ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 269

"หิ้วกับข้าวกลับมาแล้วแท้ๆ ยังไม่พูดดีๆ คนคนนี้เกินไปจริงๆ"

กู้เทียนเอินเบะปากอย่างรังเกียจ หลังจากบ่นพึมพำ มองกับข้าว 3 อย่าง 1 น้ำแกงที่วางบนโต๊ะ ในตาถูกความอบอุ่นปกคลุมอยู่จางๆ

ความมืดปกคลุมเมืองจินหลิง นำความคึกคักของค่ำคืนหลอมเป็นหนึ่งเดียว กลายเป็นแสงสว่างระยิบระยับ

เซิ่งอันหรานอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญในห้องตัวเอง ฝีเท้าหยุดลงทันที

ให้ตาย ลืมล็อกห้องได้ไง

ตลอดวันนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย เซลล์สมองเหนื่อยและร่างกายก็หมดแรงแล้ว ดังนั้นหลังเธอกลับมาถึงก็ตรงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ เลยลืมป้องกันตัวไปเรื่องหนึ่ง

"คุณมาทำอะไรที่นี่?"

อวี้หนานเฉิงนั่งบนโซฟาใกล้ระเบียงตรงหน้าต่าง ในมือมีหนังสือ《ประวัติย่อของกาลเวลา》หนึ่งเล่มที่เซิ่งอันหรานใช้อ่านก่อนนอน เขาเงยหน้าขึ้น ปิดหนังสือ เมินคำถามแล้วพูดว่า

"หนังสืออ่านก่อนนอนมีระดับมาก"

"คุณคิดมากเกินไปแล้ว เพราะว่าอ่านไปอ่านมาฉันก็นอนได้"เซิ่งอันหรานกอดแขน ระหว่างอวี้หนานเฉิงมีเตียงหนึ่งกั้นอยู่เป็นระยะปลอดภัย

"ฉันรู้สึกเทียบกับการวิจัยหนังสือก่อนนอนของฉัน คุณถือโอกาสที่เทียนเอินยังไม่นอนรีบไปเคาะประตู ไม่งั้นคืนนี้คุณก็ต้องไปเบียดเตียงกับจิ่งซี"

อวี้หนานเฉิงกระตุกหัวคิ้วช้าๆ "ผมยังไม่ได้อาบน้ำ"

"งั้นคุณก็ไปอาบ ด้านนอกมีห้องน้ำ"

"ฝักบัวเสียแล้ว เปิดน้ำไม่ได้"

"เป็นไปได้ไง?"

เซิ่งอันหรานจ้องเขา

"ไม่เชื่อคุณก็ไปดู" อวี้หนานเฉิงไม่ได้โต้แย้ง วางหนังสือไว้ด้านข้าง ลุกขึ้นยืน

"ดูก็ดู"

ผีที่ไหนจะเชื่อบอกว่าฝักบัวเสียก็เสียจริง เทียนเอินพักอยู่ที่นี่นานขนาดนี้ บางเวลาเธอก็ใช้ห้องน้ำด้านนอก ไม่เคยเสียมาก่อน

5 นาทีต่อมา เซิ่งอันหรานมองฝักบัวที่หยดติ๋ง ๆ ในมือ ขมวดหัวคิ้วแน่น

"ผมไม่ได้หลอกคุณ" เสียงอวี้หนานเฉิงดังมาจากด้านหลัง

"งั้นก็……งั้นคุณไปอาบน้ำที่ห้องฉัน อาบเสร็จก็รีบออกมา"

เซิ่งอันหรานไม่มีทางเลือก หลังบิดสวิตช์เปิดปิด วางฝักบัวกลับตำแหน่งเดิม "พรุ่งนี้หากคุณอยู่บ้านล่ะก็ อย่าลืมโทรหา

ส่วนกลาง ให้พวกเขาหาคนมาซ่อม"

"ได้"

อวี้หนานเฉิงรับปากอย่างง่ายดาย หางตากวาดมองสวิตช์เปิดปิดวาล์วน้ำที่มุมกำแพง ฉายความเจ้าเล่ห์อยู่ในตาแวบหนึ่ง

ในห้องนอนหลักเงียบมาก เซิ่งอันหรานนั่งอยู่บนโซฟาพลิกอ่าน《ประวัติย่อของกาลเวลา》ในมืออย่างเบื่อหน่าย นอกจากเสียงน้ำไหลซู่ซ่าในห้องน้ำ ห้องนอนหลักทั้งห้องก็ไม่มีเสียงอื่น

