ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 333

ระยะห่างในสายตาของเซิ่งอันหรานทำให้กู้เทียนเอินรู้สึกอึดอัด เขากำหมัด รู้สึกลังเลและตัดสินใจสารภาพทุกอย่าง

“เอาล่ะ ถ้าพี่ยอมเชื่อฉันละก็...ฉันจะพาพี่ไปที่ๆหนึ่ง”

"ที่ไหน?"

“เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง ที่นั่นจะทำให้พี่รู้ว่าช่วงหลายปีมานี้ฉันทำอะไรบ้างเพื่อได้ใกล้ชิดกับตระกูลอวี้”

ถนนในเมืองจินหลิงถูกปกคลุมด้วยหิมะทั้งหมด เซิ่งอันหรานขับรถเข้าไปในชุมชนใกล้กับมหาวิทยาลัยการรักษาความปลอดภัยสาธารณะ หลังจากลงจากรถ เธอเดินตามกู้เทียนเอินขึ้นไปชั้นบนและเข้าไปในห้องบนชั้นสี่

มันเป็นห้องแบบหนึ่งห้องนอน ไม่มีเฟอร์นิเจอร์อื่น ยกเว้นเตียงและโต๊ะ มีหนังสือเรียงซ้อนกันอยู่บนพื้น มีชั้นหนังสือเพียงชั้นเดียวที่เต็มไปด้วยเอกสารและหนังสือที่มีป้ายชื่อ

"นี่คือที่ที่ฉันพักอยู่ตอนที่เป็นนักสืบเอกชน"

กู้เทียนเอินดึงผ้าปูที่นอนคลุมเตียงออก ทำให้ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว และพูดว่า "แต่ฉันไม่ได้มาที่นี่นานแล้ว"

เซิ่งอันหรานมองไปรอบ ๆ บ้านที่มีฝุ่นคละคลุ้งในอากาศ ดูเหมือนว่าไม่มีคนอยู่มานานและอาจไม่มีใครมาที่นี่เลยด้วยซ้ำ

“บนชั้นวางหนังสือนั่น เป็นข้อมูลที่ฉันมีทั้งหมดเกี่ยวกับตระกูลอวี้ แม่ของฉันไม่เคยเอ่ยถึงตระกูลนี้เลย ดังนั้นฉันจึงต้องตรวจสอบมันด้วยตัวเองทั้งหมด”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซิ่งอันหรานก็ผงะไปครู่หนึ่ง รู้สึกลังเลเล็กน้อย ก่อนที่จะเดินไปที่ชั้นหนังสือและดึงสมุดปกแข็งออกมาเล่มหนึ่ง เห็นได้จากวันที่กู้เทียนเอินเขียนบันทึกนั้นเป็นปีแรกที่เขาเข้าเรียนมหาวิทยาลัย

หน้าแรกคือส่วนที่ตัดมาจากหนังสือพิมพ์

“อวี้ฉีเฟิง ประธานเซิ่งถังกรุปลาออกจากตำแหน่ง และอวี้หนานเฉิงลูกชายคนเดียวของตระกูลอวี้เข้ามารับช่วงต่อ”

ถัดจากพาดหัวข่าว มีประโยคสัญลักษณ์สีแดงเขียนว่า "ศึกภายในของมหาเศรษฐี" โดยไม่รู้ว่าหนังสือพิมพ์บันเทิงฉบับนี้เลียนแบบมาจากสไตล์ไหน

ต่อมาเป็นบันทึกการสัมภาษณ์ ส่วนใหญ่เป็นบันทึกการสัมภาษณ์ของอวี้หนานเฉิง และยังมีความคิดเห็นบางส่วนจากกู้เทียนเอิน รวมถึงบทวิเคราะห์ของอวี้หนานเฉิงอีกด้วย

ในตอนแรก การวิเคราะห์ของเขานั้นจำกัดเฉพาะคำต่างๆ เช่น "เย็นชา" "คาดเดายาก" และ "หัวการค้า" จากนั้นจึงค่อยปรากฏคำว่า "รับคำวิจารณ์ไม่ได้" "ไม่เย็นชาขนาดนั้น" และ "น่ารำคาญ"

ทั้งหมดนี้เป็นการวิเคราะห์ของวัยรุ่นในช่วงที่เขาเติบโต ไม่มีใครสามารถแบ่งปันความลับดังกล่าวกับเขาได้ เขาจึงมุ่งความสนใจไปที่พี่ชายร่วมสายเลือดเป็นเวลานานหลายปี

เซิ่งอันหรานเปิดไปจนหน้าสุดท้าย

เธอวางสมุดบันทึกกลับเข้าที่ มองย้อนกลับไปที่กู้เทียนเอินเป็นเวลานานแล้วถามว่า

“ทำไมตอนแรกนายถึงทำแบบนี้? มันต้องมีเหตุผลสิ นายไม่เคยเจออวี้หนานเฉิงมาก่อน แล้วทำไมนายถึงอยากรู้จักเขามากขนาดนี้ล่ะ?

