ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 52

ขณะนั้นเองเรนจิที่เพิ่งผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ ทำให้ตอนนี้ดวงตายังคงแดงก่ำอยู่ กำลังยืนเกาะหน้าต่างห้องทำงานวายุ และจ้องมองไปยังรถของยี่หวาอย่างไม่ละสายตา

หวังว่าหม่ามี๊จะไม่ทิ้งเขาไป…

หวังว่าหม่ามี๊จะขึ้นมาง้อเขา จุ๊บเขาแบบที่ทำตอนอยู่หน้าบริษัท

“พี่รู้ไหมว่าเรนเป็นอะไร อยู่ๆ ก็วิ่งร้องไห้ขึ้นมา ผมเกือบช็อกแล้วรู้ไหม เพราะผมไม่เคยเห็นหลานร้องไห้เลย พอถามก็ไม่ตอบ” ธาราธรที่กำลังนั่งมองเรนจิอยู่พูดขึ้น

ก่อนหน้านี้ธาราธรที่พอเห็นหลานรักร้องไห้ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ รีบตามเข้ามาในห้องทำงานพี่ชาย แต่เหมือนว่าหลานเขาจะไม่ต้องการเขาเลยสักนิด แถมยังทำเหมือนกับว่าเขาเป็นอากาศอีก

รวมถึงพี่ชายเขาด้วย!

โอเคเขาชินแล้ว…

วายุที่เห็นลูกชายเอาแต่เกาะหน้าต่างด้วยสีหน้าเศร้าหมอง ซึ่งเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างกับลูกชายเลย แต่เพราะไม่รู้ว่ารถคันไหนเป็นของเธอ เพราะไม่มีรถที่เธอขับมาบ้านเขาเมื่อครั้งก่อน ก็เลยได้แค่สังเกตปฏิกิริยาของลูกชายเท่านั้น

ไม่กี่วินาทีต่อมาจู่ๆ หน้าของเรนจิก็ถอดสีอย่างฉับพลัน อย่าบอกนะว่าเธอไม่ตามเขาขึ้นมาบนห้องจริงๆ ทั้งที่เขาอุตส่าห์หันไปส่งสัญญาณให้พนักงานแล้วแท้ๆ

ไม่ได้เรื่อง!

“หม่ามี๊! หม่ามี๊อย่าเพิ่งไป! อย่าทิ้งผมไว้! ผมขอโทษ...” เรนจิตะโกนลั่นห้อง พร้อมกับเอากำปั้นน้อยๆ ทุบไปที่กระจกหน้าต่าง

ทำเอาธาราธรที่ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวหน้าตาตื่นตระหนกไปหมดแล้ว ผิดกับวายุที่ปกติจะมีแต่สีหน้าเย็นชา ตอนนี้กลับเหยเกขึ้นเรื่อยๆ

“เดี๋ยวๆ หลานใจเย็นก่อน เกิดอะไรขึ้น! ใครคือหม่ามี๊?” ธาราธรรีบลุกขึ้นเดินไปหาเรนจิพร้อมกับถามด้วยความร้อนรน

“หม่ามี๊! หม่ามี๊…” เรนจิไม่ได้สนใจอาของเขาเลย เอาแต่มองไปที่รถของยี่หวาที่ขับออกไปแล้ว ก่อนจะหันไปหาคนผู้เป็นพ่อและพูดด้วยเสียงสั่นเครือ “หม่ามี๊ไปแล้ว หม่ามี๊ไม่สนใจผม หม่ามี๊ไม่รักผมแล้วใช่ไหม”

“พ่อไม่รู้” วายุตอบลูกชายด้วยความเฉยชา สายตาจ้องมองไปยังรถที่ได้ขับเคลื่อนออกไปเมื่อครู่ ทำให้เขาไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเธอถึงขับรถได้เร็วขนาดนั้น

ก็เล่นขับรถซูเปอร์คาร์ รุ่นแอสตันมาร์ติน วัน-77 จะไม่ให้เร็วได้ยังไง รถที่มีสมรรถนะสูงใช้ในการแข่งขันได้แบบนั้น ถ้าให้ขับช้าคงได้โดนคนอื่นนินทาพอดี

ว่าแต่ทำไมเธอถึงได้ขับรถที่ราคาเกือบร้อยล้านได้ จะว่าไปรถที่เธอขับมารับเรนครั้งก่อนก็เป็นรถนอกราคาหลายล้านเหมือนกัน

พี่ชายเธอเป็นใครกันแน่…???

