ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 388

เซิ่งอันหรานพูดอย่างอารมณ์สงบนิ่ง ราวกับกำลังพูดนิทานให้คนอื่น

แต่ว่าอวี้หนานเฉิงได้ยิน กลับรู้สึกอกสั่นขวัญหาย

การอยู่ร่วมกันของเขากับซิงซิงน้อยเป็นเวลาไม่นาน แต่เด็กผู้หญิงคนนี้นำความอบอุ่นมาให้เขาเยอะมาก จนกระทั่งหลายปีนี้อวี้จิ่งซีก็ไม่เคยให้ความรู้สึกอบอุ่นกับเขา

เด็กผู้หญิงที่มองโลกในแง่ดีและมีความแข็งแกร่ง กลับได้รับความทรมานทุกปี

ลูกของเขาทั้งสองคน คนหนึ่งร่างกายไม่ดี อีกคนจิตใจไม่ได้ เกิดมาไม่มีครอบครัวที่ดี ปีนั้นเขาเลอะเลือนทำผิดอะไรไป จึงคิดอยากจะหาเรื่องตั้งครรภ์แทน

“ซิงซิงน้อย เวลาที่กำเริบ ล้วนเป็นกู้เจ๋ออยู่เป็นเพื่อนข้างกายเธอ?”

เวลาที่อวี้หนานเฉิงถามประโยคนี้ยังมีความปลอบโยนตัวเอง เวลานี้เขาไม่ยอมโต้เถียงกับกู้เจ๋อมากเกินไป เขาหวังว่าเซิ่งอันหรานเพื่อลูกเวลาที่ตึงเครียดข้างกายจะมีคนอยู่เป็นเพื่อน

และถ้าหากหลายปีนี้เป็นกู้เจ๋ออยู่เป็นเพื่อนข้างกายเซิ่งอันหรานมานานขนาดนี้ งั้นความรักความห่วงใยของพวกเขาสองคน ตัวเองเปรียบเทียบไม่ได้จริงๆ

เซิ่งอันหรานกลับส่ายหน้า“เวลาที่อยู่อเมริกา ไม่ได้รู้จักเขา เวลานั้นร่างกายของซิงซิงน้อยคือแย่ที่สุด ทุกวันฉันเป็นห่วงจนนอนไม่หลับ ฉันกลัวว่าเวลาที่ฉันนอนหลับไปแล้ว เธอก็จะไม่หายใจแล้ว”

อวี้หนานเฉิงหัวใจบีบแน่นขึ้นมา ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร

“การวางตัวเป็นพ่อ ก็เป็นการจับปูใส่กระด้ง ไม่รู้ว่าตัวเองควรจะทำยังไง เวลานั้นข้างกายฉันก็ไม่มีใครสอนฉัน ฉันตัวเองใช้มือคลำหา สุดท้ายสอนให้ซิงซิงน้อยกลายเป็นแบบนี้ ฉันมักจะคิดว่าเวลาที่เด็กรู้จักคิดมากเกินไป ความจริงไม่ใช่เรื่องดี”

เธอตัวเองตั้งแต่เล็กก็รู้จักคิดมากเกินไป เพราะว่ารู้จักคิดมากเกินไป ดังนั้นไม่โต้เถียง ง่ายที่จะให้อภัยคนอื่น ดังนั้นตัวเองก็มักจะไม่ได้รับการปฏิบัติที่ดี

อวี้หนานเฉิงยกมือขึ้น อยากจะกอดเธอ

ไฟในห้องผ่าตัดดับลงแล้ว เสียงจ้อกแจ้กจอแจหยุดการกระทำของเขา

“เป็นยังไงบ้าง?”

เซิ่งอันหรานรีบถาม

หมอถอดหน้ากากอนามัย

“ไม่เป็นไร ช่วยชีวิตได้แล้ว เด็กปลอดภัย แต่ช่วงนี้ต้องเปลี่ยนไปห้องไอซียูเพื่อเฝ้าสังเกตอาการระยะหนึ่ง พวกคุณไปทำขั้นตอนนอนโรงพยาบาลเถอะ”

“ฉัน”

เซิ่งอันหรานกับอวี้หนานเฉิงทั้งสองคนแทบจะพูดออกมาพร้อมกัน

“หรือว่าผมไปเถอะ”

พ่อบ้านโจวที่เป็นห่วงอยู่ด้านข้างก็ผ่อนคลายลง “ถ้าหากการผ่าตัดไม่สำเร็จ ลมหายใจนี้ของผมก็คงจะไม่ราบรื่น ให้ผมไปเถอะ คุณชายคุณกับคุณเซิ่งพูดคุยกันเถอะ”

