ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 319

เวลาที่อาบน้ำ เซิ่งอันหรานตรวจสอบร่างกายของตัวเอง จากนั้นก็มองไปที่กระจกที่มีไอน้ำเกาะอยู่ ถอนหายใจออกยาวๆ

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้มีความทรงจำเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืน แต่ว่าการตอบสนองของร่างกายไม่มีทางผิด

เมื่อคืนไม่ได้เกิดอะไรขึ้น

หลังจากที่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เซิ่งอันหรานค้นหาร่องรอยเบาะแสทุกอย่าง อย่างแรกคือนาฬิกาที่มีมูลค่า วาเชอรอนคอนสแตนติน ถ้าจำไม่ผิดคือของลียง

ดังนั้นเมื่อคืนลียงส่งเธอกลับห้องของตัวเอง งั้นเสื้อผ้าของตัวเอง…

เรื่องราวเกิดขึ้นอย่างแปลกประหลาด เซิ่งอันหรานไม่ได้สนใจอะไรเยอะ โทรศัพท์ไปหาลียงโดยตรง

ในสายโทรศัพท์รออยู่นานมาก สุดท้ายก็โทรติด เสียงแรกที่ตกอยู่ในหูของเซิ่งอันหราน คือเสียงประกาศของสนามบิน

“นายอยู่ที่ไหน?ลียง”เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

“สนามบิน”

เสียงของลียงเย็นชากว่าปกติ น้ำเสียงหนักแน่น เหมือนกลายเป็นอีกคนแล้ว “อยู่สนามบิน อีกห้านาทีจะขึ้นเครื่องแล้ว ผมรอสายโทรศัพท์ของคุณมาโดยตลอด”

เซิ่งอันหรานสีหน้ามึนงง

“ความหมายของนายคือ?เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น”

“ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวที่ผมสามารถทำได้”น้ำเสียงของลียงเข้าใจยากมาก “พี่ ผมก็ไม่มีวิธีจะบอกคุณได้มาก เร็วมากคุณก็จะรู้เอง ผมพูดแค่ว่า ขอโทษจริงๆ”

“ฮัลโหล?”เซิ่งอันหรานยังอยากจะถามอะไร สายโทรศัพท์ก็วางไปแล้ว เวลาที่โทรศัพท์กลับไป ก็ติดต่อไม่ได้แล้ว

ประตูขึ้นเครื่องในสนามบิน ลียงมองดูโทรศัพท์ บัญชีธนาคารเพิ่งแจ้งว่าโอนเงินเข้าแล้ว เขาหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ฝืนยิ้ม ผู้ช่วยที่อยู่ด้านข้าง

เตือนเขาว่าเขาต้องต่อแถวขึ้นเครื่องแล้ว สุดท้ายเขาก็ถอนหายใจออกมา นำโทรศัพท์ปิดเครื่อง ดึงซิมการ์ดออกมา ทิ้งลงในถังขยะด้านข้าง

เมืองจินหลิงนี้ เขาคงจะไม่กลับมาอีกแล้ว

เครื่องบินจากเมืองจินหลิง บางคนรอไม่ไหวที่จะหนี แต่คนที่เหลือทำได้แค่เผชิญ

——

หลังจากที่เซิ่งอันหรานออกมาจากโรงแรม รับสายโทรศัพท์จากน่าน่า พูดว่าช่วงบ่ายต้องเซ็นสัญญา เป็นธุรกิจที่คุยมานานมากแล้ว ตอนนี้ตกลงแล้ว ช่วงบ่ายไปเซ็นสัญญาโดยตรงที่สนามกอล์ฟชานเมืองจินหลิง

ดังนั้นเซิ่งอันหรานถือโอกาสกลับไปที่บ้าน อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกครั้ง

เวลาที่มองตัวเองแต่งหน้าในกระจกอย่างจริงจัง เธอมองดูการแต่งหน้าอันละเอียดอ่อนของตัวเองในกระจก อยู่ดีๆก็พบว่าหัวใจของตัวเองตอนนี้แข็งแรงขึ้นเรื่อยๆ เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นยังสามารถใจเย็นได้

ความจริงเรื่องนี้ง่ายมาก ในเมื่อไม่มีอะไรเกิดขึ้น งั้นก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่

บ่ายสองโมง ที่ประตูสนามกอล์ฟชิงจู๋ เซิ่งอันหรานเห็นน่าน่าที่กำลังมองไปรอบๆ

“ทางนี้”

เซิ่งอันหรานเปิดกระจกลง โบกมือให้น่าน่า

น่าน่าวิ่งเข้ามาขึ้นรถ รถที่เข้าและออกจากสนามกอล์ฟแห่งนี้จะทำการลงทะเบียนแล้ว น่าน่าตัวเองเข้ามาไม่ได้ ต้องรอเซิ่งอันหรานไปด้วยกัน

ขับรถเข้าไปก็ต้องใช้เวลาหลายนาทีจึงจะถึง

“รอนานรึยัง?”

