ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 349

ในเรื่องราวนี้ซ้อนชาติกำเนิดที่ไม่มีคนรู้ของอวี้หนานเฉิง ทุกวันนี้คนที่รู้ชาติกำเนิดของเขา ก็มีแค่พ่อแม่แท้ๆ ของเขาแล้ว

อวี้เฟิ่งหยายังพูดถึงเรื่องราวในตอนนั้น สีหน้าโศกเศร้าไม่หาย

"หลังคลอดหนานเฉิงช่วงไม่กี่ปีแรก ทุกครั้งที่ฉันเห็นเขาก็จะคิดถึงเรื่องแย่ๆ ในอดีต และรู้สึกผิดต่อพี่ชาย ดังนั้นปีเหล่านั้น เอาแต่ไปข้างนอกไปทั่วด้วยตัวคนเดียวตลอด กลับบ้านน้อยมาก ดังนั้นหนานเฉิงเว้นระยะกับฉันมาตลอด และไม่ใช่แค่เพราะต่อมาฉันจากมา"

ที่จริงเจตนาของเธอคือไม่อยากให้อวี้ฉีฮวาเสียเวลาในช่วงวัยรุ่น ดังนั้นก็รอโอกาสที่เหมาะสม หากข้างกายพี่ชายมีคนที่เหมาะสม ก็จะขอหย่าเอง

แต่ทำอย่างนั้นต่อไปก็ใช้เวลาเกือบ10ปีแล้ว อวี้ฉีฮวายังเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนสักนิด เหมือนไม่สนใจความรู้สึกตัวเอง

"เขารักคุณป้านะ"เซิ่งอันหรานอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา "คุณป้าดูไม่ออกเหรอ?"

แม้จะอยู่ในนามของพี่น้อง ทนไม่ได้ที่จะเห็นน้องสาวเสียชื่อ แต่ก็ไม่ปกป้องเธอมา10กว่าปีหรอก นอกจากรักเธอมาก ยังมีเหตุผลอื่นที่ไหน

"ทำไมจะมองไม่ออกล่ะ?" นัยน์ตาอวี้เฟิ่งหยาประกายความดูถูกตัวเองจางๆ

"ตอนเธอรักใครสักคนหนึ่ง ปกปิดไม่อยู่หรอก ทุกครั้งที่ฉันกลับไม่ว่าเขาจะยุ่งมากแค่ไหน ก็จะมารอรับฉันที่สนามบิน สถานีรถไฟตลอด ในบ้านทำกับข้าวที่ฉันชอบตลอด แม้หนานเฉิงเรียกแม่อยู่ แม้ว่าเขาจะไม่สนิทกับฉัน"

"งั้นทำไม?"เซิ่งอันหรานไม่เข้าใจ

"เริ่มแรกคือรังเกียจตัวเอง พี่ชายฉันเป็นผู้ชายที่ดีที่สุดบนโลกใบนี้ นิสัยครอบครัวก็เป็นที่หนึ่ง ฉันเคยคลอดลูกกับคนอื่นแล้ว จะเหมาะกับเขาที่ไหน"

อวี้เฟิ่งหยาสีหน้าเศร้า พ่นลมหายใจออกมาช้าๆ เหมือนนิ่งไป

"ต่อมาตอนคิดได้แล้ว ก็สายไปแล้ว"

"……"

เหมือนจะเล่าจบแล้ว เซิ่งอันหรานฟังยังทรมานมาก และไม่กล้าถามอะไรมาก แค่นั่งเงียบๆ มองรูปถ่ายในอัลบั้มรูป พลิกถึงหน้าสุดท้ายแล้ว เป็นรูปถ่ายใบหนึ่ง อวี้เฟิ่งหยาคล้องแขนอวี้ฉีฮวา ยืนอยู่บนยอดเขาหนึ่ง ทั้งสองยิ้มอย่างมีความสุข และอวี้ฉีฮวามองเธอตลอด ในตาเต็มไปด้วยความอบอุ่น

มุมล่างขวามีเวลาปั๊มสีทอง เซิ่งอันหรานนิ่งไป หากจำไม่ผิดละก็ หลังวันนั้นไม่นาน อวี้ฉีฮวาก็ตายเพราะอุบัติเหตุ

อย่างที่อวี้เฟิ่งหยาพูดจริงๆ ตอนคิดได้แล้ว ก็สายไปแล้ว

อวี้เฟิ่งหยาลูบรูปถ่ายเก่าใบนั้น น้ำเสียงยากลำบาก

"ตอนถ่ายรูปใบนี้ เขายังบอกฉันรอเทียนเอินคลอดแล้ว กลับไปจะพาหนานเฉิง ยังมีพ่อไปถ่ายรูปครอบครัวด้วยกัน"

แต่ใครจะคิดโชคชะตาเล่นตลกล่ะ?

