ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 420

เซิ่งอันหรานหันกลับมาและจ้องไปที่ทหารหญิงข้างหน้าเธอครู่หนึ่ง

"เย่จื่อ?"

ทหารหญิงในหน่วยรบพิเศษทีมบลูอีเกิลไม่ได้หายาก เธอไม่เคยไปเยี่ยมหน่วยกู้ภัยของพวกเขา ไม่เคยคิดว่าจะได้พบกับเพื่อนเก่าของเธอในทะเลที่กว้างใหญ่ในสถานที่ที่บังเอิญเช่นนี้

เย่จื่อสวมกอดและไม่ได้พูดเป็นเวลานาน

ในห้องผ่าตัดด้านหลัง ปี้หลั่งเปิดม่านและโผล่ออกมา เขาตะลึงเมื่อเห็นสถานการณ์ "ผมเป็นคนช่วยชีวิต..."

“อะแฮ่ม หมอเซิ่งกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมยังไม่รีบไปดูการผ่าตัดห้องข้างๆอีก?”

เซิ่งอันหรานตกตะลึงครู่หนึ่ง จากนั้นเหลือบมองเย่จื่ออย่างช่วยไม่ได้ แต่ถูกเย่จื่อจับแขนเอาไว้ขณะที่กำลังจะจากไป

เย่จื่อมองเธออย่างผ่อนคลาย จากนั้นหันกลับมาและพูดว่า “ฉันกำลังถามหมอเกี่ยวกับอาการของสหาย มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ปี้หลั่งก็รีบก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่พอใจ

“ผมรักษาทหารคนนั้นทันทีครับ และตอนนี้เขาสบายดีและจะตื่นขึ้นหลังจากยาสลบหมดฤทธิ์ ผมเป็นแพทย์ที่ดูแลและเป็นหัวหน้าแพทย์ของสถานีกู้ภัยแห่งนี้ ชื่อปี้หลั่งครับ”

เย่จื่อ พยักหน้าอย่างเย็นชา “รบกวนหมอปี้ด้วยค่ะ”

“ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลเขาเองครับ”

“คุณบอกว่าไม่มีอะไรร้ายแรงไม่ใช่เหรอ?” เย่จื่อมองปี้หลั่งด้วยสายตามืดมน “อีกสองคนถูกยิง หมอปี้คงมีทักษะทางการแพทย์ระดับสูงสุดในสถานีกู้ภัย เหตุใดจึงไม่ช่วยพวกเขาทั้งสองคนก่อนล่ะ?”

การแสดงออกของปี้หลั่งหยุดนิ่งและเหงื่อเย็น ๆ ก็ไหลออกมาที่หน้าผากของเขา และเขาก็พูดตะกุกตะกัก

“ผมคิดว่าทหารควรมีสิทธิ์ให้ความสำคัญกับการรักษาชีวิตและความตายของประเทศก่อน ดังนั้นก่อนอื่น…”

เย่จื่อขัดจังหวะคำพูดของเขาอย่างเย็นชา

“เรารับใช้ประชาชน ในสนามรบ สมาชิกของกองกำลังพิเศษทีมบลูอีเกิลของเราไม่มีลำดับความสำคัญ ที่นี่คือชายแดน และผู้คนภายในเป็นพลเมืองของเรา พวกเราจะมีสิทธิพิเศษมากกว่าได้ยังไง?”

หลังจากพูดจบ เธอก็มองปี้หลั่งอย่างเย็นชา “หมอปี้ควรรีบไปที่ห้องผ่าตัดเพื่อช่วยผู้ป่วยคนอื่นๆ ส่วนสหายของฉันไม่เป็นอะไรแล้ว ปล่อยเขาไว้ให้ฉันกับหมอคนนี้ดูแลก็พอ”

ปี้หลั่งตกตะลึงและไม่กล้าโต้เถียง ดังนั้นเขาจึงนำพยาบาลอีกสองคนไปที่ห้องผ่าตัดที่อยู่ถัดไป

เซิ่งอันหรานถูกทิ้งให้ยืนอยู่ตรงนั้น เธอมองที่เย่จื่อและยิ้ม

“เข้ามาคุยกันข้างในเถอะ ข้างนอกยุงเยอะ”

"อืม"

ห้องผ่าตัดเต็มไปด้วยกลิ่นยาฆ่าเชื้อ ผสมด้วยกลิ่นเลือดจางๆ นี่คือกลิ่นทั่วไปในสถานีกู้ภัย ทหารที่นอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลยังฟื้นจากฤทธิ์ยาสลบ

