ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 197

สีหน้าของอวี้หนานเฉิงขรึมลงทันที สะบัดมือเธอทิ้งอย่างแรง

"คุณทำอะไร ทำฉันตกใจหมด"เซิ่งอันหรานมองเขาอย่างไม่พอใจ

"คุณบอกว่าเราเลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ? คนเลิกกันแล้วยังแตะต้องกันทำไม?"โทนเสียงอวี้หนานเฉิงเฉยชาห่างเหิน แต่ฟังอย่างถี่ถ้วนจะฟังออกว่าแฝงความเคียดแค้นอยู่

เซิ่งอันหรานกลับทำท่าเห็นด้วย

"ไม่งั้นฉันจะปลดล็อกยังไง? คุณไม่ต้องคิดเล็กคิดน้อยดีไหม?"

"คุณถามรหัสได้"

มือถือไม่ได้มีการปลดล็อกวิธีเดียว

เซิ่งอันหรานรู้สึกหมดคำพูด ปิดมือถืออย่างโมโห ถามเขา "ค่ะ คุณบอกฉัน รหัสคืออะไร"

เขานิ่งไปหนึ่งวินาที เสียงสามคำดังอยู่ในรถ

"วันเกิดคุณ"

เซิ่งอันหรานอึ้งไป

เธอคิดว่าตัวเองกับอวี้หนานเฉิงทั้งสองคนเป็นคนที่มีเหตุผล เรื่องความรักก็ไม่ได้มีความหวานแหววเท่าไหร่ ยิ่งไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปตรวจสอบมือถือของแฟนหรืออีเมล

ไม่มีเลยสักนิด

ดังนั้นเลยอดคิดถึงไม่ได้ วันเกิดปีนี้อวี้หนานเฉิงอยู่ด้วยกันกับเธอ ไหว้แม่แล้วออกจากสุสาน ตอนนั้นเขาจูงมือเธอ แสดงความมั่นใจต่อหน้าน้าสะใภ้

เวลานั้น เขากับน้าสะใภ้พูดอะไรกัน?

เคยเป็นความสงสัยในใจเธอช่วงหนึ่ง แต่คนสองคนในเหตุการณ์ต่างปิดปากสนิทจนน่าตกใจ คำพูดไม่กี่คำก็ถามออกมาไม่ได้

"ไปไหน?"

ข้างหูมีเสียงอวี้หนานเฉิงดังขึ้น ชัดเจนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"อ้อ ไปเมืองกวนไห่" เซิ่งอันหรานได้สติ หลังมองเขาแวบหนึ่งถึงคิดได้ว่าตัวเองต้องโทรหาถานซูจิ้งรายงานสวัสดิภาพ

เสียงเครื่องยนต์กลบเสียงลม เซิ่งอันหรานมองมือถือพักใหญ่ สุดท้ายมองบนใส่อวี้หนานเฉิง "มือถือคุณมีสัญญาณไหม? ฉันขอใช้โทรหน่อยได้ไหม?"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว "ผมเคยบอกคุณว่ามือถือผมมีสัญญาณเหรอ?"

"มือถือคนรวยไม่ใช่ควรใส่จีพีเอสทั่วโลก ไม่เหมือนพวกเราเหรอ?"

คำพูดแรงๆ ของเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงได้ยินหมดคำพูดสุดๆ

"คุณเซิ่งในสายตาคุณ คนรวยต้องขับรถเองไหม?"

ตอนนี้คนรวยไม่ใช่กำลังขับรถพาเธอหาทางเหรอ? กำลังทะเลาะกันอยู่ จู่ๆ รถก็เกิดสองเสียงขึ้น ความเร็วรถช้าลงอย่างเห็นได้ชัด

ไม่นาน อวี้หนานเฉิงเอารถจอดไว้ข้างทาง ระยะห่างจากจุดเริ่มต้นของยังไม่ถึงหนึ่งนาที รถอาวดี้คันนั้นของเซิ่งอันหรานก็จอดให้เห็นอยู่ด้านหลัง50เมตร

"เกิดอะไรขึ้น?"

เผชิญหน้ากับความสงสัยของเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงชี้ไปที่เกจน้ำมัน "น้ำมันหมด"

เกจน้ำมันผ่านเส้นเตือนที่ต่ำที่สุดแล้ว ตอนนี้หมดเกลี้ยงแล้ว

"พระเจ้าช่วย คุณมันคนอะไรกัน?"เซิ่งอันหรานไม่อยากจะเชื่อ "เกจน้ำมันวิ่งจนเป็นอย่างนี้ คุณก็ไม่ไปเติมน้ำมัน?"

