ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 397

แผนของอวี้หนานเฉิงและกู้เทียนเอินคือ การเริ่มต้นจากตลาดมืดและค้นหาผู้ค้ารายย่อยที่ขายยา K หลังจากทำข้อตกลงเล็กน้อยกับพวกเขา ก็ยื่นคำสั่งซื้อจำนวนมาก ผู้ค้ารายเล็กก็เป็นเพียงผู้ค้าคนกลางเท่านั้น พวกเขาไม่มีสินค้ามากมายอยู่ในมือ จากนั้น พวกเขาจะแนะนำให้คุณรู้จักกับซัพพลายเออร์ด้านบนและรับเปอร์เซ็นต์จากซัพพลายเออร์ด้านบนเป็นทอดๆ

“พวกคุณแน่ใจได้อย่างไรว่าคนที่อยู่เหนือตัวแทนจำหน่ายคนเหล่านี้เป็นคนของไซคลอปส์” เกาจ้านยังคงไม่สบายใจ

"เสือสองตัวไม่สามารถอยู่ถ้ำเดียวกันได้" กู้เทียนเอินวิเคราะห์ " เมืองจิงหลิงทั้งหมดถูกผูกขาดโดยองค์กรของไซคลอปส์มาก่อน ส่วนองค์กรอื่น ๆ ไม่กล้าเข้ามาเหยียบที่นี่ อีกอย่างในกรณีเช่นนี้ รายอื่นที่อยู่ห่างไกลออกไปต่างพากันหลบๆซ่อน เพราะกลัวตาย เว้นแต่คนของไซคลอปส์”

“แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่ามันเสี่ยงเกินไป”

ราวกับว่าเกาจ้านยังต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่จู่ๆถานซูจิ้งได้เหลือบมองเขา และพูดขึ้นด้วยโมโห

“กังวลหน้ากังวลหลังอยู่นั่นแหละ หุบปากไปซะ ถ้าอวี้หนานเฉิงไม่โกรธอันหราน เธอคงไม่ออกไปข้างนอกคนเดียว และถ้าไม่ใช่เพราะกู้เทียนเอินยั่วยุองค์กรค้ายา อันหรานก็คงจะไม่ต้องมามีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องพวกนี้ จะพูดไปแล้วเป็นเพราะตระกูลอวี้ของพวกคุณนั่นแหละ ที่ทำให้อันหรานต้องมารับเคราะห์แบบนี้ เสี่ยงแล้วทำไม ใช้สองชีวิตชดเชยมันยังไม่พอเลย!"

เซิ่งอันหรานเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอ เป็นผู้หญิงที่ใจดีและแข็งแกร่งที่สุดในโลก ในช่วงชีวิตที่สดใสและกำลังจะไปได้ดีของเธอถูกทำลายโดยคนของตระกูลอวี้ ตอนนี้ชีวิตของเธอย่ำแย่ ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย ถ้าไม่คิดจะไปช่วยเธอ งั้นพวกเขาคิดจะทำอะไร ?

เกาจ้านไม่กล้าพูดอะไรหลังจากโดนถานซูจิ้งต่อว่า เขาได้แต่เหลือบไปที่สองพี่น้องตระกูลอวี้ด้วยความเขินอาย

“ผมรู้ว่าผมเป็นคนทำให้พี่อันหรานต้องมาเป็นแบบนี้ ” กู้เทียนเอินยอมรับคอตก “ผมจะรับผิดชอบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุด และจะหาวิธีพาพี่อันหรานกลับมาอย่างปลอดภัย”

“ตอนนี้ไม่รู้ด้วยซ้าว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ไหม จะพาเธอกลับมาอย่างนั้นเหรอ ?”ถานซูจิ้งจ้องไปที่อวี้หนานเฉิง “พากลับมาให้คนตระกูลอวี้ทำร้ายเธออย่างนั้นเหรอ ?”

บรรยากาศภายในห้องดูตึงเครียดราวกับถูกแช่แข็ง

ผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำเสียงแข็งทื่อของอวี้หนานเฉิงก็ดังขึ้นในห้อง

“ขอแค่อันหรานกลับมาอย่างปลอดภัย ไม่ว่าเรื่องอะไรฉันก็จะยอมตกลงกับเธอทุกอย่าง หากเธอต้องการพาจิ่งซีกลับไปที่อเมริกา หรือเธอไม่ต้องการพบฉันตลอดชีวิต ฉันก็ยอม"

ถานซูจิ้งขมวดคิ้วอย่างเงียบ ๆ ความโกรธของเธอค่อยๆคลายลงเมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้

กู้เทียนเอินส่งเสียงเพื่อทำลายบรรยากาศอึดอัดในห้อง "ตอนนี้พี่อันหรานยังคงปลอดภัยอยู่อย่างแน่นอน ถ้าพวกค้ายาพวกนี้ต้องการจะฆ่าเธอจริงๆ ไม่จำเป็นต้องใช้เวลาและความพยายามอย่างมากเพื่อพาเธอไปที่เกาะ จริงๆ ผมคิดว่าเรื่องนี้ยังมีความแปลกอยู่ การทำแบบนี้มันไม่ใช่สไตล์ของไซคลอปส์เลย”

