ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 336

ในขณะที่ประเทศจีนกำลังคึกคักในวันส่งท้ายปีเก่า...

ณ โรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพแห่งหนึ่งในสหรัฐอเมริกา มีใครบางคนกำลังรู้สึกเบื่อเป็นอย่างมาก

แดดกำลังดี ถานซูจิ้งยืนพิงหน้าต่างพลางกินขนมด้วยความเบื่อหน่อย และอีกมือหนึ่งก็ปัดเวย์ปั๋วอย่างสบายๆ แทบไม่มีข่าวดังอะไรเลยในคืนวันส่งท้ายปี นอกจากคำอวยพรจากเหล่าศิลปินดารา ทำให้เธอรู้สึกเบื่อมาก

“ที่รัก คุณชอบอันนี้ไหม? ผมจะซื้อให้คุณ”

ข้อความวีแชตที่ส่งโดยเกาจ้านปรากฏขึ้นบนโทรศัพท์พร้อมรูปของหวาน

ถานซูจิ้งเหลือบมองอย่างรังเกียจและพิมพ์ว่า "ใครคือที่รักของนาย ไอ้บ้า"

เกาจ้านที่ออกไปซื้ออาหารแต่เช้า เขาส่งรูปภาพทุกอย่างให้เธอ การซื้อของแบบออนไลน์เช่นนี้เป็นการทำให้เธอมีส่วนร่วมราวว่าเธอกำลังไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ต ร้านขายเครื่องประดับ ห้างสรรพสินค้า และร้านขายขนม

แต่ถานซูจิ้งนั้นไม่ได้มีความรู้สึกอยากมีส่วนร่วมเลยแม้แต่น้อย มีแต่ทำให้เธอได้เห็นว่าเขามีอิสระแค่ไหนมากกว่า

สาเหตุของเหตุการณ์นี้คือเมื่อสัปดาห์ก่อนถานซูจิ้งพยายาม 'แหกคุก' และออกไปเดินเล่นช่วงคริสต์มาส แต่โดนหมอเจมส์สันจับเธอขังไว้ที่โรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพ ด้วยเหตุนี้เธอจึงรู้สึกหดหู่ใจมาจนถึงตอนนี้ และเธอกำลังเพ้อฝันถึงโลกภายนอกทุกวัน

โรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพเป็นสถานที่ปิด และไม่สามารถออกไปด้านนอกได้จนกว่าจะรักษาจนหายดี เธอใช้เวลาเกือบเดือนกับจิตแพทย์ตาสีฟ้าเพียงเพื่อจะได้ออกไปเที่ยวในวันคริสต์มาส ส่งผลให้ตาแก่เจมส์สันนิสัยไม่ดีคนนั้นโกรธมากและกัดไม่ยอมปล่อย

ขณะที่กำลังอ่านเว่ยปั๋วด้วยความเพลิดเพลิน สายตาก็ไปเจอกับข่าวร้อนแรง “นักธุรกิจหนุ่มไฟแรงในเมืองจินหลิงเหมาพื้นที่เวิลด์เทรดเซนเตอร์เพื่อขอสาวแต่งงาน”

เมื่อถานซูจิ้งเห็นคำว่า 'เมืองจินหลิง' เธอก็รีบกดเข้าไปอ่านอย่างรวดเร็ว และหลังจากเห็นภาพต่างๆ ถุงมันฝรั่งทอดในมือของเธอก็ตกลงพื้น

“โอ้ พระเจ้า...”

เธอจ้องที่หน้าจอเป็นเวลานาน และหลังจากยืนยันว่าเธออ่านถูกต้องแล้ว เธอก็กดโทรศัพท์และเดินออกไป

เพื่อนสนิทของเธอถูกขอแต่งงาน แต่เธอกลับรู้จากอินเทอร์เน็ตเนี่ยนะ มันจะมากเกินไปแล้ว!

ไหนบอกว่าเพื่อนสนิทก็เป็นเหมือนแม่ยายยังไงล่ะ? อวี้หนานเฉิงยังไม่ผ่านด่านแม่ยายอย่างเธอเลยด้วยซ้ำ แล้วเขาจะได้เซิ่งอันหรานไปง่ายๆได้ยังไง !

เธอรู้สึกโกรธอย่างรุนแรง

“ขออภัยค่ะ เลขหมายที่คุณเรียกไม่สามารถติดต่อได้ชั่วคราวค่ะ”

เสียงอัตโนมัติดังขึ้น หลังจากไม่มีใครรับสาย

จากนั้นเธอก็จำได้ว่าตอนนี้เป็นเวลาเช้าตรู่ของประเทศจีน ใครที่ไหนจะตื่นมารับสายเธอกัน

แค่คิดว่าเซิ่งอันหรานกำลังนอนอยู่ในอ้อมแขนของผู้ชาย ถานซูจิ้งก็รู้สึกโกรธมากกว่าเดิม !

เธอก็ต้องการโดนเอาอกเอาใจเช่นกัน

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น ข้อความจากเกาจ้านก็โผล่ขึ้นมาบนหน้าจอโทรศัพท์ “ที่รัก ชุดนี้ดูดีไหม? ผมจะซื้อให้ คุณชอบสีอะไร?”

