ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 339

นัยน์ตาเย็นชาของอวี้หนานเฉิงมีชั่วพริบตาหนึ่งที่นิ่งไป ตามมาด้วยฝ่ามือค่อยๆ อุ่นขึ้น ความไม่พอใจในใจค่อยๆ หายไป พักใหญ่ เขากุมมือของเซิ่งอันหราน

"ขอโทษ"

เซิ่งอันหรานส่ายหน้า พูดอย่างเอาใจ

"ไม่เป็นไร ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ว่าฉัน"

อวี้หนานเฉิงดึงเธอมากอด ใบหน้าเย็นชามีสีหน้าอ่อนล้าเล็กน้อย

"อันหราน ที่จริงหลายปีนี้ผมเคยคิด เธอจะใช้วิธีการอะไรกลับมาเยี่ยมผม ยังไงผมก็เป็นลูกชายเธอ แต่20ปีเธอไม่เคยกลับมาสักครั้ง"

ก่อนหน้านี้ตอนเห็นเธอที่เมืองโบราณหลานซี เขารู้สึกหลากหลาย มีใครสามารถมองออกล่ะ?

เซิ่งอันหรานในใจมีคำพูดจะบอกเขา แต่ตอนนี้เหมือนไม่ใช่โอกาสที่เหมาะสม หากเธอช่วยพูดแทนอวี้เฟิ่งหยากับกู้เทียนเอิน เกรงว่าจะได้ผลตรงข้าม ดังนั้นก็ไม่ได้พูดอีก

และในใจเธอยังมีข้อสงสัย ต้องหาพวกเขาแม่ลูกเพื่อทำกระจ่าง

กลางคืนรับเด็กทั้งสองไปกินข้างที่โรงแรม เพราะต้องปรึกษาเรื่องวันแต่งงาน ก็เชิญตระกูลซู ครอบครัวคุณอารองของ

เซิ่งอันหรานมาด้วย

คุณท่านนั่งทิศเหนือไปใต้ นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ ตอนเห็นเด็กทั้งสอง สีหน้าที่จริงจังก็อ่อนลงทันที โบกมือเรียกเด็กทั้งสองเข้ามานั่ง

"ไอโยว รออยู่นานแล้ว อันหราน ทำไมเธอเพิ่งมา?"

คนที่พูดคือน้าสะใภ้รองของเซิ่งอันหราน ยังไม่ถึง50ปี บนเก้าอี้แขวนเสื้อนอกผ้าขนสัตว์เซเบิล ตอนเซิ่งอันหรานเข้าประตูดวงตาคู่นั้นก็เปล่งประกาย

"รับลูกเลยสายไปหน่อย" เซิ่งอันหรานอธิบายเรียบๆ หนึ่งประโยค

เธอไม่ค่อยสนิทกับน้าสะใภ้รองคนนี้ ตอนเด็กเธออยู่บ้านตระกูลซูหลายปีนั้นเธออยู่กับคุณตา เจอครอบครัวน้าสะใภ้เป็นครั้งคราว และน้ารอง น้าสะใภ้รองตอนฉลองปีใหม่ถึงจะเจอกัน

ครั้งนี้ปรึกษาเรื่องงานแต่งเรียกพวกเขามาเพราะคุณท่านตระกูลอวี้รู้สึกว่าญาติฝ่ายแม่ของเธอไม่มีใครแล้ว กลัวคนด่าเธอไร้ที่พึ่ง บวกกับประเพณีทางจินหลิง น้าชายใหญ่สุด งานแต่งในอนาคตเป็นน้าชายที่นั่งประธาน ดังนั้นถึงให้เซิ่งอันหรานแจ้งให้ทราบหน่อย

"ฉันได้ยินมาว่าเด็กทั้งสองเรียนอนุบาลที่เดียวกัน อยู่ที่หลานเป่าใช่ไหม?"

น้าสะใภ้รอง ยิ้มอย่างเป็นมิตรมาก

"เสี่ยวไห่ กับเสี่ยวปัวของเราก็ถึงวัยที่จะเข้าอนุบาลแล้ว ชิงชิงกับเจี้ยนหวาทั้งสองคน ช่วยดูโรงเรียนให้เด็กทั้งสองไปหลายโรงเรียน เกือบหมดจินหลิงแล้ว ก็ไม่มีที่เหมาะสม นี่เพราะได้ยินมาว่าซิงซิงน้อยเรียนหลานเป่า ดังนั้นเมื่อวานฉันไปเยี่ยมมาโดยเฉพาะ โรงเรียนนั้นไม่เลวเลย อันหราน เธอจัดการให้เสี่ยวไห่ กับเสี่ยวปัวไปเรียนด้วยสิ เด็กทั้งหลายจะได้เป็นเพื่อนกัน"

เซิ่งอันหรานได้ยินก็ขมวดคิ้ว "น้าสะใภ้รอง เรื่องนี้น้ายื่นเรื่องไปที่โรงเรียนอนุบาลก็ได้แล้ว"

นี่ยังพูดไม่ถึงสองประโยคเลย ก็ให้เธอจัดการโรงเรียนให้เด็กทั้งสองที่เจอหน้ากันครั้งแรก เซิ่งอันหรานหมดคำพูดจริงๆ

"หากฉันยื่นเรื่องได้ ยังต้องหาเธอทำไมกัน อันหราน เป็นเรื่องที่เธอต้องทำอยู่แล้ว"

"ต้องทำอะไร?"น้าสะใภ้ทนดูไม่ได้ พูดเสียงเย็น "วันนี้มาคุยเรื่องหลานเธอเข้าโรงเรียนเหรอ?"

