ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 10

เวลาผ่านไปไม่กี่วินาที เซิ่งอันหรานก็ค่อยๆทรงตัวยืนขึ้นและเงยหน้าขึ้นมาได้ เมื่อแววตาของเธอสัมผัสกับใบหน้าที่แข็งกระด้างของชายคนนั้น เธอก็ค่อย ๆ หันศีรษะไปด้านข้างและสาปแช่งเขาอยู่ภายในใจ

อวี้หนานเฉิง ทำไมถึงได้บังเอิญขนาดนี้นะ ทำไมเธอถึงได้บังเอิญเจอกับเขาในลิฟต์ถึงสองครั้ง ?

หลีเย่ว์เปล่งเสียงออกมาว่า"อันหราน เธอไม่เป็นไรไหม？"

เซิ่งอันหรานกำมือแน่น

ตั้งแต่เข้ามาในลิฟต์ หลีเย่ว์มักจะทำท่าทางโอ้อวดและพูดเสียดสีเธอ

ถ้าหากหลีเย่ว์รู้ว่าเธอไม่มีแฟน แน่นอนว่าหลีเย่ว์อาจจะได้ใจมากกว่านี้ และที่น่ารำคาญกว่านั้นก็คือ ผู้ชายที่เธอเพิ่งเคยเจอเป็นครั้งที่สามกำลังเฝ้ามองดูความตื่นเต้นระหว่างพวกเธอทั้งสองอย่างเห็นได้ชัด!

เธอฉุกคิดอยู่สักพัก และในวินาทีต่อมา เซิ่งอันหรานก็จับแขนของอวี้หนานเฉิงอย่างสนิทสนม ตอนที่เธอโน้มตัวเขาไปใกล้กอดเขา เธอรู้สึกได้ว่าร่างกายของชายคนนี้ดูแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด และตอนนี้เองเซิ่งอันหรานก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก เธอพูดอย่างอ่อนหวานขึ้นมาอย่างกะทันหันว่า

“ที่รัก คุณแอบมารออยู่ในลิฟต์นี่เอง อยากเซอร์ไพรส์ฉันใช่ไหม？ ทำไมถึงได้ร้ายแบบนี้นะ !”

"..."

นอกจากเซิ่งอันหรานแล้ว อีกสี่คนที่อยู่ในลิฟต์ก็ต่างตกตะลึง

โดยเฉพาะหลีเย่ว์ เธอกัดฟันอย่างดุดัน

ผู้ชายคนนี้ดูดีเอามากๆ เย็นชาและดูสูงส่ง ดูจากชุดสูทที่เขาสวม เขาต้องเป็นเจ้านายหรือระดับหัวหน้าใหญ่แน่ๆ เซิ่งอันหรานจะไปคบกับผู้ชายที่หล่อและรวยขนาดนี้ได้ยังไง?

หลีเย่ว์หัวเราะ “อันหราน ตอนที่เธอเดินเข้ามาในลิฟต์ เขาแทบจะไม่ได้ชายตามองเธอเลย แล้วเขาจะเป็นแฟนของเธอได้ยังไงกัน หากว่าเธอต้องการหาคนที่จะมาแสดงตบตาพวกเรา เธอก็ควรตกลงกับเขาให้ดีๆเสียก่อนมั้ย!"

เซิ่งอันหรานมีท่าทางกังวล เธอแอบเหลือบหันไปมองอวี้หนานเฉิงอย่างลับๆ

เธอไม่แน่ใจว่าชายผู้นั้นกำลังคิดที่อะไรอยู่ และไม่กล้าที่จะเอ่ยปากพูดต่อ

ชายคนนั้นเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างเย่อหยิ่ง พร้อมกับเปล่งเสียงออกมาอย่างเย็นชาและแข็งทื่อ “คุณคิดว่าเธอสามารถจ่ายเงินให้กับผมเพื่อมาแสดงให้คุณดูราคาแพงแค่ไหนกันล่ะ?”

“…” เซิ่งอันหรานตกตะลึง นี่เขายอมรับว่าเขาเป็นแฟนของเธออย่างนั้นเหรอ?

ผู้ช่วยหลินเป็นคนฉลาดและมีไหวพริบดีมาก เธอแสร้งทำเป็นพลิกดูเอกสาร จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดังจนเกินไปว่า "ท่านประธานอวี้ นี่คือบทสุนทรพจน์ที่จะต้องใช้ในงานเฉลิมฉลอง..."

“ประธานอวี้?” หลีเย่ว์ไม่สามารถควบคุมน้ำเสียงของเธอได้ เธอเรียกชื่อเขาออกมาเสียงดัง

เป็นเพราะทั้งสองอยู่ใกล้ชิดกันมาก จนกระทั่งลมหายใจอันร้อนระอุของชายคนนั้นพุ่งมากระทบกับแก้มของเธอ

“คุณ... คุณจะพูดก็พูด อย่าขยับเข้ามาใกล้มาก!”เซิ่งอันหรานรู้สึกประหม่า เธอพูดตะกุกตะกัก ราวกับลิ้นถูกผูกเป็นปม

ผ่านเสื้อผ้าชั้นบางๆ อวี้หนานเฉิงสามารถสัมผัสได้ถึงมือเล็กๆที่กดทับลงบนหน้าอกของเขา มันทั้งนุ่มและอบอุ่น ซึ่งทำให้เขาหวนคิดถึงความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก

ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อน ทำให้ร่างกายส่วนล่างดูเหมือนว่าจะมีปฏิกิริยาที่เปลี่ยนแปลงไป

ผู้หญิงคนนี้สามารถทำให้เขามีปฏิกิริยาตอบสนองได้ และความรู้สึกนี้ก็เหมือนกับผู้หญิงเมื่อ 5 ปีที่แล้วเลย!

ปฏิกิริยาที่ผิดปกติของร่างกายทำให้อวี้หนานเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึมขึ้น เขาไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้ความรู้สึกที่ไม่สามารถควบคุมตัวเองได้

แต่ทำไมผู้หญิงคนที่อยู่ต่อหน้าของเขาสามารถทำให้เขาสูญเสียการควบคุมครั้งแล้วครั้งเล่า

“วันนั้นที่คุณให้ท่าผมในลิฟต์ เราไม่ได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้หรอกเหรอ?”

“ใคร...ใครให้ท่าคุณ ฉันก็บอกว่าไปแล้วไงว่าวันนั้นฉันรีบ มันเป็นอุบัติเหตุ!”