อวี้หนานเฉิงเดิมที่หดหู่นิดๆ ได้ยินคำนี้ เปลี่ยนสีหน้าทันที "ยังไม่ใช่เพราะคุณ?"

เดิมเขาขึ้นทางด่วนเส้นที่1 ตรงสถานีบริการก็มีปั๊มน้ำมันแล้ว ผลคือรับสายเกาจ้าน ก็เลยกลับรถกลับมาทันที? ควบม้าเร็วตลอดทาง สนเรื่องเติมน้ำมันที่ไหน?

หลังเสียงตะคอก ในที่สุดเซิ่งอันหรานก็สงบเงียบลง

มองใบหน้าเขียวของอวี้หนานเฉิง ในสายตาเธอประกายความเสียใจออกมาเล็กน้อย

หากจะอธิบายแบบนี้ ตั้งแต่ตัวเองเห็นเขาตอนอยู่ในสถานที่ไร้ผู้คนแบบนี้ เกิดความตื่นเต้นและเหลือเชื่อในใจ?

หากจะอธิบายแบบนี้ เธอไม่อยากปล่อยวางความมีเกียรติในตนเองที่เรียกกลับมาอย่างยากลำบากตอนก้มหัวให้เขา ดังนั้นแสร้งทำเย็นชาและควบคุมตัวเอง?

หากจะอธิบายแบบนี้อีก เดิมเธอนึกว่าการดำรงอยู่ของเขาสำหรับตัวเองโชคดีและร้ายอย่างละครึ่ง มีก็ได้ไม่มีก็ได้ แต่ชีวิตที่ไม่มีเขาอยู่ ในที่สุดตัวเองก็รู้รสชาติของการนอนไม่หลับกลางดึก?

อวี้หนานเฉิงเหมือนไม่พอใจเล็กน้อย พูดตรงไปตรงมา "เรื่องครั้งนี้เร่งด่วนก็ช่างมัน ถ้าถานซูจิ้งคิดดีแล้วว่าจะเลิกกับอาจ้าน

งั้นผมหวังว่าหลังจากนี้เธอจะไม่ให้ความหวังใดๆ กับเขาอีก ยืดเยื้อไม่ใช่เรื่องดีอะไร"

เซิ่งอันหรานได้ยินขมวดคิ้วขึ้น ข้อศอกยืนอยู่บนเบาะ ลุกมาครึ่งตัวมองไปทางข้างหน้า "ซูจิ้งไม่ใช่คนอย่างนั้น เธอบอกว่าเลิกก็คือเลิก ไม่คิดจะหยอกล้อใคร คุณอย่าใส่ร้ายเพื่อนฉัน"

"ใส่ร้าย?"

จู่ๆ อวี้หนานเฉิงทำเสียงเยาะเย้ย

"จากที่ฉันรู้ ระหว่างอาจ้านกับเพื่อนเธอไม่เคยเกิดเรื่องทะเลาะกันเลย อาจ้านเปลี่ยนแปลงไปมากเท่าไหร่คุณก็เห็นกับตา หากไม่ใช่ตกผู้ชายรวยๆ เล่นๆ ทำไมเธอไม่ตอบตกลงการขอแต่งงานของอาจ้าน? ได้ผลประโยชน์แล้วจากไป เป็นสไตล์ของพวกคุณ? "

คำพูดนี้เห็นชัดว่ากำลังตีวัวกระทบคราด

เซิ่งอันหรานหน้าเขียวทันที "ใครได้ผลประโยชน์แล้วจากไป? คุณอธิบายคำพูดนี้มาให้ชัดเจน อย่าตีวัวกระทบคราด วันนั้นที่

บ้านตระกูลอวี้ เป็นคุณ......เป็นคุณ......"

เธอกัดฟัน นัยน์ตาแดง ในที่สุดก็เขวี้ยงเสื้อนอกของอวี้หนานเฉิงใส่หัวเขา "คือให้คุณ ใครอยากได้"

ระหว่างพูดเธอก็เปิดประตูรถ เดินเข้าไปในความมืดไม่แม้แต่หันกลับมามอง

อวี้หนานเฉิงนั่งอยู่ที่นั่งคนขับ เริ่มจากการเงียบ สุดท้ายเห็นคนค่อยๆ หายไป ในที่สุดก็กัดฟันลงรถวิ่งตามไป

"เซิ่งอันหราน"

"คุณปล่อยฉัน"

"ดึกขนาดนี้คุณเดินเพ่นพ่านจะอันตรายรู้ไหม?"

"ไม่เกี่ยวกับคุณ"

"คุณจะใช้คำพูดแบบนี้คุยกับผมใช่ไหม?"

เสียงเต็มไปด้วยความโกรธของชายหนุ่มดังอยู่ในถิ่นทุรกันดาร