วิชาฟิสิกส์น่าเบื่อเล็กน้อย หลังเธอดูพักหนึ่งก็ง่วงนอนมาก คลำหาหนังสือบนชั้นหนังสือ ได้หนังสือเภสัชวิทยามาหนึ่งเล่ม

ถือเป็นการทบทวนความรู้ที่เคยเรียนตอนมหาวิทยาลัย

หลังพลิกหนังสือ เห็นที่จดบันทึกในอดีต กลับรู้สึกเศร้านิดๆ

ตอนนั้นหากไม่ใช่อุบัติเหตุครั้งนั้น ตอนนี้เธอน่าจะเป็นคุณหมอในโรงพยาบาลแล้ว

ช่องประตูมีแสงหนึ่งออกมา ตามมาด้วยเสียงมือเล็กผลักประตูเบาๆ

"หม่าม้า……"

เซิ่งอันหรานเงยหน้าจากหนังสือ เห็นเซิ่งเสี่ยวซิงสวมชุดนอนสีชมพูลายสตรอว์เบอร์รี มองเธอด้วยดวงตากะพริบ

อวี้หนานเฉิงเปิดผ้าห่มนอนลงในมุมหนึ่ง พร้อมดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดตัวเอง

ทำแบบนี้ เธอก็ไม่มีวิธีไล่ตัวเองออกไปนอนแล้ว

คนในอ้อมกอดดิ้นอยู่สองครั้ง เหมือนตื่นแล้ว อวี้หนานเฉิงก้มหน้า เห็นดวงตาหวานเยิ้ม แฝงความง่วงและงงงวย ไร้เดียงสาสุดๆ

เขาจูบลงบนหน้าผากเธอ เสียงทุ้มต่ำ "นอนเถอะ นอนกันแบบนี้ อยู่ด้านนอกผมนอนไม่หลับ"

เซิ่งอันหรานยื่นมือกอดเอวเขาไว้ช้าๆ เข่าในผ้าห่มก็ยกมาทาบที่ต้นขาของเขา

"อืม"

อวี้หนานเฉิงดูเกร็ง เสียงเหมือนแหบแห้งไปในชั่วพริบตา

"อันหราน อย่าดิ้น"

เซิ่งอันหรานกลับทำเหมือนไม่รู้เรื่อง ขยับร่างกายตัวเองในอ้อมกอดเขา บ่นว่า"ทำไม? ไม่สบาย ฉันเปลี่ยนท่าเดี๋ยว"

ใช้เสียงงัวเงียละลายใจของอวี้หนานเฉิง ยากจะห้ามตัวเอง ชั่วพริบตาต่อมา เขาพลิกตัวลุกขึ้น ดึงเธออยู่ใต้ร่าง

เซิ่งอันหรานเบิกตาโต ในตางัวเงียหายไปเล็กน้อย เหมือนตกใจไป แต่ไม่นานก็กลับเป็นปกติ เธอกลืนน้ำลาย "คุณจะทำอะไร?"

"อย่าเสแสร้ง" อวี้หนานเฉิงกดเสียง ก้มตัวลง ลมหายใจพ่นอยู่บนคอเซิ่งอันหราน กวนอยู่ในแก้วหูเธอ

"เป็นคุณที่ยั่วผมก่อน"

เซิ่งอันหรานนิ่งไป สองมือดันที่หน้าอกเขา "ฉัน……ฉันไม่ได้"

สีหน้าของเธอสับสน และตื่นตกใจ เหมือนกระวนกระวายที่มีคนเปิดโปงความจริง

แต่ทั้งหมดนี้ก็อยู่ในสายตาอวี้หนานเฉิง กลับถูกบิดเบือนกลายเป็นขี้อาย

และเขาชอบท่าทางขี้อายอย่างนี้ของเธอ สัตว์ร้ายที่อยู่ในใจพุ่งออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ จูบที่ยาวนาน ปิดเสียงที่เธอพยายามอธิบายทั้งหมดไว้ มือใหญ่ควบคุมความยืดหยุ่นในร่างกายเธอ และควบคุมจิตวิญญาณของเธอ เขาจมลงไปด้วย จมลงไปอีก ช่างสวยงาม