น้าสะใภ้สถานะสูงส่งในตระกูลซู คำพูดของเธอ แม้คนไม่ชอบฟัง บนหน้ากลับไม่เคารพไม่ยอมเธอไม่ได้ น้าสะใภ้รองปิดปากทันที สีหน้าแย่เล็กน้อย

น้าสะใภ้มองทางคุณท่านตระกูลอวี้ พูดเรียบๆ ว่า

"เห็นเรื่องตลกแล้ว คุณอวี้เหล่า"

ชายชราสีหน้าเหมือนปกติ พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น"ไม่เป็นไร หนานเฉิง ให้อันหรานนั่งเถอะ ครอบครัวกินข้าวมื้อหนึ่งด้วยกันเท่านั้น ไม่ต้องระมัดระวังมาก มีอะไรพูดอะไรก็พอ"

เซิ่งอันหรานมองอวี้หนานเฉิงครู่หนึ่ง อวี้หนานเฉิงนั่งลงข้างชายชรา เซิ่งอันหรานนั่งข้างน้าสะใภ้

ห้องพิเศษเป็นโต๊ะกลมที่รองรับ12คนได้ นั่งกับเต็มโต๊ะ

ผู้พี่ดูเซิ่งอันหราน พูดอย่างมีนัย

"อันหราน เธอดูเด็กใกล้ถึงวัยแล้ว ถึงเวลานั้นเล่นกันในโรงเรียนเดียวกัน ดีแค่ไหน"

เซิ่งอันหรานยิ้มเรียบๆ "ห่างกันตั้งหนึ่งปี ถึงจะเรียนโรงเรียนเดียวกันแต่ก็ไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกัน"

ช่วยเด็กทั้งสองทำเรื่องเข้าเรียนหลานเป่าไม่ใช่เรื่องที่ยากอะไร เซิ่งอันหรานรู้แค่ตัวเองเอ่ยปาก อวี้หนานเฉิงก็รับปากแน่นอน เป็นเรื่องง่ายๆ แต่เธอไม่ยอมให้ครอบครัวน้ารองฉวยโอกาสนี้ มีบางคนแค่คุณยอมเขาครั้งหนึ่ง ต่อมาก็จะได้คืบเอาศอก

พูดอยู่นานก็ไม่ทำให้เซิ่งอันหรานใจอ่อน ผู้พี่เริ่มหมดความอดทน สีหน้าก็แย่ขึ้นเล็กน้อย หัวเราะเยาะ "ก็จริง ขอร้องคนไม่สู้ขอร้องตัวเอง"

คำพูดนี้มีความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด เซิ่งอันหรานทำเมิน มองไปทางน้าสะใภ้ พูดกับคุณท่านกับน้าชายตลอดเวลา

และอีกด้านหนึ่ง น้ารองและน้าสะใภ้รองเห็นชัดว่ากำลังถูกอวี้หนานเฉิงปฏิเสธ บวกกับสามีของผู้พี่ หน้าดำกันทั้งบ้าน ทำให้คนอึดอัดใจจริงๆ

ข้าวมื้อนี้ไม่มีทางกินอย่างอบอุ่นแล้ว ฉากหน้าผ่านไปได้ก็เป็นความหวังในใจอย่างเดียวของเซิ่งอันหรานแล้ว แต่ฟ้ากับไม่เป็นใจ

โซนเด็กด้านหลัง จู่ๆ ก็มีเสียงเด็กผู้ชายร้องออกมา

"เกิดอะไรขึ้น"ผู้พี่หันไปมอง รีบลุกเข้าไปทันที ร้องเสียงแหลม

"เสี่ยวไห่……"

ด้านล่างสไลเดอร์เด็ก เด็กผู้ชายอายุ4ขวบหมอบอยู่บนพื้น ที่ปากเต็มไปด้วยคราบเลือด แค่ดูก็รู้ว่ากระแทกกับพื้น กระแทกจนริมฝีปากแตก และบนสไลเดอร์มีเซิ่งเสี่ยวซิงนั่งอยู่ด้านบน กำลังทำท่าเตรียมจะสไลด์ลงมา ตอนนี้ใบหน้ามึนงงมองไปทางด้านล่าง

"เกิดอะไรขึ้น?" ซูชิงชิงตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

"ฮือๆ...ฮือ......เธอผลักผม หม่าม้า......ฮือๆ...ฮือ...อาๆ...อา......"