ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 73

ยี่หวาลืมตาขึ้นก็พบว่าตอนนี้ตัวเธอนั้นกำลังยืนอยู่ในร้านอาหารแห่งหนึ่ง เหมือนจะเป็นร้านอาหารที่ตั้งอยู่ในโรงแรม เธอมาทำอะไรที่นี่ไม่ใช่ว่าเมื่อกี้เธอกำลังนอนกอดเรนจิอยู่หรอกเหรอ

“ว้าว! สุดยอดเลย…วิวสวยมาก” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ในชุดเดรสสั้นเปิดไหล่ปิดต้นแขน วิ่งออกมาจากลิฟต์ตรงไปยังห้องอาหารอย่างตื่นเต้น

เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากแต่ทำไมหน้าตาของผู้หญิงคนนี้ได้ดูคล้ายกับยี่หวาขนาดนี้ เพียงแต่หน้าเธอดูจะเด็กกว่ายี่หวานิดหน่อย

ต่อมาก็มีผู้ชายคนหนึ่งอยู่ในชุดสูทสีดำเดินออกจากลิฟต์ และตรงไปยังหญิงสาวคนเมื่อครู่พร้อมกับลูบหัวเธอเบาๆ อย่างอ่อนโยน “ชอบไหม”

ผู้ชายคนนี้ทำไมหน้าตาถึงได้เหมือนคุณวายุขนาดนี้! เขามีฝาแฝดเหรอ…

“ชอบค่ะ พี่วายุถ่ายรูปกันค่ะ”

“อืม” ผู้ชายคนนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปให้หญิงสาวตรงหน้า ที่กำลังยิ้มให้กล้องอย่างมีความสุข

เดี๋ยวนะ? เมื่อกี้ผู้หญิงคนนี้เรียกเขาว่าวายุงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าผู้ชายคนนี้ก็คือวายุสินะ ไหนเมื่อคืนเขาบอกว่ารักเธอไง แล้วทำไมสายตาที่มองผู้หญิงคนนั้นถึงได้หวานขนาดนี้

“วันนี้พี่วายุหล่อมากเลย”

“จะได้เหมาะสมกับเธอไง”

“ถ้าอย่างนั้นก็เหมาะสมกันสุดๆ ไปเลยค่ะ”

“ฉันจริงจังนะ”

“คะ?” หญิงสาวคนนั้นเริ่มทำหน้ามึนงง

“ฉันอยากจองตัวเธอไว้ก่อน รออีกสามปีแล้วเราค่อยมาแต่งงานกันได้ไหม” ชายหนุ่มจับมือหญิงสาวขึ้นมากุมไว้อย่างเบามือ

“พี่วายุหมายความว่ายังไงคะ” หญิงสาวคนนั้นหน้าตาเธอดูมึนงงมาก ส่วนยี่หวาได้แต่คิดในใจ ก็จะอะไรเสียอีกล่ะ เขากำลังขอเธอคบไง

“หมั้นกับฉันนะ” ยี่หวาถึงกับสำลักน้ำลายออกมา นี่มันเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืนเขายังสารภาพรักกับเธออยู่เลยไม่ใช่เหรอ ทำไมวันนี้ถึงได้มาขอผู้หญิงคนนี้หมั้นล่ะ แถมไม่ได้ขอหมั้นปากเปล่า เขายังหยิบกล่องกำมะหยี่รูปหัวใจสีแดงขนาดเล็กขึ้นมา และเปิดออกตรงหน้าผู้หญิงคนนั้นอีก

“ฮะ! เดี๋ยว…เดี๋ยวนะคะ”

“ฉันไม่อยากรอแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ขอให้ฉันได้จองเธอไว้ก่อนได้ไหม”

“พี่วายุกำลังขอหนูหมั้นจริงๆ เหรอ”

“จริง”

“แต่หนูไม่มีอะไรเลยนะ ยังเรียนอยู่เลย แถมอายุยังห่างกับพี่ตั้งหลายปีอีก” นี่เขาชอบเด็กขนาดนี้เลยเหรอ เพราะเธอจำได้ว่าเขาอายุสามสิบกว่าแล้ว

นี่มันไม่รุ่นพ่อกับลูกเลยหรือไง!

“ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ขอแค่รักกันก็พอ”

“พี่…พี่รักหนู?” เขาขอเธอหมั้นขนาดนี้เขาไม่รักเธอมั้ง ผู้ชายคนนี้เห็นเงียบๆ แบบนี้ไม่คิดเลยว่าจะเป็นผู้ชายเจ้าชู้

“ใช่ ฉันรักเธอ”

“นี่หนูไม่ได้ฝันจริงๆ ใช่ไหม แต่พี่วายุรวยมากถ้ามาคบกับหนูมันจะไม่เป็นปัญหาเหรอคะ”

ถ้าผู้หญิงคนนี้กำลังฝัน งั้นเธอล่ะ? ไม่ฝันซ้อนฝันหรอกเหรอ

แล้วอยู่ๆ ทั้งสองคนก็เงียบไป จนฝ่ายหญิงพูดขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าอย่างนั้นเอาแบบนี้ไหมคะ หนูยอมหมั้นกับพี่วายุก็ได้ แต่…ขอให้พี่เก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับก่อนได้ไหม”

“ทำไม”

ผ่านไปสักพักยี่หวาก็กลับเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง วายุที่แกล้งหลับอยู่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ ตอนแรกเขาหลับไปแล้วแต่เพราะแรงสะดุ้งเมื่อกี้ทำให้เขาตื่น เมื่อกี้เธอคงจะฝันสินะ วายุคิดว่าเธอจะโกรธเสียอีกที่ตื่นมาแล้วรู้ว่าเขานอนกอดเธออยู่ แต่ในเมื่อเธอไม่โกรธก็ขอกอดต่อแล้วกัน

เช้าวันถัดมา

เรนจิที่ตื่นก่อนใครลุกขึ้นนั่งบนเตียงก็พบว่าพ่อของเขาแอบฉวยโอกาสกอดหม่ามี๊ตอนเขาหลับ อันที่จริงเขาอยากจะกระโดดล้มทับพ่อตอนนี้เลยแต่หม่ามี๊กำลังหลับอยู่เขาเลยไม่อยากรบกวน

สักพักวายุที่รู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตจึงลืมตาขึ้น ก็พบว่าเจ้าลูกชายกำลังมองเขาด้วยท่าทางไม่พอใจอยู่

“ตื่นแล้วก็ปล่อยหม่ามี๊” เรนจิพูดด้วยเสียงแข็ง พยายามเก็บอารมณ์โกรธไว้อยู่

วายุไม่สนใจหลับตาลงอีกครั้ง มือทั้งสองข้างกระชับอ้อมกอดยี่หวาให้แน่นขึ้น ซึ่งมันทำให้เรนจิไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่เขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ส่วนยี่หวารู้สึกว่าที่แขนเธอโล่งๆ จึงลืมตาขึ้นก็เห็นเรนจินั่งมองเธออยู่ “คนเก่งตื่นแล้วเหรอ”

เรนจิที่เห็นว่ายี่หวาตื่นแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างกับผู้ชนะ ก่อนจะลุกขึ้นยืนบนเตียงแล้วล้มตัวทับวายุอย่างแรง

วายุที่ถูกทับอยู่บ่นออกมาเบาๆ “นี่ลูกจะฆ่าพ่อหรือไง”

“พ่อรังแกหม่ามี๊ตอนผมหลับ”

“พ่อแค่กอดเธอเฉยๆ ไม่ได้รังแกหม่ามี๊ของลูกสักหน่อย” เขาไม่พูดเปล่ายังคงกอดยี่หวาเหมือนเดิม

เรนจิจึงกลิ้งไปยังตรงกลางระหว่างทั้งสองคน ค่อยๆ แทรกเข้าไปในอ้อมกอดวายุ ยี่หวาขยับตัวออกมาเพื่อให้เรนจิแทรกได้สะดวก ก่อนจะหันหลังกลับไปกอดเรนจิที่อยู่ในอ้อมกอดวายุอีกที

เรนจินิ่งไป เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้อยู่ในอ้อมกอดของพ่อแถมยังมีหม่ามี๊ที่เปรียบเสมือนแม่อีก ไม่คิดว่ามันจะอบอุ่นแล้วรู้สึกดีขนาดนี้ ยี่หวารู้สึกได้ว่าเด็กคนนี้ชอบจึงนอนกอดต่อไป

“ยังเช้าอยู่นอนต่อเถอะ” วายุพูดขึ้นพร้อมกับยื่นแขนไปกอดยี่หวาและเรนจิพร้อมกัน สุดท้ายทั้งสามคนก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง