

พอประตูลิฟต์เปิดออกเอวาก็รีบออกมา

"อะไรวะ อุตส่าห์หาเรื่องแล้วเชียว" ที่พิมพ์พูดไปเพราะอยากให้เอวาลงไม้ลงมืออีกครั้ง จะได้เฉดหัวออกไปให้พ้นจากบริษัทนี้สักที

"อ้าวไหนบอกว่าจะไม่ลงมาไง"

พอเอวาออกมาจากลิฟต์ก็เจอกับสโรชาและเกวลิน

"กินข้าวกันเสร็จแล้วเหรอ"

"ทำไมเราหน้าซีดๆ" เกวลินเห็นว่าเอวาดูเหม่อลอยด้วย

"ฉันถามว่าพี่กินข้าวเสร็จแล้วเหรอ"

"ไม่หรอกพี่ซื้อมากินกับเราที่นี่"

"ถ้างั้นก็ไปกินข้าวกัน"

"เดี๋ยวก่อน..พี่บอกแล้วไงว่าซื้อมาเผื่อเราด้วย" เกวลินรีบคว้าแขนเอวาที่กำลังจะเดินออกไปข้างนอกให้กลับมาก่อน

และจังหวะนั้นพิมพ์ก็ได้เดินสวนทางออกมา แต่พอพิมพ์เห็นว่าเอวามีพรรคพวกแล้วก็เลยไม่อยากจะหาเรื่อง

"อย่าบอกนะว่าพี่มีเรื่องกับแม่เลขานั่น" สโรชาถามเอวาบ้าง

"อย่าเก็บมาใส่ใจเลย ไปทำงานกันเถอะ"

เกวลินและสโลชารีบเดินตามเอวาเข้าไปในลิฟต์ เพราะดูท่าจะไม่ปกติแล้ว

เย็นวันเดียวกัน..

"เป็นอะไร" รามสูรนั่งรถกลับมาพร้อมกับภรรยา และเห็นว่าเธอมีสีหน้าครุ่นคิด

"โรสไม่รู้จะเล่ายังไงดี"

"ก็ค่อยๆ พูด ผมเข้าใจอะไรง่ายอยู่แล้ว"

"เรื่องรุ่นพี่ฉันนั่นแหละ"

"คนไหน"

"เอวา"

สายตาผู้เป็นสามีเหลือบมองมาเล็กน้อย แต่ก็ไม่ทำพิรุธอะไรให้ภรรยาเห็น

"ฉันไม่เล่าดีกว่ามันเป็นเรื่องของเขา แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้"

"ดีแล้วล่ะเราเป็นคนนอก ห่วงแบบห่างๆ ก็พอ"

สโรชาถึงกับหันมองหน้าสามี เพราะยิ่งพูดเหมือนยิ่งดูมีพิรุธ

[คฤหาสน์ของท่านพลโทพงศธร]

"สวัสดีค่ะคุณแม่" มาถึงก็เห็นว่าคุณย่ากำลังหยอกหลานอยู่

"งานเยอะเหรอ ทำไมกลับค่ำกันจัง" พุดตาลก็รออยู่ว่า ลูกชายกับลูกสะใภ้จะกลับมาตอนไหน นางก็เลยเล่นอยู่กับหลานชายจนทั้งสองกลับมา

"พอดีวันนี้ปล่อยเรือสินค้าล็อตแรกออกจากท่าเรือครับ"

กึก! เสียงเอวาวางน้ำลงบนโต๊ะในห้องประชุมแบบลืมตัว เพราะเธอมัวแต่มองหน้าจอมอนิเตอร์ ..ที่มองหน้าจอเพราะตอนนี้ทุกคนกำลังประชุมสายกับคนที่อยู่บนเรือ

"ขอโทษค่ะ" พอคิดได้เอวาก็รีบตั้งสติแล้วหันกลับมาบริการน้ำให้กับผู้บริหารที่ร่วมประชุม

"พรุ่งนี้ผมคงกลับถึงประเทศ"

ได้ยินคนในสายพูดหัวใจเต้นแรงขึ้นมา ..เขาจะกลับมาแล้วเหรอ กลับมาแล้วยังไง ทำไมเราต้องตื่นเต้นด้วย

"แต่ผมยังไม่เข้าบริษัทนะ มีธุระส่วนตัวต้องทำ"

"ผมอนุญาต เสร็จธุระแล้วค่อยเข้าบริษัทก็ได้"

"เราออกไปกันเถอะพี่" สโรชาจับมือเอวาเพื่อปลอบ

ออกมาจากห้องประชุม เอวาก็ไม่เป็นอันทำงาน ธุระส่วนตัวของเขาคืออะไร หรือว่าเขามีลูกมีเมียอยู่แล้ว มันต้องใช่แน่เลย หญิงสาวสับสนถ้าพูดเองตอบเองแบบนี้เธอคงเป็นบ้าแน่

วันต่อมา..

เอวายังคงมาทำงานปกติ และก็ไม่ได้มองไปดูที่ห้องผู้จัดการแล้ว เพราะรู้ดีว่าถึงแม้เขาจะกลับมาแต่ก็ไม่เข้าบริษัท และไม่รู้ว่าเมื่อไรจะเข้ามา แต่รู้ว่าเขาปลอดภัยก็ดีแล้ว

เธอตั้งใจทำงานจนมาถึงช่วงเย็น และมันก็สร้างความแปลกใจให้กับเกวลิน เพราะเกวลินรู้ว่าวันนี้ผู้จัดการจะกลับมา..แต่ทำไมดูเอวาไม่ค่อยสนใจ

"กลับบ้านกันเถอะพี่" พอถึงเวลาเลิกงานเอวาก็เก็บของ วันนี้เขาไม่เข้าบริษัทจริงด้วย กลับมาถึงประเทศทั้งทีแทนที่จะเข้ามาให้เห็นหน้าหน่อย

รถตู้วิ่งมาจอดที่คฤหาสน์หลังใหญ่ ทั้งสองก็เดินตรงไปที่ห้องรับรองแขก

"จะทำอะไร"

"เล่นน้ำ"

"มีแรงเล่นหรือไง" เห็นว่าเอวาไม่กินข้าวเที่ยง และดูไม่ค่อยมีแรง แต่จะเล่นน้ำเนี่ยนะ

พอเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จ เอวาก็เดินออกมาแล้วกระโดดลงน้ำ..

"เอวา?" เกวลินที่เข้าไปในห้องรีบออกมาดู เมื่อได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำ แต่ใครล่ะที่กระโดดทำไมถึงไม่เห็นโผล่ขึ้นมา "เอวา?!!" พอเห็นว่าไม่ปกติแล้วเกวลินก็รีบตรงมาที่บันได เพื่อจะลงไปช่วย

ตุ๊ม!!

"??" ขณะที่เกวลินวิ่งมาบันไดเพื่อจะลงสระว่ายน้ำ..ก็ได้ยินเสียงคนกระโดดน้ำลงไปก่อนแล้ว