ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 105

อวี้หนานเฉิงเก็บสีหน้า นิ้วมือที่จับพวงมาลัยแน่นขึ้นเล็กน้อย พูดทิ้งท้ายแค่หนึ่งประโยคนิ่งๆ

"ต่อไปอย่ายุ่งเรื่องคนอื่นให้มาก"

มองจากมุมเซิ่งอันหราน ยังสังเกตเห็นความไม่พอใจที่เขาอดกลั้นไว้

2 ชั่วโมงต่อมาถึงเขตเมืองจินหลิง ช่วงบ่ายอวี้หนานเฉิงมีประชุม ระหว่างทางหลังจากโทรหาผู้ช่วยโจวฟัง พร้อมบอกให้รถไปส่งเซิ่งอันหรานที่หน้าประตูโรงพยาบาล ตอนที่ถึงโจวฟังมารออยู่ก่อนตั้งนานแล้ว

"ประธานอวี้ ผู้จัดการเซิ่ง "

โจวฟังยืนอยู่ข้างประตูรถทักทายอวี้หนานเฉิงกับเซิ่งอันหราน พูดถึงผู้ป่วยที่ถูกส่งตัวย้ายโรงพยาบาลมา

"คือว่าผู้ป่วยที่ส่งมาจากเมืองโบราณหลานซี ทำเรื่องแอดมิทเรียบร้อยแล้วครับ แต่โรงพยาบาลแนะนำให้ออกไปรักษาข้างนอก เขาไม่ค่อยให้ความร่วมมือ ตอนย้ายโรงพยาบาลก็โวยวาย ฉีดยาควบคุมอารมณ์หนึ่งเข็มถึงส่งมา อีกเดี๋ยวหากผู้จัดการเซิ่ง

ต้องการไปพบเขาล่ะก็ ต้องระวังตัวหน่อย"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว "เหรอคะ? ตอนฉันอยู่เขายังดูปกติดีอยู่"

ได้ฟังคำนี้ อวี้หนานเฉิงจ้องเธอครู่หนึ่ง พูดด้วยความไม่พอใจ

"คุณเข้าใจคำว่าปกติ คำนี้ผิดแปลกไปจากคนอื่นหรือเปล่า?"

เมื่อวานเขาเพิ่งถึงห้องผู้ป่วยที่โรงพยาบาล เห็นภาพเด็กหนุ่มนั่นกอดเธอแน่น ก็ถือว่าปกติ?

"อา?"

"ระวังตัวเอง"อวี้หนานเฉิงมองท่าทางมึนงงของเซิ่งอันหราน คิ้วขมวดแน่นยิ่งขึ้น หลังจากดูเวลาครู่หนึ่ง พูดทิ้งท้ายหนึ่งคำ "เกิดเรื่องก็โทรมา" ถึงขึ้นรถไป

มองท้ายรถหายไปจากหน้าประตูโรงพยาบาล เซิ่งอันหรานรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย

คืนนี้เมื่อวาน เหมือนเห็นด้านหนึ่งที่ต่างออกไปของอวี้หนานเฉิง

——

ห้องผู้ป่วยในโรงพยาบาล ตอนเซิ่งอันหรานไปถึง หมอและพยาบาลหลายคนกำลังตื่นตระหนกและวุ่นวาย เครื่องมือแพทย์หลากหลายเต็มพื้นที่ หลายคนล้อมเตียงคนไข้เหมือนเหยี่ยวจับลูกไก่พยายามจับเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงกลาง

"เร็ว ทางนั้น ทางนั้น"

"ขวางประตูไว้ อย่าให้เขาออกไป"

"อย่าทำเขาเจ็บ บนศีรษะเขามีบาดแผล"

"พระเจ้าช่วย……"

“……”

เซิ่งอันหรานผลักประตูเปิด เห็นฉากนี้หน้าเปลี่ยนสีทันที "พวกคุณทำอะไรกัน?"

เด็กหนุ่มที่ถูกล้อมอยู่ตรงกลางเห็นเซิ่งอันหราน ฝ่าวงล้อมจากกลุ่มคนพวกนั้นเหมือนคนบ้าทันที หลบไปอยู่ด้านหลังเซิ่งอันหราน ตัวสั่นอย่างรุนแรง

"เอ๊ะ จับได้……"

"จับอะไรได้?"เซิ่งอันหรานถลึงตาให้แพทย์ฝึกหัดก่อนครู่หนึ่ง กวาดหางตามองมือถือกับไม้เซลฟี่ที่พื้น เข้าใจอะไรขึ้นบ้าง พูดอย่างไม่พอใจ

"สมองเขามีปัญหาเล็กน้อย ตอนย้ายโรงพยาบาลไม่มีคนแจ้งพวกคุณเหรอ? พวกคุณทำอะไรกัน?"

