ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 72

เมื่อวายุจัดการกับลูกชายเสร็จเขาก็เดินกลับมายังห้องทำงาน ก่อนจะโทรศัพท์หาคนคนหนึ่ง “ฉันเอง”

“ท่านประธานภูวิศโทรมามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ปลายสายเอ่ยอย่างหวาดระแวง เพราะหลายปีที่ผ่านมาท่านประธานไม่เคยโทรหาเขาโดยตรงเลย

“หาหนังให้ผู้หญิงคนนั้นเล่นเป็นนางเอกหนึ่งเรื่อง”

“ท่านประธานหมายถึงคุณดาหลาเหรอครับ”

“อย่าเอ่ยชื่อ” วายุตอบกลับไปอย่างเย็นชา เพราะพอเขาได้ยินชื่อนี้แล้วแทบอยากจะจัดการให้ตายตอนนี้เลย บังอาจมายุ่งกับผู้หญิงของเขา

“ครับๆ” อีกฝ่ายตอบรับอย่างมึนงง ท่านประธานคอยผลักดันให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นดาราดัง ทำให้คนในบริษัทหลายคนคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของท่านประธาน แต่น้ำเสียงและท่าทางที่มีต่อผู้หญิงคนนั้นกลับดูรังเกียจ สรุปแล้วท่านประธานต้องการอะไรกันแน่

แต่ใครจะรู้ว่าแท้ที่จริงแล้ววายุเพียงต้องการให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปอยู่ที่สูงๆ เวลาตกลงมาจะได้เจ็บหรือไม่ก็ตาย อีกอย่างคงเป็นเพราะเขามั่นใจว่าอีกไม่นานแม่เขาจะต้องจัดงานแต่งงานแน่ เพราะงั้นสิ่งนี้จะเป็นตัวช่วยขัดขวางที่ดีเลยทีเดียว

วายุกดวางสายจากนั้นก็เดินลงมาข้างล่าง เพื่อดูว่าลูกชายเขากินข้าวจริงอย่างที่บอกไหม แต่สิ่งที่พบคือเรนจิกำลังยืนสะพายกระเป๋าอยู่ “ไปไหน?”

“พ่อรีบไปเก็บกระเป๋า ผมจะไปหาหม่ามี๊”

“รู้เหรอว่าเธออยู่ไหน”

“เมื่อกี้หม่ามี๊ส่งโลเคชั่นมาให้ผมในไลน์แล้ว เร็วๆ เดี๋ยวหม่ามี๊ก็หายไปอีก”

“อืม” วายุไม่รอช้ารีบกลับขึ้นห้องหยิบกระเป๋าเป้แล้วยัดเสื้อผ้าลงไปด้วยความรวดเร็ว

เพียงเวลาไม่นานสองพ่อลูกก็มาถึงโรงแรมแห่งหนึ่งที่ยี่หวาแชร์โลเคชั่นไปให้เรนจิ เพราะเธอกลัวว่าคนเก่งของเธอจะเป็นห่วงถ้าไม่รู้ว่าเธออยู่ไหน แต่นึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาหาเธอถึงที่นี่

“เอ่อ…” ยี่หวาถึงกับพูดไม่ออกเมื่อเปิดประตูห้องออกมาแล้วเจอสองพ่อลูกยืนรออยู่พร้อมกับกระเป๋าเป้คนละใบ นี่พวกเขาจะมาหาเธอทำไม

“หม่ามี๊” เรนจิรีบวิ่งเข้าไปกอดขายี่หวา เนื่องจากเธอกำลังยืนงงอยู่จึงไม่ได้ก้มลงไปอุ้ม “ผมคิดถึงหม่ามี๊ คิดว่าวันนี้ผมจะไม่ได้เจอหม่ามี๊แล้ว”

พอสติยี่หวากลับมาก็ก้มลงไปอุ้มเรนจิขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด “คนเก่งมาได้ยังไง”

“ผมคิดถึงหม่ามี๊” เรนจิโน้มตัวไปกอดคอยี่หวา หน้าเล็กๆ ซุกที่คอเธออย่างออดอ้อน

“หม่ามี๊คิดว่าเรนจะมาหาหม่ามี๊พรุ่งนี้ซะอีก” ถ้ารู้แบบนี้เธอคงทักไปบอกพรุ่งนี้ เพราะเดินทางตอนกลางคืนมันอันตราย

“ผมรอไม่ไหว”

“คุณลำบากแย่เลย ขับรถดึกๆ เข้ามานั่งในห้องก่อนค่ะ” ยี่หวาหันไปพูดกับวายุ ทำเอาเรนจิเกือบหลุดขำออกมา ลำบากอะไรกัน พ่อจัดกระเป๋าเสร็จเร็วกว่าเขาอีก รู้เลยนะว่าอยากมาเหมือนกัน

“เธอโอเคนะ อย่าไปสนใจที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเลย”

“จริงครับ ไม่ว่ายังไงผมก็จะอยู่ข้างหม่ามี๊ ต่อให้ผมโตขึ้นกว่านี้อีกกี่ปีผมก็จะไม่ทิ้งหม่ามี๊ไปไหนผมสัญญา”

ยี่หวาแทบจะน้ำตาคลอ คนเก่งของเธอเข้าข้างเธอขนาดนี้เลยเหรอ…

แต่ก่อนที่จะได้ซึ้งไปมากกว่านี้ ยี่หวาก็นึกอะไรขึ้นมาได้เสียก่อน “ว่าแต่รู้ได้ยังไงคะว่าผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับฉันบ้าง เพราะว่าตรงนั้นก็ไม่มีคนแถมกล้องวงจรปิดก็เลื่อนมาไม่ถึงสักหน่อย”

วายุทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย ทำไมเธอถึงรู้มุมของกล้องวงจรปิดได้ “พ่อฉันอยู่ตรงนั้นพอดี”

“ยินดีกับพ่อคุณด้วย ที่รู้ธาตุแท้ของผู้หญิงคนนั้น” เพราะต่อไปก็คงมีแต่แม่ของเขาที่จะถูกดาหลาหลอก “แล้วคืนนี้ทั้งสองคนจะนอนที่ไหนกัน เพราะโรงแรมนี้ฉันจำได้ว่าห้องนี้เป็นห้องว่างสุดท้าย”

“แน่นอนว่าผมต้องนอนกับหม่ามี๊”

“รบกวนเธอด้วย ฉันนอนตรงโซฟาก็ได้” หมายความว่าเขาก็จะนอนที่นี่เหมือนกันเหรอ

“ได้ยังไงกัน คุณนอนบนเตียงกับเรนเถอะ เดี๋ยวฉันนอนตรงโซฟาเอง ฉันตัวเล็กกว่าคุณเยอะ” เธอจะให้ท่านประธานบริษัทยักษ์ใหญ่มานอนที่โซฟาได้ยังไงกัน

เรนจิที่ได้ยินดังนั้นรีบส่ายหัว “ไม่เอา ถ้าหม่ามี๊นอนตรงโซฟา เรนก็จะนอนโซฟาด้วย” ดูก็รู้ว่าลูกชายรักเขาขนาดไหน

“เธอนอนบนเตียงกับเรนเถอะ”

“แล้วตอนนั้นเรารักกันไหมคะ แล้วฉันรู้จักฐานะคุณจริงๆ หรือเปล่า” คงไม่ใช่เหมือนในละครที่พระเอกปิดบังฐานะของตัวเองเพื่อให้ได้คบกับนางเอกหรอกนะ

“เธอรู้ และเราก็รักกันมาก”

ตอนนั้นเธอกำลังคิดอะไรอยู่นะถึงได้ตัดสินใจคบกับคนระดับสูงแบบเขา เหมือนขุดหลุมฝังตัวเองชัดๆ เลย และดูเหมือนว่าวายุจะอ่านความคิดอีกฝ่ายออกจึงเอ่ยขึ้นด้วยท่าทีน้อยใจ

“ตอนนั้นเธอก็จะปฏิเสธ แต่เป็นเพราะว่าเธอก็รักฉัน เธอเลยบอกกับฉันว่าเธอจะพยายามทำทุกอย่างเพื่อให้คนอื่นเห็นว่าเธอก็เหมาะสมกับฉัน”

“เอ่อ...” รู้สึกอยากให้ความทรงจำกลับมาเร็วๆ จัง อยากรู้ว่าตอนนั้นเธอรักเขาขนาดไหนถึงได้พูดแบบนั้นออกไป “แต่ถึงตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้สึกว่าตัวเองเหมาะสมกับคุณ ดีนะที่ฉันเลิกกับคุณไปแล้ว”

“ยัง” วายุตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงโหดเหี้ยม ทำเอายี่หวาถึงกับสะดุ้งพูดไม่ออก ตั้งแต่ที่เธอเจอเขา เขาไม่เคยโกรธเธอแบบนี้เลย “ฉันไม่เคยเลิกกับเธอ ฉันรอเธอมาตลอดหกปี รักเธอมาตลอดสิบปี”

นี่เขากำลังสารภาพรักกับเธออยู่เหรอ “แต่ฉันอาจจะไม่ใช่คนที่คุณเคยรู้จักแล้วก็ได้”

“เธอก็คือเธอ อีกอย่างฉันไม่สนใจอดีต เพราะในอดีตฉันก็ทำผิดต่อเธอเหมือนกัน รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันยังรักเธออยู่เหมือนเดิม และยังไม่ได้เลิกกับเธอด้วย”

“เรื่องดาหลาสินะ” เพราะถ้าตอนนั้นเขายังคบกับเธออยู่จริงๆ ทำไมถึงไปมีอะไรกับดาหลาได้ แถมยังมีลูกด้วยกันอีก

“ถ้าฉันบอกว่ามันเกิดจากความผิดพลาดเธอจะเชื่อไหม” สีหน้าวายุดูหนักใจ แววตาเต็มไปด้วยความเศร้า

“ฉันเชื่อคุณ” เพราะดูจากนิสัยของดาหลาที่เธอเจอวันนี้แล้ว เธอคนนั้นต้องวางแผนอะไรไว้แน่ “แต่ตอนนี้ความทรงจำฉันยังไม่กลับมา ฉันขอโทษด้วยที่ไม่สามารถตอบรับความรู้สึกของคุณได้”

“ฉันจะรอ รอวันที่ความทรงจำเธอกลับมา แล้วกลับมารักฉันอีกครั้ง แต่อย่างน้อยๆ ตอนนี้ก็ขอให้ฉันได้อยู่ใกล้ๆ เธอไปแบบนี้เรื่อยๆ ได้ไหม”

“ถ้าคุณโอเค ฉันก็ยินดี ราตรีสวัสดิ์ค่ะ”

จากนั้นยี่หวาก็เดินกลับไปนอนบนเตียง ตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะนอนที่โซฟาแต่พอเจอเหตุการณ์เมื่อกี้แล้ว ขอกลับมานอนกอดเรนจิให้หายคิดมากดีกว่า

อยากรู้จริงๆ ว่าเมื่อก่อนเธอเป็นยังไงนะ ทำไมผู้ชายที่เพอร์เฟกต์ขนาดนั้นถึงได้มาชอบเธอ แถมยังดูเหมือนว่าจะรักเธอมากด้วย ถ้าเขารู้ว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้เธอทำอะไรบ้าง เขาจะยังรักเธออยู่ไหมนะ