ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 71

"มีอะไรหรือเปล่าคะคุณผู้หญิง" แม่บ้านถามพร้อมกับมองออกไปดูข้างนอก เพราะเห็นคุณผู้หญิงอยู่ดีๆ ก็รีบเดินกลับเข้ามา

"เปล่าหรอก" หรือว่าจะไม่ใช่..เราคิดมากไปเองหรือเปล่า เรื่องของสามีนางรู้ทุกอย่าง สามีคบอยู่กับใครมีลูกกับใครบ้าง ทำไมเมียหลวงแบบนางจะไม่รู้ ..อย่างที่รู้กันอยู่ว่านางเคยเสนอขอหย่าไปแล้ว แต่ท่านห่วงชื่อเสียงและหน้าตา ก็เลยให้นางนอนกอดใบทะเบียนสมรสอยู่แบบนี้

แต่ที่นางรู้มา ลูกเมียอีกคนที่เป็นผู้ชายยังโสดแถมไม่ได้อยู่แถวนี้ด้วย

"ทำไมมาพร้อมกันได้ล่ะ" เกวลินยังคงนั่งอยู่หน้าห้อง แต่เหตุการณ์ตอนที่เอวาจูบทศกัณฐ์ เกวลินไม่เห็นหรอกเพราะต้นไม้แถวนี้เยอะมาก

"ไม่รู้สิคะฉันขอตัวเข้าห้องนะ" เอวารีบกลับเข้าห้องพร้อมกับปิดประตูล็อก ...เราทำบ้าอะไรลงไป ไม่มียางอายเลยหรือไง ทำไมเราต้องเป็นห่วงเขา โกรธเขา หึงเขาด้วย อะไรของเราเนี่ย! ทำเหมือนว่าตัวเองเป็นเมียของเขาจริงๆ อย่างนั้นแหละ

ทศกัณฐ์กลับเข้ามาในห้องเพียงไม่นานก็ออกไป เพราะพรุ่งนี้ต้องได้เดินเรือ เขาต้องได้จัดการอะไรอีกหลายๆ อย่าง ที่กลับเข้ามาในบ้านแค่อยากแสดงละครให้คนที่จับตามองอยู่ได้เห็นแค่นั้น

ชายหนุ่มพยายามจะไม่คิดอะไรกับเรื่องนี้แล้ว ผู้หญิงสมัยนี้เป็นได้ขนาดนี้เลยเหรอ เพราะผู้หญิงที่จู่โจมผู้ชายก่อนก็มีไม่กี่ประเภทหรอก หนึ่งในนั้นคือพวกเด็กเอ็นเตอร์เทน เพราะเขาเป็นผู้ชายก็พอมีบ้าง

"ไหนบอกมึงจะไม่คิดไงวะ" ใบหน้าคมแอบยิ้มเล็กน้อย เมื่อนึกถึงสัมผัสจูบนั้น

สถานที่นัดพบกันเวลากลางคืน มันอาจจะไม่ได้เรียกว่าสถานบันเทิงเลยทีเดียว เพราะพื้นที่ตรงนี้จะส่วนตัวมากหน่อย

"ว่าไงครับท่าน"

"มาถึงกันนานหรือยัง"

"สักพักแล้วครับ"

"พรุ่งนี้เตรียมตัวให้พร้อมด้วย หลายฝ่ายจับตามองอยู่ว่าเรือสินค้าจะไปรอดไหม"

"ดูท่านทุ่มทุนสร้างมากเลยนะครับ ก็แค่เรือส่งสินค้าข้ามประเทศ"

"ไม่ต้องอยากรู้หรอก เตรียมการกันไว้ด้วยเผื่อมีอะไรฉุกเฉิน"

"ได้เลยครับท่าน.. ว่าแต่วันนี้ผมเตรียมสาวๆ ไว้ให้ท่านอยู่นะครับ" เพลิงชูมือขึ้นเท่านั้นแหละสาวๆ ที่รออยู่ก็รีบเดินกันเข้ามา

"วันนี้ดื่มไม่ได้ ลืมแล้วหรือไงพรุ่งนี้ต้องลงเรือ"

"เรื่องจิ๊บๆ แค่นั้นอย่าคิดให้หนักสมองเลยครับ สาวๆ บริการท่านหน่อย"

"ได้เลยค่ะเสี่ย" สาวๆ เริ่มป้อนคำหวานนิ้วเรียวลูบไล้ร่องหน้าอกของชายหนุ่ม สาวอีกคนก็ชงเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ส่งมาให้

เช้าวันต่อมา..

