ภรรยาที่(ไม่)รัก นิยาย บท 70

เช้าวันต่อมา..

"เมื่อคืนนี้เรากลับมาตอนไหน" เกวลินได้ยินเสียงเอวาเปิดประตูออกมาก็รีบเปิดออกมาถาม

"พี่จะรีบตื่นเช้าไปไหน"

"ขนาดเรายังตื่นเลย"

"ฉันตื่นเพราะมีธุระ อุ๊บ" เกือบปิดปากตัวเองไว้ไม่ทัน แต่จริงๆ ก็ไม่ทันนั่นแหละ

"ธุระอะไร ทำไมดูลับลมคมใน"

"ไม่มีอะไรหรอก พี่กลับเข้าไปนอนต่อเถอะ"

"จะนอนต่อได้ยังไงฟ้าสางแล้ว..แล้วนี่ทำไมเราแต่งตัวแต่เช้าจัง" ถ้าออกมาแล้วเห็นเอวาอยู่ในชุดว่ายน้ำก็จะไม่สงสัยเลย แต่นี่เอวาเตรียมพร้อมจะไปทำงานแล้ว

"ไม่ต้องรู้สักเรื่องได้ไหมคะคุณพี่"

"มันน่าสงสัยนี่ อย่าลืมนะว่าพี่เป็นผู้ใหญ่ที่มาดูแลพวกเรา"

"สักวันเดี๋ยวฉันจะเล่าให้พี่ฟังแล้วกัน แต่ตอนนี้ไม่ได้จริงๆ"

"อ้าว..ออกมาแล้วทำไมกลับเข้าห้องล่ะ"

"จะไปนอนต่อค่ะ" เอวาตัดปัญหากลับเข้าไปในห้องก่อน

ผ่านไปสักพัก.. เสียงข้างห้องของเอวาอีกฝั่งหนึ่งดังก๊อกแก๊ก แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเขากำลังออกจากห้อง หญิงสาวเสี่ยงดวงเอาว่าเกวลินจะเห็นหรือไม่เห็นก็ตาม เธอต้องรีบออกมาให้ตรงเวลาเดียวกับเขา

แกร็ก..

ทั้งสองเดินตรงไปข้างหน้าเหมือนประหนึ่งว่าออกมาจากห้องเดียวกัน

บนรถ..

"ทำไมคุณแม่ของท่านประธานถึงได้มองตามเราตลอดเลยล่ะคะ" เอวายังคงสงสัย แต่จริงๆ แล้วเธอก็สงสัยทุกอย่างนั่นแหละ ทั้งผู้จัดการและท่านประธานเหมือนรู้กัน แต่ทำไมถึงไม่บอกให้เธอรู้ด้วยล่ะ

"ไม่ต้องรู้หรอก"

"อ้าวนี่คุณ คุณน่าจะบอกฉันหน่อยนะ"

"ถ้าอยากรู้ก็ไปถามเจ้าตัวเขาเองสิ"

"ถามคุณแม่ท่านประธานน่ะหรือคะ"

"จะไปถามท่านทำไม!" ชายหนุ่มที่ทำหน้าที่ขับรถหันมาพูดตะคอก

"ทำไมต้องตะคอกฉันด้วย"

"เราจะคุยกันรู้เรื่องไหม"

พอถูกเขาต่อว่าเอวาก็นั่งหน้าบึ้งตึงมาจนถึงบริษัท

"ผู้จัดการคะ" จังหวะที่เขาเปิดประตูรถลงมา ..รถอีกคันที่จอดอยู่ก่อนหน้านั้นก็เปิดลงมาเช่นกัน

"คุณอย่าเพิ่งลงนะ เดี๋ยวผมเข้าไปก่อน" ชายหนุ่มพูดเบาๆ ก่อนจะปิดประตูรถแล้วรีบเดินไป

"ผู้จัดการคะ" คนที่เรียกก่อนหน้านั้นไม่ละความพยายามยังคงเดินตาม

"ครับ" พอเดินออกมาห่างตัวรถแล้วเขาถึงได้หันกลับไปคุย

"พิมพ์นึกว่าผู้จัดการไม่ได้ยินเสียงพิมพ์ซะแล้ว"

"ก่อนหน้านี้คุณเรียกผมหรือครับ" เขาพูดพร้อมกับเดินไปยืนรอลิฟต์ โดยมีพิมพ์เดินตามมา

"ทีกับแม่เลขานั่น พูดเป็นต่อยหอยเลยนะ" เอวามองเข้าไปก็เห็นว่าเขายืนคุยกับพิมพ์อยู่ "แล้วทำไมต้องให้เรารออยู่ในรถ กลัวคนรู้นักหรือไง" หญิงสาวลงมาจากรถแล้วก็เดินบ่นพึมพำไปคนเดียว

ชั้นผู้บริหาร..

