ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 360

เมื่อลงจากรถ เซิ่งอันหรานมองเห็นลานบ้านอันแสนคุ้นเคยอยู่ตรงหน้า เธอรู้สึกตกใจเล็กน้อย

“ลิเลียน บ้านหลังนี้ไม่ใช่ว่าฉันขายไปแล้วเหรอ?”

ลิเลียนที่กำลังให้คนมาขนสัมภาระเข้าบ้าน ได้ยินดังนั้นจึงอธิบายว่า “หลังจากที่คุณกลับมา ประธานกู้กลัวว่าคุณจะไม่ชินกับการอยู่ที่อื่น หลังจากตอนนั้นที่คุณไป เขาจึงให้ฉันซื้อบ้านหลังนี้กลับมา”

ความรู้สึกภายในใจของเซิ่งอันหรานผสมปนเปกันไปหมด

เฟอร์นิเจอร์ตกแต่งภายในบ้านแทบไม่ต่างจากเมื่อก่อน หากจะพูดว่ามีบางอย่างที่แตกต่างจากเดิม อาจเป็นต้นคริสต์มาสที่ตั้งอยู่ข้างเตาผิง ถูกประดับตกแต่งอย่างมีสีสัน ให้บรรยากาศสมดั่งเป็นเทศกาลคริสต์มาสอย่างมาก

“ของพวกนี้ประธานกู้เป็นคนตกแต่งก่อนถึงเทศกาลคริสต์มาส”

“เขาชวนเพื่อนมาฉลองเทศกาลที่นี่เหรอ?” เซิ่งอันหรานสัมผัสกระดิ่งเล็กๆ บนต้นคริสต์มาส พลางพูดขึ้น “เมื่อก่อนเขาชอบจัดงานฉลองแบบนี้ทุกปี ทำให้ภายในบ้านคึกคักมาก”

“เปล่า” เสียงของลิเลียนดังมาจากด้านหลัง “ในวันคริสต์มาสอีฟ เขานั่งอยู่ที่นี่คนเดียวตลอดทั้งคืน”

มือของเซิ่งอันหรานที่กำลังจับกระดิ่งเล็กๆ แข็งทื่อ ก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองลิเลียนด้วยความประหลาดใจ “เขาอยู่คนเดียวเหรอ?”

ในช่วงเวลาหลายปีก่อนที่อยู่อเมริกา กู้เจ๋อจะใช้เวลาล่วงหน้าหนึ่งเดือนในการเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับทุกๆ เทศกาล ไก่ง่วงสำหรับวันขอบคุณพระเจ้า ถูกเลือกสรรตั้งแต่ขั้นตอนแรกจนถึงการย่างขั้นตอนสุดท้าย ของขวัญวันคริสต์มาสเลือกตั้งแต่การห่อของขวัญจนกระทั่งเกมที่ใช้เล่น เซิ่งอันหรานเคยคิดว่ากู้เจ๋อคงเป็นคนหนึ่งที่รักความครึกครื้นเป็นอย่างมาก

“อืม” ลิเลียนพยักหน้า มีความเจ็บปวดฉายอยู่ในแววตา แต่เพียงชั่วครู่ก็จางหายไป

“อันที่จริงตอนที่อยู่อเมริกาประธานกู้ก็ไม่มีเพื่อนหรอก ส่วนใหญ่เป็นแค่สังคมในการทำงาน หลังจากที่คุณไป ทุกเทศกาลสำหรับประธานกู้ ก็เป็นเพียงแค่วันธรรมดาๆ เท่านั้น”

ไม่เหมือนอย่างที่เซิ่งอันหรานเข้าใจ ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจนกระทั่งตอนนี้ ทุกครั้งที่ลิเลียนอยู่เป็นเพื่อนกู้เจ๋อ เธอมักเห็นเขาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่เสมอ แต่ไม่ว่าจะกังวลหรือมีปัญหามากแค่ไหน ตราบใดเมื่อถึงเวลาเจอเซิ่งอันหราน เขาก็จะยิ้มตลอดเวลา

ตอนที่บริษัทกำลังเผชิญวิกฤตการณ์ถูกบังคับให้ควบรวมกิจการ เขายังใช้เวลามากมายมาจัดตกแต่งต้นคริสต์มาสและซื้อของขวัญวันคริสต์มาสให้แม่และลูกสาวของเซิ่งอันหรานได้ แม้ลิเลียนอยากทำแทนเขา แต่เขาก็ปฏิเสธ

