ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 244

ออกมาจากเขตคฤหาสน์ อวี้หนานเฉิงเหยียบคันเร่ง คำว่าหงุดหงิดเขียนบนใบหน้าที่เย็นชา ผู้หญิงคนนี้บอกว่าเลิกก็เลิก พูดว่าไปก็ไปไม่ชักช้ายืดยาด แต่ทิ้งปัญหาเกลื่อนกลาดไว้ให้ตัวเอง จริงๆเลย

ใกล้จะห้าโมงเย็น หลังจากเข้าฤดูใบไม้ร่วง อากาศเริ่มหนาวแล้ว และมืดเร็ว โรงเรียนอนุบาลก็เลิกเรียนเร็วกว่าเดิมครึ่งชั่วโมง เวลาสี่โมงครึ่งก็ไปถึงประตู แทบจะไม่มีที่จอดรถแล้ว

อวี้หนานเฉิงกำลังขับรถวนเวียนอยู่ที่บริเวณใกล้ๆโรงเรียน หาที่จอดรถ เห็นรถคันสีแดงจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ทางขวามือ ร่างที่คุ้นเคยลงจากรถ

นึกถึงคำที่แม่ครัวพูด เขาบีบแตรสองครั้งอย่างไม่มีอารมณ์

ร่างในชุดสีม่วงอ่อนหันหน้ากลับมา หลังจากเห็นหน้าอวี้หนานเฉิงจากหน้าต่างรถ ขมวดคิ้วและพูด “นี้คือโรงเรียน ไม่ใช่สถานที่บีบแตร”

ระยะห่างของทั้งสองคนกั้นระหว่างรถทั้งสองคัน เซิ่งอันหรานพูดเสียงสูง เห็นได้ชัดว่าโกรธมาก

อวี้หนานเฉิงสีหน้าสุขุม พูดอย่างชะล่าใจ“นี้เดาว่าไม่มีที่จอดรถแล้ว ฉันจอดรถไกลหน่อย ถ้าจิ่งซีออกมาแล้วเธอช่วยรับไปก่อน”

เรื่องรับจิ่งซี เซิ่งอันหรานเป็นธรรมชาติที่จะไม่ปฏิเสธ แทบจะตกลงในทันที

หลังจากนั้นสิบนาที อวี้หนานเฉิงจอดรถเสร็จก็กลับมา มองเห็นเซิ่งอันหรานต่อแถวอยู่ปลายแถวของประตูโรงเรียน

“มีเรื่องหนึ่งฉันต้องพูดกับเธอ”

“อืม?”เซิ่งอันหรานมองเขา สีหน้าระมัดระวัง“เรื่องอะไร?”

ถ้าหากเอ่ยถึงเรื่องคืนดี ตอนนี้ไม่ต้องปรึกษา

“ช่วงนี้จิ่งซีไม่กินข้าว”อวี้หนานเฉิงพูดตรงไปตรงมา“นอกจากตอนเที่ยงที่เธอให้ซิงซิงน้อยพามาให้เขา เขาก็ไม่ยอมกินอะไรเลย เรื่องนี้เธอคิดว่าต้องทำยังไง?”

เซิ่งอันหรานสีหน้าใจร้อนขึ้นมา“เขาไม่ยอมกินข้าวที่บ้านจริงเหรอ?”

การตอบสนองนี้เกินความคาดหมายของอวี้หนานเฉิง ความจริงก็เลิกกันแล้ว เซิ่งอันหรานไม่มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบจิ่งซี เธออาจจะไม่สนใจก็ได้ คิดไม่ถึงว่าเธอจะเอาใจใส่จิ่งซีจริงๆ

“อืม”อวี้หนานเฉิงพยักหน้า“แม่ครัวเปลี่ยนสามเมนูแล้ว เขาก็ยังไม่กิน”

เรื่องนี้เดิมทีเขาก็ไม่ได้อยากจะบอกเซิ่งอันหราน หลีกเลี่ยงจะทำให้เธอคิดว่าตัวเองใช้แผนทรมานตัวเอง แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ถ้าหากเป็นแบบนี้ต่อไป เด็กคนนี้ก็คงจะร่างกายไม่แข็งแรง แบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

“ตอนเช้ากับตอนเที่ยงสามารถให้ซิงซิงน้อยพามาให้ที่โรงเรียน ตอนค่ำ ไม่งั้นทุกวันฉันจะทำมาให้ คุณพากลับไปอุ่น?”