“เพราะแม่ของฉัน” กู้เทียนเอินตอบโดยไม่ลังเล “ตอนฉันยังเด็ก แม่ของฉันมักจะร้องไห้กับภาพนั้น ตอนกลางดึก เธอมักจะละเมอชื่อหนานเฉิง ต่อมาฉันรู้ว่ามีคนชื่ออวี้หนานเฉิง เป็นลูกชายที่ไล่เธอออกจากบ้านตอนอายุ 13 ปี”

ทุกอย่างถูกมองแตกต่างไปจากมุมมองของผู้คนที่แตกต่างกัน

เซิ่งอันหรานเข้าใจทัศนคติของกู้เทียนเอินที่มีต่อแม่ของเขา แต่เขาต้องเข้าใจสิ่งที่อวี้เฟิ่งหย่าทำกับอวี้หนานเฉิงในตอนนั้นด้วยเช่นกัน

เรียงนี้ยากนักที่จะเข้าใจ

“นายก็เลยอยากให้หนานเฉิงจำคุณป้าได้ใช่ไหม?”

"อืม"

เซิ่งอันหรานรู้สึกสับสนอยู่ครู่หนึ่ง

สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นนั้นไม่สามารถยืนยันได้ และเห็นได้ชัดว่าอวี้เฟิ่งหย่าลังเลที่จะพูดถึง เธอรู้สึกเสมอว่ายังมีข้อมูลวงในอีกมากมาย

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ทำไมคุณป้าตอนไปด้วยล่ะ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ กู้เทียนเอินก็ขมวดคิ้ว

“ฉันก็ตามสืบเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน แต่ฉันแน่ใจว่าไม่ใช่เพราะนอกใจแน่ๆ”

เซิ่งอันหรานต้องการเชื่อสิ่งที่กู้เทียนเอินพูด แต่ด้วยสถานะของเธอในตอนนี้จึงต้องอยู่ข้างอวี้หนานเฉิง หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่งเธอก็มองไปที่กู้เทียนเอินอีกครั้ง

“เทียนเอิน นายเคยคิดบ้างไหมว่าการที่แม่ของนายปฏิเสธที่จะพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในอดีต บางทีอาจมีเหตุผลบางอย่าง เธอก็มีความลำบากใจในการออกจากตระกูลอวี้เช่นกัน”

กู้เทียนเอินผงะไปครู่หนึ่ง "ลำบากใจเหรอ?"

“ฉันเชื่อว่าตัวตนของนายไม่ได้มีอะไรผิดปกติ แต่เคยคิดบ้างไหมว่าเรื่องที่ตรวจสอบได้ง่ายๆแบบนี้ แต่เธอกลับเลือกที่จะพานายออกไปจากตระกูลอวี้ ไม่ยอมให้นายใช้นามสกุลนั้นและไม่ยอมให้นายอยู่ในเมืองจินหลิง นั่นเป็นเพราะอะไร?”

เธอเชื่อว่ามันถึงเวลาแล้วที่กู้เทียนเอินจะต้องเลิกโกหกตัวเอง และสัญชาตญาณของเธอก็บอกว่าสิ่งที่อวี้เฟิ่งหย่าพูดนั้นเป็นความจริง ดังนั้นเมื่อพิจารณาจากข้อมูลทั้งหมดที่เธอรู้ตอนนี้ เธอสามารถเดาเรื่องทั้งหมดได้เพียงแต่ไม่กล้าพูดออกไปเท่านั้น

กู้เทียนเอินมองดูเธอด้วยท่าทางที่ไม่ชัดเจน

“เอาแบบนี้ดีกว่า นายไม่ต้องรีบร้อน ตอนนี้อย่าให้หนานเฉิงรู้เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของนายกับคุณป้า นี่เป็นวิธีที่ปลอดภัยที่สุด”

เซิ่งอันหรานไม่สามารถอธิบายอะไรได้มากนัก ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงแนะนำวิธีที่ดีที่สุดให้กับเขา โดยหวังว่าการเปลี่ยนแปลงที่เลวร้ายนี้ยิ่งเกิดขึ้นช้ามากเท่าไรยิ่งดี