ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 291

เรื่องที่อวี้ฉีเฟิงจะรับซื้อเซิ่งซื่อกรุปก็ไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นสองสามวัน นับจากเขาได้เป็นประธานของเซิ่งถังกรุป ก็เริ่มครุ่นคิดเรื่องนี้

เขาตั้งแต่เล็กก็เป็นศัตรูกับอวี้หนานเฉิง อยากจะเปรียบเทียบกับเขา สามปีนี้ถึงแม้ว่าจะมานะบากบั่นพัฒนาและกลับมาอีกครั้ง แต่เขาก็ต้อง

ยอมรับความสามารถของอวี้หนานเฉิง หัวใจสำคัญของบริษัทแทบจะเป็นเขา ดังนั้นวันนี้ต้องการนำให้ตัวเองค่อยๆเข้าไปควบคุมเซิ่งถังกรุป

รับซื้อธุรกิจขนาดกลางที่กำลังพัฒนา เป็นแผนการสำคัญของเขา

และพอใจกับเซิ่งซื่อกรุป ข้อแรกคืออวี้หนานเฉิงทำงานอยู่ที่นี้ ข้อสองคือเซิ่งซื่อกรุปตั้งแต่เซิ่งชิงซานตายไปก็ขาดแคลนชั่วคราว พึ่งพาเซิ่งอันหรานคนเดียว เขาไม่เชื่อว่าจะสามารถฟื้นคืนชีพขึ้นมาได้

“ประธานอวี้ งานเลี้ยงคืนนี้สถานที่กับเวลาก็กำหนดแล้ว หนึ่งทุ่ม”

เลขารูปร่างดียืนอยู่ด้านข้างโต๊ะทำงาน น้ำเสียงหวานหยาดเยิ้ม

อวี้ฉีเฟิงเอนหลังพิงเก้าอี้ มือขวาหมุนแหวนแต่งงานบนนิ้วมือข้างซ้าย หางตาเชิดขึ้นเล็กน้อย รอยยิ้มอบอุ่น กลับซ่อนความโหดเหี้ยมอำมหิตเอาไว้

“นอกจากนี้ คุณเกาก็แจ้งมาแล้ว เธอพูดว่าคืนนี้จะเข้าร่วมแน่นอน”

อวี้ฉีเฟิงจึงพยักหน้าอย่างพอใจ“อืม”

งานเลี้ยงคืนนี้ ประธานหลี่ของเฉียวอันกรุปเป็นเจ้าภาพ

เพราะว่าอวี้หนานเฉิงถูกผู้อาวุโสเรียกกลับบ้านเก่า ดังนั้นเซิ่งอันหรานจึงมางานเลี้ยงคนเดียว

“ไม่เจอกันนาน ประเซิ่งยิ่งสวยขึ้น”

หลังจากที่ประธานหลี่พูดชื่นชม เซิ่งอันหรานก็พยักหน้าตอบรับ หางตากลับไปมองที่เงาร่างสองคนที่คุ้นเคยในห้องรับรอง

“เพื่อความสนุกครึกครื้น ประธานอวี้ก็พาเพื่อนมาหนึ่งคน ประธานเซิ่งไม่ถือสาใช่ไหม?”

“ไม่ถือสาแน่นอน ล้วนเป็นเพื่อน”เซิ่งอันหรานมองเพื่อนท่านนั้น ก็ยิ้มและพูด

“ประธานอวี้มีหน้ามีตาจริงๆ แม้แต่คุณเกาที่มีชื่อเสียงก็สามารถเชิญมาเป็นเพื่อนได้”

สีหน้าของเกาหย่าเหวินค่อยๆเปลี่ยน แต่เร็วมากก็คืนสู่สภาพเดิม พูดอย่างรู้จักวางตัว

“ถ้าหากประธานเซิ่งยังเพราะว่าเรื่องเมื่อก่อนฉันยังทำให้คุณไม่พอใจ ฉันก็จะออกไป หลีกเลี่ยงมื้ออาหารนี้จะทำให้ทุกคนไม่สบายใจ เพราะว่าฉันจึงทำให้หมดอารมณ์กัน”

“ทำไม คุณเซิ่งกับคุณเการู้จักกัน?”ประธานหลี่สีหน้ามึนงง

เซิ่งอันหรานก็ยิ้ม

“คือรู้จัก แต่ไม่สนิท คำพูดของคุณเกาฉันก็ไม่ค่อยจะเข้าใจว่าหมายถึงอะไร เรื่องราวมากมายเกินไป เรื่องที่ผ่านไปแล้วฉันก็คิดไม่ออกแล้ว”

คำพูดในละครใครก็พูดได้ เป็นคำพูดที่ตรงข้ามกับหัวใจ

ความสัมพันธ์ระหว่างอวี้ฉีเฟิงกับเกาหย่าเหวินไม่ธรรมดาทุกคนในวงการรู้ดี เพียงแต่อวี้ฉีเฟิงมีภรรยาแล้ว ดังนั้นทุกคนจึงปิดความลับไว้เท่านั้น

เอง และที่เซิ่งอันหรานนึกไม่ถึงก็คือ อวี้ฉีเฟิงจะนำคนเข้าร่วมงานเลี้ยงอาหารเย็นอย่างซื่อสัตย์ขนาดนี้ ไม่กลัวจะเกิดผลลัพธ์ที่ไม่ดีตามมา

