ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 405

ชุ่ยชุ่ยมองไปที่ก้อนสีดำ และปฏิเสธที่จะกินในตอนแรก

“นี่มันอะไรกันเนี่ย สีอย่างกับขี้ !”

"เธอลองชิมดูสิ อร่อยมากเลยนะ ฉันจะกินให้เธอดู"

เซิ่งอันหรานหักครึ่งและใส่เข้าไปในปาก โน้มน้าวในชุ่ยชุ่ยพักหนึ่งก่อนที่เธอจะยอมชิม

ใบหน้าของชุ่ยชุ่ยเปลี่ยนไปเล็กน้อย

ผ่านไปครู่หนึ่ง ช็อกโกแลตในห่อก็ถูกเลียจนสะอาด

"อร่อย... มีอีกไหม?"

ชุ่ยชุ่ยควานหาช็อกโกแลตในกระเป๋าของเซิ่งอันหราน แต่ไม่พบชิ้นที่สอง

“ถ้าอยากกินก็ไปจากที่นี่สิ ข้างนอกน่ะมีของที่อร่อยกว่าช็อกโกแลตอีกเยอะเลยนะ”

เซิ่งอันหรานบรรยายถึงอาหารอร่อยข้างนอกอย่างเต็มตา ตั้งแต่เต้าหู้เหม็นเสียบไม้ริมทาง โดนัท แฮมเบอร์เกอร์ไก่ทอด สเต๊ก ตับห่าน กุ้งมังกร จนชุ่ยชุ่ยอดไม่ได้ที่จะแอบกลืนน้ำลาย

“มีของอร่อยๆเยอะแยะอย่างที่บอกจริงๆเหรอ?”

“ฉันจะโกหกเธอไปเพื่ออะไรล่ะ?”

“เชื่อคำพูดคนอ้วนไม่ได้จริงๆด้วย เขาบอกว่าถ้าอยู่ข้างนอกฉันจะอดตาย บอกให้ฉันเลิกคิดเรื่องนั้นซะ”

“ถ้าออกไปคนเดียวน่ะเธอจะอดตาย แต่ถ้าเธอออกไปกับฉันละก็...ฉันสัญญาเลยว่าเธอจะได้กินทุกอย่างที่ฉันพูดทั้งหมดเลย”

"จริงเหรอ?"

ดวงตาของชุ่ยชุ่ยเป็นประกาย และใบหน้าสีดำเล็กๆ ก็เบ่งบานด้วยความยินดี “มัวรออะไรอยู่ล่ะ ฉันจะพาไปดูแพรไม้ไผ่ที่ฉันทำไว้ก่อนหน้านี้”

"ที่ไหน?"

"มีป่าไผ่อยู่หลังถ้ำ"

"..."

——

“จู่ๆ โทรศัพท์ของพี่อันหรานก็มีสัญญาณแล้ว”

กู้เทียนเอินกระโดดขึ้นจากเครื่องรับสัญญาณเรดาร์และตะโกนออกไปข้างนอก "เจอแล้ว เมื่อกี้โทรศัพท์มือถือของพี่อันหรานมีสัญญาณ"

ผู้คนจำนวนมากพุ่งเข้ามาจากห้องนั่งเล่นด้านนอกในทันที

อวี้หนานเฉิงเป็นคนแรกที่วิ่งเข้าไป ตามมาด้วยกูเจ๋อ ถานซูจิ้ง เกาจ้าน ฉินปัว น่าน่าและสมาชิกบางส่วนของทีมบลูอีเกิลที่นำโดยเย่จื่อ

"เมื่อไร ทำไมจู่ๆถึงมีสัญญาณ?" อวี้หนานเฉิงถามอย่างตะกุกตะกัก "ที่ไหน?"

“เมื่อกี้ จู่ๆก็มี แต่ตอนนี้มันหายไปแล้ว”

กู้เทียนเอินเองก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย ในขณะที่เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหน

กู้เจ๋อผลักเขาออกไป เคาะอุปกรณ์ที่มีสายไฟที่ซับซ้อน และมองไปที่เครื่องหมายสีแดงบนแผนที่ดาวเทียมเพื่อหาตำแหน่งด้วยความปีติยินดีบนใบหน้าของเขา

“ใช่ มันเป็นการส่งสัญญาณของอันหราน ให้คนไปตามหาเธอได้ที่ตรงนี้”

