ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 40

ถึงแม้จะรู้ว่าเซิ่งเสี่ยวซิงชอบอยู่กับตัวเองมาก แต่อวี้หนานเฉิงไม่เคยคิดว่าเด็ดคนนี้จะจับคู่เขากับแม่ตัวเอง เขาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะได้สติกลับมา เขาลูบหัวของซิงซิงน้อย แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไร

“พี่จิ่งซีก็ชอบหม่าม้าของหนูมากด้วย”

เซิ่งเสี่ยวซิงใช้ไม้ตาย กะพริบตาแล้วพูดว่า

“ถ้าไม่เชื่อคุณก็ไปถามพี่จิ่งซี เขาจะต้องหวังให้หม่าม้าของหนูเป็นหม่าม้าของเขาแน่นอน”

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองบนเตียงผู้ป่วย และถามอย่างลังเลว่า “จริงเหรอ ? จิ่งซี ”

อวี้จิ่งซีพยักหน้าอย่างหนักแน่น

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วขึ้นมา และเสียงของเซิ่งเสี่ยวซิงก็ดังเข้าหูมาอีกครั้ง

“ลุงอวี้ พี่จิ่งซีไม่ชอบซูเปอร์สตาร์ดังเลยแม้แต่น้อย ถ้าคุณหาภรรยาอยู่ จะไม่พิจารณาความคิดเห็นของเขา

หน่อยเหรอคะ ！หม่าม้าของหนูบอกว่าถ้าจะหาพ่อให้หนูจะต้องถามความคิดเห็นของหนู”

ก็หมายความว่าตราบใดที่อวี้หนานเฉิงเห็นด้วย ทางเซิ่งอันหรานนั้นก็คงไม่มีปัญหา

อวี้หนานเฉิงรู้สึกงงงวยเล็กน้อย เขาถามอย่างงงงวยว่า

“ซิงซิงน้อย หนูมีพ่อไม่ใช่เหรอ ?”

“ใช่ค่ะ แต่ตั้งแต่เล็กจนโต ปีหนึ่งเจอป่าป๊าไม่ถึงสองครั้ง”เซิ่งเสี่ยวซิงถอนหายใจเหมือนผู้ใหญ่ ด้วยสีหน้าที่ขมขื่น “น่าสงสารมากเลยใช่ไหมคะ ?”

ขณะที่พูด เธอก็แอบมองสีหน้าของอวี้หนานเฉิงเงียบๆ

อวี้หนานเฉิงมีอะไรบางอย่างในใจ น่าแปลกที่เซิ่งเสี่ยวซิงใช้นามสกุลของเซิ่งอันหราน อาจจะเป็นเพราะความสัมพันธ์สามีภรรยาไม่ลงรอยกัน เลยทำให้แยกทางกันเร็ว

แล้วยังมาพูดถึงเขาอีก เธอก็เอาใจใส่ไม่พอไม่ใช่เหรอ ลูกสาวคิดอะไรอยู่ในใจก็ยังไม่รู้เลย

ในขณะที่อวี้หนานเฉิงกำลังวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา เซิ่งเสี่ยวซิงกับอวี้จิ่งซีทั้งสองคนก็แอบสบตากัน และดวงตาก็เปล่งประกายความสำเร็จออกมา

——

“แน่ใจเหรอว่าไม่มีใครเห็นว่าในคืนนั้นเกิดเรื่องอะไรขึ้น”

ณ ร้านกาแฟในสนามกอล์ฟ เกาหย่าเหวินแต่งตัวสบายๆ ดื่มกาแฟอย่างสบายๆ และในบางครั้งเธอก็โบกมือผ่านหน้าต่างให้กับโปรดิวเซอร์ที่กำลังแกว่งคิวอยู่ไกลๆ ด้วยรอยยิ้มที่สดใสมาก

แต่ทันทีที่หันศีรษะมาหาผู้จัดการ สีหน้าของเธอก็นิ่งขึ้น

“วางใจเถอะ เหวินเหวิน” ผู้จัดการทำสีหน้าผ่อนคลาย

“ฉันถามคนแถวนั้นแล้ว วันนั้นในวิลล่าพวกคนรับใช้ล้วนยุ่งอยู่กับการแบ่งของขวัญที่คุณเอาไปให้ ไม่มีใครอยู่ในที่เกิดเหตุเลยสักคน เมื่อพวกเขามาถึง เด็กคนนั้นก็นอนอยู่บนพื้นมาสักพักแล้ว”

“ไม่ยากเลยที่จะซ่อนตัวจากพวกคนโง่พวกนี้ และถึงแม้ว่าจะมีคนเห็น มีเงินจะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้นแหละ เพียงแต่ในคืนนั้นชายชราส่งคนมาตรวจสอบที่วิลล่า แน่ใจนะว่าไม่ได้ข้อมูลอะไรไป ? ชายชราคนนั้นคิดเยอะมาก”

“ไม่พบอะไรแน่นอน เมื่อฉันไปถามใครสักคนดูรู้ไหมว่าคนรับใช้พวกนั้นพูดว่าอะไร ?”

“อะไร ?”