“เปล่า ฉันเพิ่งจะถึงค่ะ”น่าน่าคาดเข็มขัดนิรภัย“ครั้งนี้เหอเหม่ยที่ไม่เคยจะคุยธุรกิจได้อย่างราบรื่นก็ตกลงแล้ว เดิมทีทีมงานทางด้านนั้นค่อนข้างท้อใจแล้ว ผลลัพธ์คือตอนเช้าฉันได้รับสายโทรศัพท์พูดว่าทางด้านนั้นเห็นราคาใหม่ของพวกเราแล้ว เห็นด้วยที่จะเซ็นสัญญาแล้ว”

“ไม่พูดอย่างอื่นเหรอ?”เซิ่งอันหรานสงสัยเล็กน้อย“ฉันได้ยินว่าเหอเหม่ยทำธุรกิจด้วยค่อนข้างยาก โดยเฉพาะทีมตรวจสอบของพวกเขา ไม่ได้เอ่ยว่าจะมาดูบริษัทเหรอ?”

“ไม่เป็นไร ถ้าหากไม่ถือสา ก็ทานข้าวด้วยกันได้”

ถ้าเซ็นสัญญาแล้ว งั้นเลี้ยงข้าวหนึ่งมื้อ ก็ถือว่าไม่เป็นไร อย่าพูดว่ามีเพื่อน ถ้าตอนนี้มีคนอยู่เต็มโต๊ะ เซิ่งอันหรานก็จะเลี้ยงแน่นอน

เป็นไปอย่างที่คิด หลี่เฮ่อพยักหน้าแล้ว

“ด้วยน้ำใจและไมตรีก็ยากจะปฏิเสธ”

“งั้นเรื่องเซ็นสัญญา”

“ไม่รีบ”หลี่เฮ่อโบกมือ“วันนี้อากาศข้างนอกไม่เลว ประธานเซิ่งอีกเดี๋ยวออกไปเดินเล่นด้วยกัน วันนี้เหมาะกับการเล่นกอล์ฟมาก”

ก่อนที่ยังไม่ได้เซ็นสัญญา ไม่ว่ายังไงฝ่ายตรงข้ามก็คือพ่อ

เซิ่งอันหรานก็ยากที่จะปฏิเสธ จำเป็นต้องไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้ากับน่าน่า ออกมาก็ไปที่สนามกอล์ฟกับหลี่เฮ่อ

“ประธานหลี่ชอบเล่นกอล์ฟมากไหม?”เซิ่งอันหรานถือโอกาสถาม

“ผมเล่นได้ธรรมดา สำคัญคือเพื่อนคนนี้ของผมชอบ และเขาเล่นได้ดีมากในด้านนี้ ผมเล่นบาสเกตบอลเขาก็ถือว่าเป็นครูสอนผม”

“จริงไหม?”น่าน่ายิ้ม “งั้นสามารถให้ประธานเซิ่งของพวกเราเรียนรู้หน่อย ประธานเซิ่งเล่นกอล์ฟได้ดีมากค่ะ”

ก่อนหน้านี้เซิ่งอันหรานเคยพาน่าน่ามาพูดคุยธุรกิจที่นี่ น่าน่าเคยเห็นเธอเล่นกอล์ฟ ถึงแม้ว่าน่าน่าจะไม่เข้าใจ แต่จากการแสดงออกที่ตะลึงของคนรอบข้างก็รู้ได้ไม่ยาก ว่าเธอเล่นได้ดีมาก

“พอดีเลย เพื่อนผมตามหาคู่ต่อสู้ไม่ได้มาโดยตลอด”

หลี่เฮ่อโบกมือไปที่ไกลๆ พูดตะโกน“ประธานอวี้ ทางนี้…”

คำว่า“อวี้”ดังอยู่ในหูของเซิ่งอันหราน ในใจก็รู้สึกตื่นตระหนก