ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 277

คำพูดหนึ่งประโยคของเซิ่งอันหราน ทำให้กู้เทียนเอินต้องกลืนคำพูดที่เหลืออยู่อีกครึ่งกลับลงคอ เขาทำได้เพียงแค่พยักหน้าให้กับเซิ่งอันหราน

“ใช่ คือแม่ของผม "

"ปฏิบัติต่อผู้หญิงเหมือนเธอเป็นแม่คงจะไม่ดีเท่าไหร่มั่ง เพราะตอนนี้ผู้หญิงมักจะคิดเล็กคิดน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้"

เซิ่งอันหรานเตือนด้วยความเป็นห่วง จากนั้นก็ยื่นมือออกไปหยิบกระเป๋าของตัวเอง “ฉันมีเรื่องต้องจัดการที่บริษัท ขอตัวไปก่อนล่ะ”

“ผมจะไปส่ง”กู้เทียนเอินลุกขึ้น

“ไม่ต้องหรอก ”เซิ่งอันหรานโบกมือปฏิเสธและเหลือบมองไปทางห้องเตรียมอุปกรณ์ของร้าน

“ผู้หญิงที่ชื่อเย่จื่อคนนั้นบอกว่าเธอจะไปกินพิซซ่าไม่ใช่เหรอ ？ มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการ นายก็พาเธอไปเถอะ ส่วนฉันรู้ทาง ฉันไปเองได้ ”

หลังจากพูดจบเซิ่งอันหรานก็ถือกระเป๋าขึ้นมา พร้อมกับหันหลังและเดินออกตรงไปประตูหน้าร้านชานม

“เฮ้ ？แล้วพี่สาวนายล่ะ ？”

เย่จื่อวางพิซซ่าร้อนๆลงบนโต๊ะ เสียงแผ่นเหล็กกระแทกกับโต๊ะดังขึ้น ทำให้กู้เทียนเอินตกใจ “เธอทำอะไร？ เธอเป็นผู้หญิงนะ ขยับตัวหรือทำอะไรเบาๆ หน่อยได้ไหม？ อยากทำให้ฉันตกใจตายหรือยังไง ？ "

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าของเย่จื่อก็แข็งทื่อขึ้นเกือบจะในทันที เธอจ้องเขม็งไปที่กู้เทียนเอิน

“โวยวายอยู่ได้ จะกินหรือไม่กิน ถ้านายไม่กิน ฉันจะเอาไปให้หมามันกิน”

"ระวังตัวไว้เถอะ ชาตินี้เธออาจจะไม่ได้แต่งงานเลยก็ได้"

“อย่ากังวลไปเลย ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายไปหมด ฉันก็ไม่แต่งงานกับนายหรอก ”

กู้เทียนเอินชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆเขาก็นึกถึงคำพูดของเซิ่งอันหรานที่พูดกับเขาเมื่อกี้ขึ้นมา เขาก้มศีรษะลงทันทีแล้วยิ้ม

“นายหัวเราะอะไร” เย่จื่อมองเทียนเอินด้วยความร้อนใจ

กู้เทียนเอินยิ้มแต่ไม่พูดอะไร เขาก้มหน้ากินพิซซ่าอย่างเงียบๆ โดยไม่ได้สังเกตว่าท่าทางที่ก้มหน้ากินพิซซ่าอย่างเงียบๆ มันดูอ่อนโยนจนทำให้หญิงสาวหน้าแดง

เย่จื่อรวบรวมความกล้าพร้อมกับมองไปที่เขา เธอคิดกับตัวเองว่า ทำไมเขาถึงดูดีได้ขนาดนี้นะ

——

หลังจากกลับมาที่บริษัทแล้ว เซิ่งอันหรานก็เดินตรงไปหา ฉินปัว

“การจองเป็นยังไงบ้าง？”

“ตอนนี้ฉันมอบหมายให้คนงานไปเร่งงานแล้ว แต่คราวนี้เฉียวอันให้เวลาไม่มาก ทั้งหมดต้องเสร็จภายในหนึ่งเดือน ฉันกังวลเกี่ยวกับปัญหาด้านคุณภาพ ดังนั้น คราวนี้เราต้องส่งคนไปคอยเฝ้าที่โรงงานทั้งวันทั้งคืน”

“งั้นก็ต้องให้คนที่เป็นมืออาชีพด้านเสื้อผ้าคอยเฝ้าดูอยู่ที่นั่นแล้วล่ะ ”เซิ่งอันหรานออกความเห็น

ฉินปัวพยักหน้า

“อืม งั้นก็ต้องเป็นดีไซเนอร์เท่านั้น”

“ถ้าอย่างนั้น คุณสามารถจัดการเรื่องนี้ได้ไหม？ สองสามวันนี้ฉันมัวแต่ยุ่งกับการแข่งขันออกแบบ”

เซิ่งอันหรานรู้สึกกังวลเล็กน้อย

เพื่อให้ฉินปัวนำทีมดีไซเนอร์ของชิงเหมิงกลับมามีชื่อเสียงอีกครั้ง ชิงเหมิงจึงประกาศรับสมัครผู้เข้าร่วมการแข่งขันการออกแบบแฟชั่นระดับประเทศ ในสองวันนี้ฉินปัวนำทีมดีไซเนอร์เข้าร่วมแข่งขันและออกแบบผลิตภัณฑ์ใหม่