"ไม่ใช่ คือเขาตื่นมา จู่ๆ ก็เริ่มขว้างสิ่งของจะออกไป หากไม่ใช่ว่าเรากลัวเขาวิ่งออกไปจะเกิดเรื่อง"

"หากพวกคุณไม่สัมผัสเขา จู่ๆ เขาจะขว้างสิ่งของเหรอ? สมองเขามีปัญหาเล็กน้อย แต่ไม่ได้บ้า"

เซิ่งอันหรานอายุไม่มาก ท่าทางกลับเต็มเปี่ยม ตะคอกแค่หนึ่งคำหมอพยาบาลวัยรุ่นในห้องไม่กล้าเถียง แต่ละคนทำท่าคอตก

ไม่ช้าหมอประจำและหัวหน้าพยาบาลได้ยินก็รีบมา

เซิ่งอันหรานจัดให้เด็กหนุ่มรออยู่ในห้องผู้ป่วยก่อน ตอนออกมาหัวหน้าพยาบาลขอโทษอย่างจริงจัง บอกว่าเข้าใจเรื่องทุกอย่างแล้ว

"พยาบาลฝึกหัดเพิ่งมาไม่รู้ความ บอกว่าผู้ป่วยที่ย้ายโรงพยาบาลมาคนนี้ หน้าตาเหมือนเพื่อนนักเรียนเธอ หยิบไม้เซลฟี่อยากถ่ายรูปกับเขา ถึงได้เกิดเรื่องขึ้น พวกเราขอโทษค่ะ"

เซิ่งอันหรานกำลังรู้สึกว่าดวงตาคู่นั้นเหมือนเคยเห็นมาก่อน จู่ๆ เขาก็เอ่ยปาก

"เซิ่งอันหราน ผมอยากดื่มน้ำ"

เซิ่งอันหรานนิ่ง "นายเรียกฉัน?"

เขาพยักหน้า

เซิ่งอันหรานทำหน้าตกใจ "นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง?"

"ผมอยากดื่มน้ำ"เด็กหนุ่มพูดคำขอของตัวเองอีกครั้ง

เซิ่งอันหรานได้สติ ในตอนที่เทน้ำให้เขาก็คาดเดาไปด้วย บางทีเขาได้ยินอวี้หนานเฉิงเรียกชื่อตัวเองตอนอยู่โรงพยาบาลก่อนหน้านี้ ถึงได้เรียกตาม

ใช้จังหวะที่เขาดื่มน้ำ เซิ่งอันหรานเปิดข่าววันนั้นบนมือถือ ถามว่า"นายรู้จักตัวหนังสือพวกนี้ไหม?"

เด็กหนุ่มดื่มน้ำลงไปอึกหนึ่ง กะพริบตา "เช้าตรู่วันนี้ เหอซีฟังซานเด็กหนุ่มอายุ19ปีจมน้ำเสียชีวิต......"

ไม่เอ๋อ? ถูกเธอชนจนความจำเสื่อมจริงๆ ?

เซิ่งอันหรานจ้องหน้าเด็กหนุ่ม หน้าตาละเอียดอ่อน มีความรั้นเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ คล้ายกับที่พยาบาลสาวคนนั้นพูดไว้ เหมือนเป็นนักศึกษาที่เรียนมหาวิทยาลัย

หลังมองอยู่นาน เธอถามหยั่งเชิงว่า

"นายยังจำชื่อตัวเองได้ไหม?"

เด็กหนุ่มกะพริบตา จู่ๆ นิ่งไป เหมือนพยายามย้อนคิดอะไรอยู่ อวัยวะรับสัมผัสทั้งห้าต่างขมวดขึ้น มุดศีรษะในผ้าห่มท่าทางเหมือนเจ็บปวดไม่หยุด

เซิ่งอันหรานเห็นเหตุการณ์ จะกล้าให้เขาคิดต่อที่ไหน ตัวเองรีบไปลูบหลังเขา พยายามปลอบโยนเขา "คิดไม่ออกก็อย่าไปคิดมัน หยุดคิดได้แล้ว ไม่เป็นไร"

เด็กหนุ่มกลับก้มตัวสั่นอยู่บนเตียง เสียงแหบต่ำดังมาจากในผ้าห่ม อุดอู้และหดหู่ ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ตอนเซิ่งอันหรานเตรียมจะไปเรียกหมอ จู่ๆ ถูกเขาจับข้อมือไว้ ได้ยินเพียงเสียงสั่นๆ ของเขา

"เทียนเอิน"