ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 194

หลินปัวเป็นเมืองบริเวณชายฝั่งทะเลห่างออกไปเจ็ดร้อยกิโลเมตร เพราะประเพณีพื้นบ้านนั้นซื่อสัตย์ ดังนั้นอาหารทะเลจึงมีคุณภาพดีมาก ออกสู่ท้องตลาดอุปาทานไม่พอกับอุปสงค์ ไม่อยากทำธุรกิจมากเกินไป ทุกปีเวลาที่ทะเลเปิดทำการประมงขายเล็กน้อยไม่ไปทำธุรกิจข้างนอกอีก

ก็เป็นเพราะว่าเหตุผลนี้ หลายปีที่ผ่านมา หมู่บ้านนี้ยังคงรักษาอนุรักษนิยม ภูเขาและทะเลที่ทอดยาวหลายร้อยไมล์ยังไม่ได้รับการพัฒนา

ระหว่างทางมีทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยงาม

เซิ่งอันหรานขับรถไปก็หาวนอน

สามชั่วโมงที่แล้วเธอบอกพนักงานเขตว่ากินอาหารเที่ยงแล้ว แต่ถ้าเธอรู้ว่าหลังจากที่ลงทางด่วนยังต้องขับรถอีกนานและไม่มีร้านสะดวกซื้อ ก็ไม่สามารถซื้อกินของใส่ในรถได้

เสียงท้องร้องร่วมมือกันร้องดังขึ้นมา

“นี่ อย่าร้องเลยเพื่อน”เซิ่งอันหรานพูดกับตัวเอง“รอให้ถึงที่แล้ว จะต้องให้นักออกแบบพิลึกคนนั้นเลี้ยงอาหารทะเลฉันมื้อใหญ่แน่นอน”

พูดแล้วว่าเป็นรุ่นพี่ของถานซูจิ้ง ความสัมพันธ์ยังดีมาก แต่ก็ยังให้เธอมาด้วยตัวเอง พูดว่าไม่เห็นเจ้านายด้วยตัวเอง เขาไม่มีวิธีประเมินว่าตัวเองคุ้มค่ากับการมาบริษัทนี้ไหม

เซิ่งอันหรานก็หวังจะมาขอร้อง จึงรีบมาด้วยความกระวนกระวายใจ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หลังจากมองเห็นหน้าจอโทรศัพท์ เธอรับสายและเปิดลำโพงทันที

“ถึงไหนแล้ว?เจ้านายเซิ่ง?”

เสียงหยอกล้อของถานซูจิ้งดังก้องอยู่ในรถ พร้อมกับเสียงเจาะผนังด้วยสว่านไฟฟ้า

เซิ่งอันหรานรีบกดเสียงให้เบาลง“พระเจ้า เธอกำลังอยู่ที่ตกแต่งสถานที่เหรอ?สามารถหาที่เงียบคุยได้ไหม?”

“เงียบที่สุดแล้ว ใกล้จะมืดแล้ว ก็ไม่วิธีดำเนินการก่อสร้างแล้ว บริษัทตัวเองเธอยังจะรังเกียจเหรอ?”

“นี่ฉันกำลังรังเกียจเหรอ?หูของฉันถูกเธอทำให้ปวดแล้ว”

“ก็ได้ ฉันออกไปคุยกับเธอ”

เสียงในสายโทรศัพท์นั้นค่อยๆชัดเจน“ทีมตกแต่งนี้ไม่จ้องมองไม่ได้เลย ฉันเข้ามาตอนเช้าช้าไปหน่อย กำลังยืนพูดคุยขี้เกียจกันอยู่ตรงมุม”

“ลำบากเธอแล้ว นักออกแบบที่โด่งดังของฉัน”

เซิ่งอันหรานจับพวงมาลัยรถ ไฟรถเปิดแล้ว ส่องบนถนนในชนบทที่มองไม่เห็นปลายทาง

“เธอถึงไหนแล้ว? สถานการณ์ถนนเป็นยังไงบ้าง?”

“เพิ่งจะลงทางด่วนครึ่งชั่วโมงที่แล้ว สถานการณ์ของถนนทำให้คนกลัดกลุ้ม ความเร็วปัจจุบันของฉันไม่ต่างจากความเร็วของรถแบตเตอรี่…ว้าย…”

เสียงกรีดร้องชัดเจนดังขึ้นมา เสียงปะปนกับเสียงเบรกกะทันหันนั้นแสบหูมาก

ในสายโทรศัพท์ ถานซูจิ้งขมวดคิ้ว “อันหราน…อันหรานเธอยังอยู่ไหม?เกิดอะไรขึ้น?”

“ตู๊ด…”เสียงดังขึ้น โทรศัพท์กลับไปหน้าจอหลัก การสื่อสารถูกตัดขาดกลางคัน

ถานซูจิ้งต่อสายโทรศัพท์ออกไปก็ไม่ได้อยู่ในเขตที่มีสัญญาณแล้ว สีหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย

ถ้าหากเดาไม่ผิด ดูจากเสียงเบรกและเสียงร้องที่ดังขึ้น เซิ่งอันหรานคือมีอุบัติเหตุทางรถยนต์แล้ว

——

“สินค้านี้ไม่สามารถมีปัญหาได้อีก”

อวี้หนานเฉิงยืนอยู่หน้ารถบรรทุก มองบิลสินค้าด้วยสายตาจริงจัง

“ปัญหาแบบนี้ถ้ายังมีอีกครั้ง พวกเราจะเลือกผู้ผลิตรายอื่น นอกจากนี้ ฉันก็สามารถฟ้องร้องคุณ สินค้านี้พวกเราซื้อจากผู้ผลิตรายอื่นพร้อมกัน

ตอนนี้กำลังส่งไปที่เมืองจินหลิง ดังนั้นถ้าหากมีปัญหา จะถูกแทนที่คุณโดยตรง และจะถูกฟ้องร้อง”

เถ้าแก่อาหารทะเลก็ปาดเหงื่อ“ไม่มีปัญหาแน่นอน ครั้งที่แล้วคนขับรถคนนั้นไม่ได้เปิดห้องเย็น เขากลัวความรับผิดชอบ ไม่กล้าบอกพวกเรา นี้จึงจะเป็นเรื่องที่ทำให้เสียเวลา ประธานอวี้วางใจเถอะ ครั้งนี้ไม่มีทางแน่นอน”

“ได้ ก็แบบนี้เถอะ”

อวี้หนานเฉิงปิดบิลสินค้า ส่งให้ผู้ช่วยโจวฟังที่อยู่ด้านข้าง“นายอยู่ที่นี่ดูแลสินค้าส่งออกไปให้หมด ฉันกลับก่อน”

“คุณไม่พักที่นี่เหรอ?ค่ำแล้วถนนไม่ปลอดภัย”

“ไม่ต้องแล้ว”

“ไม่มีอะไรแล้ว ขอบคุณ มีข่าวแจ้งฉันด้วย ฉันไปก่อน”

ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง เธอกับเซิ่งอันหรานขาดการติดต่อกัน ในโทรศัพท์หาเบอร์ของอวี้หนานเฉิงไม่เจอ ตื่นตระหนกขึ้นมา คาดไม่ถึงว่าจะต่อสายโทรศัพท์หาเกาจ้าน เวลาที่อยากจะกดยกเลิกก็ไม่ทันแล้ว

ในสายโทรศัพท์แทบจะรับสายทันที

ตอนนั้นได้ยินเสียงเกาจ้านกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เหมือนรอสายโทรศัพท์เธอมานานแล้ว

ชั่วพริบตานั้น ถานซูจิ้งคิดว่าตัวเองเป็นคนเลวจริงๆ

แต่โทรศัพท์รับสายไปแล้ว สามารถคิดหาวิธีติดต่อเซิ่งอันหรานได้ ในสมุดโทรศัพท์ นอกจากเกาจ้าน เธอหาทางเลือกที่สองไม่ได้เลย ดังนั้นจำเป็นต้องฝืนใจ

หลังจากที่ออกจากร้านริมถนน เธอเดินไปตามถนนสักพัก ไฟถนนส่องกระทบเงาของตัวเอง เธอถอนหายใจ มือข้างหนึ่งถือกระเป๋าสะพายชาเนล อยากต่อยตัวเองจริงๆ

“ผู้หญิงคนนี้หุ่นดีจริงๆ”

ขี้เมาสามคนกำลังนั่งดื่มเหล้าอยู่ริมถนน เห็นเธอก็ผิวปากทันที พูดคำพูดที่ต่ำ

“หน้าอกใหญ่ก้นโด่ง น่าจะจบได้เต็มไม้เต็มมือ”

ถานซูจิ้งเดิมทีอารมณ์ก็ไม่ดี ได้ยินก็ถลึงตากลับไปทันที

“แกไปจับของแม่แกเถอะ ดื่มเหล้าจนเมาไม่รู้นามสกุลของตัวเองแล้ว ดูว่าตัวเองปอดแหกแค่ไหน”

พวกขี้เมาได้ยิน ก็มองหน้ากัน ตบโต๊ะและลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ

“ด่าใครล่ะ?”

“ด่าพวกลูกหมา”

ถานซูจิ้งพูดคำหยาบ กำลังด่าอย่างเมามัน จู่ๆก็รู้สึกว่าขมับตึงขึ้นมากะทันหัน ชั่วพริบตาเดียวก็เริ่มมองไม่ชัดเจน

ก่อนที่จะสลบไป ในสมองของเธอคิดว่า—-จบเห่แล้ว ทำไมถึงมาเป็นเวลานี้