เห็นเธอพูดดีแบบนี้ อวี้หนานเฉิงสายตาลึกซึ้งมาก“เวลาที่เข้าเรียนก็สามารถทำแบบนี้ได้ แล้ววันสุดสัปดาห์ล่ะ คงจะไม่หิวสองวันนะ”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วแน่นขึ้น

อวี้หนานเฉิงจ้องมองใบหน้าด้านข้างของเธอ พูดเสียงหนักแน่น

“ไม่งั้นก็แบบนี้ วันสุดสัปดาห์เธอมาทำกับข้าวที่บ้านฉัน เหมือนกับเมื่อก่อน”

“ไม่ได้”

เซิ่งอันหรานปฏิเสธ

เมื่อก่อนก็คือไปทำกับข้าวทำจนเกิดเรื่องอื่นแล้ว เธอยังจะไป นั่นไม่ใช่เนื้อเข้าปากเสือเหรอ?เธอไม่สามารถทำเรื่องที่เด็ดบัวสายใยไม่ขาด

“งั้น เธอจะมองดูจิ่งซีหิวสองวัน?”

อวี้หนานเฉิงยังคงพูดต่อไป

“แบบนี้”เซิ่งอันหรานคิดวิธีประนีประนอม“สุดสัปดาห์คุณพาจิ่งซีไปส่งที่คุณปู่ ฉันไปทำกับข้าวที่นั่น ที่นั่นไม่ไกลจากบ้านฉัน และคนเยอะหลีกเลี่ยงการระแวง”

เธอรู้ว่าคุณปู่ช่วงนี้มีความคิดเห็นที่ไม่พอใจเธอ ยืมโอกาสที่มีความคิดเห็นไม่พอใจนี้ เธอกลับทำให้คุณปู่มองเห็นว่าเธอดูแลจิ่งซีได้เป็นอย่างดี นี้ก็ยิ่งเชื่อถือได้

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วขึ้น สีหน้ามีความไม่อดทน“เธออยากหลบหน้าฉัน?”

เขามีชีวิตมาสามสิบกว่าปี ถูกคนไล่ตามตลอด?ทำไมถึงพบกับเซิ่งอันหราน เหมือนโดนจับจุดอ่อนล่ะ?เธอไม่สนใจตัวเองก็ยังจะกระตือรือร้น

“ไม่ใช่หลบหน้า แต่หลีกเลี่ยงการระเเวง”

จิ่งซีพยักหน้า

“ฉันพูดกับพ่อนายแล้ว วันสุดสัปดาห์ฉันจะไปทำกับข้าวให้นายกินที่บ้านคุณปู่”

ได้ฟัง อวี้จิ่งซีเงยหน้าขึ้น สายตาเป็นประกาย เหมือนกับว่าถามเซิ่งอันหรานว่าจริงไหม

“แต่ว่ามีเงื่อนไข ปกติถ้ามีเรื่องอะไรที่ฉันกลับไปไม่ได้ นายต้องกินข้าวที่บ้านอย่างเชื่อฟัง ได้ไหม?”

“อืม”อวี้จิ่งซีพยักหน้าด้วยความดีใจ

“งั้นก็เกี่ยวก้อยสัญญากัน”

เซิ่งอันหรานยื่นนิ้วก้อยออกไป ทั้งสองคนเกี่ยวก้อยด้วยกัน “เกี่ยวก้อยสัญญาหนึ่งร้อยปีไม่เปลี่ยนแปลง ประทับตราแล้วนะ”

“งั้น พวกเราเจอกันวันเสาร์”

เซิ่งอันหรานพาซิงซิงน้อยจากไป เดิมทีอวี้จิ่งซีสายตาเปล่งประกายมองแผ่นหลังของพวกเธอยิ่งจากไปไกล ก็เปลี่ยนเป็นมืดครึ้มลง

อวี้หนานเฉิงอยากจะจับมือเขา เขาเหมือนโกรธไม่ยอมให้จับ ตัวเองปืนขึ้นบนรถเอง

“จิ่งซี”

อวี้หนานเฉิงวิ่งตามไป ปรับเบาะนั่งนิรภัยตรงเบาะหลังให้เขาอย่างช่วยไม่ได้

ทุกครั้งที่กลับจากโรงเรียน เด็กคนนี้ก็มีสีหน้าเย็นชากับตัวเอง เมื่อกี้ยังยิ้มกับเซิ่งอันหราน คนไปแล้ว สีหน้าก็มืดครึ้มลงทันที เปลี่ยนเร็วยิ่งกว่าท้องฟ้า

“เมื่อไหร่พ่อจะคืนดีกับหม่าม้า?”

จิ่งซีหยิบกระดานเล็กขึ้นมา ใบหน้าอ่อนวัยมีความขู่เข็ญคน