หลังจากเงียบอยู่นาน จู่ๆ เซิ่งอันหรานนึกถึงคำพูดประโยคหนึ่งของอวี้เฟิ่งหยาก่อนเริ่มเรื่องราว

"คุณป้า ป้าบอกว่าเผยหย่งจื้อทำคุณลุงตาย?"

อวี้เฟิ่งหยาได้ยินบีบกำปั้นแน่น นัยน์ตาใสคู่หนึ่งเหมือนเต็มไปด้วยเส้นเลือดในชั่วพริบตา

"เป็นเขา ตอนนั้นเขาหย่าร้างแล้วกลับมาหาฉัน ฉันไม่รับปากเขา เพื่อหลบเขา ฉันถึงขนาดรวบรวมของพื้นบ้านที่ภูเขาเอ๋อเหมย์ เขาตามฉันขึ้นเขามาตลอด หากไม่ใช่ฉีฮวาไม่ถึงทันเวลา ฉันจะตายไปพร้อมกับเขา ต่อมาเขาหนีไป รถฉีฮวาที่ตีนเขาเบรกเสียกระแทกแนวกั้นกลิ้งตกหน้าผาไป ทางตำรวจชี้ว่าเป็นฝีมือคนทำ ฉันรู้ นอกจากเขาก็ไม่มีใครแล้วที่ทำ"

"คุณป้าบอกตำรวจไหม?"

แต่เซิ่งอันหรานคิดในใจ ในใจอวี้เฟิ่งหยากับอวี้ฉีฮวาทั้งสองคน ความสำคัญของอวี้หนานเฉิงไม่ด้อยไปกว่ากู้เทียนเอินเลย นั้นเป็นเพราะทั้งสองคนใจบริสุทธิ์ เรื่องพวกแย่งชิงของบ้านคนรวย เกรงว่าคิดก็ไม่เคยคิด ไม่งั้นตอนนั้นอวี้ฉีฮวาก็ไม่ยอมรับ

อวี้หนานเฉิงลูกชายคนนี้แล้ว

"จะต้องมีวิธี"

อวี้เฟิ่งหยาเม้มริมฝีปาก จู่ๆ เหมือนนึกอะไรได้ "มี มีวิธี"

สายตาเธอเป็นประกาย ดึงมือเซิ่งอันหรานไว้ "อันหราน เธอช่วยฉันเรื่องหนึ่ง พรุ่งนี้ไปเป่าเหอไจที่จินหลิง มีของอย่างหนึ่งเอาให้เถ้าแก่ฉีประเมินราคา"

"ร้านขายของโบราณเป่าเหอไจ"

"อืม"อวี้เฟิ่งหยารีบเดินไปหน้าตู้เสื้อผ้าปลายเตียง เปิดช่องด้านในตู้ หยิบกล่องไม้สี่เหลี่ยมสีดำออกมา เปิดออกต่อหน้าเซิ่งอันหราน ข้างในมีกำไลหยกคู่หนึ่ง

"นี่เป็นคุณย่าอาเฉิงให้ฉัน เดิมฉันคิดจะให้เธอกับภรรยาในอนาคตของเทียนเอินคนละอัน ตอนนี้ให้เธอได้อันเดียว อีกอันฉันเอาไปขายแล้ว กำไลนี้ราคาตลาดเมื่อหลายสิบปีก่อนก็ถึง10ล้านแล้ว ปัจจุบันก็ไม่น่าจะต่ำกว่า15ล้าน"

เซิ่งอันหรานมองกำลังที่ใสนั้น ก็รับมาอย่างระมัดระวัง

"นี่เป็นคุณย่าอาเฉิงให้คุณป้า คุณป้าไม่เสียดายเหรอ?"

"ของช่วยชีวิต คุณย่าอาเฉิงคงเข้าใจฉัน" อวี้เฟิ่งหยาเสียดายอย่างเห็นชัด แสร้งทำเหมือนไม่ใส่ใจ

"วางอยู่ในช่องนั้นมาหลายปีแล้ว หากไม่ใช่จู่ๆ คิดได้ เกรงว่าขายโรงแรมนี้ไปฉันก็ยังลืมจะเอาไปด้วย"