ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 362

"ไอโยว พระเจ้าช่วย เธอคงไม่ร้องไห้ใช่ไหม?"

ถานซูจิ้งแค่มองก็เห็นอาการผิดปกติของเซิ่งอันหราน กระทุ้งไหล่เธอ

"เรื่องเล็กน้อยแบบนี้เธอซาบซึ้งใจถึงขนาดนี้ หากฉันทำชุดแต่งงานออกมาวางตรงหน้าเธอ เธอไม่คุกเข่าให้ฉันเหรอ"

"บ้านเธอสิ"เซิ่งอันหรานถลึงตาใส่เธอ"คนบ้าถึงยอมคุกเข่าให้เธอ"

ไม่ง่ายที่จะซาบซึ้งใจ โดนเธอทำเสียไปหมดแล้ว

ถานซูจิ้งลูบจมูก ใบหน้ายิ้มสดใส "อย่างไรก็ตามฉันขอแค่เรื่องเดียว ในกลุ่มเพื่อนเจ้าสาวฉันต้องเป็นหัวหน้า ถึงตอนนี้ฉันจะขวางประตูยังไง เธอห้ามโกรธ"

"ทั้งหมดมีเพื่อนเจ้าสาวสองคน เธอเป็นหัวหน้า น่าน่าเป็นรอง มีความหมายเหรอ?"

"ยังไงฉันก็คือหัวหน้า โซนชุดเพื่อนเจ้าสาวต้องแยก ของฉัน ฉันดีไซน์เอง ของเขาฉันไม่สน เธออยากซื้อที่ไหนก็ไปซื้อเถอะ"

ถานซูจิ้งทำหน้างอน "ไม่งั้นจะแสดงตำแหน่งฐานะของฉันที่เป็นครอบครัวฝ่ายหญิงอย่างชัดเจนได้ไง"

พูดถึงน่าน่า เซิ่งอันหรานได้กลิ่นเปรี้ยวในห้องนี้แปลกๆ และแอบหัวเราะเองอยู่ในใจ จงใจหยอกล้อว่า

"เธอไม่ชอบ น่าน่าขนาดนี้เลยเหรอ? เพราะรุ่นพี่ฉิน?"

"ถุย"ถานซูจิ้งมองบนแทบจะมองไปถึงนอกทางช้างเผือกแล้ว "ฉินปัวไม่ใช่แค่รับเขาเป็นลูกศิษย์เหรอ? เกี่ยวอะไรกับฉัน?"

"งั้นเธอแคร์ที่น่าน่าสนิทกับฉัน? สนิทเหมือนพี่น้อง?"

"ถุย ถุย!"

"งั้นเธอแคร์จิ่งซี กับซิงซิงน้อยต่างก็ชอบน่าน่า?"

"ถุย ถุย ถุย"

ถานซูจิ้งโกรธแล้ว ถลึงตาใส่เซิ่งอันหราน "เธอจะจบได้ยัง? ฉันจะออกโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้"

เซิ่งอันหรานหัวเราะออกมา

"ยังบอกไม่แคร์ ดังนั้นตอนนั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองนอนอยู่โรงพยาบาลพอหายแล้วกลับไปทุกอย่างจะเปลี่ยนไป ดังนั้นจู่ๆ ถึงให้ความร่วมมือการรักษาของหมอสินะ"

ถานซูจิ้งปากแข็ง "ไม่ใช่เสียหน่อย"

เห็นเธอทำท่าอยากจะปกปิดชัดเจน แม้ว่าตอนแรกจะรับปากนอนโรงพยาบาลให้ความร่วมมือการรักษา แต่ตอนถึงเวลารักษา ไม่ยอมพูดถึงเรื่องในอดีตทั้งหมด ไม่ได้สารภาพกับคุณหมอ ทำแบบนี้เต็มๆ สองเดือน เกาจ้านหมดหนทางแล้ว ถึงโทรขอความช่วยเหลือจากเซิ่งอันหราน

หลังจากนั้นถานซูจิ้งโทรหาเซิ่งอันหราน เธอก็ไม่สนใจเขา เอาแต่พูดถึงน่าน่าที่อยู่ใกล้ตัวบ่อยๆ น่าน่าดีมากไม่ขาดปาก บนพื้นฐานแทนที่ตำแหน่งถานซูจิ้งไปแล้ว ถึงทำให้เขารู้สึกวิกฤติ

เทียบกับความเจ็บเหล่านั้นที่กดอยู่ในใจ ถานซูจิ้งใส่ใจเพื่อนและคนรักในตอนนี้มากกว่า ดังนั้นเลยพูดเรื่องที่แสนเจ็บปวดเรื่องหนึ่งออกมา เขาก็ยินดีจะยอมรับ

เมื่อความเจ็บสามารถพูดออกมาได้ง่าย รักษาขึ้นมานั้นเป็นเรื่องของวิธีการ ไม่ใช่อุปสรรคอีกแล้ว

ตอนเที่ยงเกาจ้านกลับมาจากข้างนอก ทั้งสามคนกินอาหารเพื่อสุขภาพที่เหมือนไม่มีรสชาติใดๆ ของโรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพในห้องผู้ป่วยโรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพ

พยาบาลออกไป เซิ่งอันหรานควักเอาเหล่ากานมาในลิ้นชักเป็นคนแรก

"ฉันเข้าใจแล้ว ทำไมในสายเธอเอาแต่พูดเรื่องเหล่ากานมากับฉัน โรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพให้กินอาหารอะไร?"