อวี้หนานเฉิงดีใจมากและกล่าวว่า "อาจ้าน แจ้งทีมสืบสวนอาชญากรรม บอกพวกเขาเกี่ยวกับที่อยู่ของเจ้าของยาเสพติด และขอให้พวกเขาส่งคนไปช่วยคนบนเกาะนี้"

"ผมจะไปเดี๋ยวนี้ครับ"

เกาจ้านยุ่งอยู่กับการโทรศัพท์หาใครสักคน ในขณะที่ถานซูจิ้งกำลังจะร้องไห้

เพื่อไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่นครั้งก่อน ตอนที่ทำการแลกเปลี่ยนครั้งแรกพวกเย่จื่อไม่ได้ตามลิงผอมและคนอ้วนไปที่เกาะ และรอการแลกเปลี่ยนครั้งต่อไป สุดท้ายผ่านไปสองวัน ทางฝั่งลิงผอมก็ไม่มีข่าวคราวอีก ดูท่าทางว่าการแลกเปลี่ยนครั้งนั้นจะไม่ประสบความสำเร็จ

โทรศัพท์มือถือของเซิ่งอันหรานส่งสัญญาณโดยไม่คาดคิด

ในขณะที่พวกเขากำลังวุ่นวายอยู่กับการติดตามเบาะแส เซิ่งอันหรานก็เดินตามชุ่ยชุ่ยเพื่อค้นหาแพไม้ไผ่ที่หักและพัง

ชุ่ยชุ่ยฟังเรื่องราวของเซิ่งอันหรานอยู่พักหนึ่ง และผล็อยหลับไป

เซิ่งอันหรานห่มผ้าให้เธอ และแอบย่องไปที่ป่าไผ่อย่างแผ่วเบา

อันที่จริง ในระหว่างวันแพไม้ไผ่ได้ถูกสร้างขึ้นแล้ว และเหลือเพียงขั้นตอนเดียวที่ง่ายมาก เซิ่งอันหรานผูกปมอย่างระมัดระวังและลากแพไม้ไผ่ไปที่ริมน้ำด้วยความพยายาม

แพไม้ไผ่ลอยอยู่บนน้ำ และดูเหมือนว่าไม่มีปัญหาอะไร เซิ่งอันหรานพยายามยืนขึ้นด้วยตัวเธอเอง ก่อนที่เธอจะยืนได้อย่างมั่นคง แพไม้ไผ่ก็จมลงไปในน้ำ น้ำนั้นเย็นราวกับน้ำแข็ง เซิ่งอันหรานปิดปากของเธอและดึงเชือกที่ผูกติดกับต้นไม้บนฝั่งเพื่อปีนขึ้นไปอีกครั้ง

ถ้าอยู่ในน้ำสักวันหนึ่งก็คงแข็งตายแน่ๆ

ข้างหลังคือรังเสือรังหมาป่าและข้างหน้าคือทะเลอันกว้างใหญ่ ควรเลือกอันไหนดี?

หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เซิ่งอันหรานก็กัดฟันและเตรียมจะลงไปในน้ำอีกครั้ง

เสียงอันเยือกเย็นมาจากป่าไผ่ด้วยเงามืด

“จะจากไปแบบนี้เหรอ?”

ใบหน้าของเซิ่งอันหรานเปลี่ยนเป็นซีดทันที “ใครน่ะ?”

ร่างของคนอ้วนออกมาจากป่าไผ่ภายใต้แสงจันทร์ เงาของเขาทอดยาวเป็นพิเศษและเขาจ้องมองที่เซิ่งอันหรานอย่างเย็นชา

เซิ่งอันหรานกระตุกมุมปากของเธอ "พี่อ้วน ฉัน... ฉันไม่ได้พยายามจะหนี คือฉันลองใช้แพของลูกสาวพี่น่ะ เธออยากจะไปจากที่นี่ ถ้าแพไม้ไผ่ล่มไปล่ะ?”

คนอ้วนเยาะเย้ย “เธอคิดว่าฉันจะเชื่องั้นเหรอ?”

คำพูดของเธอเต็มไปด้วยช่องโหว่

เหงื่อเย็นเยียบไหลออกมาจากร่างกายของเซิ่งอันหราน เธอกัดฟันและพูดต่อว่า “ขอแค่นายปล่อยฉันไป ไม่ว่าเงินเท่าไร ฉันก็ให้ได้”

“ฉันไม่ต้องการเงิน” คนอ้วนพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “ฉันจะปล่อยเธอไป ขอแค่เธอรับปากเงื่อนไขของฉันข้อหนึ่ง”

หัวใจของเซิ่งอันหรานเต้นผิดจังหวะทันที