“ไม่เป็นไร” ฉินปัวพูดขึ้นด้วยสีหน้าที่สงบ “การแข่งขันการออกแบบไม่ได้ลำบากขนาดนั้น ส่วนที่โรงงานก็ไม่ได้จำเป็นต้องมีคนคอยเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง ขอแค่มีคนไปตรวจสอบอย่างสม่ำเสมอในทุกๆวันก็พอ”

เมื่อเห็นว่าฉินปัวมีความมั่นใจขนาดนี้ เซิ่งอันหรานจึงไม่อยากพูดอะไรไปมากกว่านี้ เธอพยักหน้าให้กับเขา "ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไปจัดการเถอะ และเรื่องนี้ฉันขอมอบอำนาจให้กับคุณ"

หลังจากที่ฉินปัวพยักหน้าและตอบกลับเซิ่งอันหรานเสร็จ เขาก็รีบไปจัดการส่งคนไปคอยตรวจสอบดูความเรียบร้อยที่โรงงานเป็นผลัดๆ

ในแง่ของการทำงาน ในชิงเหมิงทั้งหมดรวมทั้งเซิ่งอันหรานไม่สามารถที่จะหาคนทำงานจริงจังได้เท่ากับฉินปัวอีกแล้ว

หลังจากที่ออกจากแผนกออกแบบ ผู้ช่วยน่าน่าเดินติดตามเธอมา เธอพูดเตือนสติของเซิ่งอันหรานเกี่ยวกับเรื่องงานเลี้ยงทางธุรกิจในคืนถัดไป

น่าน่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก “คุณไม่โกรธ มันก็ดีมากๆแล้ว”

เมื่อเดินกลับมายังห้องทำงาน เซิ่งอันหรานถามขึ้นอย่างนุ่มนวลว่า “คุณอยู่เซิ่งซื่อมานานแค่ไหนแล้ว?”

"ห้าปี"

“นานขนาดนั้นเชียวเหรอ ?”เซิ่งอันหรานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย “ทำไมนานจัง...”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เธอรู้สึกว่าไม่สมควรที่จะถามคำถามนี้ แต่ก็ไม่มีคำถามอื่นมาแทนได้ ดังนั้นเธอจึงชะงักไปชั่วครู่

น่าน่าไม่ได้คิดเล็กคิดน้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอยิ้มและพูดขึ้นว่า "อยู่มานานขนาดนี้ ทำไมถึงเป็นได้แค่เลขาแบบนี้ใช่ไหม？"

เซิ่งอันหรานพยักหน้า

“ก็เพราะว่าประวัติการศึกษาของฉันไม่ค่อยดี” น่าน่าอายเล็กน้อย

“ฉันจบการศึกษาแค่เพียงมัธยมต้น ห้าปีที่แล้วที่ฉันเข้ามาทำงานที่นี่ได้เป็นเพราะคุณลุงของฉัน คุณลุงได้ช่วยติดต่อกับประธานเซิ่งคนก่อนหน้าให้รับฉันเข้าทำงาน แม้ว่าคุณยายของฉันจะนามสกุลเซิ่ง แต่ก็เป็นญาติห่าง ๆ กับประธานเซิ่งคนก่อน สามารถจัดการให้ฉันเข้ามาทำงานเป็นเลขาได้ มันก็นับว่าดีมากๆแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เซิ่งอันหรานจึงรู้สึกโล่งใจ พร้อมกับพูดปลอบโยนเธอขึ้นว่า "ผู้ที่ทำงานหนักด้วยความขยันมักจะได้รับความโปรดปรานจากสวรรค์ "

ตอนแรกๆที่เธอเข้ามาทำงานในเซิ่งซื่อกรุป เธอเลือกที่จะมาเป็นผู้ช่วยในสำนักงานเลขานุการของบริษัท งานของผู้ช่วยนั้นไม่ใช่งานง่ายเลย เงินเดือนก็ไม่สูง อีกทั้งต้องเป็นคนที่ทำงานอย่างพิถีพิถันและซื่อสัตย์ ดังนั้นงานในตำแหน่งจึงหาคนมาทำค่อนข้างยาก

“ขอบคุณค่ะ คุณเซิ่ง”

น่าน่าก้มศีรษะลง เพราะไม่ว่าจะพูดอะไรกับเธอ เธอก็มักจะดูสงบนิ่งอยู่เสมอ มันทำให้เซิ่งอันหรารู้สึกว่าเธอยังเด็กแต่ก็มีความเป็นผู้ใหญ่ผสมอยู่ในนั้น นี่จึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่ว่าทำไมเธอถึงได้รับความสนใจจากตนเองในฐานะเลขา

ในตอนบ่าย เซิ่งอันหรานตามฉินปัวไปที่โรงงาน และเป็นอย่างที่ฉินปัวคาดเอาไว้ไม่มีผิด คนงานในสายการผลิตไม่มีความพิถีพิถันมากพอ ดังนั้นเสื้อผ้าชุดแรกที่ผลิตออกมาจึงต้องทำใหม่ ด้วยเหตุนี้ฉินปัวจึงได้จุดไฟเผาของที่ไม่ได้มาตรฐานเหล่านั้น ทำให้เจ้าของโรงงานต้องรีบวิ่งแจ้นกลับมาที่โรงงาน

"คราวนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะ ?"

"เกิดอะไรขึ้น ?" ฉินปัว จ้องไปที่เจ้าของโรงงานอย่างเย็นชา และโยนผ้าลงตรงหน้าของเขา "คุณดูนี่ นี่คือคุณภาพสินค้าที่คุณให้สัญญาเอาไว้กับเราอย่างนั้นหรือ ？"