ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 167

หลังจากที่เครื่องบินลงจอด เซิ่งอันหรานหยิบโทรศัพท์มองเห็นสายที่ไม่ได้ หลังจากที่กวาดสายตามอง ก็โทรศัพท์หาเสี่ยวจัง

“พี่ คุณกลับมาแล้ว!”เพิ่งจะรับสาย ในสายโทรศัพท์ก็มีเสียงเสี่ยวจังดังเอะอะโวยวายเข้ามา

รอให้เขาส่งเสียงเอะอะโวยวายเสร็จแล้ว เซิ่งอันหรานจึงถาม

“สามารถตรวจสอบหมายเลขโทรศัพท์ของวิเวียนSg Tourism groupเขตภูมิภาคจีนตะวันออกได้ไหม?”

เพราะว่าหลินมั่นหันครั้งแรกที่มาตรวจสอบและแสดงอำนาจกับเธอ หลังจากนั้นสองสามวันที่เธอไม่ได้เป็นเพื่อนตรวจสอบ ดังนั้นจึงไม่มีวิธีติดต่อกับวิเวียน

“วิเวียน?”น้ำเสียงของเสี่ยวจังแปลกใจเล็กน้อย ชะงักไปจึงตอบกลับมา“ธุรการน่าจะมี ผมไปดูให้”

รถแท็กซี่เพิ่งลงจากทางด่วนสนามบิน ข้อความของเสี่ยวจังก็ส่งมาแล้ว

เปรียบเทียบกับหมายเลขโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานสายตาแน่วแน่ ปิดหน้าจอโทรศัพท์แล้วหลับตาพักร่างกาย ไม่ได้คิดที่จะสนใจสายโทรศัพท์ที่ไม่ได้รับ

สายโทรศัพท์คือหลินมั่นหันโทรมา ส่วนเพราะว่าอะไร ก็เป็นที่กระจ่างชัดแจ้ง

และเธอเชื่อว่าหลินมั่นหันยังต้องโทรศัพท์มาอีกแน่นอน

เวลาที่ถึงคอนโดก็เป็นช่วงบ่ายแล้ว เซิ่งอันหรานอาบน้ำ อารมณ์ดี ฮัมเพลงและทำความสะอาดบ้าน วันหยุดสุดสัปดาห์เตรียมจะนำเด็กสองคนรับมาพักอยู่ที่บ้านสองวัน

ห้องยังทำความสะอาดไม่เสร็จ สายโทรศัพท์ของหลินมั่นหันก็โทรเข้ามา

“สวัสดีค่ะ ใครคะ?”หลังจากที่รับสายโทรศัพท์ เซิ่งอันหรานรู้แล้วยังแกล้งถาม

“ ฉันเอง วิเวียน”

เสียงเย็นชาในสายโทรศัพท์นั้น ไม่เหมือนอยู่บนโต๊ะเหล้าในวันนั้น

เซิ่งอันหรานไม่สะทกสะท้าน“มีธุระไหม?”

“ว่างไหม?ฉันอยากพูดกับเธอ”

“ถ้าฉันจำไม่ผิด ความร่วมมือระหว่างSg Tourism group เขตภูมิภาคจีนตะวันออกกับโรงแรมเซิ่งถัง คนรับผิดชอบไม่ใช่ฉัน เธอมาหาฉันคงจะหาผิดคนแล้ว”

“ฉันมาหาเธอไม่ใช่เรื่องความร่วมมือ เป็นเรื่องส่วนตัว”

“เธอมีเรื่องส่วนตัวอะไรกับฉัน?”

“เซิ่งอันหราน”

น้ำเสียงของวิเวียนไม่อดทน เหมือนกำลังระงับความโกรธอยู่“เธออย่ารู้แล้วยังแกล้งถาม เธอคิดว่าเธอหลบหน้าฉัน ก็สามารถจะอยู่ข้างกายพี่หนานเฉิงอย่างมั่นคงปลอดภัยเหรอ?”

เวลาที่ได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานแทบจะอยากหัวเราะออกมา

เดิมทีคิดว่าเธออยู่ในตำแหน่งที่สูง เพียงแค่ยั่วยุตามอำเภอใจ เธอก็ร้อนใจจนกลายเป็นแบบนี้ อวี้หนานเฉิงพูดไม่ผิด เธอเป็นแค่คุณหนูใหญ่ที่ถือหางให้ท้ายยังอ่อนต่อโลกเท่านั้นเอง

สถานที่นัดคือร้านกาแฟแห่งหนึ่ง เป็นเวลาอาหารว่างช่วงบ่ายสาม แต่คนในร้านไม่เยอะเท่าพนักงานเสิร์ฟ หลังจากที่เซิ่งอันหรานเหลือบมองเมนู ก็เข้าใจถึงสาเหตุที่ธุรกิจย่ำแย่ทันที

กาแฟอเมริกันหนึ่งแก้วที่ถูกที่สุดคือหนึ่งพันหกร้อยเก้าสิบเก้า

“ไม่ต้องเกรงใจ ฉันจ่ายเอง”

