ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 331

เพราะเยี่ยจือช่วยกู้เทียนเอินถึงนอนโรงพยาบาล พอดีกับที่สองวันนี้เซิ่งอันหรานมีเวลาว่าง ทุกวันตอนเที่ยงก็จะถือน้ำแกงที่ต้มมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล

"ไม่มาอีกแล้ว?"เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วมองไปรอบๆ "เขาคงไม่ได้หายไปตั้งแต่หลังวันนั้นที่ฉันกลับหรอกนะ นี่ใจร้ายเกินไปแล้ว"

เยี่ยจือส่ายหน้า "เขาเคยมา แต่ส่วนใหญ่มาตอนเย็น การฝึกซ้อมครั้งนี้ของเรายังไม่จบ แม้กลางทางจะมีเรื่องต่อต้านยาเสพติดไม่ต้องให้ทีมเราร่วมแล้ว แต่ทางโรงเรียนให้เทียนเอินกลับไปร่วมในแผนครั้งนี้ รายงานข้อมูลค่อนข้างยุ่งยาก"

"เธอก็ช่วยเขาพูดไปเถอะ"

เซิ่งอันหรานส่ายหน้าอย่างจนใจ บิดฝากล่องข้าวออก น้ำแกงไก่เทลงในถ้วยยื่นให้เยี่ยจือ "กินตอนยังร้อนๆ"

เยี่ยจือยิ้มหวานรับมา "พี่อันหราน แฟนพี่ต้องมีความสุขมากแน่ๆ"

"ทำไมจู่ๆ พูดถึงเรื่องนี้?" เซิ่งอันหรานแปลกใจเล็กน้อย

"พี่ทำกับข้าวอร่อยมาก หากฉันเป็นผู้ชายคนหนึ่ง ฉันต้องจีบพี่แน่"

"แค่เพราะทำกับข้าวเหรอ งั้นเธอขอพ่อครัวแต่งก็จบแล้ว"

เยี่ยจือได้ยินนิ่งไป เกาหัวเหมือนเพิ่งคิดได้ "ใช่เนอะ"

มองเธอที่รู้ตัวช้าไปครึ่งจังหวะ เซิ่งอันหรานก็พูดอะไรไม่ออก เลยกดเปิดทีวี

ข่าวตอนเที่ยงพอดี

"วันก่อน คดีค้ายาในโกดังเฉียวอันกรุปตอนนี้มีความคืบหน้ามาใหม่แล้ว ครั้งนี้ยึดยาเคสารเสพติดทั้งหมด......"

คดียาเสพติดของเฉียวอันกรุปทำให้เกิดความเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ในจินหลิง ในช่วง10ปีนี้ เป็นการยึดปริมาณยาเสพติดครั้งใหญ่ครั้งหนึ่ง อีกอย่างคนรับผิดชอบครั้งนี้เป็นแค่นักเรียนไม่กี่คนของมหาวิทยาลัยการรักษาความปลอดภัยสาธารณะ ดังนั้นในเวลา3วันต่อเนื่อง สำนักข่าวจะรายงานทุกวันต้องออกอากาศหลายรอบ

และรวมไปถึงสถานบันเทิงต่างเปิดเผยรายชื่อมากขึ้นเรื่อยๆ แทบทำให้เจ้าของร้านสถานบันเทิงต่างๆ รู้สึกว่าตัวเองกำลังมีภัย

"จริงสิ ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าเริ่มแรกค้นเจอแค่นาฬิกาข้อมือเป๊ปป้าพิกกองหนึ่ง งั้นยาเคซ้อนไว้ที่ไหน? ในหน้าปัดนาฬิกา

เหรอ?"

เซิ่งอันหรานถามอย่างสงสัย

เยี่ยจือกำลังดื่มน้ำแกง ได้ยินก็กลืนไปอึกหนึ่ง "ฉันไม่อยู่ แต่ฉันได้ยินมาจากลูกทีมว่า ต่อมาหาเจอในสายของนาฬิกา สายนาฬิกาทั้งหมดเป็นยางหลังปาดออกมาด้านในกลวง ทุกเรือนด้านในใส่ปริมาณเพียงพอกับหนึ่งคนหนึ่งครั้ง"

ซ้อนได้ลึกลับดี นี่หากไม่ใช่เซิ่งอันหรานกับฉินปัวเจอยาเครั่วก่อนหน้านี้ ใครจะไปคิดว่าในของเล่นจะมีของแบบนี้

กำลังคุยกัน มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

"ก๊อกๆ ก๊อก"

"ถามหน่อยค่ะ เยี่ยหลาน คุณเยี่ยพักอยู่ห้องนี้ใช่ไหมคะ?"

