ผู้หญิงคนนี้คือหม่ามี๊ของผม นิยาย บท 95

ยี่หวาที่ไม่เข้าใจว่าเขาจะเรียกทำไม แถมยังเรียกชื่อเธอด้วยเสียงดุอีก จึงหันกลับไปมองวายุอย่างหวาดระแวง “คะ? คุณมีอะไรหรือเปล่า”

วายุไม่ตอบแต่ลุกขึ้นเดินมาหาเธอพร้อมกับจับแขนเธอยกขึ้น “แล้วแบบนี้ฉันจะไว้ใจให้เธอไปทำงานได้ยังไง”

“แหะๆ ฉันลืมตัวค่ะ”

“ลืมตัว?” การที่เธอดึงเข็มออกเองแบบนี้เรียกว่าลืมตัวอย่างนั้นเหรอ

“คือสมัยที่ฉันอยู่ต่างประเทศ ฉันโดนให้น้ำเกลือบ่อยจนชินแล้วค่ะ”

“บ่อยอย่างนั้นเหรอ?”

“เอาเป็นว่าฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณช่วยปลุกเรนหน่อยนะ ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อน”

“อืม”

สุดท้ายแล้วเขาก็ยังคงเป็นคนนอกสำหรับเธออยู่ดี…

กว่ายี่หวาจะได้ออกมาจากบ้านเธอก็โดนเรนจิบ่นจนหูชาเลย เรื่องที่เธอป่วยเพราะดื่มแอลกอฮอล์เยอะ สรุปว่าต่อไปนี้เธอคงต้องงดดื่มไปสักพักใหญ่ๆ เพื่อความสบายใจของเรนจิ

“เดี๋ยวจะเริ่มถ่ายแล้วครับ เตรียมตัวให้พร้อม” ผู้ชายคนหนึ่งในกองถ่ายตะโกนขึ้นเสียงดัง ทำให้นักแสดงก็ลุกขึ้นเตรียมพร้อม

ในการถ่ายรายการครั้งนี้เป็นรายการทอล์กโชว์ที่จะพูดคุยกับนักแสดงในเรื่องให้ความรู้สึกบอกว่ารักโดยนักแสดงหลักในวันนี้ก็คือพีรพัฒน์และลูกแพร์ ซึ่งบทสนทนาส่วนใหญ่จะวนเวียนอยู่กับสองคนนี้ ถึงแม้ว่าเดวิลกับยี่หวาจะเป็นเพียงตัวประกอบแต่แค่ทั้งสองคนนั่งเฉยๆ ก็สามารถทำให้กล้องจับมาที่ทั้งคู่แม้ว่าจะไม่มีบทพูดก็ตาม

คงเป็นเพราะยี่หวาและเดวิลต่างก็นั่งเงียบทั้งคู่ ไม่พูดถ้าพิธีกรไม่ถาม ทำให้พิธีกรรู้สึกเกร็งไปด้วย เหมือนกับว่าทั้งสองคนไม่ได้อยากมาร่วมรายการนี้เท่าไหร่ แต่คงเป็นเพราะทนกระแสที่ผ่านมาไม่ไว้พิธีกรอีกคนหนึ่งจึงหันไปถามยี่หวา

“ได้ข่าวว่านี่เป็นภาพยนตร์เรื่องแรกของคุณยี่หวาใช่ไหมคะ”

“ใช่ค่ะ”

“อะไรที่ทำให้คุณได้มาเล่นหนังเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่คุณไม่เคยแสดงหนังมาก่อน”

คราวนี้ยี่หวาไม่ได้เป็นคนตอบ แต่เป็นเดวิลที่นั่งเงียบข้างยี่หวามานานเอ่ยขึ้น “เพราะฝีมือของเธอ ถ้าใครได้ดูหนังเรื่องนี้แล้วจะทราบดีว่าการแสดงของเธอไม่ใช่มือใหม่”

เหล่าแฟนคลับในห้องส่งของเดวิลต่างก็มีสีหน้าตกใจกันเป็นแถว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ในชีวิตจริงเดวิลพูดได้ยาวขนาดนี้

พีรพัฒน์ที่เห็นว่าเดวิลออกหน้าปกป้องน้องสาวของตัวเองก็ไม่ยอมแพ้พูดขึ้นบ้าง “ฉากในหนังที่ยี่หวาแสดงทั้งหมดใช้เวลาแค่สามสี่วันครับ ไม่มีเทคสักครั้ง เพราะเป็นการเลือกนักแสดงกะทันหัน จึงมีเวลาไม่มาก ดังนั้นยี่หวาจึงเหมาะที่จะได้รับเลือกให้แสดงหนังเรื่องนี้”

“แล้วคุณยี่หวารู้สึกยังไงบ้างคะ ตอนนี้คุณได้รับความนิยมมากเพียงแค่หนังเรื่องแรกก็ทำให้มีผู้ติดตามเป็นแสนๆ คน แถมยังมีคนบอกว่าคุณเหมาะสมกับเดวิลด้วย”

“ดีใจค่ะที่มีคนชอบ แล้วฉันก็คิดว่าเวนิสกับทราฟฟิคในเรื่องเหมาะสมกันจริงๆ”

การกระทำของยี่หวาในวันนี้ทำให้พวกเขารู้ว่าแม้เธอจะไม่ชอบพูดแต่ก็ใช่ว่าเธอจะหยิ่ง จึงทำให้มีผู้ติดตามยี่หวาเพิ่มขึ้นอีก

หลังจากที่แยกกับทุกคนแล้วเสียงโทรศัพท์ของยี่หวาก็ดังขึ้น บนหน้าจอไม่ปรากฏรายชื่อ ยี่หวาที่ในตอนแรกก็สองจิตสองใจว่าจะกดรับดีไหม สุดท้ายเธอก็ต้องกดปุ่มรับสาย “สวัสดีค่ะ”

“พี่สาวจำหนูได้ไหม หนูชื่อบลูเบลล์ค่ะ”

“จำได้”

“ตอนนี้หนูกับครอบครัวกลับมาอยู่ที่ไทยแล้วนะ แล้วหนูกับพี่สกายก็อยากเจอพี่ค่ะ”

“พี่ทำงานอยู่ยังไม่ค่อยสะดวก เอาเป็นวันหลังได้ไหม”

“ได้ค่ะ อันนี้เป็นเบอร์ของหนูนะคะ พี่ว่างเมื่อไหร่ก็โทรมาหาหนูได้เลยค่ะ พวกเราอยากเจอพี่มากค่ะ”

“โอเคจ้ะ” พูดจบยี่หวาก็กดวางสาย ตอนนี้เธอยังไม่พร้อมที่จะไปเจอคนในครอบครัวนั้นจริงๆ

ขณะที่ยี่หวากำลังจะก้าวขาขึ้นรถก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินมาใกล้ๆ เธอเสียก่อน จากนั้นก็รู้สึกได้ว่ามีของเย็นๆ แข็งๆ กำลังสัมผัสที่ช่วงเอว

“ไปกับผมดีๆ ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัว”