ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 226

“ฉันจะทำอะไรที่นี่ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับคุณด้วย ?”

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองกู้เจ๋อด้วยท่าทางเคร่งขรึมแล้วพูดอย่างเย็นชา “นี่คือสิ่งที่คุณบอกว่าเป็นแค่เพื่อนกัน ? พาลูกสาวของเพื่อนไปเที่ยวอย่างสนุกสนาน ?”

ที่เห็นกู้เจ๋อออกจากบ้านของเธอในวันนั้น ในตอนที่โต้เถียงกันเธอดูหยิ่งมาก และแม้ว่าเขาจะเห็นด้วยตาของตัวเองและยังคงพูดเสมอว่ากู้เจ๋อเป็นเพื่อนของเธอ แต่เขาก็ยังสงสัยในข้อมูลและการตรวจสอบของเขาเอง

แต่ในตอนนี้ ณ เวลานี้ เขาเห็นกู้เจ๋อใกล้ๆ จากสัญชาตญาณของผู้ชาย เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อเซิ่งอันหรานมันไม่ใช่แค่เพื่อนกันธรรมดาอย่างแน่นอน

“คุณไม่คิดว่าตัวเองติดหนี้คำอธิบายกับผมเหรอ ?”

เมื่อเผชิญหน้ากับน้ำเสียงที่ดุดันของอวี้หนานเฉิง เซิ่งอันหรานก็รู้สึกท้อแท้ เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ

“อวี้หนานเฉิง ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ เชิญคุณออกไปเถอะ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ อวี้หนานเฉิงก็กำหมัดแน่น และหัวเราะออกมาอย่างเย็นชาว่า “ได้ ผมจะไป”

ด้วยสายตาที่เย็นชาของเขา ทันใดนั้นเขาก็จับข้อมือและดึงเซิ่งอันหรานขึ้นมาจากที่นั่ง “คุณมาด้วยกันกับผม”

ไม่รู้และไม่เข้าใจว่าถูกสวมเขา หรือว่ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกแล้ว เขาต้องพูดอะไรบางอย่างกับเรื่องนี้แล้ว

ในขณะเดียวกัน มือใหญ่ก็กดแขนเขาลงอย่างรวดเร็ว และแขนอันทรงพลังก็ขัดจังหวะการเคลื่อนไหวของเขาที่ดึงเซิ่งอันหรานขึ้นมา อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วและมองไปที่ดวงตาที่สงบนิ่งของกู้เจ๋อ

เสียงอันสดใสดังมาจากปากของเขา

“คุณอวี้ คุณเป็นแบบนี้เกรงว่ามันจะไม่ค่อยดีนะ”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ ”สีหน้าของอวี้หนานเฉิงเย็นชา สีหน้าเรียบเฉย น้ำเสียงที่หนักแน่นจนทำให้คนรู้สึกกลัว “นี่เป็นเรื่องของผมกับเธอ ผมแนะนำคุณอย่ายุ่ง”

กู้เจ๋อลุกขึ้นยืน มือของเขายังคงกดแขนของอวี้หนานเฉิงอย่างไม่ลดละ และยังคงท่าทางที่อ่อนโยนและดูสงบ จากนั้นพูดเบาๆว่า

“อันหรานเป็นคนอิสระ เธอมีความคิดเป็นของตัวเอง มันไม่เกี่ยวอะไรกับผม ปัญหาก็คือ เธอไม่อยากไปกับคุณ”

“เธอเต็มใจหรือไม่มันไม่สำคัญ นี่เป็นเรื่องของผมกับเธอ” อวี้หนานเฉิงเพิ่มแรงขึ้นอย่างไม่ลดละ และพยายามดึงเซิ่งอันหรานออกมา

“งั้นก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ”

กู้เจ๋อใช้แรงมากกว่าเดิม เขากดแขนของอวี้หนานเฉิงในตำแหน่งเดิมไม่ขยับ เสียงของเขาไม่ดัง แต่กลับดังก้องไปด้วยความแน่วแน่

“ความเคารพและความเต็มใจที่จะปกป้องอันหรานสำหรับผมแล้ว มันสำคัญมาก”

มีแสงเย็นวาบในสายตาของอวี้หนานเฉิง ถ้าหากว่าสายตาฆ่าคนได้ ในตอนนี้ก็คงจะมีมีดสองเล่ม เข้าไปที่หน้าของกู้เจ๋อโดยตรง

น้ำเสียงที่เย็นชาเต็มไปด้วยคำกล่าวเตือน

“คุณกู้ ที่นี่คือจินหลิง ไม่ใช่แมนฮัตตัน”

ถึงแม้มังกรจะแข็งแกร่งแต่ก็ไม่สามารถกดงูเจ้าถิ่นได้ ไม่ว่ากู้เจ๋อจะอยู่สูงแค่ไหนในถนนวอลล์สตรีท และเป็นที่เคารพมากแค่ไหนในโลกการเงิน แต่เมื่อมาจินหลิง ตราบใดที่เขาต้องการทำธุรกิจที่นี่ ถ้าอย่างงั้นเขาก็ต้องเคารพผู้ที่อยู่สูงสุดตามธรรมเนียม

และตระกูลอวี้ก็เป็นใหญ่ในจินหลิง

ทันใดนั้นเสียงเปียโนหยุดลง การจ้องมองระหว่างชายหนุ่มทั้งสองคน ทำให้ร้านอาหารเต็มไปด้วยบรรยากาศที่อึดอัด ราวกับสงครามกำลังจะเริ่มขึ้น

ทุกคนสังเกตเห็นความแปลกของทั้งสองคนในที่นี้ มีคนแอบเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูป แต่ทันทีที่เปิดโหมดกล้อง ข้างกายของพวกเขาก็ปรากฏร่างของบอดี้การ์ดในชุดสูทขึ้น และพูดเตือนพวกเขาด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า ปิดโทรศัพท์ด้วยครับ

“อวี้หนานเฉิง คุณจะทำอะไร ?”เซิ่งอันหรานร้อนรน เธอพยายามดึงมือของตัวเองออกจากการควบคุมของเขา “คุณปล่อยฉันนะ”

อวี้หนานเฉิงไม่มีท่าทีที่จะปล่อย สายตาที่เย็นชาของเขายังคงจ้องมองกู้เจ๋อ “รากฐานของครอบครัวก็คือ ถ้าวันนี้คุณไม่คิดจะออกไปคนเดียวล่ะก็ ถ้างั้นคุณก็จะไม่ได้ออกไปไหนอีกเลย”

ความหมายของเขานั้นค่อนข้างชัดเจน

ตระกูลอวี้อยู่ที่จินหลิงมาหลายชั่วอายุคนแล้ว และเป็นไปไม่ได้ที่จะเดินตามทางสีขาวจนถึงดำเพียงอย่างเดียว ต้องมีทั้งสองด้าน ถึงจะเป็นรากฐานของการยืนหยัดที่มั่นคง

ทำให้คนคนหนึ่งหายไป มันไม่ใช่เรื่องยากอะไรเลย

อย่างไรก็ตามสีหน้าของกู้เจ๋อกลับดูเฉยเมย ดวงตาภายใต้กรอบแว่นสีทองนั้น ไม่สั่นคลอนเลย

“คุณชายใหญ่อวี้จัดการเรื่องง่ายๆและหยาบคายแบบนี้เหรอ ? ดูเหมือนว่าก่อนหน้านี้ผมจะคาดหวังสูงเกินไป”

แต่ละประโยคจุดประกายความโกรธภายในใจของอวี้หนานเฉิง เขามองไปที่เซิ่งอันหรานด้วยสีหน้าที่เย็นชา “ผมจะให้โอกาสคุณออกไปเป็นครั้งสุดท้าย หรือจะต้องทำให้เขาไม่ได้ไปไหนอีกเลย”

เซิ่งอันหรานเงียบเป็นเวลานาน เมื่ออวี้หนานเฉิงเผชิญหน้ากับการมีอยู่ของเธอ เธอแทบจะไม่แสดงสีหน้าใดๆออกมาเลย สีหน้าของเธอแข็งทื่อ ทุกคำพูดล้วนออกมาจากการกัดฟันของเธอ

“อวี้หนานเฉิง ฉันไม่คิดว่าคุณจะไร้เดียงสาขนาดนั้น”

น้ำเสียงที่เศร้าและน่าขบขันนั้นราวกับแอ่งน้ำแข็ง ไหลลงศีรษะของอวี้หนานเฉิง ร่องรอยของความเย็นชาแทรกซึมเข้าไปในเส้นประสาทที่กำลังปะทุไฟ

“คุณกล้าแตะต้องกู้เจ๋อก็ลองดู” ไม่รู้ว่าเซิ่งอันหรานเอาแรงมาจากไหน เธอตบมือของเขาออกไป บนข้อมือสีขาวมีรอยฟกช้ำอย่างชัดเจน และเห็นได้ชัดว่าเป็นรอยนิ้วมือ น้ำเสียงของเธอเย็นชาและดังมาก

“ถ้าคุณมีความสามารถก็ทำให้ฉันไปไหนไม่ได้ตลอดเลยสิ”