“สรุปจะไม่มีใครพูดกับผมจริงๆ ใช่ไหม”

ธาราธรเริ่มโวยวาย เมื่อพ่อลูกคู่นี้เห็นเขาเป็นแค่ธาตุอากาศ ตั้งแต่เขาได้รู้จักกับหลานคนนี้ ยังไม่เคยเห็นหลานจะเรียกผู้หญิงคนนั้นว่าแม่เลย แถมทุกครั้งผู้หญิงคนนั้นก็กลายเป็นธาตุอากาศยิ่งกว่าเขาเองเสียอีก

แล้วนี่มันเกินอะไรขึ้น!?!

ทำไมอยู่ๆ สองพ่อลูกคู่นี้ถึงได้มีอาการกระวนกระวายแบบนี้ได้ แสดงว่าผู้หญิงคนที่ทำให้ทั้งคู่เป็นแบบนี้คงจะไม่ใช่ผู้หญิงคนนั้นแน่

งั้นใครล่ะ…

ธาราธรไม่เคยเห็นว่าพี่ชายเขาจะไปยุ่งวุ่นวายกับผู้หญิงคนไหนเลยนอกจากยี่หวา หรือว่าพี่เขาจะเปิดใจรับคนใหม่เข้ามาแล้ว!

“ลูกอย่าโกรธที่เธอขับรถเร็วเลย” วายุหันไปพูดกับลูกชายด้วยเสียงเรียบ เขาเข้าใจยี่หวาแล้ว ทำให้ความโกรธที่เธอจะไม่ขับรถเร็วแค่ตอนที่เรนจิอยู่ด้วยก็เบาลงไปนิด

“คุณผู้หญิงสนใจรุ่นไหนเป็นพิเศษไหมครับ” พนักงานชายถามขึ้นเมื่อสติกลับมาหลังจากที่ยืนจ้องหน้ายี่หวาอยู่นาน

ยี่หวาเหลือบไปเห็นรถมินิสีดำคันหนึ่ง “เอาคันนั้นค่ะ”

พนักงานชายชะงักเล็กน้อย เพราะผู้หญิงตรงหน้าเขายังดูไม่ถึงห้านาทีเลยด้วยซ้ำ “มินิ คูเปอร์ เอส คันทรีแมน ไฮทริมใช่ไหมครับ”

“ค่ะ โอนนะคะ แล้วเดี๋ยวฉันจะขับคันนี้ออกไปเลย รบกวนขอฝากรถคันเก่าไว้ที่นี่ก่อน ฉันจอดไว้ข้างร้าน เดี๋ยวอีกสักพักจะมีคนมาเอาค่ะ”

“ได้ครับคุณผู้หญิง ขอบคุณมากครับ” พนักงานฉีกยิ้มกว้าง ไม่คิดว่าวันนี้จะมีลูกค้าสาวสวยที่ไม่เรื่องมาก แถมยังชำระเงินรวดเร็วอีก ทั้งที่เขายังไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเลย เป็นบุญเขาจริงๆ เพราะไม่เคยมีลูกค้าคนไหนที่ซื้อรถยนต์ราคาเกือบสามล้านง่ายๆ แบบนี้

เมื่อทำการซื้อขายเสร็จ ยี่หวาก็รีบขับรถคันที่เพิ่งซื้อกลับไปยังบริษัทพิชญไพศาลกรุ๊ปทันที ป่านนี้คนเก่งจะยังรอเธออยู่หรือเปล่า ไม่ใช่ว่าไม่สนใจเธอแล้วหรอกนะ

ส่วนพนักงานขายที่ได้รับการไหว้วานให้ดูแลรถของยี่หวา เขาจึงเดินออกไปข้างร้านเพื่อจะไปดูรถ แต่เมื่อเห็นว่ารถที่เธอขับมาเป็นรุ่นอะไร ดวงตาก็เบิกกว้างอย่างฉับพลัน

แม่เจ้า!…เขาเห็นอะไร???

นี่มันซูเปอร์คาร์แอสตันมาร์ตินที่ราคาเกือบร้อยล้านใช่ไหม บ้าหน่า…ผู้หญิงคนเมื่อกี้เป็นใครกันแน่ ทำไมถึงเป็นเจ้าของรถคันนี้ได้!

ไม่รอให้สมองได้ประมวลผลอะไรอีก ชายหนุ่มก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วทำการถ่ายรูปทันที “ผมขออนุญาตถ่ายรูปหน่อยนะครับ”

ไม่มีคนตอบ…แสดงว่าถ่ายได้

“ขอบคุณครับ” เวลานี้ต่อให้โดนไล่ออกทีหลังก็ไม่เสียดายแล้ว…