เธอจ้องดูอยู่สักพัก ก่อนจะตอบกลับไปว่า “ฉันไม่ชอบ นายรีบกลับมาเถอะ ฉันง่วงแล้ว”

“ถ้าง่วงก็ไปนอนก่อนเลย ไม่ต้องรอผม”

สมองของพวกผู้ชายนี่มันทื่อจริงๆ ถานซูจิ้งดึงโรงพยาบาลของเธอ เปิดเผยไหล่ซ้าย เอียงโทรศัพท์ขึ้น 45 องศา กัดริมฝีปากเพื่อถ่ายเซลฟี่และกดส่งไปพร้อมกับข้อความ

“โอเค งั้นฉันจะนอนแล้ว”

หลังจากส่งออกไป เธอโยนโทรศัพท์มือถือและเดินไปที่ห้องน้ำพร้อมร้องเพลงโดยไม่สนใจว่าโทรศัพท์มือถือนั้นกำลังส่งเสียงดังอย่างบ้าคลั่ง

เธอพนันได้ว่าเกาจ้านจะกลับมาภายในครึ่งชั่วโมงอย่างแน่นอน

——

ข่าวที่ประธานเซิ่งถังกรุปอย่างอวี้หนานเฉิงขอแต่งงานที่เวิลด์เทรดเซนเตอร์นั้นติดเทรนด์การค้นหาเป็นเวลาเกือบหนึ่งสัปดาห์

ถ้ายึดตามสไตล์การจัดการของเซิ่งถังกรุป ข่าวแบบนี้จะต้องถูกกำจัดออกไปนานแล้ว แต่ฝ่ายประชาสัมพันธ์กลับได้รับคำสั่งสั้นๆจากเบื้องบนว่า...ไม่ต้องสนใจ

อวี้หนานเฉิงกำลังดูรายงานสรุปประจำปีของแผนกต่างๆ ใกล้สิ้นปีแล้วทุกแผนกได้มาถึงช่วงเวลาที่คึกคักที่สุดโดยเฉพาะฝ่ายการเงิน พวกเขาทำงานล่วงเวลามาสองแล้ว และอวี้หนานเฉิงก็ไม่ได้หยุดนิ่งแต่อย่างใด สัปดาห์นี้เขาเข้างานเร็วและเลิกงานดึกตลอด

เมื่อเห็นโจวฟังเข้ามา อวี้หนานเฉิงก็เงยหน้าขึ้น

"เตรียมตัวสำหรับการควบรวมกิจการเป็นยังไงบ้าง จัดทีมไว้แล้วหรือยัง?"

เมื่อก่อนเซิ่งอันหรานจะขายหุ้นให้กับอวี้ฉีเฟิง แต่เนื่องจากเขาอยู่ในคุกแล้ว และสัญญาเดิมมีสนธิสัญญาที่ไม่สมเหตุสมผลอย่างเห็นได้ชัด ข้อตกลงดังกล่าวจึงถือเป็นโมฆะ

เรื่องนี้ผ่านไปแล้ว แต่ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เซิ่งอันหรานได้ยินจากพนักงานเก่าของเซิ่งซื่อกรุปว่าอวี๋ซู่ซิน จงใจขายบริษัท และเธอได้กล่าวถึงเรื่องนี้กับอวี้หนานเฉิง

ขายให้กับใครก็ได้ มันเป็นความเหน็ดเหนื่อยของพ่อเธอ ดังนั้นเธอจึงสบายใจมากกว่าหากขายให้กับเซิ่งถังกรุป

“ใกล้จะเสร็จแล้วครับ” โจวฟังพยักหน้า “แต่ผู้รับผิดชอบโครงการไม่ว่างช่วงสิ้นปี เรื่องนี้จึงต้องเลื่อนออกไป คาดว่าการดำเนินการจะยังไม่เริ่มอย่างเป็นทางการ จนกว่าจะถึงช่วงหลังเทศกาลฤดูใบไม้ผลิครับ”

"อืม"

“อ้อจริงสิ ผมมีบางอย่างอยากให้คุณดูครับ” สีหน้าของโจวฟังค่อนข้างจริงจัง “กล้องวงจรปิดในบ้านของเหล่าหลู่ในเมืองโบราณหลานซีได้รับการซ่อมแซมแล้วครับ ด้านในมีแขกพักอยู่ไม่กี่คน”

โจวฟังพิมพ์ภาพจากกล้องวงจรปิด เพื่อให้อวี้หนานเฉิงมองเห็นได้ชัดขึ้น เขาก้มศีรษะลงและเปิดเอกสารด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

ในภาพ มีวัยรุ่นคนหนึ่งสวมหมวกทรงแหลมสีดำ ให้ความรู้สึกคุ้นเคยเป็นอย่างมาก

“ผมคิดว่าบางทีอาจจะมีคนที่ดูคล้ายกัน” โจวฟังขมวดคิ้ว

“แต่เมื่อผมได้ตรวจสอบบันทึกการจราจรของกู้เทียนเอินในช่วงเวลานั้น ก่อนหน้านั้นเขาซื้อตั๋วรถโดยสารจาก เมืองจินหลิงไปเมืองโบราณหลานซี ก่อนที่คุณจะบอกให้ผมไปหาเหล่าหลู่ เขาเคยอาศัยอยู่ที่นั่นเป็นเวลา 1 เดือน"

อวี้หนานเฉิงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น “พูดต่อสิ”

“ตอนที่เขาไปหาเหล่าหลู่ นั่นคือคืนก่อนที่โฮมสเตย์ของเหลาหลู่จะถูกไฟไหม้ เขาก็อาศัยอยู่ที่นั่นด้วย แต่หลังจากคืนนั้นก็ไม่พบตัวเขาอีกเลย”