"ทำไมมาแต่เช้าจัง" สโรชาขึ้นมาถึงก็เห็นว่าเอวานั่งทำงานอยู่ก่อนแล้ว "แล้วพี่เกวลินล่ะ"

"กำลังมา"

"พี่สองคนไม่ได้มาด้วยกันเหรอ"

"เปล่าหรอกพี่ออกมาธุระ" เอวาแปลกใจทำไมสามีถึงไม่เล่าให้ภรรยาฟัง มันเรื่องอะไรกันแน่ ชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ แต่เธอรับปากว่าจะช่วยงานนี้ให้สำเร็จ ก็ต้องช่วย

ห้องประชุม..

"วันพรุ่งนี้ฝากด้วยนะผู้จัดการ" พอจัดสินค้าขึ้นเรือครบแล้ว ก็ถึงเวลาเดินเรือ นั่นหมายถึงผู้จัดการทศกัณฐ์ต้องติดเรือไปด้วย

ที่รามสูรมอบหน้าที่นี้ให้กับทศกัณฐ์ เพราะเขาดูจะคุ้นชินกับทะเลมาก แถมการศึกษาของเขาก็สูง ไม่มีใครตำหนิเลยว่ารับคนไม่มีวุฒิภาวะมาทำงานในตำแหน่งนี้

ทศกัณฐ์แค่พยักหน้าเล็กน้อย นั่นมันคือนิสัยของเขา แต่คนอื่นก็ไม่ค่อยชอบเท่าไรหรอก เพราะเขาดูเหมือนไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

"ผมฝากพวกคุณด้วย คัดคนให้ดี ถ้าใครกลัวไม่กล้าลงเรือก็ไม่ต้องไปบังคับ" ชายหนุ่มหันมาหาผู้จัดการอีกหลายท่าน เพราะบริษัทนี้แบ่งเป็นสัดส่วน

"ครับ"

"อืม"

"คุณตอบมาแค่อืมคำเดียวเนี่ยนะ"

"แล้วคุณจะให้ผมตอบยังไง"

"คุณไม่กลัวเลยเหรอ"

"ทำไมต้องกลัว"

"นั่นมันคือกลางทะเลเลยนะคุณ ถ้าเกิดอุบัติเหตุอีกคุณจะทำยังไง"

"มันจะเกิดก็เพราะคุณพูดนี่แหละ"

"ทำไมต้องเกิดเพราะฉันพูดด้วย"

"การออกทะเลเขาไม่ให้แช่ง"

"นี่ฉันแช่งคุณเหรอ.." น้ำเสียงของเอวาเริ่มสั่น และเพียงไม่นานเธอก็มีน้ำตาไหลออกมา

"จะร้องไห้ทำไม ผมยังไม่ได้ตายสักหน่อย"

"คุณพูดอะไร งื้ออออ"

"เอ้าา.. เป็นเอามาก"

"ฉันไม่ให้คุณไป"

"หือ?" ชายหนุ่มหันกลับมามองคนที่นั่งทำหน้าเศร้าโศกอยู่ข้างๆ

"คุณไม่ต้องรีบเล่นบทภรรยาผมก็ได้ เรายังไม่ถึงบ้านหลังนั้น"

จริงด้วย เรามีสิทธิ์อะไรไปห้ามเขาแบบนี้ ..พอจอดรถได้เอวาก็รีบลงแล้วเดินไปทางห้องพักก่อน โดยไม่รอเขา

ทศกัณฐ์ต้องรีบก้าวยาวๆ เพื่อเดินให้ทันเธอ เพราะคนแอบมองก็ยังคงแอบมองอยู่ที่เดิม

"อุ้ยปล่อยนะ!" หญิงสาวหยุดเพราะแรงเหนี่ยวรั้งของอีกฝ่าย

"คุณจะรีบไปไหน ลืมแล้วหรือไง"

"ถึงเวลาที่เราต้องเล่นละครกันแล้วใช่ไหมคะ" เอวาไม่รอคำตอบ มือเรียวเอื้อมขึ้นไปโอบต้นคอของคนตัวสูงกว่า เพื่อให้โน้มตัวลงมาหา แล้วก็..

"อืม???"