เย่จื่อมองไปที่อาการบาดเจ็บของเขาและดูเหมือนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก แล้วนั่งลงพูดคุยกับเซิ่งอันหรานแบบตัวต่อตัว

“ไม่คิดว่าเลยว่าจะเจอกับพี่ที่นี่” เย่จื่อกล่าว “ก่อนที่ฉันจะรับภารกิจนี้ ฉันได้คุยกับเทียนเอินเกี่ยวกับพี่ บอกว่าฉันไม่ได้เจอกับพี่มาหลายปีแล้ว ไม่คิดเลยว่าพี่จะเป็นหมออยู่ที่นี่”

เป็นธรรมดาที่เธอไม่ได้บอกเย่จื่อว่าเธอมีลูกในปีนั้นเพียงแต่บอกว่าชีวิตในมหาวิทยาลัยของนักศึกษาแพทย์ช่างแสนสุข ใช้เวลาในห้องปฏิบัติการและห้องสมุดตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ตก

“พี่อยู่ที่ฝรั่งเศสมาหลายปีแล้วเหรอ? ซิงซิงน้อยอยู่กับพี่ด้วยหรือเปล่า?”

“เธออยากไปโรงเรียน” เซิ่งอันหรานส่ายหัว “เธออยู่ที่โรงเรียนประจำในสหรัฐอเมริกาน่ะ”

ในตอนแรก กู้เจ๋อยืนยันว่าต้องการจะให้เซิ่งเสี่ยวซิงอยู่กับเขา แต่ในเวลานั้นเขาเพิ่งแต่งงานและดูแลเด็กที่ไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องอย่างกู้อัน ถ้าให้ลิเลียนดูแลก็ไม่ยุติธรรมกับเธออีก สุดท้ายเซิ่งเสี่ยวซิงเสนอตัวขอไปอยู่ที่โรงเรียนประจำแทน

เด็กคนนี้มีไหวพริบตั้งแต่ต้น แต่หลังจากออกจากจินหลิงไป ดูเหมือนว่าเธอจะเติบโตขึ้นในชั่วข้ามคืน เธอมีน้ำใจต่อผู้อื่น ทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกดีใจมาก

แต่เย่จื่อกลับขมวดคิ้วแน่น

“ที่จริงแล้วซิงซิงน้อยก็อ่อนไหวมากเลยนะ ยังดีที่คุณกู้เป็นพ่อในนามของเธอ ตามกฎหมายที่นั่น คุณกู้ มีหน้าที่ต้องเลี้ยงดูเธอ ขนาดเด็กที่ได้รับการช่วยเหลือจากเกาะนั่นยังอาศัยอยู่กับคุณกู้เลย แล้วทำไมเธอที่เรียกเขาว่าพ่อมา5-6ปีจะทำไม่ได้ล่ะ?"

“เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน เธอรู้แล้วว่ากู้เจ๋อไม่ใช่พ่อแท้ๆของตัวเอง อ่อนไหวสักหน่อยก็ไม่เป็นอะไรหรอก ต่อไปกู้เจ๋อก็ต้องมีลูกของตัวเอง เธออยู่ที่นั่นต่อไปก็คงจะรู้สึกอึดอัด"

“แล้วเด็กคนนั้นล่ะ?” เย่จื่อเปลี่ยนหัวข้อ

เซิ่งอันหรานรู้ว่าเธอกำลังพูดถึงกู้อัน "กู้อันอยากจะอยู่กับกู้เจ๋อ ปีนั้นกู้เจ๋อช่วยเธอขึ้นจากน้ำ ตอนที่ฉันจะออกจากจินหลิง ฉันถามเธอ และเธอเป็นคนเลือกที่จะอยู่กับกู้เจ๋อเอง"

“แปลกจัง” เย่จื่อขมวดคิ้ว “พี่เป็นคนพาเธอออกจากเกาะ แล้วทำไมเธอถึงอยากอยู่กับกู้เจ๋อล่ะ?”

เซิ่งอันหรานกล่าวอย่างครุ่นคิด “มันก็สมเหตุสมผลนะ ท้ายที่สุดแล้วกู้เจ๋อเป็นคนช่วยเธอไว้ ตอนที่อยู่เมืองจินหลิง กู้เจ๋อก็เป็นคนดูแลเธออยู่ตลอด จะว่าไปเธอก็คงจะสนิทกับกู้เจ๋อมากกว่าฉัน เด็กคนนั้นน่ะขาดความรักจากพ่อตั้งแต่เด็ก เธอคงเห็นว่ากู้เจ๋อเป็นเหมือนกับพ่อเธอล่ะมั้ง”