เซิ่งอันหรานกับเยี่ยจือหันหน้าไปพร้อมกัน เห็นร่างสง่าหนึ่งอยู่หน้าประตู สวมเสื้อกันหนาวสีน้ำเงิน พันผ้าพันคอสีน้ำตาล เส้นผมรวบเป็นมวย แม้เป็นคนอายุประมาณ50ปีแล้ว กลับยังดูเหมือนไม่ถึง 40ปี

เยี่ยจือมองคนที่มาอย่างไม่เข้าใจ เซิ่งอันหรานแค่เห็นก็จำได้ พูดอย่างตะลึง

"เถ้าแก่เนี้ย?"คนที่มาเป็นเถ้าแก่เนี้ย โรงแรมเฟิงถังในเมืองโบราณหลานซี และอวี้เฟิ่งหยาก็เป็นแม่ของอวี้หนานเฉิง

ชั่วพริบตาที่เห็นเซิ่งอันหราน อวี้เฟิ่งหยาก็นิ่งไปเหมือนกัน

บรรยากาศถูกแช่แข็งไปเล็กน้อย ยังเป็นเยี่ยจือที่นิสัยง่ายๆ ก้มศีรษะไปทางอวี้เฟิ่งหยา "คุณหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ? เยี่ยหลานคือฉันเอง"

อวี้เฟิ่งหยาถึงเข้าห้องผู้ป่วย วางตะกร้าผลไม้ไว้ด้านข้าง มองเซิ่งอันหรานครู่หนึ่ง ลังเลว่า "ฉันเป็นแม่ของเทียนเอิน ได้ยินว่าเธอบาดเจ็บเพราะช่วยเทียนเอินตอนฝึกซ้อม ดังนั้นเลยมาเยี่ยมเธอ"

อวี้เฟิ่งหยาหันกลับไปกำชับให้เยี่ยจือพักผ่อนมากๆ ชั่วพริบตาที่ปิดประตู สีหน้าเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น สายตามองไปที่ตัว

เซิ่งอันหราน

"เธอกำลังรอฉัน"เธอถาม

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว "คุณป้า อันที่จริงฉันรู้ว่าเรื่องบางเรื่องฉันไม่ควรถาม แต่ฉันอยากยืนยันหน่อย เทียนเอินกับหนานเฉิงทั้งสองคนเป็น…… "

"เป็นพี่น้อง"อวี้เฟิ่งหยามองเธอ ในตาไม่มีการสั่นไหวใดๆ "หากมีเวลาละก็ หาที่นั่งคุยเถอะ ที่นี่เสียงดังเกินไป เหมือนไม่เหมาะจะคุยกัน"

อวี้เฟิ่งหยาค่อยๆ พูด ทำให้คนรู้สึกสงบ ไม่เหมือนลักษณะที่อวี้หนานเฉิงเคยพูดกับตัวเอง เป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวคนหนึ่ง

และในใจเซิ่งอันหรานมีความสงสัยมากมาย บางทีถามคนในเรื่องถึงจะกระจ่าง

ร้านกาแฟที่สงบใกล้ๆ โรงพยาบาล หลังจากนั่งอวี้เฟิ่งหยาสำรวจการตกแต่งทั้งร้าน ยิ้มอย่างอ่อนโยน

"หลายปีแล้วที่ฉันไม่ได้เข้ามาในเมือง สไตล์ตอนนี้กับสมัยฉัน ต่างกันมาก เด็กวัยรุ่นสมัยนี้ชอบสไตล์แบบนี้เหรอ? โรงแรมของฉันจะต้องแก้หน่อยไหม"

เซิ่งอันหรานมองไปรอบๆ ร้านกาแฟร้านนี้ตกแต่งสไตล์มินิมอล สดใสและสะอาด บรรยากาศต่างจากโรงแรมเฟิงถังที่คึกคัก

"มีบางคนชอบ ฉันรู้สึกโรงแรมของเถ้าแก่เนี้ยก็ดี ไม่ต้องแก้"

"จริงเหรอ?" เถ้าแก่เนี้ยยิ้มอย่างเขินอาย สูดหายใจลึกๆ "ยินดีต้อนรับเธอไปเที่ยวเล่นตลอดเวลา ระยะนี้เทียนเอินคงสร้างความวุ่นวายให้เธอไม่น้อย"

พูดถึงตรงนี้ เซิ่งอันหรานลังเลเล็กน้อย"ดังนั้นคุณป้ารู้เทียนเอินเข้าใกล้หนานเฉิงมาโดยตลอด? เขาตั้งใจใช่ไหม"

บนโลกไม่มีความบังเอิญขนาดนั้น ดังนั้นเซิ่งอันหรานไม่สบายใจเล็กน้อย ในเมื่อไม่รู้ว่าอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนั้นเป็นแค่อุบัติเหตุหรือคน เธอถึงพากู้เทียนเอินมาใกล้ตัวอวี้หนานเฉิง