เสียงของหลินมั่นหันดังเข้ามา

“เงินแค่นี้ฉันก็มี”เซิ่งอันหรานปิดเมนูอาหาร ยิ้มให้พนักงาน

“น้ำเปล่าให้ฉันหนึ่งแก้ว ขอบคุณ”

หลินมั่นหันเลิกคิ้วขึ้น สายตามีความประหลาดใจ

พนักงานมองไปทางหลินมั่นหันด้วยความลังเล

“น้ำเปล่าให้ฉันหนึ่งแก้ว”หลินมั่นหันพูดอย่างอารมณ์ไม่ดี สีหน้าอึดอัด

คิดว่าเซิ่งอันหรานดื่มน้ำเปล่าที่นี่ฟรีทำให้เธอขายหน้า

เซิ่งอันหรานไม่สะทกสะท้าน

“ฉันแค่คิดว่าเวลาที่ฉันกับเธอพูดคุยกันกาแฟคงมาไม่ทันเวลา”

“ไม่อยากจะเจอฉันขนาดนั้นเลย?”หลินมั่นหันมองเธอด้วยสายตาเย็นชา“ดังนั้นเธอรู้ความสัมพันธ์ของฉันกับหนานเฉิงไหม?”

“หนานเฉิงพูดกับฉันแล้ว เธอเป็นน้องสาวเขา”

“พูดกับเธอ?”หลินมั่นหันหัวเราะเยาะเย้ย“ดูเหมือนว่าฉันจะมองเธอสูงไป นึกไม่ถึงว่าเรื่องแบบนี้ถามจากปากคนอื่นก็เป็นความจริงแล้ว?”

เวลาที่เซิ่งอันหรานรับสายโทรศัพท์ สีหน้าของหลินมั่นหันก็ยิ่งแย่

วางสายโทรศัพท์แล้ว เซิ่งอันหรานมองไปทางหลินมั่นหัน

“ฉันมีธุระต้องไปแล้ว เธอยังอยากจะพูดอะไรไหม รีบพูดมาเถอะ”

“เธอ…”หลินมั่นหันกัดฟันด้วยความโกรธ“เธอต้องออกไปจากพี่หนานเฉิง นี้คือฉันเตือนแล้ว”

“งั้นฉันก็จะบอกเธอ ฉันต้องไปแล้ว”

เซิ่งอันหรานยืนขึ้น “เตือนเธอด้วยเจตนาดีอีกอย่างหนึ่ง ครั้งต่อไปนัดคนออกมาคุยเรื่องแบบนี้ อย่าลืมนำเงินหรือสิ่งที่เทียบเท่ามาด้วยไหม?เธอนี้คือเรียกว่าจับหมาป่ามือเปล่า”

พูดจบแล้ว เซิ่งอันหรานรู้สึกสดชื่นขึ้นทันที หยิบกระเป๋าเดินออกไป

เสียงโมโหของหลินมั่นหันดังมาจากด้านหลัง“ฉันคิดว่าเธอมีหลักการที่ยึดมั่นกว่านี้ เดิมทีก็เพื่อเงิน เธอต้องการเงินก็พูดตรงๆ”

เซิ่งอันหรานฝีเท้าหยุดชะงักเล็กน้อย แต่ไม่ได้หันหน้ากลับไป

“ความสามารถในการทำงานของเธอเหมือนจะดีมาก ก่อนหน้านี้ฉันแปลกใจมากที่เธอทำไมเพื่อผู้ชายธรรมดาก็ทิ้งหนานเฉิง ตอนนี้สามารถเข้าใจได้แล้ว สมองของเธอมีปัญหาจริงๆ”

พูดให้เข้าใจขนาดนี้แล้ว เธอยังไม่เข้าใจ นี้คืออาหารว่างช่วงบ่าย ทำให้เซิ่งอันหรานคิดว่าก่อนหน้านี้ที่ตัวเองเตรียมใจให้มั่นคงล้วนเกินความเหมาะสม

หลินมั่นหันโกรธจนตัวสั่น เธอโตขนาดนี้แล้วยังไม่เคยถูกทำให้ขายหน้าแบบนี้ มองเห็นเซิ่งอันหรานออกไปจากร้านกาแฟ เธอกลับพูดไม่ออกสักคำ เบ้าตาแดง

ร่างในชุดสีเทาก็เดินเข้ามาข้างกายเธอ นั่งลงตรงหน้าเธอ

“เธอโอเคไหม?”

เสียงของผู้หญิงที่หวานและเป็นห่วง หลินมั่นหันแสบจมูกและกำลังก้มหน้า พูดอย่างอารมณ์ไม่ได้

“ไม่เป็นไร เธอเป็นใคร?ไม่มีที่นั่งของตัวเองเหรอ?”

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้พูดตอบ แต่กระตุกมุมปากและพูดย้อนถาม

“เธอรู้ไหมว่าทำไมเซิ่งอันหรานถึงมั่นใจตัวเองขนาดนี้ ต่อหน้าเธอก็มีเหตุผลที่จะพูดได้เต็มปากไหม？”

หลินมั่นหันสายตามึนงง