ไซคลอปส์เป็นคนที่ระมัดระวังมาก จู่ๆ เขาจะพาเซิ่งอันหรานไปแบบนั้นได้อย่างไร อีกทั้งยังทิ้งร่องรอยให้เป็นเบาะแสอีก นี้ไม่ได้เป็นการเปิดเผยแผนการของตัวเองอย่างนั้นหรือ？

ก่อนหน้านี้กู้เทียนเอินคิดว่านี่อาจเป็นกลอุบายที่มองไม่เห็น แต่หลังจากการวิเคราะห์ข้อมูลและการติดตามเรดาร์ มันได้รับการยืนยันแล้วว่า สัญญาณการติดตามนั้นถูกต้อง อยู่บนเกาะหนึ่งในสิบสามเกาะของเจียงซิน

ถานซูจิ้งไม่ใช่คนไร้เหตุผล ในตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการช่วยเซิ่งอันหราน เธอไม่สามารถพูดอะไรได้มากในตอนนี้ เธอพูดขึ้นเพียงประโยคเดียวว่า

“ให้คนของคุณไปคุยกับสถานีตำรวจ แล้วปล่อยกู้เจ๋อซะ”

ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย

“พี่ซูจิ้ง ที่กู้เจ๋อเป็นแบบนั้นไม่ได้เป็นเพราะพี่ชายของผมสักหน่อย เขาทำตัวเอง…”

“อย่าพูดเรื่องไร้สาระ”ถานซูจิ้งจ้องไปที่กู้เทียนเอิน

“ที่กู่เจ๋อพาคนเข้าไปบ้านตระกูลอวี้เป็นเพราะว่าเขารู้สึกสงสัย มีหนึ่งต้องมีสอง ถ้าเป็นฉัน สิ่งแรกที่ฉันสงสัยก็คือเธออาจจะถูกใครบางคนซ่อนไว้ในบ้านตระกูลอวี้ก็ได้ พวกคุณใช้สิ่งนี้เป็นเหตุผลให้ตำรวจกักตัวเขาไว้ เพราะไม่อยากให้เขามีส่วนร่วมในเรื่องนี้ใช่หรือเปล่า？ รีบปล่อยเขาเดี๋ยวนี้ ”

ดูเหมือนกู้เทียนเอินต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่อวี้หนานเฉิง ได้หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วโทรออก

“บอกสถานีตำรวจว่า ปล่อยคนซะ ”

หลังจากด่าทอเกาหย่าเหวินเสร็จ เกาชุ่ยดูสบายใจขึ้นเล็กน้อย เธอพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม

“ไซคลอปส์ไม่ใช่คนที่รับมือได้ง่ายๆ ฉันเคยได้ยินคนพวกนั้นบอกว่า เขามีนิสัยแปลก ๆ หลังจากเสพยาแล้ว มักจะทำให้เธอเจ็บไปทั้งตัว ตั้งแต่คืนที่พี่มาที่นี่ เสียงเอะอะในบ้านไม้หลังนั้น เกรงว่าเธอคงจะไม่สามารถออกไปได้สักพัก”

หัวใจของเซิ่งอันหรานสั่นไหวเมื่อได้ยินเรื่องนี้ เธอตกใจมาก

โชคดีที่วันนั้นเธอฉลาด ถ้าเกาหย่าเหวินให้เธอไปนอนกับไซคลอปส์ล่ะก็ เธออาจจะตายไปแล้วก็ได้

เกาชุ่ยเหลือบมองมาที่เธอ และพูดปิดหัวข้อขึ้น

“เรื่องที่พี่พูดก่อนหน้านี้เป็นความจริงใช่ไหม ？ ”

"แน่นอน" เซิ่งอันหรานพยักหน้า "คนอื่นฉันไม่ค่อยแน่ใจ แต่ชายอ้วนคนนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายแน่นอน เนื่องจากเขาได้รับความไว้วางใจจากไซคลอปส์มากที่สุด ทางที่ดีควรเริ่มต้นจากเขาก่อน"

“แต่พี่รู้ได้อย่างไรว่าเขามีลูก ？”

“เธอเห็นเขาทำอะไรอยู่ข้างนอกในทุกวันล่ะ？ ” เซิ่งอันหรานยกขอบกระดาษที่ติดอยู่ตรงหน้าต่างขึ้น แสงจากทางด้านนอกส่องเข้ามา มันสามารถมองเห็นลานทางด้านนอกได้อย่างชัดเจน

ชายอ้วนนั่งอยู่บนม้านั่ง เขากำลังไสไม้ ที่เท้าของเขามีเกาอี้ตัวเล็กๆที่กำลังถูกประกอบเป็นรูปเป็นร่าง ทางด้านข้างมีอ่างไม้เล็กๆ ข้างในอ่างมีเป็ดน้อยแกะสลักจากไม้วางอยู่

เซิ่งอันหรานลดเสียงลง

“เธอคิดว่าสิ่งเหล่านี้ ถ้าไม่ได้ทำสำหรับเด็ก แล้วเขาทำให้ใคร ？”