เมื่อก่อน ลิเลียนคิดมาตลอดว่าเขาและเซิ่งอันหรานจะเดินหน้าต่อไปได้ ไม่ว่าเซิ่งอันหรานจะจากไปไกลแค่ไหน ไม่มีผู้ชายคนใดบนโลกใบนี้ที่ใส่ใจเธอมากไปกว่ากู้เจ๋ออีกแล้ว

ลิเลียนที่อยู่ตรงข้ามกำลังจ้องมองตัวเอง ทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเล็กน้อย

“ฉัน ฉันจะไปพักที่โรงแรม อยู่โรงแรมน่าจะสะดวกกว่า”

หลังจากพูดออกไปแบบนั้น เธอก็ขวางผู้ช่วยที่กำลังขนสัมภาระตัวเองขึ้นไปบนห้องนอนชั้นสองเอาไว้ “ไม่ต้องขนขึ้นไปแล้วค่ะ เอามาให้ฉันก็พอ”

“อันหราน” ลิเลียนเรียกเธอให้หยุด “ที่นี่สะดวกสบายกว่าอยู่โรงแรม ทุกอย่างยังเหมือนเดิม”

เซิ่งอันหรานลากสัมภาระมาไว้ข้างๆ ตัวเอง แล้วหันกลับไปช้าๆ

“ไม่เหมือน ทุกคนล้วนมีชีวิตของตัวเอง”

แววตาของลิเลียนกลับเย็นชาลง

“คุณไม่คิดว่าที่คุณพูดออกมาในตอนนี้มันไม่โหดร้ายไปเหรอ? ทำไมไม่พูดแบบนี้ตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว คุณปล่อยให้เขาหอบความจริงใจมากองไว้ตรงหน้าคุณ ทำทุกอย่างที่คุณต้องการ รอจนกว่าคุณใช้งานเสร็จ แล้วก็เขี่ยทิ้งใช่ไหม? ทำแบบนี้ได้ยังไง?”

“นี่คงเป็นความจริงใจของคุณสินะ”

เซิ่งอันหรานกลับถอนหายใจอย่างโล่งอก “กู้เจ๋ออาจจะไม่ได้ให้คุณมาส่งฉันที่นี่ มันขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของตัวคุณเอง”

ลิเลียนขมวดคิ้ว พูดออกไปอย่างไม่พอใจ

หลังจากมาถึงโรงแรม เซิ่งอันหรานตรงเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายทันที เอนกายลงบนเตียงและเปิดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กวิดีโอคอลกับอวี้หนานเฉิง

“ดีมากเลย เป็นยังไงบ้าง คุณยังกังวลว่าฉันจะไม่กลับไปอีกเหรอ?”

วิดีโอทางปลายสาย อวี้หนานเฉิงเม้มริมฝีปากพลางอมยิ้มเบาๆ “ผมไม่คิดว่าคุณจะทิ้งเสี่ยวซิงซิงไว้ แล้วอยู่อเมริกาคนเดียวหรอก”

เซิ่งอันหรานลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันที ราวกับถูกน้ำราดลงบนศีรษะ “มิน่าล่ะฉันบอกว่าจะพาเสี่ยวซิงซิงมาด้วย คุณกลับบอกว่าจะตอบแทนเธอด้วยการพาไปเข้าค่ายฤดูหนาวที่ไอซ์แลนด์ เพราะจะสบโอกาสจับเธอเป็นตัวประกันใช่ไหม?”

“ตัวประกันอะไร พูดน่ากลัวชะมัด?”

อวี้หนานเฉิงเป็นคนฉลาด “ผมวางใจที่เป็นคุณ แต่ถ้าเป็นเจ้าตัวน้อยคนนี้จิตใจอ่อนแอเกินไป ผมกลัวว่าหลังจากที่เธอเจอกู้เจ๋อเขาคงโน้มน้าวจนเธอไม่อยากกลับมา คนที่จะจับเธอเป็นตัวประกันไว้คงเป็นกู้เจ๋อต่างหาก ไม่ใช่ผม”

“กะล่อน!”

เซิ่งอันหรานกลอกตามองบน “คุณเอาจิตใจที่คับแคบของตัวเองไปคิดกับคนที่มีจิตใจกว้างขวาง”

ขณะพูด เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นจากหัวเตียง

“ฉันจะรับโทรศัพท์นะ”

เซิ่งอันหรานวางคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊กลงข้างๆ หลังจากเห็นหมายเลขผู้โทรเข้า ก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ฮัลโหล”

“ผมเอง” น้ำเสียงทุ้มต่ำของกู้เจ๋อดังออกมาจากปลายสาย