นอกจากอวี้ฉีเฟิง เฉียวอันกรุปกับเซิ่งถังกรุปก็มาเป็นตัวแทน พูดว่าฉลองความร่วมมือครั้งนี้ที่ผ่านไปอย่างราบรื่นล่วงหน้า ความจริงคิดเล็กน้อยก็คิดออก นี้คือประธานหลี่เป็นคนชักใยอยู่เบื้องหลัง

ดื่มเหล้าไปสามรอบ ไม่มีใครเอ่ยถึงเรื่องรับซื้อ พอดีที่อวี้หนานเฉิงโทรศัพท์เข้ามา เซิ่งอันหรานเพื่อหลีกเลี่ยงจึงพูดอ้างว่าไปห้องน้ำ

ทุกคนจึงเย้ยหยันเธอ โดยเฉพาะประธานหลี่“เป็นคุณชายอวี้โทรเข้ามาเถอะ?ผมมองว่าคุณเซิ่งเกรงว่าเรื่องดีใกล้จะเกิดขึ้นแล้ว?ถึงเวลานั้นพวกเราขอดื่มยินดีด้วย?”

เซิ่งอันหรานเดินไปพลางหัวเราะ“ขาดพวกคุณไม่ได้หรอกค่ะ”

เพิ่งจะถึงห้องน้ำก็กดรับสายโทรศัพท์ เสียงของอวี้หนานเฉิงก็ดังเข้ามา

“คนกลุ่มนี้ทำให้เธอลำบากใจไหม?”

“เปล่า พวกเขากล้าเหรอ ฉันไม่ใช่มาพูดคุยเรื่องธุรกิจขนาดเล็ก”เซิ่งอันหรานกำลังล้างมือ“เพียงแต่อวี้ฉีเฟิงพาคนมาด้วย คุณเดาว่าใคร?”

“ใคร?”

เสียงของเกาหย่าเหวินดังมาจากด้านหลัง พูดจาเจ็บแสบอย่างอธิบายไม่ถูก

เซิ่งอันหรานหันกลับไป ถือโอกาสนำทิชชูทิ้งลงในถังขยะ พูดด้วยสีหน้าปกติ“ไม่มีอะไรดีใจหรือไม่ดีใจ คุณในสายตาของฉันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น”

เกาหย่าเหวินหัวเราะเยาะเย้ย ก้มมองไปที่เล็บสีแดงสด

เซิ่งอันหรานเดิมทีจะเดินออกไปแล้ว ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะเย้ยนี้ ก็หันหน้ากลับมา ขมวดคิ้วและถาม“คุณหัวเราะอะไร?”

“ฉันหัวเราะเรื่องราวเปลี่ยนแปลงรุ่งเรืองตกต่ำไม่แน่นอน นี้ยังไม่สามสิบปี ก็เป็นแบบนี้”

“คุณหมายความว่าอะไร?”

“อย่ารู้แล้วยังแกล้งถาม ต้องให้ฉันพูดให้ชัดเจนไหม?”เกาหย่าเหวินสายตามืดครึ้ม “เธอค้นพบไหมว่าหลังจากที่เธออยู่กับอวี้หนานเฉิง เขาก็เริ่มตกต่ำแล้ว ตอนนั้นเธอใกล้ชิดเขาเพราะจุดประสงค์อื่น น่าจะไม่คิดว่าเขาจะมีจุดจบแบบนี้เถอะ？”

เซิ่งอันหรานฟังเข้าใจการดูถูกในประโยคนี้ของเกาหย่าเหวิน กลับฟังไม่ออกถึงประโยคนั้นของเธอ มีจุดประสงค์อื่น คือหมายความว่าอะไร ถือโอกาสให้เธอตะกายขึ้นบนกิ่งไม้ และสุนัขจิ้งจอกแอบอ้างบารมีเสือ

“ใครผลลัพธ์ยังไง ยังกำหนดจำนวนไม่ได้ คุณก็อย่าพูดเร็วเกินไป คุณคิดว่าทางที่ตัวเองเดินคือถนนหลวงเหรอ?กลัวว่าจะยืมทางของคนอื่น”

เซิ่งอันหรานกวาดสายตาเย็นชามองเธอ ไม่ปิดบังความดูถูกในสายตาตัวเอง

เมื่อก่อนเวลาที่เกาหย่าเหวินตามจีบอวี้หนานเฉิงไม่คิดว่าเธอมีอะไรผิดปกติ แต่เป็นเมียเก็บคนอื่น นี่คือผิดคุณธรรมแล้ว

“คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉัน…”เกาหย่าเหวินสีหน้าซีด“ตอนนั้นถ้าไม่ใช่คุณเข้ามาแทรกกลาง ฉันกับอวี้หนานเฉิงก็แต่งงานกันแล้ว ตอนนี้ก็เป็นคุณนายอวี้อย่างถูกหลักทำนองคลองธรรมแล้ว”

เซิ่งอันหรานขี้เกียจอธิบายกับเธอ เดินตรงออกไปจากห้องน้ำ

ความสัมพันธ์ของเธอกับอวี้หนานเฉิง พวกเขาเลิกกันไปนานแล้ว

เสียงแหลมดังมาจากด้านหลัง

“รอดูไปเถอะ พวกคุณติดหนี้ฉัน ฉันจะพยายามใช้อีกวิธีเอากลับคืนมา ใครก็หนีไม่พ้น”