“บอกว่าหลายปีมานี้ไม่เคยเห็นคุณผู้ชายของพวกเขาพาผู้หญิงมาบ้าน ไม่ต้องพูดถึงเรื่องค้างคืนเลย แต่กลับบังเอิญเห็นคุณอยู่บนเตียงของเขา คุณคิดว่าตัวเองยังมีข้อสงสัยอะไรอีก ?”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เกาหย่าเหวินก็ภาคภูมิใจขึ้นมาทันที “ฉันไม่มีความสามารถในการปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ และยังคิดว่าหกปีที่ฉันอยู่กับอวี้หนานเฉิงมันเปล่าประโยชน์ ?”

“ฉันเคยบอกเธอหรือเปล่า ฉันมีน้องสาวต่างแม่หนึ่งคน เพิ่งกลับมาจีน พ่อฉันกลับมาสนใจเธออีกแล้ว ตอนแรกก็คุยกับแม่ฉันดีแล้ว ว่าจะให้ฉันไปบริษัท แต่ช่วงนี้เขาเริ่มลังเลอีกแล้ว บอกว่าให้ฉันลองมาพิจารณาดูอีกหน่อย คิดว่าฉันไม่รู้เหรอ ? อันที่จริงเขาพิจารณาคนอื่นไว้แล้ว”

“น้องสาว ?”เกาหย่าเหวินแปลกใจเล็กน้อย “ทำไมเธอถึงยังมีน้องสาวอีกคน ไม่เคยได้ยินใครพูดเลย คงไม่ใช่ลูกนอกสมรสของพ่อเธอหรอกนะ ”

เซิ่งอันเหยาขมวดคิ้ว แล้วพูดอย่างคลุมเครือ

“ก็ประมาณนั้นแหละ เธอชื่อเซิ่งอันหราน ตั้งแต่เด็กไม่ค่อยเข้าสังคม ไม่เล่นกับพวกเรา ต่อมาไปเรียนมหาวิทยาลัยการแพทย์ และอยู่ที่มหาลัยตลอดทั้งปี เธอไม่เคยเข้าร่วมในแวดวงของพวกเรา เป็นปกติที่คนอื่นจะไม่รู้จัก”

เมื่อได้ยินคำว่า เซิ่งอันหราน สามคำนี้ สีหน้าของเกาหย่าเหวินก็เปลี่ยนไป

เซิ่งอันหราน ? เซิ่งอันเหยา ? ทำไมเธอถึงคิดไม่ถึงนะ ?

“ฉันเกลียดเธอมากจริงๆ” สีหน้าของเซิ่งอันเหยาเคร่งขรึมลง “ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ชีวิตของฉันกับแม่คงจะสบายกว่านี้เถอะ แต่ถ้ามีเธออยู่ พ่อฉันก็กลัวว่าจะปฏิบัติกับเธอไม่ดี และคิดถึงเธออยู่ตลอด คิดถึงจนทำให้ฉันอารมณ์เสีย”

“แต่ยังไงก็ไม่ใช่น้องสาวแท้ๆ ”เกาหย่าเหวินลองถามดู “เธอกับแม่ไม่ชอบหล่อน และเธอก็เป็นลูกนอกสมรส จะเอาออกหน้าก็ไม่ได้ ก็แค่หาวิธีกำจัดเธอออกไปก็พอแล้ว เรื่องแบบนี้ เป็นปกติไม่ใช่เหรอ ?”

เซิ่งอันเหยาไม่ได้อธิบายเรื่อง ‘ลูกนอกสมรส’เมื่อได้ยินเกาหย่าเหวินพูดถึงเซิ่งอันหรานแบบนี้ ในใจเธอกลับมีความสุขมาก แล้วเธอก็เล่าเรื่องในปีนั้นออกมาทั้งหมด

“ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยคิดหาวิธี เมื่อหกปีก่อนฉันก็ลองคิดหาวิธีแล้ว แต่ไม่ง่ายเลยที่จะหาวิธีทำให้เธอเสียหน้าต่อตระกูลเซิ่ง แบบนี้พ่อของฉันจะต้องไม่ให้เธอสืบทอดธุรกิจของครอบครัวอย่างแน่นอน แต่ไม่คิดเลยว่าในช่วงวิกฤตจะหาเธอไม่พบ เธอมีความสามารถมากจริงๆ หายตัวไปประมาณครึ่งปี ก่อนจะเดินทางไปต่างประเทศโดยไม่พูดอะไร แค่แวบเดียวก็ห้าปีแล้ว”

เมื่อได้ยินแบบนี้ หัวใจของเกาหย่าเหวินก็สั่นไหว และรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

เซิ่งอันเหยาที่อยู่ตรงข้ามยังคงพูดอยู่

“คุณบอกว่าเธอไปก็ไปเลย แล้วทำไมถึงกลับมาหลังจากผ่านไปห้าปี เธออยากทำอะไร ? จงใจหลบซ่อนตัว แล้วตอนนี้วางแผนกลับมาแข่งขันกับฉันเพื่อแย่งทรัพย์สินของครอบครัว ?”

เกาหย่าเหวินคิดถึงเซิ่งอันหรานผู้หญิงที่อยู่ข้างกายคนนั้น เธอไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “น้องสาวของเธอแต่งงานหรือยัง ?