"ออกไปตั้งแต่เมื่อคืนนี้ไม่กลับมาเลยเหรอ" เมื่อคืนนี้เอวาแทบจะนอนไม่หลับ รอฟังอยู่ว่าเขาจะกลับมาตอนไหน แต่จนเช้าเขาก็ยังไม่กลับมา

"พูดกับใคร"

"พี่ก็รู้ว่าฉันชอบพูดคนเดียว ไปกันเถอะ" เอวาเดินไปที่รถก่อนเกวลิน

"จะไปทำงานกันแล้วเหรอจ๊ะ" แต่ยังไม่ถึงรถก็มีเสียงนี้ทักทายขึ้นมาก่อน

"สวัสดีค่ะ" ทั้งสองก็เลยหันกลับมาไหว้

"อ้าววันนี้ทำไมไม่เห็นผู้ชายล่ะ"

"อ๋อผู้จัดการ..."

"เขามีธุระด่วนต้องไปจัดการค่ะ" เอวารีบชิงพูดก่อนเกวลิน "พวกเราไปก่อนนะคะกลัวเข้างานสาย"

"ทำไมต้องรีบขนาดนั้นด้วยไม่สายหรอก" เกวลินพยายามแกะมือเอวาที่ลากตัวเองอยู่ให้ออก

"พี่ไม่ต้องพูดอะไรได้ไหม"

"ท่านถามจะไม่พูดได้ยังไง"

"เถอะน่าถ้าท่านถามอะไรพี่ก็เงียบไว้"

"อะไรของเธอเนี่ย"

[บริษัท]

"ไม่ทานข้าวก่อนเหรอ" เกวลินเห็นว่าเอวารีบเดินเข้าไปในบริษัท เพราะถ้ามาเช้าขนาดนี้พวกเธอจะแวะทานข้าวก่อน

"พี่ไปกินเถอะ ฉันมีธุระ"

"ธุระอะไร" เกวลินได้แต่พูดคนเดียวเพราะตอนนี้เอวาเข้าไปแล้ว ..ที่เอวารีบขึ้นมาเพราะอยากดูว่าเขาจะแวะมาที่บริษัทก่อนไปออกเรือไหม

มาถึงเอวาไม่รอช้ารีบตรงไปที่ห้องของผู้จัดการ

"แล้วเรือออกกี่โมง"

"ฉันไม่ได้ถามหรอก ไม่อยากเข้าไปยุ่งเรื่องงานของเขา"

"โรสช่วยโทรหาท่านประธานหน่อยสิ"

"โทรหาทำไม"

"โทรวีดีโอคอลก็ได้..เถอะนะ"

สโรชาก็เลยโทร LINE ไปหาสามี ..พอเห็นว่าเบอร์ภรรยาโทรมารามสูรก็รีบรับสาย

"ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมคะ"

"คุณหมายถึงเรื่องส่งสินค้าเหรอ" รามสูรไม่เข้าใจคำถาม และนี่ก็เป็นครั้งแรกเลยมั้งที่เธอ Video Call มาหา หรือว่าเธอจะไม่เชื่อใจเขา?

"ใช่ค่ะฉันเป็นห่วงเรื่องเรือขนส่งสินค้า"

"ตอนนี้เรือออกจากฝั่งไปแล้ว ผมก็กำลังจะกลับเข้าบริษัท"

"งั้นแค่นี้ก่อนนะคะ" สโรชาสังเกตเห็นใบหน้าเอวาเศร้าลงมาก ก็พอจะเดาได้แล้ว เพราะคนที่ติดเรือไปครั้งนี้ก็คือผู้จัดการคนที่เอวาให้ความสนใจ แต่ทั้งสองยังไม่ได้เริ่มสานสัมพันธ์อะไรกันเลยนี่

ผ่านไปสักพักก็ถึงเวลาเที่ยงวัน..

"ฉันไม่หิวหรอกพี่ไปกินเถอะ"

"จะไม่หิวได้ยังไงเมื่อเช้าก็ไม่ได้กินข้าวไม่ใช่เหรอ"

"ไม่กินสักวันสองวันก็ไม่ตายหรอกมั้ง"

"พูดไปเรื่อย เดี๋ยวพี่จะซื้อข้าวขึ้นมาให้แล้วกัน"

พอเกวลินและสโรชาออกไปแล้ว พิมพ์ก็กำลังเก็บของเพื่อไปทานข้าวเหมือนกัน แต่พอมองมาเห็นหน้าเอวาก็นึกสนุกอะไรขึ้นมา

{"ตอนนี้เรือออกแล้วใช่ไหมคะ ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ"} พิมพ์ถือโทรศัพท์แนบหูแล้วเดินผ่านตรงที่เอวานั่งอยู่เพื่อไปที่ลิฟต์ เอวาก็รีบคว้าเอากระเป๋าแล้วเดินตามไปเช่นกัน..