ระหว่างทางทำให้พ่อบ้านโจวตกใจมาก พระเจ้ารู้เด็กผู้หญิงปีนขึ้นไปในท้ายรถได้ยังไง ถ้าหากเสียชีวิต เขาไม่รู้จริงๆว่าจะพูดกับผู้อาวุโสยังไง จะพูดกับอวี้หนานเฉิงและเซิ่งอันหรานยังไง

หลังจากที่เห็นเซิ่งเสี่ยวซิงถูกนำตัวเข้าห้องไอซียูแล้ว เซิ่งอันหรานกับอวี้หนานเฉิงทั้งสองคนหาร้านกาแฟบริเวณใกล้ๆนั่งคุยกัน

ตอนนี้ช่วงบ่ายแล้ว ทรมานมานานมาก ทั้งสองคนก็ยังไม่ได้กินข้าว

สั่งอาหารง่ายๆมาสองชุด ทั้งสองคนเงียบไม่พูดจา

เซิ่งอันหรานดื่มชา พูดกลัดกลุ้ม

“ฉันรู้ว่าจิ่งซีสำหรับคุณสำคัญมาก ก็เหมือนกับซิงซิงน้อยที่สำคัญกับฉันเหมือนกัน ดังนั้นถึงแม้ว่าในใจฉันอยากจะได้รับสิทธิ์การเลี้ยงดูของจิ่งซี ฉันก็ไม่ได้ตัดสินใจจะทำจริงๆ ฉันก็รู้ว่าจิ่งซีออกจากคุณไม่ได้”

เซิ่งอันหรานพยักหน้าอย่างลังเล

“หลังสิบวันศาลพิจารณาคดี ฉันไม่อยากเข้าร่วม ก่อความวุ่นวายก็ไม่ดีกับใครทั้งนั้น หลังจากที่ลูกโตก็ต้องรู้ จะมีคนคอยจับผิด ฉันยังอยากจะหาทางออกกับคุณอย่างสงบ”

“หาทางออกอย่างสงบ?”อวี้หนานเฉิงในใจมืดครึ้ม

มองสังเกตสีหน้าของอวี้หนานเฉิง เซิ่งอันหรานก็พูด

“หลังจากนี้ฉันจะพาซิงซิงน้อยกลับอเมริกา นัดหนึ่งครั้งทุกครึ่งปี กลับมาเยี่ยมจิ่งซี ฉันจะไม่พบคุณ ฉันรับประกันว่าจะไม่พูดอะไรที่ไม่ดีต่อหน้าลูก ทุกครั้งให้คนนำเด็กส่งไปที่บ้านน้าสะใภ้ก็พอแล้ว คุณคิดว่าเป็นยังไง?”

เดิมทีอวี้หนานเฉิงอารมณ์เจ็บปวดและสงสารเวลาที่ได้ยินประโยคนี้ ก็โกรธขึ้นมา โกรธจนหน้าบึ้งตึง

พูดไปพูดมา เธอก็ยังคิดถึงแค่ลูกสองคน อนาคตของเธอไม่มีเงาของตัวเองแม้แต่นิดเดียว

นานมาก เขามองเซิ่งอันหรานด้วยสายตาเย็นชา

“ในเมื่อตอนนั้นเธอเซ็นสัญญากับเหล่าหลู่แล้ว เด็กนั้นก็เป็นของตระกูลอวี้ ตามเหตุผลซิงซิงน้อยก็ไม่ควรจะเป็นของเธอ แต่เห็นว่าเธอร่างกายไม่แข็งแรง ออกจากเธอไม่ได้ฉันก็ไม่โต้แย้ง แต่หลังจากนี้อยากจะพบจิ่งซีอีกไม่มีทาง อยากได้ค่าชดเชยเท่าไหร่ตระกูลอวี้ก็ให้”

“ค่าชดเชย?”เซิ่งอันหรานสีหน้าเปลี่ยน ไม่เข้าใจ

“ในเมื่อเธอไม่คิดจะเข้าร่วมศาลพิจารณาคดี ก็ถือว่ารักษาหน้าของเด็กทั้งสองคน ค่าชดเชยที่ควรจะได้ฉันก็จะให้เธอ”

“ฉันไม่ต้องการ”เซิ่งอันหรานฟังเข้าใจแล้ว สีหน้าซีดเผือด“หนานเฉิง คุณไม่เข้าใจความหมายที่ฉันพูด ฉันคืออยากกับคุณ…”

“พอแล้ว”อวี้หนานเฉิงหยุดคำพูดของเธอ

“เธอไม่ใช่อยากตัดขาดความสัมพันธ์ไหม?เรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว เธอยังอยากจะพูดอะไร?เซิ่งอันหราน ความไม่จริงใจของเธอครึ่งปีนี้ คุ้มค่าเท่าไหร่ ตัวเองก็บอกราคามาเถอะ?”