"เธอเอามาให้ฉัน" ถานซูจิ้งร้อนใจจนตาแทบจะประกายแสงสีเขียวแล้ว "เธอเหลือให้ฉันหน่อย ฉันยังต้องอยู่ที่นี่กว่าครึ่งเดือนนะ"

"ฉันให้เธอ เธอกินได้เหรอ?" เซิ่งอันหรานสงสัยนิดๆ

"ไม่ได้"สิ้นเสียง ขวดในมือเซิ่งอันหรานก็ถูกเกาจ้านเก็บไป เขาพูดอย่างเป็นระเบียบว่า

"อาหารในโรงพยาบาลฟื้นฟูสุขภาพ สั่งทำเป็นพิเศษมีผลต่อการควบคุมอาการป่วยของเธอโดยเฉพาะ ก่อนคุณออก

ใบหน้าไร้ความรู้สึกตลอดการกิน

เห็นว่าลงไปกว่าครึ่ง บางทีถานซูจิ้งในที่สุดก็ทนหน้าหนาไม่ได้ ก็กินเข้าไปเหมือนกัน แต่กินแบบใส่อารมณ์สุดๆ เหมือนจะแข่งกับเกาจ้าน กินอย่างมูมมามหมดไป

เห็นทั้งสองเธอคำฉันคำกินอย่างเร่งรีบ เซิ่งอันหรานเริ่มสงสัยตัวเองเมื่อกี้ไม่ใช่สูญเสียรสชาติ หรือว่าของนี้ต้องกินหลายคำถึงจะอร่อย?

เธอยัดเข้าปากอย่างลังเล พักใหญ่ มองท่าทางเกาจ้านทั้งโอ๋ทั้งหลอกล่อและข่มขู่ให้ถานซูจิ้งกินข้าว เธอฝืนกลืนลงไป

เกาจ้านใช้ความรักที่ลึกซึ้งจริงๆ เขาคุณผู้ชายอยู่ดีกินดีคนหนึ่ง มากินอาหารถูกเป็นเพื่อนถานซูจิ้งที่นี่ หากจะพูดความรู้สึกที่เขามีต่อถานซูจิ้ง ไม่มีใครแล้วจริงๆ

หลังกินข้าวเสร็จ ถานซูจิ้งยังงอนเกาจ้าน กับเซิ่งอันหรานทั้งสองคน คลุมโปงอยู่ในผ้าห่มคนเดียวไม่สนใจใคร เกาจ้านยิ้มอย่างจนใจ ส่งเซิ่งอันหรานออกไป

"ฉันว่าคุณให้ท้ายเธอจนนิสัยเสียแล้ว เรื่องที่ทำเพื่อเธอ เธอยังโกรธคุณขนาดนี้"เซิ่งอันหรานทนดูต่อไปไม่ได้

"ดีแล้ว" เกาจ้านกลับไม่เห็นด้วย "เธอแค่ชอบความรู้สึกที่ถูกคนให้ท้าย ที่จริงทุกครั้งก็แค่ทะเลาะกับผมเล่นๆ ก็กินข้าวอย่างเชื่อฟัง"

"คุณหมดหวังแล้ว"

เซิ่งอันหรานทำเสียงเดาะปาก มองเกาจ้าน พูดอย่างหยอกล้อว่า "คนดีๆ คนหนึ่ง ทำไมบทจะบ้าก็บ้าไปง่ายๆ ?"

เกาจ้านหัวเราะ "ดูคุณอารมณ์ดี ดูแล้วเรื่องหย่าเป็นไปอย่างราบรื่น"

"อืม เย็นนี้นัดกู้เจ๋อกินข้าวด้วยกัน พูดคุยกัน พรุ่งนี้ก็ไปยื่นขอที่สำนักงานรับรองเอกสาร"

"งั้นก็ดี"

มองร่างเซิ่งอันหรานโบกมือเรียกรถ จู่ๆ เกาจ้านก็เก็บรอยยิ้ม รีบเดินหน้าไปเรียกเธอ

"อันหราน ถ้าหากเจออะไรยุ่งยากละก็ ไม่ต้องกังวลฉันกับจิ้งจิ้ง คุณแค่คิดถึงหนานเฉิงยังรอคุณกลับไปก็พอแล้ว"